Eve (Ewa) Curie napisała książkę reportaż, która jest wzorem do naśladowania dla innych osób parających się reportażem.
Córka naszej słynnej noblistki Mariii jest juz Francuzką, ale zna język polski i kilka innych języków. Pod koniec 1941 roku wyrusza w podróż ze Stanów Zjednoczonych jako wysłanniczka amerykańskiej gazety i współpracowniczka prasy brytyjskiej. Stany Zjednoczone jeszcze nie są stroną w II wojnie światowej, ale wspierają Wielką Brytanię w jej wysiłkach.
Ewa Curie pisze książkę podkreślając, że zarówno jej ojczyzna - Francja, jak i ojczyzna jej matki - Polska, są pod niemiecką okupacją.
W czasie swojej podróży reporterka odwiedza kraje Afryki i Azji, które są zaangażowane w koalicję walczącą z Niemcami, Japonią i Włochami, ale to nie te kraje są bohaterami jej książki, ale ludzie, jakich spotyka Ewa Curie.
A spotyka ich wielu od generałów angielskich, którzy walczą w Afryce Północnej poprzez sowieckich dowódców i sekretarzy, broniących swojej ojczyzny. Spotyka też wielkich tego świata - syna Churchilla, szacha Iranu i jego żonę, indyjskich przywódców Nehru i Gandiego, chińskiego przywódcę Czang Kaj Szeka czy późniejszego premiera komunistycznych Chin Czu En Laja.
Wśród rozmówców Ewy Curie są też Polacy np. ambasador w ZSRS - Stanisław Kot. To on zapytał Stalina o polskich oficerów, a w momencie kiedy autorka pisze swój reportaż, są oni uznani za zaginionych (nie odkryto jeszcze ciał oficerów w Katyniu i innych miejscach sowieckiego mordu).
To, że książka nie jest ahistoryczna jest wielką zaletą "Podróży wśród wojowników". Jeśli w momencie pisania autorka czegoś nie wiedziała, to nie ma uzupełnień, które mogły powstać jedynie później.
Dlatego jeden z jej sowieckich rozmówców - generał Andriej Własow - jest jeszcze bohaterskim obrońcą Moskwy, a nie zdrajcą, który sprzymierzył się z Niemcami, a po wojnie został osądzony i powieszony.
Podróż po Związku Sowieckim jest jednym z najciekawszych fragmentów tej znakomitej książki. Poznajemy bestialstwo Niemców, którzy niszczą nawet muzeum Lwa Tołstoja w Jasnej Polanie oraz bohaterstwo żołnierzy sowieckich oraz ludzi pracujących w fabrykach na rzecz obrony ojczyzny. Przy okazji dostajemy znakomite analizy komunizmu oraz portrety ludzi radzieckich, jakich spotyka autorka (w tym prawosławny biskup, bratanica Tołstoja czy towarzyszka podróży lejtnant Luba).
Autorka pokazuje na czym polega tajemnica obrony Związku Sowieckiego przed agresją niemiecką i zestawia to z obroną Birmy przed Japończykami.
Z książki możemy też czerpać wiadomości o mniej znanych epizodach II wojny światowej - chińskim rządzie Czanga oraz nieustępliwej neutralności indyjskich przywódców traktujących Brytyjczyków jako okupantów i czasem stawiających znak równości między Anglikami a Japończykami.
Warto sięgnąć samemu po tę książkę i przekonać się, że wcale się nie zestarzała...

Eve (Ewa) Curie napisała książkę reportaż, która jest wzorem do naśladowania dla innych osób parających się reportażem.
Córka naszej słynnej noblistki Mariii jest juz Francuzką, ale zna język polski i kilka innych języków. Pod koniec 1941 roku wyrusza w podróż ze Stanów Zjednoczonych jako wysłanniczka amerykańskiej gazety i współpracowniczka prasy brytyjskiej. Stany...

Czasem trudno uwierzyć, że jakaś książka nie stała się hitem... Jeden z najlepszych reportaży z II wojny światowej, który otarł się bodaj w 1943 r. o Pulitzera, i do tego autorstwa córki Marii Skłodowskiej-Curie. Czemu w Polsce nie jest tak rozchwytywana, jak powinna? Zagadka. A czemu powinna?

Sama biografia Eve Curie jest fascynująca. Nie tylko "córka swojej matki", ale przede wszystkim dziennikarka i pisarka (wydała zresztą biografię Marii). Jako pracownik zatrudniony w rządzie francuskim odbywała oficjalne podróże, podczas których gościła m.in. w Białym Domu. Po wybuchu II wojny światowej wróciła do Francji, ale na krótko - znalazła się zaraz w Wielkiej Brytanii; poparła gen. de Gaulle'a, stając się dla rządu Vichy automatycznie wrogiem (odebrano jej obywatelstwo). Eve Curie w tym czasie udała się do USA i dla amerykańskich (oraz brytyjskich) gazet relacjonowała wydarzenia z frontów walki. Była m.in. w Afryce, na Pustyni Zachodniej, na Bliskim Wschodzie, w Teheranie, w Rosji, na Dalekim Wschodzie. Spotykała ówczesnych wielkich tego świata - Amerykanów, Brytyjczyków, Chińczyków. Jej książka to żywy obraz spotkań z tymi osobami, ale przede wszystkim - doskonała relacja z samej wojny. Eve Curie analizuje taktykę walk, zaplecze przemysłowe, potrafiła spojrzeć na kwestię wysiłku wojennego i możliwości aliantów całościowo, uwzględniając ośrodki przemysłowe, źródła ropy naftowej, połączenia kolejowe. Rozmawiała z pracownikami przeróżnych sektorów. Z żołnierzami brytyjskimi, amerykańskimi, birmańskimi, indyjskimi... Wszystko w doskonałym warsztacie dziennikarskim (tłumaczenie zresztą oddaje to znakomicie). Podziwiam!

Czasem trudno uwierzyć, że jakaś książka nie stała się hitem... Jeden z najlepszych reportaży z II wojny światowej, który otarł się bodaj w 1943 r. o Pulitzera, i do tego autorstwa córki Marii Skłodowskiej-Curie. Czemu w Polsce nie jest tak rozchwytywana, jak powinna? Zagadka. A czemu powinna?

Sama biografia Eve Curie jest fascynująca. Nie tylko "córka swojej matki", ale...