Jak pisałam, obok „Przedsiębiorcy budowlanego z Norwood”, uważam za najlepszą z przygód Holmesa (Conan Doyle też wysoko ją cenił, umieszczał na trzecim miejscu, po „Nakrapianej Przepasce” i „Klubie Rudowłosych”). Gdyby zakończenie było inne, czyli gdyby Sherlock szybciej rozwiązał szyfr, znacznie trudniejszy niż w „Glorii Scott”, byłoby jeszcze lepiej. Początek przypomina „Żółtą twarz”, jednak dalszy ciąg zupełnie inny. Pewien właściciel ziemski poślubił Amerykankę imieniem Elsie, o której właściwie nic nie wiedział. Od jakiegoś czasu była bardzo zaniepokojona, dostawała dziwne listy, a ktoś rysował na ścianach tańczące ludziki. Wyglądały na żarty, jednak były szyfrem. Aby je odczytać, trzeba było znać klucz, częstotliwość występowania „e” w języku angielskim.
Pomysł wzorowany na pirackim szyfrze ze „Złotego żuka”, co nie umniejsza zdolności Sherlocka (a właściwie Conan Doyle'a).
Rzeczywiście, komputerowe badania dłuższych tekstów angielskich wykazują, iż przynajmniej co dziesiątą literą jest „e”, gdyby w obliczeniach pominąć przerwy między wyrazami odsetek byłby jeszcze wyższy, w polskim najczęściej występuje „a” jednak rzadziej niż „e” w angielskim (Ryszard Jajte, Włodzimierz Krysicki „Z matematyką za pan brat” Warszawa 1985 s. 142n). Oczywiście uwzględnić trzeba swoiste dla danego języka połączenia (jak „meet”, „thy” czy „at”) i długość słów (jak „prepare”). W tamtych czasach oczywiście nie było jeszcze komputerów.
Dla zaciekawionych, jak wygląda szyfr https://keepingupwithmiyek.files.wordpress.com/2014/11/dancing-man-code.jpg
z opowiadania znanych jest 18
https://www.arthur-conan-doyle.com/index.php?title=Dancing_Men_Alphabet
przyporządkowanie 8 znaków (F, J, K, Q, U, W, X, Z) oraz cyfr jest domysłem fana, Duńczyka Aage Riecka Sørensena.

Jak pisałam, obok „Przedsiębiorcy budowlanego z Norwood”, uważam za najlepszą z przygód Holmesa (Conan Doyle też wysoko ją cenił, umieszczał na trzecim miejscu, po „Nakrapianej Przepasce” i „Klubie Rudowłosych”). Gdyby zakończenie było inne, czyli gdyby Sherlock szybciej rozwiązał szyfr, znacznie trudniejszy niż w „Glorii Scott”, byłoby jeszcze lepiej. Początek przypomina...

"Tańczące sylwetki" są niepokojące i przy tym niezwykle logiczne - jak to z Sherlockiem bywa. Bardzo lubię styl A.C. Doyle'a, potrafił pisać nie tylko wciągając czytelnika w opisywany świat, ale również pisał pięknie. Stworzył niezapomnianego bohatera - detektywa, którego chyba zna każdy, nawet ten, co nie lubi kryminałów, nawet ten, co nie czyta.
Ta opowieść traktuje o "dziecięcych bazgrołach", sile miłości i sile złej miłości - a raczej miłości, która tyko z nazwy nią jest.
7/10

"Tańczące sylwetki" są niepokojące i przy tym niezwykle logiczne - jak to z Sherlockiem bywa. Bardzo lubię styl A.C. Doyle'a, potrafił pisać nie tylko wciągając czytelnika w opisywany świat, ale również pisał pięknie. Stworzył niezapomnianego bohatera - detektywa, którego chyba zna każdy, nawet ten, co nie lubi kryminałów, nawet ten, co nie czyta.
Ta opowieść traktuje o...