Jednak zawód - nieskutecznie nakłania do rzucenia picia.

Jednak zawód - nieskutecznie nakłania do rzucenia picia.

„Pijak” to ciężka, przygnębiająca i mocno depresyjna opowieść dokładnie o tym co sugeruje tytuł. Autobiograficzna powieść Hansa Fallandy z Berlina lat czterdziestych ubiegłego wieku, została przeniesiona na strony medium komiksu przez Jakoba Hinrichsa, a wybrana forma graficzna idealnie dopasowuje się do treści i mocno wzmacnia jej przekaz. Komiks który warto znać, a przy okazji jest to doskonały oręż w walce z opinią, że każdy komiks to literatura dla dzieci. Otóż nie, w historii pijaka staczającego się na samo dno, a potem jeszcze niżej nie ma zupełnie nic dla dzieci i nawet największy optymista nie doszuka się tutaj pouczającego morału… no chyba, że takiego żeby pić z umiarem.

„Pijak” to ciężka, przygnębiająca i mocno depresyjna opowieść dokładnie o tym co sugeruje tytuł. Autobiograficzna powieść Hansa Fallandy z Berlina lat czterdziestych ubiegłego wieku, została przeniesiona na strony medium komiksu przez Jakoba Hinrichsa, a wybrana forma graficzna idealnie dopasowuje się do treści i mocno wzmacnia jej przekaz. Komiks który warto znać, a przy...

Komiks w rewelacyjny sposob ukazuje czym jest uzaleznienie, w jaki sposob taka osoba mysli i co jest przyczyna picia.
Alkoholicy to nieszczesliwi ludzie, nie umiejacy poradzic sobie z zyciem, z problemami.
Swietny komiks, szkoda, ze niedoceniany.
Serdecznie polecam.

Komiks w rewelacyjny sposob ukazuje czym jest uzaleznienie, w jaki sposob taka osoba mysli i co jest przyczyna picia.
Alkoholicy to nieszczesliwi ludzie, nie umiejacy poradzic sobie z zyciem, z problemami.
Swietny komiks, szkoda, ze niedoceniany.
Serdecznie polecam.

Zapewne nazwisko, a w zasadzie pseudonim artystyczny, Hans Fallada, niewiele mówi większości Polakom. Przyznaję się bez bicia, że mi też niewiele mówiło, ale dzięki komiksowi "Pijak" Jakoba Hinrichsa, który odpowiada w nim też za rysunek, przeszukałem internet, aby znaleźć informacje o tym niemieckim pisarzu. Hans Fallada nazywał się tak naprawdę Rudolf Ditzen i urodził się w 1893 roku. Jego życie nie było lekkie, głównie z powodu alkoholizmu oraz narkomanii, które ostatecznie zakończyły jego żywot z początkiem 1947 roku. Pozostawił po sobie jednak kilka ważnych prac, w tym dwie szczególnie istotne. "Każdy umiera w samotności", napisaną na kilka miesięcy przed śmiercią w szpitalu psychiatrycznym oraz "Pijak" z 1944 roku, gdy przebywał w więzieniu za napaść na żonę. To właśnie ten ostatni utwór Jakob Hinrichs postanowił przybliżyć fanom komiksu, poruszając przy tym tak bardzo aktualny problem, jakim jest alkoholizm.

Omawiany dziś komiks jest naprawdę mocny oraz posiada specyficzną kreskę. W moich oczach oddaje ona wręcz aż nazbyt realistycznie alkoholowe upojenie oraz delirkę. Niestety w mojej najbliższej rodzinie oraz otoczeniu, na szczęście nie dotyczyło to rodziców, aż za często widziałem, co potrafi zrobić z człowieka alkohol. Większość życia spędziłem na jednej klatce z rodzinami, gdzie zbyt często zaglądało się do kieliszka. Najbardziej bolało gdy moja rówieśniczka, mieszkająca piętro niżej musiała utrzymywać własną rodzinę zarabiając jako prostytutka. Nie był to miły obrazek, a zapadł mi mocno w pamięci. Sam nieraz pomagałem dziewczynie zbierać jej ojca z trawnika i zanosić go do domu. Raz nawet opatrywałem facetowi rękę, po tym jak wyciął z niej sobie placebo, które rzekomo miało go zabić, jeśli sięgnie po flaszkę. Straszny widok.

Takich obrazków jest właśnie dużo w komiksie "Pijak". Powolna degradacja ciała oraz umysłu, wręcz zezwierzęcenie człowieka posiadającego spory talent. Komiks jest tak naprawdę hybrydą biografii Hansa Fallada zmieszaną z jego literacką postacią Erwina Sommera, który z powodu alkoholizmu tylko zniszczył sobie firmę, małżeństwo i życie. Hinrichs nie usprawiedliwia pijaka. Gani go na każdym kroku wytykając jego słabość, zniszczoną wolę i brak chęci sięgnięcia po pomoc. Jest to brutalne, ale tylko w taki sposób można, choć to dalej nikła szansa, wyciągnąć kogoś z tak potężnego bagna.

Tutaj pojawia się własnie drugi element, czyli osoba, która pomoże się nam wydostać z piekła, do którego w zasadzie sami weszliśmy. Alkoholik czy narkoman nie ma już woli, nie umie odmówić, mimo całej swej nienawiści do własnej osoby. Niestety nie zawsze ta druga osoba jest na tyle silna, aby ofiarę nałogu uratować. Nieraz potrzebuje pomocy innych, a ta czasem przybywa za późno. Kilka tygodni temu pochowano przyjaciela moich rodziców, który od lat zaglądał codziennie do butelki. Był w sile wieku, miał talent, żonę która i tak naprawdę wiele znosiła z jego winy. Mimo walki o niego, ostatecznie przegrał. Po prostu stanęło mu serce. Taki sam los spotkał Hansa Fallada i zapewne wielu innych ludzi. Niech zatem ten komiks będzie dla nas przestrogą, bowiem w nałóg naprawdę łatwo wpaść, ale pozbyć się go, to droga przez piekło, które zdaje się nie mieć końca.

Zapewne nazwisko, a w zasadzie pseudonim artystyczny, Hans Fallada, niewiele mówi większości Polakom. Przyznaję się bez bicia, że mi też niewiele mówiło, ale dzięki komiksowi "Pijak" Jakoba Hinrichsa, który odpowiada w nim też za rysunek, przeszukałem internet, aby znaleźć informacje o tym niemieckim pisarzu. Hans Fallada nazywał się tak naprawdę Rudolf Ditzen i urodził się...

Świetnie narysowana (kolory, ekspresja, prostota, detale, liternictwo) historia obłędu alkoholowego (i morfinowego). Trochę patchworkowa narracja, w dalekim tle nazistowskie i powojenne Niemcy.

Nie znam pierwowzoru literackiego.

(graficznie 10/10)

Świetnie narysowana (kolory, ekspresja, prostota, detale, liternictwo) historia obłędu alkoholowego (i morfinowego). Trochę patchworkowa narracja, w dalekim tle nazistowskie i powojenne Niemcy.

Nie znam pierwowzoru literackiego.

(graficznie 10/10)

"Pijak" Hansa Fallada oraz Jacob Hinrichs to ciężki komiks, umożliwiający nam obserwacje, człowieka rujnującego sobie dotychczasowe życie przez alkohol i narkotyki. Przerażająca, a zarazem pięknie napisana historia o tym, dlaczego miłość do alkoholu jest zgubna i pełna oszukiwania samego siebie. Jest to dzieło łączące ze sobą dzieło Hansa Fallady z jego własną biografią. Główny bohater wiedzie spokojne, lecz pełne długów życie. Jego firma straciła ważny kontrakt a z żoną... sami posłuchajcie" 14 lat naszego małżeństwa, przeżyliśmy bez jednej kłótni. A teraz wygląda na to, że bez kłótni nie potrafimy żyć". Główny bohater popada stopniowo w uzależnienie. Utwór jest poprowadzony bardzo prawdziwie, czuć, że bohater kiedyś naprawdę to przeżył. Dużo do komiksu wnosi także warstwa wizualna. Bardzo klimatyczne rysunki, pasują do psychotronicznej historii pełnej halucynacji na rauszu. Historia jest pełna pięknych i emocjonalnych dialogów. Utwór mogę polecić każdemu.

"Pijak" Hansa Fallada oraz Jacob Hinrichs to ciężki komiks, umożliwiający nam obserwacje, człowieka rujnującego sobie dotychczasowe życie przez alkohol i narkotyki. Przerażająca, a zarazem pięknie napisana historia o tym, dlaczego miłość do alkoholu jest zgubna i pełna oszukiwania samego siebie. Jest to dzieło łączące ze sobą dzieło Hansa Fallady z jego własną biografią....

Kolejna adaptacja w moich zbiorach. W zasadzie to coś więcej niż przeniesienie historii na karty komiksu. To mieszanka Pijaka (słynnego dzieła Fallady) i biografii Hans'a Fallady. Kilka różnych stadiów uzależnienia. Powolny, ale systematyczny upadek człowieka, który wpadł w sidła uzależnienia. Nie ma tu znaczenia czy są to narkotyki czy też alkohol. Dno zawsze wygląda podobnie. Ludzie, rodzina zamienieni na używki. Narracja i kreska Pijaka może wydawać się lekko chaotyczna, zbyt mocno cięta, trochę niedbała.. ale czyż taka forma nie pasuje najlepiej do stanu umysłu osoby głęboko uzależnionej? Gdzie przebitki rzeczywistości, wspomnień i urojeń wzajemnie się przeplatają - nie tworząc przy tym logicznej całości.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2508-pijak-hans-fallada-jacob-hinrichs

Kolejna adaptacja w moich zbiorach. W zasadzie to coś więcej niż przeniesienie historii na karty komiksu. To mieszanka Pijaka (słynnego dzieła Fallady) i biografii Hans'a Fallady. Kilka różnych stadiów uzależnienia. Powolny, ale systematyczny upadek człowieka, który wpadł w sidła uzależnienia. Nie ma tu znaczenia czy są to narkotyki czy też alkohol. Dno zawsze wygląda...

Dobry, fajne, ciekawe ilustracje, ale brakowało mi rozwinięcia niektórych kwestii, brakuje czasem głębi przekazu, nawet ilustracje nie potrafiły wypełnić tego braku, poza tym po prostu dobra historia.

Dobry, fajne, ciekawe ilustracje, ale brakowało mi rozwinięcia niektórych kwestii, brakuje czasem głębi przekazu, nawet ilustracje nie potrafiły wypełnić tego braku, poza tym po prostu dobra historia.

Ważny temat, rewelacyjne wykonanie, ale zabrakło mi czegoś - jakiegoś choćby zalążka więzi z głównym bohaterem - co sprawiłoby, że przejąłbym się jego losem. Nie chodzi nawet o to, że bohater ma być lubialny, ale po prostu ma być jakiś, ma być człowiekiem, żebym ja go zrozumiał i mógł mu kibicować. Tutaj tego zabrakło. Może to wina materiału źródłowego? W każdym razie, zamiast czuć emocje podczas lektury, czułem tylko fakturę przerzucanych kartek.

instagram.com/polishpopkulture

Ważny temat, rewelacyjne wykonanie, ale zabrakło mi czegoś - jakiegoś choćby zalążka więzi z głównym bohaterem - co sprawiłoby, że przejąłbym się jego losem. Nie chodzi nawet o to, że bohater ma być lubialny, ale po prostu ma być jakiś, ma być człowiekiem, żebym ja go zrozumiał i mógł mu kibicować. Tutaj tego zabrakło. Może to wina materiału źródłowego? W każdym razie,...

Wszystko w tym albumie, aż kipi od szaleństwa, w którym coraz bardziej zanurza się główny bohater/narrator/autor. Jest niesmacznie, brudno i ostro czyli tak jak powinno być w tak brudnym uzależnieniu jakim jest alkoholizm. Prawdziwym nomen omen strzałem jest jednak wplecione w narracje opowiadanie o morfinistach, które spowodowało u mnie autentyczny fizyczny dyskomfort.

Nie lubię elitaryzować sztuki jednak ta konkretna pozycja ma rzeczywiście całkiem spory próg wejścia. Co nie zmienia faktu, że jednocześnie jest to jeden z ciekawszych albumów jakie przeczytałem w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

Wszystko w tym albumie, aż kipi od szaleństwa, w którym coraz bardziej zanurza się główny bohater/narrator/autor. Jest niesmacznie, brudno i ostro czyli tak jak powinno być w tak brudnym uzależnieniu jakim jest alkoholizm. Prawdziwym nomen omen strzałem jest jednak wplecione w narracje opowiadanie o morfinistach, które spowodowało u mnie autentyczny fizyczny...