Ile kobiet tyle doświadczeń i problemów. Wspólny cel - życie według własnych zasad. Traktuje o trudnych i ważnych rzeczach ale nie filozofuje i sili się na patos. Dobrze się czyta

Ile kobiet tyle doświadczeń i problemów. Wspólny cel - życie według własnych zasad. Traktuje o trudnych i ważnych rzeczach ale nie filozofuje i sili się na patos. Dobrze się czyta

Moim ulubionym zajęciem, obok czytania, jest wyszukiwanie książek wartych przeczytania. W ten sposób odnalazłam "Czerwone zegary". Dziwi mnie po pierwsze tak niska liczba czytelników, po drugie ocena (6,3). Książka jest bardzo dobra, świetnie skomponowana, oryginalna, "życiowa" i warta przeczytania.

Moim ulubionym zajęciem, obok czytania, jest wyszukiwanie książek wartych przeczytania. W ten sposób odnalazłam "Czerwone zegary". Dziwi mnie po pierwsze tak niska liczba czytelników, po drugie ocena (6,3). Książka jest bardzo dobra, świetnie skomponowana, oryginalna, "życiowa" i warta przeczytania.

Książka emocjonalna, niewygodna i boleśnie dosadna. Napisana przez kobietę rozgoryczoną konsekwencjami bycia kobietą we współczesnym świecie.
Jest to pozycja trudna w wydźwięku, ale zadziwiająco łatwa w lekturze.

Książka emocjonalna, niewygodna i boleśnie dosadna. Napisana przez kobietę rozgoryczoną konsekwencjami bycia kobietą we współczesnym świecie.
Jest to pozycja trudna w wydźwięku, ale zadziwiająco łatwa w lekturze.

„Czerwone zegary” to historie czterech kobiet:
-Ro-jest nauczycielką, stara się o dziecko i pisze biografię polarniczki Eivor Minervnolottir
-Mattie to najlepsza uczennica Ro-dowiaduje się, że jest w ciąży
-Susan-ma dwójkę dzieci i tkwi w rozpadającym się małżeństwie
-Gin to znachorka, mieszkająca w lesie.
Kongres Stanów Zjednoczonych ratyfikował poprawkę o człowieczeństwie, która od chwili zapłodnienia daje embrionowi konstytucyjne prawo do życia, wolności i posiadania.
Aborcja jest nielegalna we wszystkich pięćdziesięciu stanach.
Osoby wykonujące aborcję mogą być oskarżone o zabójstwo, a osoby pragnące skorzystać z zabiegu mogą zostać uznane za winne współudziału w planowaniu zabójstwa.
Zapłodnienie in vitro również jest zakazane w całych Stanach.
Ro-uczyła spokojnie historii, gdy pewnego dnia obudziła się w kraju, gdzie wybory wygrał prezydent, na którego nie głosowała. Według tego mężczyzny kobiety, które poroniły, powinny płacić za pochówek płodu, a laborantka, która przypadkiem upuściła embrion w czasie zabiegu in vitro, była winna zabójstwa.
Ro-to kobieta 40+, której trudno jest zajść w ciążę, z in vitro też jest problem, a trzy lata temu umieszczono ją na liście oczekujących na adopcję.
Czy zatem Ro doczeka się na dziecko?
A może znajdzie się inny sposób?
Ciekawą postacią tej książki jest Gin-znachorka.
Żyje w lesie, w chałupie gdzie klepie biedę.
Pływała na grzbietach wielorybów, przywiązywała lampiony do ich płetw ogonowych, wabiła statki, by rozbijały się o brzeg.
Wyrobiła sobie renomę czarownicy.
Także w dokonywaniu aborcji.
Wiedźma używa dziko rosnących ziół, za których posiadanie grozi więzienie.

Prokurator generalny zażądał najsurowszych kar dla osób poddających się aborcji.
Młodziutkie dziewczęta 13-letnie skazywano na trzy do pięciu lat.
Nawet córka Eriki Saltet, deputowanej ze stanu Oregon, trafiła do zakładu poprawczego w Bolt River-dla przykładu.

Powieść ”Czerwone zegary” to książka o kobietach martwiących się z powodu tykających zegarów.
To te same kobiety, które wymieniały się przepisami na klopsa z łososia, zaś dzieci dla nich były tylko abstrakcją.
Zachęcam do lektury.

„Czerwone zegary” to historie czterech kobiet:
-Ro-jest nauczycielką, stara się o dziecko i pisze biografię polarniczki Eivor Minervnolottir
-Mattie to najlepsza uczennica Ro-dowiaduje się, że jest w ciąży
-Susan-ma dwójkę dzieci i tkwi w rozpadającym się małżeństwie
-Gin to znachorka, mieszkająca w lesie.
Kongres Stanów Zjednoczonych ratyfikował poprawkę o...

Leni Zumas nadała swojej książce dużo powagi jeśli chodzi o tematykę i sporo luzu, kiedy mówimy o stylu. Luźne, lekkie zdania w niekomplikowany sposób opisują życia pięciu kobiet mieszkających w Newville w Oregonie. Każda z nich jest w innym wieku, ma różną sytuację rodzinną i materialną, ale wszystkie są w pewien sposób ze sobą połączone. Duży wpływ na ich życie ma także prawo, które amerykański rząd wprowadził dwa lata wcześniej - całkowity zakaz aborcji oraz metody invitro.
Muszę przyznać, że przy tak surowym kodeksie rządzącym uniwersum spodziewałam się dramatycznych sytuacji niczym z "Opowieści Podręcznej". Nie było jednak aż tak mocno, chociaż większość opisanych codziennych dylematów bohaterek miała początek w tym rygorystycznym prawie właśnie. Chętnie sięgnę po inne opowieści autorki, gdyż pióro ma bardzo przyjemne. Wydawnictwu Czarna Owca dziękuję natomiast serdecznie za swój egzemplarz.

Leni Zumas nadała swojej książce dużo powagi jeśli chodzi o tematykę i sporo luzu, kiedy mówimy o stylu. Luźne, lekkie zdania w niekomplikowany sposób opisują życia pięciu kobiet mieszkających w Newville w Oregonie. Każda z nich jest w innym wieku, ma różną sytuację rodzinną i materialną, ale wszystkie są w pewien sposób ze sobą połączone. Duży wpływ na ich życie ma także...

Kobiece życie. Życie sterowane sercem, umysłem i czerwonym zegarem. Zegarem, który decyduje o naszej rozrodczości, nadaje życiu inny sens, przyprawia o troskę i radość. Macierzyństwo jako dar i przekleństwo. Jako wyczekiwany moment decydujący o sensie życia, jako gwałtowny zakręt, jako blokada uniemożliwiająca rozwój i jako przerażający, zbyt wczesny stan odmienny od beztroskiej młodości.

O książce Leni Zumas pisano wielkimi literami jako o manifeście feministycznym. Niepotrzebnie. Sama autorka niczego tutaj bowiem nie manifestuje prócz wiary w prawo decydowania o sobie. W subiektywnym poście subiektywnego bloga pozwolę sobie napisać, że Pani Zumas nie pisze o niczym innym, niż o wolności. Nie trzeba wielkich haseł, krzykliwych sloganów i obrazów rodem z horroru by wyrazić taką opinię. Opinię bazującą na niezgodzie na możliwy, momentami bardzo prawdopodobny a nawet, jak na ironię, lekko straszący swojskim klimatem, scenariusz przedstawiony w "Czerwonych zegarach".

Autorka wprowadza nas w inne Stany Zjednoczone. takie, w których Poprawka o Człowieczeństwie i mające ją jeszcze mocniej podeprzeć legislacyjnie prawo zwane Każde Dziecko Potrzebuje Dwojga Rodziców, stanowią o życiu/istnieniu/samostanowieniu embriona. W tej nietypowej dla mieszkanek USA sytuacji, przyjdzie nam się zetknąć z fragmentem życia czterech bohaterek. Jedna z nich - biografka, łącząca pracę nauczycielki i pisarki, zaczyna właśnie wyścig z zegarem biologicznym i datami wyznaczonymi na wprowadzenie kolejnych, ograniczających jej możliwości ustaw.
"Dajcie mi szansę na replikację. Dajcie mi życie przeżyte jeszcze raz, i lepiej. Dajcie mi ja, którym mogę się zaopiekować i które mogę ulepszyć. Jeszcze raz, proszę, jeszcze raz!" (str.80)
Młodziutka Córka, postawiona w obliczu istniejącego prawa, walczy z nienawiścią do sytuacji, która stała się jej udziałem, i która może zaprowadzić ją w mury poprawczaka. Żona, uwielbiająca swoje dzieci i nienawidząca swojego życia matki-gospodyni domowej, przetyka miłość do dzieci stanami depresyjnymi a strach przed odpowiedzialnością stawia naprzeciw tęsknocie za wolnością i spokojem, który nie czyniłby szkody dzieciom a jej samej przywrócił pogubione gdzieś w rutynie życie.

W szybkiej, przemieszanej, bardzo wartkiej akcji, starałam się podążać za życiem bohaterek dokładnie tak, jak podała je autorka. Nie szukałam tutaj porządku i równowagi, gdyż takowe według mnie nie określają życia. Przynajmniej nie określają kobiet, które zostały nam przedstawione. Ileż myśli kotłuje się w głowie pisarki, której spokojne rozmyślania o pracy i bardzo początkowo ułożone, zgrabne notatki o nieznanej dzielnej polarniczce, muszą być poprzerywanym histerycznym wręcz odliczaniem miesięcy i dni do dnia, kiedy prawo powie: stop, przestań próbować, zaprzestań nawet tej upokarzającej metody, która łaskawie do tej pory Ci zostawialiśmy. Jak bardzo szaleje umysł szesnastolatki, której marzenia o Akademii Matematycznej, a potem o badaniu i ocalaniu wielorybów i delfinów muszą stracić na wadze na rzecz przeraźliwego szukania rozwiązania dla niechcianej działalności czerwonego zegara. Jak bardzo matka przestaje być matką, kiedy każda jej myśl skupia się na tym, by odzyskać dla siebie wolność nawet kosztem upokorzenia, kosztem znalezienia dla siebie jakiejkolwiek przewiny, mogącej doprowadzić do zmiany dotychczasowego życia pozornie bez wzbudzania poczucia winy.

Czwarta kobieta, o której wspominam dopiero teraz to osoba, która mieści w sobie wszystkie możliwe myśli, która potrafi rozsupłać chaos, która potrafi przywrócić spokój i która daje nadzieję. Ale to właśnie ona - Znachorka - stanie się też najbardziej przejrzystym, wolnym od domysłów, dosłownym przykładem polowania na czarownice. To jej przykład pokaże, że wystarczy wskazać palcem, by społeczeństwo zapałało nienawiścią, by zaczęło rzucać oskarżenia, wreszcie, by wydało wyrok zanim uczyni to sędzia i zanim okaże się, że tak naprawdę nie było żadnej winy.


Leni Zumas eksperymentując z językiem, ukazując prozę jako strumień szalonych myśli, innych i odpowiednich dla każdej z postaci, czyni swą powieść niezwykle ciekawą. Przeskoki od spokojnej retoryki Biografki, poprzez rozrywkowy i zatroskany o środowisko język Córki nastolatki, kipiący agresją zmęczenia i znużenia codziennością rwany język Żony, odpływający w zaświaty a jednocześnie bardzo zwierzęcy w swym rozumieniu natury styl wypowiedzi Znachorki, prowadzą nas do tego, co owszem, można nazwać chaosem, ale bardzo kontrolowanym. Tutaj ma on bowiem pokazać strach, pokazać zniewolenie własnym życiem, pokazać żal za innymi rozwiązaniami, pokazać niemoc. Pozwolić myślom ścigać się na drodze do coraz bardziej pozbawionego nadziei spełnienia.
"Milcz, zwraca się do swojego chaotycznego ciągu myśli. Proszę, zamilcz, ty malkontencie, jątrzycielu skupiony na ocenie strat i obawach przed porażką, kolekcjonerze krzywd przeszłych i przyszłych." (str.268)

"Czerwone zegary" to powieść, która mnie porwała i poniosła w cztery światy. A właściwie w jeden świat, ujęty w perspektywy niezwykle od siebie odległe. Cudowny świat kobiecych zegarów, cudowny świat dzieci, które we współpracy z zegarami sprowadzamy na świat. I ciemną stronę tego świata - pokoje niedziałających zegarów, budzików wszczynających alarm za szybko, za często, zbyt głośno. Świat decydowania o sobie i jego braku. Świat podejmowania decyzji pozbawionych rozwagi i stateczności bo ponaglanych czasem, prawem, społecznym brakiem przyzwolenia.
Na długo zostanie w mojej pamięci niezwykły sposób, w jaki Leni Zumas ukazała, jak bardzo jeden moment w czasie, wskazywany przez czerwone zegary, może się różnić dla kobiet, które patrzą na nie z kompletnie różnej perspektywy.

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.

Kobiece życie. Życie sterowane sercem, umysłem i czerwonym zegarem. Zegarem, który decyduje o naszej rozrodczości, nadaje życiu inny sens, przyprawia o troskę i radość. Macierzyństwo jako dar i przekleństwo. Jako wyczekiwany moment decydujący o sensie życia, jako gwałtowny zakręt, jako blokada uniemożliwiająca rozwój i jako przerażający, zbyt wczesny stan odmienny od...

Czerwone zegary 📖 Leni Zumas
Tematyka tej książki jest mi bliska, a przynajmniej w sporej części. Historie kilku kobiet tak różne, a jednak dotyczące tej samej strefy życia. Pragnienia tak inne, a los taki pokrętny. To o czym marzy jedna z kobiet, dla drugiej jest niechcianą tragedią. Ta książka daje nam szansę wczuć się w sytuację różnych kobiet, chociaż ich losy są trochę oderwane od naszej rzeczywistości,pozwala przemyśleć swoją sytuację, a może juz dobrze znacie dylematy tych kobiet. Co by nie pisać, książka daje dużo do myślenia, więc tak sobie myślę, że nie powinnyśmy musieć walczyć o swoje prawa do własnych wyborów, do decydowania o swoim ciele, a już na pewno nie powinni za nas robić tego ludzie, którzy o dylematach/dramatach kobiet nie mają pojęcia. Nie oceniajmy, wspierajmy się 🖤💙💚
Magda z magdaandbooks

Czerwone zegary 📖 Leni Zumas
Tematyka tej książki jest mi bliska, a przynajmniej w sporej części. Historie kilku kobiet tak różne, a jednak dotyczące tej samej strefy życia. Pragnienia tak inne, a los taki pokrętny. To o czym marzy jedna z kobiet, dla drugiej jest niechcianą tragedią. Ta książka daje nam szansę wczuć się w sytuację różnych kobiet, chociaż ich losy są trochę...

Cieszę się bardzo z tej pozycji bo jest bardzo interesująca i porusza temat aborcji i in vitro.
Jest historią kilku różnych kobiet mieszkających w Stanach Zjednoczonych,które walczą o swoją wolność,macierzyństwo oraz tożsamość.
Lektura taka dość specyficzna i nie każdemu może przypaść do gustu,ale ja ją przeczytałam coś szybko bo w dwa popołudnia i nie znudziła mnie.
Polecam.

Cieszę się bardzo z tej pozycji bo jest bardzo interesująca i porusza temat aborcji i in vitro.
Jest historią kilku różnych kobiet mieszkających w Stanach Zjednoczonych,które walczą o swoją wolność,macierzyństwo oraz tożsamość.
Lektura taka dość specyficzna i nie każdemu może przypaść do gustu,ale ja ją przeczytałam coś szybko bo w dwa popołudnia i nie znudziła mnie.
Polecam.

W USA wybory prezydenckie wygrywa mizogin i wprowadza poprawkę do konstytucji, która nadaje embrionowi prawo do życia od czasu zapłodnienia. Aborcja staje się zakazana w każdym przypadku i jest karana więzieniem. Lada dzień wejdzie też w życie prawo gwarantujące dziecku dwoje rodziców, co skutkuje brakiem możliwości adopcji przez osobę samotną. Tyle z tła świata przedstawionego, który szumnie nazywany jest dystopią. Pytanie czy to jeszcze dystopia, czy raczej bliższa przyszłość, a w niektorych zakątkach świata rzeczywistość?
Książka opowiada historię czterech kobiet. Ro jest nauczycielką historii i pisze biografię XIX wiecznej polarniczki. Maddie, ukochana córka swoich adoptowanych rodziców jest licealistką. Susan jest matką dwójki dzieci tkwiącą w nieszczęśliwym małżeństwie. Gin to znachorka specjalizująca się w sprawach kobiecych.
Córka zachodzi w niechcianą ciążę. Biografka pragnie dziecka i poddaje sie kolejnym nieudanym inseminacjom. Żona kocha swoje dzieci, ale czasami marzy by znowu ich nie było. A wszystkie trzy łączy postać Znachorki. I tak, nie użym teraz ich imion celowo, bo autorka też tego nie robi, znamy je tylko z kilku wzmianek. Zabieg ten wydaje się właściwy, podkreślający, że każda z tych historii mogłaby dotknąć jakąkolwiek kobietę, jednocześnie sprowadzając każdą z nich tylko do roli jaką wykonuje, a nie osoby z krwi i kości.
Eksperymentalny styl, ciekawa forma narracyjna i niezły pomysł na fabułę, mający na celu wpisać się w trendy feministyczne. Niestety książka napisana jest bez polotu, bohaterki są niedopracowane i nijakie, co być może również miało wyróżnić uniwersalność tych historii, ale dla mnie wprowadziło chaos i nie pozwoliło mi na przywiązanie się do opowieści. Brakuje w niej świeżości, czegoś co nie zostało wcześniej powiedziane w innych książkach feministycznych. Polecam ją jednak młodszym czytelniczkom, które dopiero wchodzą w dorosłość, by uśmiadomić je o grążących skutkach mizoginii i mansplainingu.

W USA wybory prezydenckie wygrywa mizogin i wprowadza poprawkę do konstytucji, która nadaje embrionowi prawo do życia od czasu zapłodnienia. Aborcja staje się zakazana w każdym przypadku i jest karana więzieniem. Lada dzień wejdzie też w życie prawo gwarantujące dziecku dwoje rodziców, co skutkuje brakiem możliwości adopcji przez osobę samotną. Tyle z tła świata...

Mam problem z tą książką. Z jednej strony „Czerwone zegary” Leni Zumas były powieścią interesującą, wciągającą, a z drugiej po prostu dziwną. W książce ukazane są historie pięciu kobiet. Ro jest nauczycielką - stara się o dziecko, a w wolnych chwilach spisuje dzieje Eivør Minervudottir. Mattie, najlepsza uczennica Ro, dowiaduje się, że jest w ciąży. Susan ma dwójkę dzieci i tkwi w rozpadającym się małżeństwie. Jest jeszcze Gin, znachorka mieszkająca w lesie. Nie będę ukrywać, ich historie były interesujące. Czy Ro doczeka się dziecka? Czy Mattie zdecyduje się na aborcję? Czy Susan odejdzie od męża? I jakie tajemnice ukrywa Gin? Właśnie, Gin. Ta postać wydawała mi się najbardziej nierealna, nie mogę sobie wyobrazić, by taka osoba mogłaby istnieć w prawdziwym życiu. Nie potrafię uwierzyć w to, że zgłaszałoby się do niej tak dużo kobiet w sprawach intymnych. Do niej, kobiety od lat żyjącej w odosobnieniu, bez doświadczenia lekarskiego! To dla nie jest dość dziwne. Później jednak trzymałam się coraz bardziej za głowę z każdym kolejnym faktem z życia Gin. Jednak nie można powiedzieć, że była to bohaterka wrzucona do książki na siłę. W odróżnieniu od Susan. Jej historia była najbardziej przewidywalna. Może nie była ona na tyle na siłę, o ile niepotrzebna w książce. Nie panowałby wtedy taki chaos w narracji. Pomysł na „Czerwone zegary” autorka miała ciekawy. Aborcja i zapłodnienie in vitro budzą wiele emocji. Pojawiły się też zagadnienia adopcji, posiadania dziecka w późnym wieku, zdrad, rozpadu małżeństwa, pobieżnie także przemocy domowej. Jednak dobry pomysł i ciekawe historie nie wystarczą, by stworzyć dobrą książkę. Jak już wspomniałam, historie w książce są przedstawione dość chaotycznie. Nie przemówił do mnie styl pisania autorki. Przeszkadzał on wczuć się w opowieści bohaterek. Miałam wrażenie, że autorka chciała za mocno stworzyć powieść poważną, przez to w niektórych momentach wyszła aż śmieszna. A może jeszcze nie dojrzałam do tego typu książek? Ogólnie rzecz biorąc „Czerwone zegary” ani mnie nie zachwyciły, ale też nie uważam ich za złą książkę. Polecam osobom zainteresowanym.

Mam problem z tą książką. Z jednej strony „Czerwone zegary” Leni Zumas były powieścią interesującą, wciągającą, a z drugiej po prostu dziwną. W książce ukazane są historie pięciu kobiet. Ro jest nauczycielką - stara się o dziecko, a w wolnych chwilach spisuje dzieje Eivør Minervudottir. Mattie, najlepsza uczennica Ro, dowiaduje się, że jest w ciąży. Susan ma dwójkę dzieci i...