„Kości czasu” K.A. Goonan to przykład utworu, w którym warstwa literacka pełni rolę drugoplanową, wręcz pretekstualną. Pomysł, który wystarczyłby może na dobre opowiadanie, został sztucznie rozdęty do rozmiarów sporej objętościowo powieści. Kreacja bohaterów polega głównie na roztkliwianiu się nad ich traumatycznymi przeżyciami w przeszłości oraz obecnymi problemami emocjonalnymi. Rozdzielona pomiędzy dwie płaszczyzny czasowe fabuła toczy się w tempie nader leniwym, grzęznąc nieustannie w przydługich opisach. O mającym zapewne ożywić akcję wątku sensacyjnym Autorka przypomina sobie jedynie od czasu do czasu, prowadząc go zresztą w sposób niezbyt logiczny i niekonsekwentny, miejscami wręcz naiwny. W rezultacie nie przyciąga on specjalnej uwagi oraz nie wzbudza większych emocji. W równie nijaki sposób i z podobnymi efektami rozwija się wpleciony osobno wątek romantyczny. Przyczyniają się do tego monotonny język, sposób budowania fabuły, konstruowania dialogów itp., sprawiające wrażenie, że kwestie te nie mają dla Autorki większego znaczenia.
W jakim więc celu, poza nabijaniem wierszówki, powieść została napisana? Wydaje się, że K.A. Goonan chodziło głównie o przedstawienie spekulatywnych teorii nauki dotyczących związków pomiędzy biologicznymi, chemicznymi oraz fizycznymi podstawami funkcjonowania ludzkiego mózgu i świadomości, a teorią fizyki kwantowej oraz strukturą kosmosu i czasoprzestrzeni. Zagadnienia te zdają się autentycznie fascynować Autorkę, która poświęca ich omawianiu kolejne, sążniste rozdziały. Niestety, fascynacje te niekoniecznie muszą stać się udziałem czytelnika. W rezultacie otrzymujemy powieść od której wieje głównie nudą, a to uważam za największą możliwą wadę utworu literackiego. Jeżeli Autor nie zdoła przyciągnąć uwagi czytelnika, to nie ma znaczenia, jakie ważkie treści zamierzał w swoim dziele przedstawić. Mało kto zdoła wytrwać przy lekturze wystarczająco długo, by się z nimi zapoznać. Ostatecznie tekst literacki to nie dysertacja naukowa.
W nużącej ogólnie lekturze wyróżniają się in plus obrazki rodzajowe eksploatujące temat: przybysz z Zachodu (chociaż konkretnie chodzi o Japonkę i Hawajczyka) w „zacofanym” kraju azjatyckim. Ich autentyzm sugeruje, że Autorka zaczerpnęła je z osobistych doświadczeń, a spory ładunek humoru może wzbudzić uśmiech. Co prawda, obserwacje te wydają się raczej powierzchowne i nie wykraczają poza wrażenia „bogatego turysty”, skonfrontowanego z niskim poziomem życia i pazernością „lokalsów”.

„Kości czasu” K.A. Goonan to przykład utworu, w którym warstwa literacka pełni rolę drugoplanową, wręcz pretekstualną. Pomysł, który wystarczyłby może na dobre opowiadanie, został sztucznie rozdęty do rozmiarów sporej objętościowo powieści. Kreacja bohaterów polega głównie na roztkliwianiu się nad ich traumatycznymi przeżyciami w przeszłości oraz obecnymi problemami...

Słabiutkie. Za długie o 200 stron. Naiwności w opisie polityki korporacji wręcz rażące. Pod względem przewidywania przyszłości anachroniczne nawet dla laika- rzuca się w oczy zwłaszcza brak telefonów komórkowych i Sieć pisana właśnie tak, przez duże S, niepowszednia i niezwykła, taka, jaką mogła wydawać się nam w 1996 roku – w tej wadzie jest akurat pewien urok.
Pomysły są fajne. Choć każdemu, kto przez to przebrnął i kogo poruszył pomysł metawszechświata serdecznie polecam Egana Stan Wyczerpania.
Ale największą wada to monotonność. Nie wynikająca z akcji, której jest sporo, tylko z języka, z tym samym natężeniem emocji, takimi samym dokładnym zdaniami autorka opisuje strzelaninę i jedzenie klusek. Perfekcyjnie przynudza.
4 gwiazdki bo to jednak próba zmierzenia się z ciekawymi pomysłami, bo zaglądałam do sieci, żeby sprawdzić niektóre rzeczy, bo opisy „starożytnych” Hawajów zaostrzały apetyt na więcej.

Słabiutkie. Za długie o 200 stron. Naiwności w opisie polityki korporacji wręcz rażące. Pod względem przewidywania przyszłości anachroniczne nawet dla laika- rzuca się w oczy zwłaszcza brak telefonów komórkowych i Sieć pisana właśnie tak, przez duże S, niepowszednia i niezwykła, taka, jaką mogła wydawać się nam w 1996 roku – w tej wadzie jest akurat pewien urok.
Pomysły...

Bardzo dobra powieść, chyba nieco niedoceniona. Ciekawa wizja niedalekiej przyszłości, choć od momentu kiedy książka powstała kilka rzeczy pobiegło nieco innym torem niż wyobrażała sobie autorka. Ciekawe, głębokie postaci, wielopłaszczyznowa fabuła. Polecam i sięgam po kolejne części.

Bardzo dobra powieść, chyba nieco niedoceniona. Ciekawa wizja niedalekiej przyszłości, choć od momentu kiedy książka powstała kilka rzeczy pobiegło nieco innym torem niż wyobrażała sobie autorka. Ciekawe, głębokie postaci, wielopłaszczyznowa fabuła. Polecam i sięgam po kolejne części.

Kilka niezłych pomysłów utknęło w marazmie całości. Ponadto uważam, iż autorka popełniła zbyt duże i poplątane przeskoki czasowe w wątkach fabularnych, przez co "Kości czasu" stają się miejscami ciężkostrawne. Książka nie zachwyca, ale jak ktoś chce poczytać o Hawajach, technologii i korporacjach to w sumie można, jeśli nie ma się niczego lepszego pod ręką. Ale moim zdaniem rzecz co najwyżej średnia.

Kilka niezłych pomysłów utknęło w marazmie całości. Ponadto uważam, iż autorka popełniła zbyt duże i poplątane przeskoki czasowe w wątkach fabularnych, przez co "Kości czasu" stają się miejscami ciężkostrawne. Książka nie zachwyca, ale jak ktoś chce poczytać o Hawajach, technologii i korporacjach to w sumie można, jeśli nie ma się niczego lepszego pod ręką. Ale moim zdaniem...