Sięgając po książkę pani Kubasiewicz należy wyjść z założenia, że to jedna z tych powieści, w której ma być śmiesznie, a niekoniecznie sensownie. Kiedy już takie założenie poczynimy, możemy albo dobrze się bawić (jeśli humor autorki przypadnie nam do gustu),albo uznać całość ze stertę karykaturalnych gagów bez ładu i składu. Mi szczęśliwie było bliżej to opcji numer 1 – dostajemy faktycznie przerysowane, ale dość sympatyczne postacie, znany i lubiany motyw "morderstwa w zamkniętym domu/morderca jest wśród nas", atmosferę lata i dużo niezbyt wyszukanego humoru. Miałam pewne skojarzenia z Chmielewską, co też zaliczam powieści na plus.
Minusem jest niestety redakcja. Dwa żarty/stwierdzenia pojawiły się w identycznej formie dwa razy, i nie mam pojęcia, dlaczego "Christoph" nie jest odmieniane. Mimo wszystko czas spędzony książką był zdecydowanie przyjemny.

Sięgając po książkę pani Kubasiewicz należy wyjść z założenia, że to jedna z tych powieści, w której ma być śmiesznie, a niekoniecznie sensownie. Kiedy już takie założenie poczynimy, możemy albo dobrze się bawić (jeśli humor autorki przypadnie nam do gustu),albo uznać całość ze stertę karykaturalnych gagów bez ładu i składu. Mi szczęśliwie było bliżej to opcji numer 1 –...

Kubasiewicz w tym wydaniu nie dla mnie. Dosyć słaba opowieść.

Kubasiewicz w tym wydaniu nie dla mnie. Dosyć słaba opowieść.

Główna bohaterka i jednocześnie narratorka jest trochę męcząca, za bardzo lubi dramaturgię. Główny wątek stanowi humor protagonistki, nie zbrodnia ani szukanie mordercy. Czytelnik o pozostałych bohaterach dostaje tak mało informacji, że ciężko wytypować podejrzanych. Odnosiłam wrażenie, że pisarka rozpisała akcję, a później wracała do poszczególnych scen, żeby przyozdobić je barwnym językiem narratorki.
Ogółem powieść lekka, momentami wciągająca, ale także płytka.

Główna bohaterka i jednocześnie narratorka jest trochę męcząca, za bardzo lubi dramaturgię. Główny wątek stanowi humor protagonistki, nie zbrodnia ani szukanie mordercy. Czytelnik o pozostałych bohaterach dostaje tak mało informacji, że ciężko wytypować podejrzanych. Odnosiłam wrażenie, że pisarka rozpisała akcję, a później wracała do poszczególnych scen, żeby przyozdobić...

Całkiem miła. Początkowo humor idealnie mi pasował, później trochę już męczył.

Całkiem miła. Początkowo humor idealnie mi pasował, później trochę już męczył.

To przezabawna opowieść o tajemniczym morderstwie seniorki rodu Wichrów. Bardzo polubiłam główną bohaterkę, a książka pokazuje, jak niewiele wiemy o swoich najbliższych.

To przezabawna opowieść o tajemniczym morderstwie seniorki rodu Wichrów. Bardzo polubiłam główną bohaterkę, a książka pokazuje, jak niewiele wiemy o swoich najbliższych.

lekka i przyjemna pozycja.
Dobry humor zapewnia.
Czego więcej na wakacje czy urlop.

lekka i przyjemna pozycja.
Dobry humor zapewnia.
Czego więcej na wakacje czy urlop.


Marzanna - słowiańska bogini zimy, śmierci i odrodzenia.
Do dziś zachował się z jej kultu tylko zwyczaj palenia i topienia lub jedynie topienia, specjalnie sporządzonej na tę okazję kukły. Symbolizuje to odejście zimy i jednocześnie jest powitaniem wiosny.
Jest to też imię żeńskie, rzadko nadawane - w tej książce noszą je Marzanna Wicher, nestorka rodu, zwana Starszą (tylko poza jej plecami) i jej stryjeczne: wnuczka, zwana Średnią i prawnuczka zwana Marą, narratorka tej historii.
Mara przyjechała do stryjecznej prababci z okazji jej nieustająco 45 (!) urodzin, na które chcąc nie chcąc zjeżdża się rokrocznie prawie cała rodzina. Żeby nie popaść w depresję z powodu kochanej rodzinki i nikogo nie zamordować zabrała ze sobą przyjaciółkę, Maję.
Obie dziewczyny są dość szalone i zwariowane, nawet jak na studenckie standardy, ale to co dzieje się w domu Starszej trochę je zadziwia. Ilość obecnych tam osób, trudne do zapamiętania łączące ich więzy, dziwaczne zachowania, niezaprzeczalna jędzowatość nestorki rodu - co by nie mówić, po prostu dom wariatów. I na dodatek zostaje popełnione morderstwo - na Marzannie Wicher zwanej Starszą ...
A potem dzieje się tak, jak przewiduje Mara - Starsza nawet zza grobu dostarcza rodzinie wrażeń i kłopotów ...

Tę książkę, wyjątkowo, kupiłam "w ciemno" - bez wcześniejszego przeczytania, bez upewnienia się, że kiedyś będę chciała do niej wrócić - bo nie miałam innej możliwości by ją przeczytać. A bardzo mi na tym zależało, jako wielbicielce komedii kryminalnych ...
Fakt, że wiedziałam jak pisze Magdalena Kubasiewicz, bo wcześniej przeczytałam kilka jej książek - liczyłam więc na to, że i ta książka będzie niezła.
I absolutnie nie żałuję decyzji o zakupie, przeciwnie, cieszę się niezmiernie że ją mam!
Jest książką dokładnie taką, jakich szukam - bo lubię jeśli książka mnie interesuje, bawi, daje do myślenia i ma ciekawą historię z, ewentualnie, dobrą zagadką.
Uważam też, że dobra komedia kryminalna to dobry kryminał (czyli taki, gdzie stawia się na zagadkę, a nie na opisywanie okropności) plus dużo okazji do niewymuszonego śmiechu lub chociaż uśmiechu.
"Topienie Marzanny", moim zdaniem, wszystkie te warunki spełnia. Czytając po raz pierwszy bawiłam się znakomicie i równie dobrze gdy czytałam po raz drugi.
Charakterni i realni bohaterowie, niby zwyczajni, ale mniej lub bardziej specyficzni, mnóstwo zabawnych sytuacji i dialogów, trochę skomplikowanych tajemnic i zagadek, wartka akcja; jest tu wszystko - oprócz nudy.
To naprawdę fajna, dobra komedia kryminalna, warto tego, by ją poznać.
Jedna z tych, przy czytaniu których co najmniej dobrze spędzamy czas lub nawet nie możemy się oderwać od lektury.


Marzanna - słowiańska bogini zimy, śmierci i odrodzenia.
Do dziś zachował się z jej kultu tylko zwyczaj palenia i topienia lub jedynie topienia, specjalnie sporządzonej na tę okazję kukły. Symbolizuje to odejście zimy i jednocześnie jest powitaniem wiosny.
Jest to też imię żeńskie, rzadko nadawane - w tej książce noszą je Marzanna Wicher, nestorka rodu, zwana...

Jakbym miała najkrócej opowiedzieć moje doświadczenie z tą ksiażką, to bym powiedziała, że autorka chce być Chmielewską i nie jest.
Komedia omyłek jest mocno na siłę, villain jest wymuszony, a większość humoru postaciowego (najgorszy rodzaj humoru, don't even @ me) jest bezsensowna.
Jednak fabuła jest dość ciekawa, chcemy wiedzieć kto zabił i czemu i czasem jest zabawnie. Bez przesady jednak

Jakbym miała najkrócej opowiedzieć moje doświadczenie z tą ksiażką, to bym powiedziała, że autorka chce być Chmielewską i nie jest.
Komedia omyłek jest mocno na siłę, villain jest wymuszony, a większość humoru postaciowego (najgorszy rodzaj humoru, don't even @ me) jest bezsensowna.
Jednak fabuła jest dość ciekawa, chcemy wiedzieć kto zabił i czemu i czasem jest zabawnie....

Świetna książka! Lekka, letnia, przyjemna. Bardzo dobrze się przy niej bawiłam! Mamy tutaj 3 Marzanny - główną bohaterką jest Marzanna - Mara, wszystko jednak kręci się wokół Marzanny ‚’Starszej’’, która zostaje zabita a gdzieś pośrodku jest też ‚’Średnia’’. Ma to znaczenie przy późniejszym odkrywaniu faktów dot. Śmierci ‚’Starszej’ i… jeszcze jednej osoby. Książka napisana z humorem, bardzo ciekawe postaci, dużo zabawnych sprzeczek, wymian zdań i wydarzeń. Rodzina Wichrów jest specyficzna, z charakterem, zdecydowanie! Ich relacje i zachowania wydają się bardzo ludzkie, niewymuszone i polskie. Historia śmierci Starszej jest ciekawa, dużo tutaj się dzieje w relacjach pomiędzy bohaterami. Pierwszy raz czytałam kryminał-komedię i bardzo mi się podobało.

Świetna książka! Lekka, letnia, przyjemna. Bardzo dobrze się przy niej bawiłam! Mamy tutaj 3 Marzanny - główną bohaterką jest Marzanna - Mara, wszystko jednak kręci się wokół Marzanny ‚’Starszej’’, która zostaje zabita a gdzieś pośrodku jest też ‚’Średnia’’. Ma to znaczenie przy późniejszym odkrywaniu faktów dot. Śmierci ‚’Starszej’ i… jeszcze jednej osoby. Książka napisana...

Naprawdę fajna, zabawna i przede wszystkim lekka komedia kryminalna, którą czytało mi się przyjemnie. Okładka jest cudna i delikatna jak powiew wiosny. Autorka wspaniale poprowadziła fabułę, wplotła wątek kryminalny i okrasiła dobrym czarnym humorem. Bohaterowie są bardzo wyraziści, świetnie wykreowani i osobliwi. Znajdziecie tu zabawne sytuacje, przy których aż parskałam ze śmiechu, morderstwa, napady, rodzinne awantury, tajemnice, zagadki. Jednym słowem „wszystko dla wszystkich”. Nie można się nudzić podczas czytania bo akcja jest fajnie i ciekawie poprowadzona, wartki wątek podtrzymuje napięcie i zmusza do próby rozwikłania zagadki.
Mara Wicher wraz ze swoją przyjaciółką Majką jadą do ciotki na zjazd rodzinny z okazji urodzin znienawidzonej przez wszystkich nestorki rodu Marzanny. Dziewczyny wyjazd ten traktują jak wakacje. Już pierwszego dnia wszystko zaczyna się komplikować a kolejnego „Stara harpia” zostaje zamordowana. Policja podejrzewa wszystkich i prowadzi śledztwo. Nikt nie przejmuje się zgonem, gdyż ciotka była nielubiana, znienawidzona i uważana za największe zło. W dniu pogrzebu, w salonie ginie Mateusz, syn denatki i wielki nieudacznik. Dochodzi też do dziwnych zdarzeń, włamania a nawet napadu. Te wydarzenia wywołują w rodzinie Wichrów strach, niepewność i wiele podejrzeń. Mara i Majka zamiast odpoczywać wplątane zostały w te zawiłe wydarzenia i próbują same rozwikłać tę zagadkę.
Czy to się im uda, a może to policja wcześniej wpadnie na trop mordercy. Zachęcam do lektury bo naprawdę warto. Cudownie spędzicie czas z książką i poznacie świetną historię.

Naprawdę fajna, zabawna i przede wszystkim lekka komedia kryminalna, którą czytało mi się przyjemnie. Okładka jest cudna i delikatna jak powiew wiosny. Autorka wspaniale poprowadziła fabułę, wplotła wątek kryminalny i okrasiła dobrym czarnym humorem. Bohaterowie są bardzo wyraziści, świetnie wykreowani i osobliwi. Znajdziecie tu zabawne sytuacje, przy których aż parskałam...