Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam problem z tą książką. Z jednej strony „Czerwone zegary” Leni Zumas były powieścią interesującą, wciągającą, a z drugiej po prostu dziwną. W książce ukazane są historie pięciu kobiet. Ro jest nauczycielką - stara się o dziecko, a w wolnych chwilach spisuje dzieje Eivør Minervudottir. Mattie, najlepsza uczennica Ro, dowiaduje się, że jest w ciąży. Susan ma dwójkę dzieci i tkwi w rozpadającym się małżeństwie. Jest jeszcze Gin, znachorka mieszkająca w lesie. Nie będę ukrywać, ich historie były interesujące. Czy Ro doczeka się dziecka? Czy Mattie zdecyduje się na aborcję? Czy Susan odejdzie od męża? I jakie tajemnice ukrywa Gin? Właśnie, Gin. Ta postać wydawała mi się najbardziej nierealna, nie mogę sobie wyobrazić, by taka osoba mogłaby istnieć w prawdziwym życiu. Nie potrafię uwierzyć w to, że zgłaszałoby się do niej tak dużo kobiet w sprawach intymnych. Do niej, kobiety od lat żyjącej w odosobnieniu, bez doświadczenia lekarskiego! To dla nie jest dość dziwne. Później jednak trzymałam się coraz bardziej za głowę z każdym kolejnym faktem z życia Gin. Jednak nie można powiedzieć, że była to bohaterka wrzucona do książki na siłę. W odróżnieniu od Susan. Jej historia była najbardziej przewidywalna. Może nie była ona na tyle na siłę, o ile niepotrzebna w książce. Nie panowałby wtedy taki chaos w narracji. Pomysł na „Czerwone zegary” autorka miała ciekawy. Aborcja i zapłodnienie in vitro budzą wiele emocji. Pojawiły się też zagadnienia adopcji, posiadania dziecka w późnym wieku, zdrad, rozpadu małżeństwa, pobieżnie także przemocy domowej. Jednak dobry pomysł i ciekawe historie nie wystarczą, by stworzyć dobrą książkę. Jak już wspomniałam, historie w książce są przedstawione dość chaotycznie. Nie przemówił do mnie styl pisania autorki. Przeszkadzał on wczuć się w opowieści bohaterek. Miałam wrażenie, że autorka chciała za mocno stworzyć powieść poważną, przez to w niektórych momentach wyszła aż śmieszna. A może jeszcze nie dojrzałam do tego typu książek? Ogólnie rzecz biorąc „Czerwone zegary” ani mnie nie zachwyciły, ale też nie uważam ich za złą książkę. Polecam osobom zainteresowanym.