Sięgając po książki wspomnieniowe za każdym razem czuję nieuchronnie i systematycznie upływający czas. Bardzo często czytamy wypowiedzi osób, których nie ma już między nami. Nie inaczej jest w tym przypadku. Patrzę na datę wydania: 2013. Dziś pośród żyjących bohaterek tej książki pozostała jedynie Pani Wanda Traczyk-Stawska, w tym roku w maju na wieczną wartę odeszła Pani Jolanta Zawadzka „Klara”.
Tytuł książki trochę mylący, bowiem nie wszystkie Panie wzięły ostatecznie udział w Powstaniu Warszawskim. To nie jest może perfekcyjne źródło informacji historycznej, wojna inaczej wygląda z perspektywy młodego człowieka czy zwykłego obywatela. Nie będzie rozważań strategicznych czy politycznych, z oczywistych względów postrzegany świat będzie mozaiką drobnych zdarzeń. Nie dziwi więc pewna chaotyczność czy nieuporządkowanie relacji.
Jaka jest więc ta książka ? Cóż, czytałem wspomnienia może bardziej przerażające, wzruszające czy wnikliwe, bardziej zapadające w pamięć. Trudno ocenę sprowadzić wyłącznie do matematycznych (i subiektywnych) punktów. Ale wartość tej książki polega na unieśmiertelnieniu tych niezwykle dzielnych, młodych dziewcząt. Ich wspomnienia dotyczą w większym stopniu czasów okupacji i codziennego życia w tamtych niewyobrażalnych czasach. Czy ktokolwiek z Nas miałby w sobie taką wytrzymałość, aby zachować podobną postawę ?

Sięgając po książki wspomnieniowe za każdym razem czuję nieuchronnie i systematycznie upływający czas. Bardzo często czytamy wypowiedzi osób, których nie ma już między nami. Nie inaczej jest w tym przypadku. Patrzę na datę wydania: 2013. Dziś pośród żyjących bohaterek tej książki pozostała jedynie Pani Wanda Traczyk-Stawska, w tym roku w maju na wieczną wartę odeszła Pani...

Mnie takie historie chwytają za serce. Uświadamiają mi one jak okrutna i straszna jest wojna oraz jak wiele zależy od tego czy ma się szczęście w życiu. Utrata bliskich, głód, ruiny miasta, wywóz ludzi to tylko niektóre motywy poruszane w książce. Można też w niej odnaleźć trochę odwagi i nadziei, że da się przeżyć tak okrutne czasy.

Mnie takie historie chwytają za serce. Uświadamiają mi one jak okrutna i straszna jest wojna oraz jak wiele zależy od tego czy ma się szczęście w życiu. Utrata bliskich, głód, ruiny miasta, wywóz ludzi to tylko niektóre motywy poruszane w książce. Można też w niej odnaleźć trochę odwagi i nadziei, że da się przeżyć tak okrutne czasy.

Historie kobiet-łączniczek podczas okupacji hitlerowskiej. Świetnie przekazana treść wspomnień. Polecam miłośnikom książek o tej tematyce.

Historie kobiet-łączniczek podczas okupacji hitlerowskiej. Świetnie przekazana treść wspomnień. Polecam miłośnikom książek o tej tematyce.

 “Łączniczki” to kolejne świadectwo historii z wojennych lat ukazane przez pryzmat kobiet. Po latach opowiadają o wybuchu powstania i swoich wspomnieniach z tamtego czasu. 

Wszystkie historie łączy wiek kobiet- wszystkie były małymi dziewczynkami lub nastolatkami gdy wybuchła wojna, a później rozpoczęło się powstanie. Żadna z nich nie miała wątpliwości czy chce w jakiś sposób pomóc w walce o Polskę. Od najmłodszych lat karmione były romantycznymi patriotycznymi historiami i miłością do ojczyzny. Książka zawiera dziewięć historii dziewczynek i ich rodzin. Były łączniczkami bądź sanitariuszkami, które wykonywały swoje zadania, mimo młodego wieku, strachu i ciężkich warunków. 

“Łączniczki” to książka, która upamiętnia historie kolejnych świadków wojny i powstania. Historie tych kobiet są piękne, niezwykłe i momentami wstrząsające. Niewyobrażalne i godne podziwu jest to, że te dziewczynki nie miały wątpliwości co będą robić, gdy wybuchnie wojna. Jedna bohaterka mówi: “W genach odziedziczyłam patriotyzm”. Choć historie są różne to po przeczytaniu zlewają się w trochę w jedno. Wyłania się z nich obraz dziewczynki wkraczającej w dorosłość w wojennych czasach. Bohaterki zmuszone były dorosnąć i podejmować poważne decyzje. Poniekąd za własnym pozwoleniem, ale też zmuszone sytuacją zostały wyrwane z rodzinnych domów. Głód, cierpienie, śmierć i smutek towarzyszyły im codziennie. Najpiękniejsze lata życia zostały im odebrane przez wojnę, dorosły z dnia na dzień i po latach czują, że coś zostało zabrane im raz na zawsze. 

Dla mnie to kolejne poruszające historie o kobietach z tamtych lat, jednak zabrakło mi tu emocji. Są mocne i wzruszające fragmenty, ale trochę ich tu mało. Niektóre losy kobiet, szczególnie te powojenne zostały przedstawione bardzo pobieżnie, a ja lubię wiedzieć czy te bohaterki zaznały w swoim życiu choć odrobiny szczęścia. Na pewno jest to wartościowa książka, natomiast ja nie dowiedziałam się z niej zbyt wielu nowych rzeczy, choć historie kobiet są warte uwagi. Jeśli macie ochotę sięgnąć po tego typu literaturę to bardziej polecam “Prawdziwe historie”, szczególnie spod pióra Anny Herbich :) 

 “Łączniczki” to kolejne świadectwo historii z wojennych lat ukazane przez pryzmat kobiet. Po latach opowiadają o wybuchu powstania i swoich wspomnieniach z tamtego czasu. 

Wszystkie historie łączy wiek kobiet- wszystkie były małymi dziewczynkami lub nastolatkami gdy wybuchła wojna, a później rozpoczęło się powstanie. Żadna z nich nie miała wątpliwości czy chce w jakiś...

Historia jest naszym obrazem, my ja tworzymy. Czytając takie książki jestem zawsze pod wrażeniem odwagi tych osób. Mimo tak młodych lat ruszyły do walki, były świadkami bestialstwa ze strony wroga, przeżyły głód i cierpienie. Pełen szacunek dla kobiet, które przedstawiły wydarzenia tamtych dni. Piękna, poruszająca, pełna odwagi historia dziewięciu kobiet. Naprawdę warto przeczytać.

Historia jest naszym obrazem, my ja tworzymy. Czytając takie książki jestem zawsze pod wrażeniem odwagi tych osób. Mimo tak młodych lat ruszyły do walki, były świadkami bestialstwa ze strony wroga, przeżyły głód i cierpienie. Pełen szacunek dla kobiet, które przedstawiły wydarzenia tamtych dni. Piękna, poruszająca, pełna odwagi historia dziewięciu kobiet. Naprawdę warto...

Książkę Dobrze sie czytało. Nie daje wyższej oceny bo z tej tematyki przeczytałam kilka pozycji, które biją ją na głowę

Książkę Dobrze sie czytało. Nie daje wyższej oceny bo z tej tematyki przeczytałam kilka pozycji, które biją ją na głowę

Ważna książka, uświadamiająca ogrom, odwagi, jaką cechowały się łączniczki podczas Powstania Warszawskiego. Czytając tę książkę, uświadomiłam sobie, że czasem tylko krok dzielił je od śmierci. To niesamowite, jak wielka determinacja popychała je do walki i pomimo czasem beznadziejnej sytuacji potrafiły pokonywać swoje słabości, aby walczyć o wolność. Obok wolności najcenniejszym skarbem była rodzina: odnalezienie po latach rodzeństwa, rodziców czy dzieci były dla nich największym szczęściem.

Ważna książka, uświadamiająca ogrom, odwagi, jaką cechowały się łączniczki podczas Powstania Warszawskiego. Czytając tę książkę, uświadomiłam sobie, że czasem tylko krok dzielił je od śmierci. To niesamowite, jak wielka determinacja popychała je do walki i pomimo czasem beznadziejnej sytuacji potrafiły pokonywać swoje słabości, aby walczyć o wolność. Obok wolności...

Wzruszające, niesamowite historie kobiet, które nigdy się nie poddały. Były prawdziwymi Patriotkami i odważnymi Bohaterkami... Wielki szacunek dla Ich całego pokolenia...

Wzruszające, niesamowite historie kobiet, które nigdy się nie poddały. Były prawdziwymi Patriotkami i odważnymi Bohaterkami... Wielki szacunek dla Ich całego pokolenia...

Czytałam z wypiekami na twarzy. Kazda historia wzbudzała podwyższone cisnienie. Uwielbiam takie historie.

Czytałam z wypiekami na twarzy. Kazda historia wzbudzała podwyższone cisnienie. Uwielbiam takie historie.

Książka długo czekała na swoją kolej. Teraz żałuję, że tyle czasu ją omijałam. Twarda okładka, zdjęcia w środku. Duża, wygodna czcionka. Teraz co do samej treści. Podoba mi się, że nie ma skupienia i zbytniego rozpisywania się na temat przeszłości każdej z bohaterek. Jest krótka informacja z jakich rodzin się wywodzą, jak zaczęła się ich praca w konspiracji. A później już samo powstanie. Czyta się to jak sensację, a działo się to naprawdę. Można różnie oceniać sens powstania. Jednak w tej książkę widać dużą wiarę wszystkich w to, że się uda. I dlatego jest to budujące i w pewnym sensie pomaga zrozumieć, co czuli ludzie, kiedy to nastąpiło. Podsumowując, polecam zarówno na prezent jak i dla samego siebie. Można spojrzeć na to, co się działo oczami bohaterek, a czyta się naprawdę szybko. Jedyny minus: za krótka i za szybko się kończy.

Książka długo czekała na swoją kolej. Teraz żałuję, że tyle czasu ją omijałam. Twarda okładka, zdjęcia w środku. Duża, wygodna czcionka. Teraz co do samej treści. Podoba mi się, że nie ma skupienia i zbytniego rozpisywania się na temat przeszłości każdej z bohaterek. Jest krótka informacja z jakich rodzin się wywodzą, jak zaczęła się ich praca w konspiracji. A później już...