Dwór, gang i przypowieści

Dwór gang i przypowieści to druga część przygód znanej nam z pierwszej odsłony trójki przyjaciół, pisana na szkielecie fabularnym swojej poprzedniczki. Od czasu rozwikłania zagadki skarbu prapradziadka minął rok, a Aneta wraz z Karoliną, popychane palcem losu znów spędzają wspólne wakacje u dziadków tej drugiej. Ten rok to nie tylko kilkaset kartek z kalendarza, ale również proces zmian zachodzących w głównych bohaterach.
Pomimo, że nadal są dziećmi, powiedzmy, że nie jest to w tej części aż tak bardzo zauważalne.

Do starej ekipy w tej części dołącza zupełnie odmieniony Kamil, znany nam z poprzednich kart jako Cristiano oraz całkiem nowa postać, ciemnoskóra pół Polka pół Francuska – Kasia, związana z tytułowym dworem. Mimo, iż przyjaciele przyjechali spędzić wakacje w Starym Rogu, to postęp w rozwiązywaniu zagadki starych kamedulskich piwnic, osiągają wraz z podróżowaniem po wielu malowniczych krainach Polski. Wątek znany z poprzedniej części, tu wydał mi się sporo ciekawszy. Czym byłaby jednak przygoda bez odrobiny ryzyka, a czasem stu procent ryzyka i odrobiny szczęścia? Kilkuosobowy gang hejersów nie pomaga głównym bohaterom w rozwikłaniu zagadki, a jego członkowie wyposażeni w quady i przeświadczenie, że pępkiem zarówno tego terytorium jak i całego świata są oni, utrudniają dojście do celu jak tylko mogą. (Kto nie zna chociaż jednego szkolnego oprawcy ze swoich dziecięcych lat niech pierwszy rzuci kamieniem). Ostatnim tytułowym członem są przypowieści. I to one, dzięki mądremu Profesorowi oraz wujkowi Józkowi zaciekawiły mnie najbardziej.

„Pewnie myślicie, że fikcja to coś, co nie ma nic wspólnego
z rzeczywistością. A ja wam powiem, że jest ona wręcz niezbędną pomocą we wszelkim rozumieniu człowieka i historii. Za jej pomocą ludzie przedstawiają sobie rzeczywistość, aby coś w niej dostrzec. Fikcja pokazuje rzeczywistość poprzez jej opowiedzenie. A jak się coś opowiada
to rozeznaje się umysłem. Tyle, że robi się to w odniesieniu do czegoś,
co istnieje”

Te słowa kazały mi odłożyć na chwilę lekturę i zastanowić się nad prostotą i prawdziwością tych zdań. Nad przekazem, które niosą.

Zarówno podczas szukania miejsca ukrytego skarbu prapradziadka, łamania szyfrów i prób zrozumienia czym jest sykomora, tak i teraz, grupka przyjaciół musi włożyć sporo wysiłku i często ruszyć głową w poszukiwaniu kamedulskich piwnic. Często wiąże się to z nie lada wyzwaniem, ale dzieciaki, mają o tyle ułatwione zadanie, że jak zabrną w miejsce, z którego nie mogą ruszyć, korzystają z pomocy osób starszych i bardziej doświadczonych. Dzieciakom można wybaczyć również to, że czasem zachowują się irracjonalnie i nieraz poczujemy zawód, nie do końca pojmując ich zachowanie. Na kartach powieści w pobliżu głównego wątku, wędruje sobie drugi, odrębny, związany pośrednio z autorem. Jako doktor teologii, Pan Robert M. Rynkowski rozwija przed nami wachlarz interpretacji przypowieści biblijnej. I również tu, jak miało to miejsce w przypadku słów wujka Józka, należałoby się zastanowić nad prawdziwym przesłaniem wersetów Pisma Świętego.

Przyznam szczerze, że ta część podobała mi się nieco bardziej od poprzedniczki. Być może ze względu na możliwość odpoczynku od wertowania stron i zagłębienie się w mnogość interpretacji niektórych spraw. Taka odskocznia świadczy przede wszystkim o tym, że pomimo ukierunkowania książki w stronę młodych odbiorców, nawet dorosły człowiek znajdzie coś dla siebie. Ciekawostki historyczne, interesujące informacje na temat rzeczy, miejsc i niektórych osób, a także opisy wielu zawartych tu krain umilają czytanie, ale mogą świadczyć również o chęci zdradzenia rąbka tajemnicy z dzieciństwa samego autora. Być może nie wszystko jest tu szczerym oddaniem faktów, lecz nie wszystko musi być także wyssane z palca. Koniec poszukiwań kamedulskich piwnic nie jest równoznaczny z końcem przygód głównych bohaterów. Autor zostawia sobie otwartą furtkę pod kolejną część. Jeżeli każda następna ma być lepsza od poprzedniczki, a historia być może coraz ciekawsza, w miarę dorastania Anety, Karoliny i chłopaków, to muszę przyznać, że z miłą chęcią poczytam.

Dwór, gang i przypowieści

Dwór gang i przypowieści to druga część przygód znanej nam z pierwszej odsłony trójki przyjaciół, pisana na szkielecie fabularnym swojej poprzedniczki. Od czasu rozwikłania zagadki skarbu prapradziadka minął rok, a Aneta wraz z Karoliną, popychane palcem losu znów spędzają wspólne wakacje u dziadków tej drugiej. Ten rok to nie tylko kilkaset...

Książka "Gdzie są kamedulskie piwnice, czyli dwór, gang i przypowieści" jest kontynuacją przygód młodych bohaterów, a zwłaszcza Karoliny i Anety, znanych z powieści "Szyfr, muzeum i sykomora, czyli gdzie jest skarb prapradziadka". Moim zdaniem znajomość "Szyfru", aczkolwiek wskazana, nie jest konieczna do zrozumienia akcji recenzowanej powieści.
To, co ujmuje w tej książce, to młodzi sympatyczni bohaterowie, którzy z czasem stają się bardzo bliscy czytelnikowi. Jeśli do tego dodamy bardzo dynamiczną akcję z zaskakującymi zwrotami, to, że niemal każdy rozdział przynosi niespodziankę, to wymogi stawiane dobrej książce przygodowej dla młodzieży są spełnione.
Ale być może ważniejsze jest to, że książka ta, choć w zawoalowany i nienarzucający się sposób mówi o religii, inności, tolerancji, różnorodności polskiego społeczeństwa, które czasem może wydawać się jednolite. Co ważne, mówi bez oceniania i osądzania.
"Gdzie są kamedulskie piwnice" to ciekawa i mądra lektura dla młodzieży, ale także dla tych, którzy mają nieco więcej lat.

Książka "Gdzie są kamedulskie piwnice, czyli dwór, gang i przypowieści" jest kontynuacją przygód młodych bohaterów, a zwłaszcza Karoliny i Anety, znanych z powieści "Szyfr, muzeum i sykomora, czyli gdzie jest skarb prapradziadka". Moim zdaniem znajomość "Szyfru", aczkolwiek wskazana, nie jest konieczna do zrozumienia akcji recenzowanej powieści.
To, co ujmuje w tej książce,...

Ciekawa powieść dla młodych czytelników, mamy zagadkę historyczną, sympatycznych młodych bohaterów.

Ciekawa powieść dla młodych czytelników, mamy zagadkę historyczną, sympatycznych młodych bohaterów.