Początek to przeprawa dzielnego oficera Steinera na tyłach wroga w kierunku macierzystej armii, w czasie której to musi się wykazywać sprytem, zawziętością i odwagą, kierując swoimi mniej doświadczonymi ludźmi. O ile oni byli w miarę ludzcy, przez co dało się ich lubić, to sam Steiner zdawał się raczej antypatyczny poprzez sportretowanie go niczym niezniszczalnego terminatora, który nic nie pośpi a i tak dalej zajdzie niosąc dwa razy tyle co inni i jeszcze będzie ich rugać, że się lenią. Autor nieco przesadził z koloryzowaniem swojego bohatera, aż do przesady. Całość względnie ciekawa, ale chyba lepiej n-ty raz przeczytać "Działa Nawarony". Później, już po dotarciu na pozycje obronne, mamy rosnący konflikt Steinera z jego przełożonymi, którzy próbują się go pozbyć. Potyczki z wrogiem stają się rzadsze i bardziej szarpane, w środek dokładamy garść filozofowania i niechęci to tych wyższych stopniem. Również względnie ciekawe. Ogółem, razem wszystko biorąc, brakuje jakiejś myśli przewodniej i nie zostawia w pamięci jakiegoś szczególnie trwałego wrażenia. Końcówka jawi się taka trochę bez sensu, ale może o to właśnie chodziło, bo na wojnie generalnie wiele rzeczy dzieje się bez sensu i poradź coś na to.

Początek to przeprawa dzielnego oficera Steinera na tyłach wroga w kierunku macierzystej armii, w czasie której to musi się wykazywać sprytem, zawziętością i odwagą, kierując swoimi mniej doświadczonymi ludźmi. O ile oni byli w miarę ludzcy, przez co dało się ich lubić, to sam Steiner zdawał się raczej antypatyczny poprzez sportretowanie go niczym niezniszczalnego...

Wahałam się między wystawieniem oceny "dobrej" a "bardzo dobrej". W końcu wybrałam tą pierwszą, zaraz wyjaśnię dlaczego.
Myślę, że niemiecki tytuł byłby bardziej adekwatny do treści książki. "Żelazny Krzyż" brzmi co prawda lepiej niż niemiecka wersja, ale za to nie uprzedza nas, że cała książka będzie poświęcona przygodom jednego żołnierza, Steinera (chyba ani razu nie pojawia się jego imię. Zresztą w tej książce ogólnie wszyscy posługują się nazwiskami). Steiner jest ogólnie ciekawie skonstruowaną postacią, bardzo ciekawie, nigdy nie mogłam przewidzieć jak się zachowa, co powie. Irytowała mnie za to cześć jaką oddawali mu wszyscy dowódcy, jakim uwielbieniem się cieszył wśród żołnierzy, poza - rzecz jasna - perfidnymi, złymi charakterami, z którymi nasz bohater popada w poważny konflikt.
Z jednej strony książka jest ciekawa, bo pokazuje, że nawet w czasie II wojny światowej dobra, czy zła nie można mierzyć kolorem munduru, ale z drugiej strony - niekonsekwencja! - ukazuje wszystko czarno-biało. Steiner jest dobry, jego żołnierze są dobrzy, za to źli są: kapitan Stransky i jego adiutant. Wzdłuż tej osi poprowadzona jest cała akcja książki.
Nie jest to może jakaś wybitna literatura, taka książka przygodowa z historycznymi faktami w tle. Na początku bardzo wciąga, w środku jest trochę oklapła, ale za to końcówkę znów czyta się rewelacyjnie. Jest i śmiesznie, i strasznie, i smutno. Z bohaterami można się zżyć, nie tylko z wszechobecnym Steinerem, ale z jego ludźmi: Krugerem, Maagiem, Kieferem. Trochę ich jest, o niektórych dowiadujemy się więcej, o niektórych mniej, inni przewijają się tylko epizodycznie. Wielka sztuka to nie jest, ale czyta się naprawdę bardzo dobrze.

Wahałam się między wystawieniem oceny "dobrej" a "bardzo dobrej". W końcu wybrałam tą pierwszą, zaraz wyjaśnię dlaczego.
Myślę, że niemiecki tytuł byłby bardziej adekwatny do treści książki. "Żelazny Krzyż" brzmi co prawda lepiej niż niemiecka wersja, ale za to nie uprzedza nas, że cała książka będzie poświęcona przygodom jednego żołnierza, Steinera (chyba ani razu nie...