Tomek w krainie kangurów

Wypada zrecenzować chociaż jedną z książek Alfreda Szklarskiego, przeczytaną w dzieciństwie. Paradoksalnie najbardziej w pamięci zapadła oczywiści chronologicznie pierwsza i otwierająca cykl, czyli przygody Tomka Wilimowskiego na Antypodach.
A zaczyna się wszystko w Warszawie, gdzie nasz bohater radzi sobie jak może w carskiej szkole, mającej za zadanie rusyfikację polskiej młodzieży. Później poznajemy kolejne postacie przewijające się później w całym w cyklu – jak Smuga czy bosman Nowicki, ojca bohatera, jego psa a nawet … tu nie warto spoilerować. Wreszcie rozpoczyna się podróż, pierwsza i jedna z wielu.
Czy dzisiaj powstałaby książka dla młodzieży, w której łowcy zwierząt do cyrków i ogrodów zoologicznych są pozytywnymi postaciami, a prawie wszyscy pozytywni bohaterowie trudnią się myślistwem? Pewnie nie, ale przygody Tomka, przynajmniej w latach 70-tych i na początku 80-tych ubiegłego stulecia silnie oddziaływały na młodych czytelników z podstawówki, tęskniących za absolutnie niedostępnymi dla nich i ich rodzin podróżami egzotycznymi i przygodami. Nawet z narażeniem życia, bo przecież pozytywni bohaterowie zawsze wychodzili z nich cało.
Zatem pozostał sentyment do lektur z dzieciństwa.

Wypada zrecenzować chociaż jedną z książek Alfreda Szklarskiego, przeczytaną w dzieciństwie. Paradoksalnie najbardziej w pamięci zapadła oczywiści chronologicznie pierwsza i otwierająca cykl, czyli przygody Tomka Wilimowskiego na Antypodach.
A zaczyna się wszystko w Warszawie, gdzie nasz bohater radzi sobie jak może w carskiej szkole, mającej za zadanie rusyfikację polskiej...

Lektura znana mi z dzieciństwa. Niestety bardzo źle się zestarzała, po kilkudziesięciu latach próbowałam ją czytać z moją nastoletnią córką i po kilku rozdziałach odstawiliśmy ją na półkę. Moja ocena bardziej z sentymentu.

Lektura znana mi z dzieciństwa. Niestety bardzo źle się zestarzała, po kilkudziesięciu latach próbowałam ją czytać z moją nastoletnią córką i po kilku rozdziałach odstawiliśmy ją na półkę. Moja ocena bardziej z sentymentu.

Cykl książek o Tomku Wilmowskim to według mnie jedne z najmniej docenionych książek przygodowych. Bardzo dużo osób, z którymi rozmawiam nie zna, bądź nigdy nie czytało przygód postaci wykreowanej przez Alfreda Szklarskiego. Pierwsza część rozpoczyna się od wyjazdu Tomka do Australii i dzieje się na początku XX wieku. Książka posiada ogromną ilość odniesień do wiedzy historycznej, biologicznej czy geograficznej dzięki czemu czytelnik jest w stanie dosłownie wniknąć w świat Tomka. Książkę polecam i małym i dużym czytelnikom.

Cykl książek o Tomku Wilmowskim to według mnie jedne z najmniej docenionych książek przygodowych. Bardzo dużo osób, z którymi rozmawiam nie zna, bądź nigdy nie czytało przygód postaci wykreowanej przez Alfreda Szklarskiego. Pierwsza część rozpoczyna się od wyjazdu Tomka do Australii i dzieje się na początku XX wieku. Książka posiada ogromną ilość odniesień do wiedzy...

Ukochana lektura

Ukochana lektura

Mimo ogromnej ilości nowych książek czasami mam ochotę na powrót do dobrze znanych, ukochanych w dzieciństwie historii. Już od pewnego czasu chciałam sobie odświeżyć przygody Tomka Wilmowskiego, szczególnie, że nowa pozycja tj. "Tomek na Alasce" nadal stoi nieprzeczytana.

Wczoraj w końcu mnie naszło i wciągnęłam przygody młodego bohatera na australijskim kontynencie. Po raz kolejny z uśmiechem na ustach czytałam momentami lekko zakręcone sytuacje, w których znalazł się Tomek. I choć wiem, że postać młodego łowcy dzikich zwierząt jest mocno wyidealizowana, to nie przeszkadza mi to zupełnie czerpać przyjemności z lektury. W latach nastoletnich to Tomek stał się moją pierwszą literacką miłością, a dzięki jego podróżom poznawałam faunę i florę oraz zwyczaje na różnych kontynentach. To wspaniała seria dla młodych czytelników, zarówno chłopców jak i dziewcząt.

Jeśli ktoś zna starsze wydania, tak jak ja do tej pory, to sygnalizuję, że książki które ostatnio wydało Wydawnictwo MUZA SA, zamiast starych ilustracji posiadają nowe, przedstawiające postacie oraz zwierzęta z krótkimi informacjami, a także zaktualizowane przypisy, które często dają sygnał jak dana sytuacja wygląda w naszych czasach.

Mimo ogromnej ilości nowych książek czasami mam ochotę na powrót do dobrze znanych, ukochanych w dzieciństwie historii. Już od pewnego czasu chciałam sobie odświeżyć przygody Tomka Wilmowskiego, szczególnie, że nowa pozycja tj. "Tomek na Alasce" nadal stoi nieprzeczytana.

Wczoraj w końcu mnie naszło i wciągnęłam przygody młodego bohatera na australijskim kontynencie. Po...

Dla mnie cała "klasyczna" seria to majstersztyk. Z zapałem czytałem i czekałem na nowe tomy. Polecam!

Dla mnie cała "klasyczna" seria to majstersztyk. Z zapałem czytałem i czekałem na nowe tomy. Polecam!

41/2021
Przeczytałem niedawno informację, że przed dwoma miesiącami, konkretnie w maju, nakładem wydawnictwa MUZA ukazała się literacka kontynuacja przygód Tomka Wilmowskiego.
Kultowa seria Alfreda Szklarskiego to dla mojego pokolenia absolutny kanon. To m. in. te książki sprawiały, że przychodziło się do szkoły niewyspanym i drzemało na lekcjach. Albo z niecierpliwością rozważało: co też się stało z Tomkiem podczas ostatniej przygody?

Z wrodzonym sceptycyzmem podchodzę do takich literackich kontynuacji zwłaszcza, kiedy wydawca zastrzega (czy ostrzega?), że jest ona oparta na rzekomych notatkach Autora.
Raczej nie będę sprawdzał, jak i czy w ogóle ów eksperyment się powiódł.

Postanowiłem za to poszukać w sobie tego chłopca, który czytał „Tomki” we dnie i w nocy – przy latarce na płaską baterię. Powróciłem do australijskiej wyprawy Wilmowskich.
Jako mały chłopiec nie zdawałem sobie sprawy z pewnych kontekstów. Pierwsze wydanie ukazało się w roku 1957, a więc na fali październikowej odwilży, kiedy Autorowi udało się pokazać bohatera jako ucznia gnębionego przez rosyjski system edukacji, któremu bez problemu, z dnia na dzień, udało się wyjechać z kraju (sic!), w dodatku do ojca będącego politycznym emigrantem skazanym na banicję za wywrotową działalność. Oczywiście – wszystko to mogło się znaleźć na papierze tylko dlatego, że chodziło o Rosję carską ;)

Druga rzecz, która mnie uderzyła po latach, to fakt, że dziś – w dobie ekologicznej świadomości – taka powieść nie zostałaby chyba dobrze przyjęta.
Wszak bohaterowie książki polują na zwierzęta – zarówno te żywe, aby na całe ich życie zamknąć je w ogrodach zoologicznych, jak i strzelają doń (o zgrozo!) dla rozrywki, w ramach upodobania do polowań.

Dorosłego czytelnika razi już pewna infantylność fabuły, beztroska naiwność, hiperboliczna szlachetność jednych postaci i łajdactwo innych, ów miejscami karykaturalny patos.
Ale należy pamiętać, iż to nie dorosły czytelnik był adresatem tej serii wydawniczej.
Młody człowiek, dzięki Szklarskiemu dowiadywał się w trakcie lektury więcej niż mógł poznać ze szkolnego podręcznika czy lekcji geografii.
Autor przecież w te Tomkowe przygody wplata całą masę informacji o lokalnej florze i faunie, o klimacie i specyfice danego regionu, ukazuje kulturę autochtonów , opowiada ustami swoich bohaterów o słynnych odkrywcach i podróżnikach, zwłaszcza tych polskich, który eksplorowali wcześniej konkretny kraj, pasmo górskie czy kontynent.

Zatem jest to jedna z tych pozycji, których raczej nie należy oceniać pod kątem literackim. Sentyment bierze jednak górę w tym przypadku.
Mimo wszystko – miło jest powrócić do takich emocji po trzech, z okładem, dekadach.

41/2021
Przeczytałem niedawno informację, że przed dwoma miesiącami, konkretnie w maju, nakładem wydawnictwa MUZA ukazała się literacka kontynuacja przygód Tomka Wilmowskiego.
Kultowa seria Alfreda Szklarskiego to dla mojego pokolenia absolutny kanon. To m. in. te książki sprawiały, że przychodziło się do szkoły niewyspanym i drzemało na lekcjach. Albo z niecierpliwością...

Dwa- trzy lata wcześniej książkę czytało się ciężko. Jednak, gdy usiadłem do tej książki niedawno to bardzo mnie wciągnęła. Widocznie do tej serii trzeba było dorosnąć i docenić kunszt autora.
Czytało się szybko, dzięki ciekawej przygodzie barwnym postaciom i interesującym opowieściom o Australii.
Nie czuć, że książka została napisana wiele lat temu. Spodoba się każdemu czytelnikowi, który lubi podróże połączone z barwną przygodą.
Na pewno sięgnę po kolejne części.

Dwa- trzy lata wcześniej książkę czytało się ciężko. Jednak, gdy usiadłem do tej książki niedawno to bardzo mnie wciągnęła. Widocznie do tej serii trzeba było dorosnąć i docenić kunszt autora.
Czytało się szybko, dzięki ciekawej przygodzie barwnym postaciom i interesującym opowieściom o Australii.
Nie czuć, że książka została napisana wiele lat temu. Spodoba się każdemu...

Za dziecka podjęłam chyba jakąś próbę podejścia do tej książki - do dziś komplet tomów stoi na półce u rodziców - ale bez większych sukcesów.
Dziś, kiedy pojawił się kolejny tom serii, postanowiłam sprawdzić, dlaczego wtedy nie chwyciło.
Z pewnością nie mogłam jako dziecko rozumieć, jak odmienne od dzisiejszego było podejście autora do tubylców, zwierząt, kobiet nawet. Być może czułam, że perspektywa czternastolatka przynajmniej w tym ostatnim temacie na pewno nie jest moją.
To, co mnie niewątpliwie zniechęciło, to wrażenie czytania encyklopedii powszechnej. Ciekawe, że u Verne'a już mnie to tak nie razi, u Szklarskiego natomiast nieziemsko nudzą te długaśne wstawki o florze, faunie i polskich podróżnikach podawane nie tonem swobodnej opowieści (och, jak świetnie robił takie rzeczy Nienacki!), ale właśnie podręcznikowej notki.
Innymi słowy - zmęczyłam teraz ten pierwszy tom, ale po kolejne nie sięgnę na pewno. I nie dziwi mnie, że moich dzieci do tej lektury nie ciągnie.

Za dziecka podjęłam chyba jakąś próbę podejścia do tej książki - do dziś komplet tomów stoi na półce u rodziców - ale bez większych sukcesów.
Dziś, kiedy pojawił się kolejny tom serii, postanowiłam sprawdzić, dlaczego wtedy nie chwyciło.
Z pewnością nie mogłam jako dziecko rozumieć, jak odmienne od dzisiejszego było podejście autora do tubylców, zwierząt, kobiet nawet. Być...

Nudna lektura szkolna

Nudna lektura szkolna