Zaciekawiło mnie krótkie wprowadzenie, liczyłam na wartką akcję z dodatkowym bonusem w postaci przybliżenia historii Bizancjum. Jeśli chodzi o historię, to rzeczywiście jest ona obecna w powieści, ale wkomponowana tak, że momentami odechciewało się czytać.
Główny bohater - rzekomy spadkobierca cesarzy z rodu Paleologów to zadufany w sobie facet z rozrośniętym ego. Od wszystkich jest lepszy - szczególnie od "głupich Europejczyków", którzy nie dość mocno doceniają znaczenie starożytnego Konstantynopola. Gdy już trochę było mi niezręcznie, że tacy z nas ignoranci okazało się, że w oczach bohatera (a może i autora),Amerykanie też są beznadziejni pod względem wiedzy o Bizancjum...
Najdziwniejsze jednak w tej książce jest to, że co jakiś czas przewija się w niej postać...autora. Na początku jest zaledwie wspomniany w tekście, ale z czasem pojawia się dużo częściej i nawet doradza bohaterowi... Przeczytałam wiele książek, ale z takim przypadkiem spotkałam się pierwszy raz. Pan Selcuk ma chyba obsesję...na własnym punkcie.
Pod każdym względem "Cesarz Bizancjum" okazał się rozczarowaniem, dlatego nie polecam.

Zaciekawiło mnie krótkie wprowadzenie, liczyłam na wartką akcję z dodatkowym bonusem w postaci przybliżenia historii Bizancjum. Jeśli chodzi o historię, to rzeczywiście jest ona obecna w powieści, ale wkomponowana tak, że momentami odechciewało się czytać.
Główny bohater - rzekomy spadkobierca cesarzy z rodu Paleologów to zadufany w sobie facet z rozrośniętym ego. Od...

Nudy na pudy. Do tego megalomania Autora, który sam siebie umieścił w powieści - nie wiadomo po co. Osoba, która skategoryzowała tę książkę jako thriller/sensacja/kryminał chyba nigdy nie czytała nic z takich gatunków literackich.
To jest nudna, żenująco słaba powieść historyczna z wątkami współczesnymi i nie wiadomo czemu służącym romansem w bezbarwnym tle. Mam wrażenie jakby Autor przy jej pisaniu spełniał swoje marzenie popisania się przed światem swoją erudycją, podaną tak niestrawnie, że przeze mnie niestety niedocenionej; swoimi zapędami detektywistycznymi, które zapewne w Jego mniemaniu miały być arcyciekawe, a wiały nudą i sprowadzały się do kolekcjonowania fioletowego szkiełka w magicznym pudełeczku. A wszystko to umieszczone w ślamazarnej fabule, przetykanej historycznymi wstawkami o Bizancjum w formie haseł z encyklopedii.
Nie polecam zwłaszcza tym, którzy jeszcze nic, albo dość niewiele wiedzą na ten temat, bo sposób podania wiedzy w tej książce może ich skutecznie zrazić do sięgania po kolejne powieści czy pozycje popularnonaukowe opisujące dzieje starożytnej Turcji.

Nudy na pudy. Do tego megalomania Autora, który sam siebie umieścił w powieści - nie wiadomo po co. Osoba, która skategoryzowała tę książkę jako thriller/sensacja/kryminał chyba nigdy nie czytała nic z takich gatunków literackich.
To jest nudna, żenująco słaba powieść historyczna z wątkami współczesnymi i nie wiadomo czemu służącym romansem w bezbarwnym tle. Mam wrażenie...

Pewnego dnia życie wykładowcy akademickiego zmienia się, gdy na jego drodze pojawiają się przedstawiciele tajemnic organizacji założonej w celu wypełnienia testamentu ostatniego cesarza Bizancjum Konstantyna XI. Uważają oni, że mężczyzna ten jest potomkiem władcy i przysługuje mu tytuł cesarza. Chcąc stanąć na czele tej organizacji mężczyzna decyduje się przystąpić do złożonego egzaminu, po to, by poznać ostatnią wolę Konstantyna.

Nie wiem co sądzić o tej książce. Do jej zalet mogę niewątpliwie zaliczyć fakt, że dzięki niej można dowiedzieć się więcej o historii Cesarstwa Bizantyjskiego, a także język, jakim ona jest napisana. Niestety jej ogromną wadą jest to, że fabuła zbyt wolno się rozwija i dreszczyk emocji można poczuć dopiero przy 50 ostatnich stronach. Mam też zastrzeżenia do przedstawionych w książce postaci. Wydaje mi się jakby cały czas, były one jednowymiarowe i pozbawione jakichkolwiek emocji. Ogólnie, książka mogłaby być lepsza.

Pewnego dnia życie wykładowcy akademickiego zmienia się, gdy na jego drodze pojawiają się przedstawiciele tajemnic organizacji założonej w celu wypełnienia testamentu ostatniego cesarza Bizancjum Konstantyna XI. Uważają oni, że mężczyzna ten jest potomkiem władcy i przysługuje mu tytuł cesarza. Chcąc stanąć na czele tej organizacji mężczyzna decyduje się przystąpić do...