Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niebanalny styl pisarski. Ciekawy zabieg - główną bohaterką jest Helena, a nie sam narrator.
Bardzo plastyczne opisy. W momencie narastania emocji u bohaterów, widać to mocno w stylu pisarskim, który idealnie je odzwierciedla, chaotycznych myślach, działaniach.
Bohaterzy nie są jednowymiarowi, widzimy ich z różnych punktów widzenia. Dustin wydaje się być w swoim wyobrażeniu zaangażowanym ojcem i synem, a w pewnej chwili okazuje się, że spostrzeżenia żony są zgoła inne. Tak jak w życiu - czasem sami nie dostrzegamy siebie, tak jak nas widzą inni.
Bardzo ciekawie oddane czasy PRL-u.

Oprócz przedstawienia tu fikcyjnej historii - można się zamyślić. Książka porusza tematy relacji dziecko-rodzic.
Najtrudniejszym fragmentem w książce były dla mnie...papierki po cukierkach. Ciekawa jestem czy ten drobny detal też utkwił innym w pamięci?

Niebanalny styl pisarski. Ciekawy zabieg - główną bohaterką jest Helena, a nie sam narrator.
Bardzo plastyczne opisy. W momencie narastania emocji u bohaterów, widać to mocno w stylu pisarskim, który idealnie je odzwierciedla, chaotycznych myślach, działaniach.
Bohaterzy nie są jednowymiarowi, widzimy ich z różnych punktów widzenia. Dustin wydaje się być w swoim...

Dwa fragmenty tej książki sprawiły że zatrzymałam się przy nich na dłużej.

Pierwszy to zakłady opiekuńczo-lecznicze, gdzie trafiają pacjenci po udarach itp i o ile mają kochającą, dbającą rodzinę, to świetnie. Ale jeśli rodzina rzadko zagląda do takiej osoby, to doświadcza ona ogromnej samotności. Nawet, gdy przebywa wśród pracowników i rehabilitantów, którzy raczej wykonują konkretne czynności niż dysponują czasem na rozmowę.

Drugi to kondycja onkologii w Polsce. W Europie Zachodniej wyleczalność raka jest na poziomie 50% natomiast w Polsce to tylko 20-30%. I jako wąskie gardło została tu wskazana diagnostyka oraz nikła dostępność niektórych leków nowej generacji.

To już któraś z kolei ksiażka o takiej tematyce, którą czytam, więc sporo elementów przeplata się pomiędzy tymi książkami. Ale zawsze pojawia się jakiś fragment, który powoduje chwilę zadumy nad własnym życiem i życiem swoich bliskich.

Dwa fragmenty tej książki sprawiły że zatrzymałam się przy nich na dłużej.

Pierwszy to zakłady opiekuńczo-lecznicze, gdzie trafiają pacjenci po udarach itp i o ile mają kochającą, dbającą rodzinę, to świetnie. Ale jeśli rodzina rzadko zagląda do takiej osoby, to doświadcza ona ogromnej samotności. Nawet, gdy przebywa wśród pracowników i rehabilitantów, którzy raczej...

Z niektórymi książkami tak, jest, że po przeczytaniu opisu napalasz się na nią, a potem okazuje się rozczarowaniem i jakoś dociągasz do samego końca. Na tę książkę w ogóle się nie napalałam, ze względu na tematykę spoza obszaru moich zainteresowań. A jednak! Urzekła mnie niesamowicie. Po kilkunastu kartkach życie Zbyszka, Henia i Danusi wciągnęło mnie bez reszty.
Urzekł mnie też styl pisarski, w formie opowieści Zbyszka. Książka przez to nie traci, a wręcz zyskuje, ponieważ narrator jest mocno osadzony w czasach komuny, używa dowcipnych sformułowań i można naprawdę go polubić (pomimo tego, że nie jest postacią ani czarną, ani białą. Ma dobre i złe cechy). Wypowiada też wiele prostych prawd życiowych, które można odnieść do nas samych, zwłaszcza o miłości braterskiej, rodzinie.

Z niektórymi książkami tak, jest, że po przeczytaniu opisu napalasz się na nią, a potem okazuje się rozczarowaniem i jakoś dociągasz do samego końca. Na tę książkę w ogóle się nie napalałam, ze względu na tematykę spoza obszaru moich zainteresowań. A jednak! Urzekła mnie niesamowicie. Po kilkunastu kartkach życie Zbyszka, Henia i Danusi wciągnęło mnie bez reszty.
Urzekł...