Skuszona Czarnobylem i może widmem jakiejś fascynującej historii sięgnęłam po tą książkę... O ja naiwna. To jest historia o niczym, ale nauczyła mnie jednej ważnej rzeczy: zawsze sprawdzaj ocenę książki przed jej przeczytaniem! Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam tak długo książkę - totalnie przemęczona.

Skuszona Czarnobylem i może widmem jakiejś fascynującej historii sięgnęłam po tą książkę... O ja naiwna. To jest historia o niczym, ale nauczyła mnie jednej ważnej rzeczy: zawsze sprawdzaj ocenę książki przed jej przeczytaniem! Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam tak długo książkę - totalnie przemęczona.

Powieść dla osób, które nie lubią zbytniego napięcia emocjonalnego i nie oczekują wartkiej akcji obfitej w zaskakujące wydarzenia. Ciekawie poruszony temat katastrofy w Czarnobylu, a właściwie tego, co dzieje się później. Rzeczywistość ukraińska jest tłem dla wydarzeń związanych ze wspomnieniami główniej bohaterki. A może to te wydarzenia są dodatkiem do Strefy, badań i życia w cieniu Czarnobyla?

Powieść dla osób, które nie lubią zbytniego napięcia emocjonalnego i nie oczekują wartkiej akcji obfitej w zaskakujące wydarzenia. Ciekawie poruszony temat katastrofy w Czarnobylu, a właściwie tego, co dzieje się później. Rzeczywistość ukraińska jest tłem dla wydarzeń związanych ze wspomnieniami główniej bohaterki. A może to te wydarzenia są dodatkiem do Strefy, badań i...

W kwietniu na moim Instagramie ogłosiłam #miesiączczarnobylem, dodając posty ukazujące przekrój literatury związanej z tym tematem. Pewnie Was dziwi taki wstęp, zważywszy że opinię dodaję w listopadzie... Ale to dlatego, że przez tą książkę po prostu nie byłam w stanie przebrnąć. Przegadana, przesadzona, odrealniona. Brak akcji, nuuuuda. Rozumiem, co autorka chciała przekazać, ale zrobiła to w tak "niejadalnej" formie, że utonęło w ogólnym słowotoku. Książka przeleżała miesiące w toalecie, bo nawet tam nie miałam ochoty po nią sięgać, etykieta domestosa wydawała się bardziej pociągająca :) W końcu dobrnęłam, przerzuciłam ostatnią stronę i odłożyłam na półkę z książkami w temacie. Na pewno do niej nie wrócę.

W kwietniu na moim Instagramie ogłosiłam #miesiączczarnobylem, dodając posty ukazujące przekrój literatury związanej z tym tematem. Pewnie Was dziwi taki wstęp, zważywszy że opinię dodaję w listopadzie... Ale to dlatego, że przez tą książkę po prostu nie byłam w stanie przebrnąć. Przegadana, przesadzona, odrealniona. Brak akcji, nuuuuda. Rozumiem, co autorka chciała...

Druga książka w moim życiu, której nie byłem w stanie dokończyć. Dołączyła do kolekcji książek o Czarnobylu i na kolekcjonowaniu przygoda z nią się kończy. Nie polecam.

Druga książka w moim życiu, której nie byłem w stanie dokończyć. Dołączyła do kolekcji książek o Czarnobylu i na kolekcjonowaniu przygoda z nią się kończy. Nie polecam.

Książka jest warta naprawdę przeczytania. Dla mnie to była rewelacja i przyjemność podczas czytania. Autorka świetnie oddaje klimat minionego okresu a czytelnik podczas czytania może przenieść się w tamte czasy i wyobrazić sobie jak to było. Fascynująca powieść. Bardzo trudno było mi się oderwać od czytania. Jestem bardzo miło zaskoczony. Wspaniała książka.
Polecam

Książka jest warta naprawdę przeczytania. Dla mnie to była rewelacja i przyjemność podczas czytania. Autorka świetnie oddaje klimat minionego okresu a czytelnik podczas czytania może przenieść się w tamte czasy i wyobrazić sobie jak to było. Fascynująca powieść. Bardzo trudno było mi się oderwać od czytania. Jestem bardzo miło zaskoczony. Wspaniała książka.
Polecam

Czarnobyl wraz z strefą rozciągająca się wokół niego budzi respekt oraz zarazem wielkie zainteresowanie. Tutaj właśnie wszystko ucichło, flora różni się od tej przed czasem wybuchu reaktora, a naukowcy na bieżąco badają następujące zmiany. Katarina dołącza do zespołu instytutu badawczego i po pewnym czasie w zastępstwie zostaje przydzielona do pracy z Grigorij. Czy w takim niebezpiecznym miejscu jakim jest Czarnobyl, można odnaleźć swoją miłość?

Nie pamiętam kiedy ostatnio trafiłam na książkę, przy której się tak wynudziłam i w czasie lektury tak rozczarowała. Akcji tutaj jakiekolwiek brak, a kiedy momentami myślałam, że coś interesującego się jednak zadzieje, to niestety nic takiego nie nastąpiło. W całej tej historii najbardziej zaciekawił mnie początek i koniec, które zostały napisane kursywą i po nich widać, że miało to wszystko jakiś potencjał, ale nie został on wykorzystany. Następnie jeśli uczucie, które pojawiło się między głównymi bohaterami nazywane ma być miłością, to Czarnobyl przysłonił mi cieniem za mocno, bo dla mnie było to poprowadzone nieudolnie, na siłę i nie miałoby racji bytu w rzeczywistości. Brakuje jakiejkolwiek chemii miedzy nimi, lub logicznego wyjaśnienia, nawiązania przez nich romansu, a co do wykreowania ich charakterów się w ogóle nie wypowiem, bo go po prostu nie posiadają; jedno myślą, a drugie robią. W tym wypadku rzucił mi się w oczy brak dokładnej korekty; co wiąże się z pisaniem dat, a nawet związku chemicznego raz liczbowo, a innym razem słownie oraz ciągłym powtórzeniem imion oraz innych nazw i chodzi mi o to, że występował brak użycia synonimów lub po prostu pominięcie tego, skoro wiadomo już o tym z kontekstu zdania. Naprawdę, żałuję, że zmarnowałam na tą powieść swój czas i nie polecam Wam po nią sięgać.

Czarnobyl wraz z strefą rozciągająca się wokół niego budzi respekt oraz zarazem wielkie zainteresowanie. Tutaj właśnie wszystko ucichło, flora różni się od tej przed czasem wybuchu reaktora, a naukowcy na bieżąco badają następujące zmiany. Katarina dołącza do zespołu instytutu badawczego i po pewnym czasie w zastępstwie zostaje przydzielona do pracy z Grigorij. Czy w takim...

Gdy zobaczyłam ten tytuł, od razu pomyślałam, że chcę go przeczytać. Gdzieś w głębi serca czułam, że nie będzie to łatwa książka i trzeba będzie do niej przysiąść z czystym umysłem i więcej niż chwilą wolnego czasu. Już po kilkunastu stronach okazało się, że miałam dobre przeczucia, że nie da się czytać tej powieści po kilka kartek. Ma to swoje plusy i minusy niestety.

Prypeć to miasto założone specjalnie dla pracowników Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej i to zaledwie 4 km od niej samej. Dnia 26 kwietnia 1986 roku doszło tam do wybuchu reaktora jądrowego, a prawie 50 tysięcy ludzi musiało bezpowrotnie opuścić swoje domy. Miasteczko, które miało wszystko: hotel, centrum kultury, kawiarnie, szpital, kino, basen, a nawet stadion zostało miastem widmo i tak jest do dziś.

Katarina przyjeżdża do Czarnobyla ze Szwecji. Staje się jednym z naukowców w międzynarodowym instytucie badającym strefę wokół elektrowni jądrowej, w której doszło do tragedii w kwietniu 1986 roku. Dość szybko się tam aklimatyzuje, choć nie z każdym współpracownikiem układa jej się równie dobrze. Największe zgrzyty panują między Katariną a Olgą. Tyle że z tą drugą praktycznie każdy obchodzi się tu w specyficzny sposób. Dodatkowym problemem okazuje się fakt, iż między Kat a partnerem Olgi zaczyna iskrzyć. Wdają się w romans, który z początku umiejętnie ukrywają. Jednak, gdy wszystko wychodzi na jaw atmosfera w całej grupie ulega "zanieczyszczeniu". Pojawia się dystans między pracownikami, Olga wyjeżdża, a Katarina sama nie wie, na czym stoi.

Czy ma prawo cokolwiek oczekiwać? Czy Grigorij faktycznie coś do niej czuje, czy był to nic nieznaczący romans? Czy warto było dać się pokonać uczuciom, zamiast myśleć logicznie? Jakie skutki dopadną Katarinę, Grigorija oraz resztę ekipy po czymś takim?

Wszystko zapowiadało się niezwykle ciekawie. I gdybym spojrzała na książkę nie jako na romans, który zapowiadają już na okładce, a np. na literaturę obyczajową z wątkami naukowymi może nie byłoby źle. I ta strona powieści nawet mi się podobała. Niestety ten wielki apel "O miłości w zakazanej strefie rozciągającej się wokół Czarnobyla" to już jest ogromna przesada. To, co autorka stworzyła ciężko nazwać romansem, a co dopiero miłością. Dla mnie Madeleine sama strzeliła sobie w kolano czymś takim. A jeśli to nie był jej pomysł na umieszczenie tego napisu to nie powinna się zgodzić na jego publikację na okładce. Dobrze, że opisy samej strefy w książce są niezwykle interesujące i tak żywe, że bez problemu można sobie ją wyobrazić. Z jednej strony opuszczone miejsca rodem z horroru, a z drugiej piękna bujna i dzika natura, której nikt i nic nie hamuje. Dzięki temu pozycja nabiera kolorów i wartości. Wyjątkowo spodobał mi się też sam styl autorki. Niezbyt lekki, wymuszający na człowieku oczyszczenia umysłu i chwilę zadumy. Czasami warto przeczytać coś na czym trzeba skupić uwagę. I chociaż jak to mówią "szału nie ma" to chyba zdecydowałabym się na kolejną powieść autorki. Tylko nie brałabym sobie już do serca tak mocno klasyfikacji gatunku, bo może znów kogoś poniesie wyobraźnia... Jedno jest pewne - ocena niestety głównie za opisy.

Gdy zobaczyłam ten tytuł, od razu pomyślałam, że chcę go przeczytać. Gdzieś w głębi serca czułam, że nie będzie to łatwa książka i trzeba będzie do niej przysiąść z czystym umysłem i więcej niż chwilą wolnego czasu. Już po kilkunastu stronach okazało się, że miałam dobre przeczucia, że nie da się czytać tej powieści po kilka kartek. Ma to swoje plusy i minusy niestety....

Nudna choć ma trochę faktów historycznych

Nudna choć ma trochę faktów historycznych

Cieszę się, że przeczytalam tę książkę. Zmuszała ona czytelników do zastanowienia się co by było gdybyś musiał nagle wszystko zostawić.
Jednak na tym zalety tej książki się kończą. Pozostaje drobny niesmak.

Cieszę się, że przeczytalam tę książkę. Zmuszała ona czytelników do zastanowienia się co by było gdybyś musiał nagle wszystko zostawić.
Jednak na tym zalety tej książki się kończą. Pozostaje drobny niesmak.

Książka o niczym. Czarnobyla tyle co kot napłakał. Beznadziejna narracja. Nie polecam

Książka o niczym. Czarnobyla tyle co kot napłakał. Beznadziejna narracja. Nie polecam