Gdy czytałam tę książkę po raz pierwszy wydawała mi się majstersztykiem. Teraz gdy wróciłam do niej już któryś raz, nie myślę już w ten sposób. Dostrzegam liczne błędy, jednak sentyment do historii pozostał. Na plus zasługują kreacje złych postaci.

Gdy czytałam tę książkę po raz pierwszy wydawała mi się majstersztykiem. Teraz gdy wróciłam do niej już któryś raz, nie myślę już w ten sposób. Dostrzegam liczne błędy, jednak sentyment do historii pozostał. Na plus zasługują kreacje złych postaci.

Czy warto wracać do książek?

Kilka lat temu zachwyciłam się książką – tak to pamiętam- byłam urzeczona, oczarowana, zakochana. Uważałam że jest to najlepszy thriller jaki udało mi się w życiu przeczytać, że watka akcja, niesamowite zwroty akcji, postacie takie nieszablonowe, a psychopatyczny morderca erotoman to przecież ,to słodziak do przytulania, pogłaskać go trzeba, a gdzie tam go karać! No i postanowiłam książkę odświeżyć po kilku dobrych latach (czas, inne lektury robią swoje) no i tak. No tak. Nie wiem. Niby fajna, niby się coś dzieje, a może za dużo od niej jednak wymagałam? Może podświadomie wiedziałam, a przynajmniej wmawiałam sobie, że pamiętam co się stanie, dlatego też nie cieszyła mnie w pełni jej lektura? Oczywiście czas, inne lektury, filmy sprawiły, że ewoluowałam. Sama z siebie jakoś podrosłam i chyba zaczęłam wymagać więcej. Niemniej wydaje mi się, że jeśli ktoś po nią sięgnie to całkiem rozczarowany, czy niezadowolony nie będzie, a wręcz wydaje mi się, że się spodoba.
W książce mamy wszystko co w dobrym thrillerze być powinno, psychopatyczny morderca, ofiarę-bohatera, dobrego glinę, piękną panią kurator i zagęszczającą się atmosferę w miarę czytania. Czego chcieć więcej? Książka wydaje mi się być mało znana, nie wiem co jest tego przyczyną. Na pewno różni się od modnych i poczytnych dziś skandynawskich kryminałów/thrillerów, więc jeśli ktoś chciałby odpocząć od deszczowego i nostalgicznego klimatu Szwecji, zachęcam do sięgnięcia po tą pozycję.

Czy warto wracać do książek?

Kilka lat temu zachwyciłam się książką – tak to pamiętam- byłam urzeczona, oczarowana, zakochana. Uważałam że jest to najlepszy thriller jaki udało mi się w życiu przeczytać, że watka akcja, niesamowite zwroty akcji, postacie takie nieszablonowe, a psychopatyczny morderca erotoman to przecież ,to słodziak do przytulania, pogłaskać go trzeba, a...

Trochę się zawiodłam na tej ksiażce. Spodziewałam się wielkiego wow, gdyż książka i autor owiany są lekką nutką tajemnicy. Niestety szału nie było.Brak zwrotów akcji spowodowało, że treśc mnie tak nie wciągnęła. Jest to bardziej powiesc psychologiczna, ale też nie górnych lotów. Wstrząsnął mnie opis tego co Meade wyprawia ze swoją matka. Fuj, brało mnie na mdłości jak to czytałam.

Trochę się zawiodłam na tej ksiażce. Spodziewałam się wielkiego wow, gdyż książka i autor owiany są lekką nutką tajemnicy. Niestety szału nie było.Brak zwrotów akcji spowodowało, że treśc mnie tak nie wciągnęła. Jest to bardziej powiesc psychologiczna, ale też nie górnych lotów. Wstrząsnął mnie opis tego co Meade wyprawia ze swoją matka. Fuj, brało mnie na mdłości jak to...

Fajna książka;) Dobrze się czyta, trzyma w napięciu;) Warta uwagi;)

Fajna książka;) Dobrze się czyta, trzyma w napięciu;) Warta uwagi;)

Młody turysta odwiedza małżeństwo w domu i tutaj rozpoczyna się koszmar Paula Garreta (w tym miejscu można się domyśleć o co się zdarzy). Bardzo dobry psycho-thriller trzymająca w napięciu od samego początku. Jedna rzecz mnie "zdziwiła," jak mąż chcąc pomścić żonę zakochuje się w innej.

Młody turysta odwiedza małżeństwo w domu i tutaj rozpoczyna się koszmar Paula Garreta (w tym miejscu można się domyśleć o co się zdarzy). Bardzo dobry psycho-thriller trzymająca w napięciu od samego początku. Jedna rzecz mnie "zdziwiła," jak mąż chcąc pomścić żonę zakochuje się w innej.

7/10 – BARDZO DOBRY

„Umieranie nie może być aż tak złe. Wielu się to udało i nigdy nie wrócili, żeby się poskarżyć.”

Koszmar szanowanego dziennikarza „New York Times” Paula Garreta rozpoczął się w momencie, gdy do jego posiadłości w Appalachach zawitał tajemniczy wędrowiec. Młody mężczyzna początkowo sprawiający wrażenie sympatycznego turysty, okazał się być jednak psychopatycznym mordercą. Postrzelony w głowę Garret ledwo uchodzi z życiem z tego spotkania, mniej szczęścia ma jego żona, która zostaje brutalnie zgwałcona i zabita. Jak się później okazuje sprawcą tej okrutnej zbrodni jest William Meade, zwolniony niedawno z więzienia groźny przestępca. Zrozpaczony po śmierci żony Garret próbuje zrozumieć jak doszło do tego, że niebezpieczny psychopata został wypuszczony na wolność. Gdy Policja bezskutecznie poszukuje mordercy, prowadzący własne dochodzenie dziennikarz wchodzi w niezwykle osobistą i bardzo niebezpieczną konfrontację z Meadem.

Książka Michaela Weavera jest przedstawicielem klasycznego thrillera psychologicznego, w którym w swoistej grze ścierają się niezwykle inteligentny seryjny morderca z organami ścigania reprezentowanymi przez charyzmatycznego detektywa. Największą atrakcją tej powieści jest jednak konfrontacja zabójcy ze swoją niedoszłą ofiarą – Paulem Garretem. Obie postacie są w jakiś sposób zafascynowane sobą nawzajem, a ich relacje szybko nabierają niezwykle osobistego charakteru. Prawdziwa siła tej książki nie leży więc oryginalności fabuły, a raczej w autentyczności występujących w niej postaci. Mamy tutaj do czynienia z fascynującym portretem psychologicznym mordercy i gwałciciela, jak równie wiarygodnymi osobami Garreta oraz prowadzącego śledztwo porucznika Canderro. „Impuls” jest książką bardzo dobrze napisaną, pełną dynamicznej akcji, zmuszającą do refleksji na temat mrocznych zakamarków ludzkiej duszy. Autor na jej stronach zwraca też uwagę na zawodność systemu penitencjarnego, którego liczne niedoskonałości mogą prowadzić do wypuszczania na wolność niebezpiecznych przestępców.

Wielką satysfakcję sprawia mi odkrywanie książek i autorów zupełnie nieznanych, o których wiele się nie mówi. Wydana w 1994 roku powieść jest doskonałym przykładem, że gdzieś tam w księgarniach zalegają jeszcze takie perełki. Kimkolwiek jest autor (krytycy podejrzewają że być może to sam Stephen King, ja jednak tak nie uważam) stworzył bardzo wciągający thriller psychologiczny, który czyta się jednym tchem. Powieść może niezbyt oryginalną, ale niezmiernie intrygującą i ciekawą. Polecam wszystkim fanom gatunku, by sięgnęli po tę porównywaną do „Milczenia owiec” książkę (o ile jeszcze gdzieś ją znajdą).

7/10 – BARDZO DOBRY

„Umieranie nie może być aż tak złe. Wielu się to udało i nigdy nie wrócili, żeby się poskarżyć.”

Koszmar szanowanego dziennikarza „New York Times” Paula Garreta rozpoczął się w momencie, gdy do jego posiadłości w Appalachach zawitał tajemniczy wędrowiec. Młody mężczyzna początkowo sprawiający wrażenie sympatycznego turysty, okazał się być jednak...

NIE moglam sie od niej oderwac...superowa książka

NIE moglam sie od niej oderwac...superowa książka

Wybitna! Po prostu wybitna.

Wybitna! Po prostu wybitna.

jk

jk

Thriller w dosłownym tego słowa znaczeniu zwłaszcza po dodaniu przedrostka psycho.......
Uważaj, bo nie uśniesz!
Przy okazji ciekawa historia, która trzyma w napięciu.

Thriller w dosłownym tego słowa znaczeniu zwłaszcza po dodaniu przedrostka psycho.......
Uważaj, bo nie uśniesz!
Przy okazji ciekawa historia, która trzyma w napięciu.