Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka Bratnego była całkiem inna od wcześniej czytanych przeze mnie. Tematyka nie była wojenna, akcja książki - dwóch opowiadań rozgrywała się w czasach ustroju komunistycznego. Są opowieściami obyczajowymi o ludziach żyjących w określonych czasach, uwikłanych w określone układy społeczne, ale przede wszystkim o ludziach, którzy żyją, którzy pracują, którzy myślą, chodzą, którzy się kochają.
"Przyducha" jest opowieścią o młodym naukowcu - docencie Dasiu Wyżnym, który nie umiał odnaleźć się w dosyć specyficznym środowisku naukowym, ani w małżeństwie. Wyjechał więc na Mazury, gdzie ściągnął go teść (później były). Teść (nauczyciel), też dosyć specyficzny gość wraz ze swoją uczennicą, która została później jego żoną też uciekł ze swojego środowiska. Życiową ideą Dasia było stworzenie urządzenia do oczyszczania wody w większych akwenach wodnych, nazwanego Ekowitoxem. W pracy pomagali mu jednoręcy robotnicy, mieszkający w wiosce. Pomagali również przy budowie domu teścia. Sytuacja jednak cokolwiek się skomplikowała, nie będę zdradzała, co się stało i niestety wszelkie zasługi związane z urządzeniem zebrał szef Dasia.
Drugie opowiadanie, znacznie krótsze od poprzedniego "Dziewięciokrotne powiększenie”, które również rozgrywa się w peerelowskiej rzeczywistości, jest również opowiadaniem o naukowcu, który też musi wyjechać ze swojego środowiska i zostaje pastuchem. Przypadkowo zostaje uwikłany w miłość i zazdrość.
Te opowiadania są wciągające, opowiadają o normalnych ludziach, którym przyszło żyć w czasach, w jakich akurat się urodzili.

Ta książka Bratnego była całkiem inna od wcześniej czytanych przeze mnie. Tematyka nie była wojenna, akcja książki - dwóch opowiadań rozgrywała się w czasach ustroju komunistycznego. Są opowieściami obyczajowymi o ludziach żyjących w określonych czasach, uwikłanych w określone układy społe...

Rozwiń

Zwiń

Cztery opowiadania. Czy mi się podobały?.... Opowiadania Bratnego w tej książce są zupełnie inne od czytanych przeze mnie do tej pory. Tamte tchnęły realem, a te są jakby z “innego świata”.
Opowiadanie “Radość nagrobków” składa się z kilku rozdziałów i wszystko dzieje się w miejscowości Baniocha. I jest to parodia literacka. Następne opowiadanie “Odjazd w niezbadane“ to taki nadmiar wyobraźni pisarza.
“Przesłuchanie Pana Boga” jako jedyne z tej książki podobało mi się. Było w nim trochę rozważań psychologicznych, pytania, na które trudno znaleźć odpowiedzi. Opowiadanie było również nie z tego świata, tylko z życia po śmierci, a przede wszystkim z rozliczania się ze swojego życia.
I ostatnie opowiadanie “Tożsamość bez wzajemności” - relacjonowanie swojego życiorysu oraz przeżyć emocjonalnych i erotycznych, którego wysłuchiwał pewien profesor. I tu zacytuję prawdę życiową, motto tego opowiadania: “ A ja panie profesorze, kim być wobec niej , żeby jej nie stracić? Kim być? Co pan powiedział? Sobą?”.
Reasumując, moim zdaniem Bratny w tych opowiadaniach trochę “odpłynął”, a wszystko trąca trochę Gombrowiczem, więc jak ktoś lubi.....

Cztery opowiadania. Czy mi się podobały?.... Opowiadania Bratnego w tej książce są zupełnie inne od czytanych przeze mnie do tej pory. Tamte tchnęły realem, a te są jakby z “innego świata”.
Opowiadanie “Radość nagrobków” składa się z kilku rozdziałów i wsz...

Rozwiń

Zwiń

Nie lubię czytać opowiadań, ale zawzięłam się, żeby przeczytać wszystkie książki Bratnego, które posiadam w swojej biblioteczce. Nie wszystkie opowiadania z tomu "Twarde ojczyzny" spodobały mi się. Niektóre po prostu zmęczyłam. We wszystkich opowiadaniach Bratny wplata wspomnienia z wojny, głównie z powstania warszawskiego. Większość z tych opowiadań rozpoczyna się w latach osiemdziesiątych, kiedy je pisał, ale wraca wspomnieniami w odległe lata, wojenne. Najbardziej podobało mi się opowiadanie "Wyroki", "Naganiacz", "Dawid syn Henryka", "Twarde ojczyzny". Większość opowiadań Bratny pisał w formie reportażu.

Nie lubię czytać opowiadań, ale zawzięłam się, żeby przeczytać wszystkie książki Bratnego, które posiadam w swojej biblioteczce. Nie wszystkie opowiadania z tomu "Twarde ojczyzny" spo...

Rozwiń

Zwiń

Zagmatwane historie ludzi, mieszkających kiedyś w jednej miejscowości. Jeden był kiedyś “paniczem”, drugi wraz z ojcem pracował we dworze. Wojna, jak również czasy powojenne zmieniły wszystko. “Panicz”, czyli Marek Drewicz dwór stracił, nie mógł nawet odzyskać swojej posiadłości. Wszystko zostało rozgrabione. Był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim, jak jego kilku innych kolegów, był więc na cenzurowanym. Drewicz nie mógł się odnaleźć w nowej rzeczywistości, jak również jego pozostali koledzy. Kontynuować walki w lesie jednak nie chciał, mimo to i tak był prześladowany. Wszyscy ci młodzi chłopcy, mający pod koniec wojny po dwadzieścia lat musieli albo pogodzić się z życiem w komunistycznej Polsce, albo uciekać. Jak dla mnie książka napisana jest trochę chaotycznie, brak jakiejś spójności. Autor przeskakuje za bardzo co jakiś czas w latach , to znów się cofa i czasami trzeba wrócić do tyłu książki, żeby zrozumieć o co mu chodzi i kto jest kim.

Zagmatwane historie ludzi, mieszkających kiedyś w jednej miejscowości. Jeden był kiedyś “paniczem”, drugi wraz z ojcem pracował we dworze. Wojna, jak również czasy powojenne zmieniły wszystko. “Panicz”, czyli Marek Drewicz dwór stracił, nie mógł nawet odzyskać swojej posiadłości. Wszystko ...

Rozwiń

Zwiń

Nie dokończylam czytać tych opowiadań, co bardzo rzadko mi się zdarza. To nie mój klimat.

Nie dokończylam czytać tych opowiadań, co bardzo rzadko mi się zdarza. To nie mój klimat.

Trochę dziwnie czytało mi się na początku z uwagi na narrację w drugiej osobie. Jednak im dalej czytałam, tym coraz mniej mi to przeszkadzało. No cóż, w zasadzie samo życie, czy to w Australii, czy w Polsce, często pech prześladuje człowieka i nigdy nie ma jednego problemu, tylko problem goni problem. Główny bohater ponadto zmagał się z depresją, co w dzisiejszych czasach jest poważnym problemem. Poruszone przez autora sprawy, to takie normalne codzienne życie.

Trochę dziwnie czytało mi się na początku z uwagi na narrację w drugiej osobie. Jednak im dalej czytałam, tym coraz mniej mi to przeszkadzało. No cóż, w zasadzie samo życie, czy to w Australii, czy w Polsce, często pech prześladuje człowieka i nigdy nie ma jednego problemu, tylko problem g...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam historycznego romansu, a taką książką jest właśnie “Maska”. Na początku trochę z rezerwą podeszłam do tej powieści. Historię Emmy śledziłam jednak w napięciu. Jest tu i wątek kryminalny oraz miłosny, homoseksualny również. Są i intrygi zakłócające, wydawałoby się już ustabilizowane życie głównych bohaterów. Jest i wydarzenie z przeszłości prześladujące Emmę, które zaważyło na jej życiu. Nie jest to powieść wysokich lotów, trochę autorka z wyobraźnią poleciała, ale czyta się ją szybko, bo akcja goni akcję. Dosyć zmysłowe natomiast są opisy pieszczot miłosnych, stopniowane, aż do “finału”. Przyjemnie się czyta, zbytnio się nie wysilając.

Dawno nie czytałam historycznego romansu, a taką książką jest właśnie “Maska”. Na początku trochę z rezerwą podeszłam do tej powieści. Historię Emmy śledziłam jednak w napięciu. Jest tu i wątek kryminalny oraz miłosny, homos...

Rozwiń

Zwiń

Po wielu latach wróciłam do bohaterów we Fjällbace. I ta książka, tak jak i wcześniejsze również mnie pochłonęła. Camilla Läckberg świetnie łączy historie swoich stałych bohaterów wplatając wątki kryminalne. Tym razem historia z przeszłości o kobiecie trans i jej córce była powiązana z bieżącymi wydarzeniami, oczywiście kryminalnymi.

Po wielu latach wróciłam do bohaterów we Fjällbace. I ta książka, tak jak i wcześniejsze również mnie pochłonęła. Camilla Läckberg świetnie łączy historie swoich stałych bohaterów wplatając wątki kryminalne. Tym razem historia z przeszłości o kobiecie trans i jej córce była powiązana z bie...

Rozwiń

Zwiń

Jest to moja druga książka Izabeli Janiszewskiej po “W szponach”. Od pierwszej do ostatniej strony nie można się było nudzić. Pomiędzy aktualne wydarzenia (zaginięcie młodej dziewczyny), autorka wplatała historię chorego chłopca i jego troskliwej matki na przestrzeni kilku lat. Co, jak później się okazało, było jedną z części puzzli brakujących do układanki. Małe miasteczko, a tyle tajemniczych zniknięć, które wydawało się nie mają ze sobą nic wspólnego. A jednak.... Autorka potrafi budować napięcie..... Sięgnę więc na pewno po następną pozycję Janiszewskiej.

Jest to moja druga książka Izabeli Janiszewskiej po “W szponach”. Od pierwszej do ostatniej strony nie można się było nudzić. Pomiędzy aktualne wydarzenia (zaginięcie młodej dziewczyny), autorka wplatała histo...

Rozwiń

Zwiń