Nie, nie i jeszcze raz nie...
Uwielbiam czytać, po tę książkę sięgnęłam nie tylko patrząc na piękną okładkę która od razu mnie zaintrygowała ale również ze względu na opis który naprawdę zapowiadał ciekawą historię.
Oczywiście jak to ja na początku usiadłam do niej z bardzo pozytywnym nastawieniem, natomiast pierwsze 100 stron to była katorga- nie pamiętam kiedy ostatni raz, aż tak długo walczyłam z książką aby przejść dalej. A jak już w miarę się rozkręciło i była ona znośna to bardzo, ale to bardzo mocno się rozczarowałam.
Czemu przeczytałam ją do końca? Bo naprawdę bardzo rzadko zdarza się abym książkę po prostu odłożyła, pomimo wszystko zawsze próbuje dać jej szansę do końca.

Postać – oszusta, jest całkowicie nie przekonywująca, wręcz sztuczna, mocno naciągana, aż nierealna. Główny bohater- melancholijny, nie potrafiący ogarnąć własnego życia i jest osoba która w ogóle nie miała pomysłu na swoją pracę, co najbardziej mnie przerażało. Książka bardzo mocno przeciągnięta, autor spokojnie mógłby umieścić dużo bardziej interesujący sposób tematykę na dużo mniejszej ilości stron.
Można ją raczej bardziej potraktować jako poradnik jak nie pisać książek. Bardziej bym powiedziała że nauczyła mnie jak nie zmuszać się do czegokolwiek za wszelką cenę.
Niestety jestem na NIE,

Nie, nie i jeszcze raz nie...
Uwielbiam czytać, po tę książkę sięgnęłam nie tylko patrząc na piękną okładkę która od razu mnie zaintrygowała ale również ze względu na opis który naprawdę zapowiadał ciekawą historię.
Oczywiście jak to ja na początku usiadłam do niej z bardzo pozytywnym nastawieniem, natomiast pierwsze 100 stron to była katorga- nie pamiętam kiedy ostatni...

W powieści główny bohater nie ma materiału, nie ma historii, czas go goni, a on rozpaczliwie próbuje zapchać strony tym, co ma... I czytając miałem wrażenie, że tak właśnie powstawała ta powieść... Jak na Flanagana to jednak rozczarowanie.

W powieści główny bohater nie ma materiału, nie ma historii, czas go goni, a on rozpaczliwie próbuje zapchać strony tym, co ma... I czytając miałem wrażenie, że tak właśnie powstawała ta powieść... Jak na Flanagana to jednak rozczarowanie.

Ktoś napisał w recenzji, miało być zjadliwie dowcipnie. No cóż, do 76 strony tego nie zauważyłem, a później już nie wiem, bo się poddałem.
Jak Flanagan wymyślił jakiś fajny temat, to pomimo jego opisowego i kwiecistego stylu, dało się to jeszcze przeczytać, temat tej książki w ogóle mnie nie zainteresował, więc zastosowałem sentencje znanej audycji radiowej - "Szkoda czasu na złe seriale".
Ponieważ to oczywiście nie była grafomania, więc wystawiłem ocenę,

Ktoś napisał w recenzji, miało być zjadliwie dowcipnie. No cóż, do 76 strony tego nie zauważyłem, a później już nie wiem, bo się poddałem.
Jak Flanagan wymyślił jakiś fajny temat, to pomimo jego opisowego i kwiecistego stylu, dało się to jeszcze przeczytać, temat tej książki w ogóle mnie nie zainteresował, więc zastosowałem sentencje znanej audycji radiowej - "Szkoda czasu...

OCENA - 6/10 DOBRA

„PIERWSZA OSOBA” Richarda Flanagana powstała na kanwie osobistych doświadczeń samego autora, który swego czasu otrzymał propozycję napisania autobiografii największego oszusta Australii. Książka w mojej ocenie jest nieco słabsza niż inne powieści autora, ale myślę, że jest to spowodowane tematem który porusza.

Warto wspomnieć również , że Flanagan zabiera nas do Australii lat 90 i tak naprawdę opisuje swoje literackie początki, które ukształtowały go jako pisarza. Ten zabieg mnie najzwyklej nie zainteresował, ponieważ w głównej mierze autor skupił się na tajnikach pracy pisarza, skomplikowanych relacjach z wydawnictwami czy szlifowania tekstu opisywanej historii, która z założenia miała dotrzeć do czytelnika i go zainteresować. Posłużenie się fikcyjną postacią czyli Kifa Kehlmanna, który niejako miał być lustrzanym odbiciem samego autora do mnie nie przemówiła.

Książka będzie z pewnością doskonałym przewodnikiem dla początkujących pisarzy, którzy szukają swojego stylu, tematów na dobrą książkę, całej tej literackiej oprawy, ale dla zwykłego czytelnika, zdecydowanie nie. Oczywiście są to tylko moje osobiste przemyślenia które zrodziły się w głowie zaraz po zapoznaniu się z treścią, więc nie każdy musi się z nimi zgadzać. Niewątpliwie oczekiwałem od tek książki zupełnie czegoś innego więc jestem zawiedziony, zwłaszcza gdy porównam to dzieło z innymi powieściami pisarza, które mam już za sobą. Pomimo niedogodności o których wyżej wspomniałem, warto sięgnąć po to dzieło i się z nim zapoznać. Pozdrawiam. Jack_

OCENA - 6/10 DOBRA

„PIERWSZA OSOBA” Richarda Flanagana powstała na kanwie osobistych doświadczeń samego autora, który swego czasu otrzymał propozycję napisania autobiografii największego oszusta Australii. Książka w mojej ocenie jest nieco słabsza niż inne powieści autora, ale myślę, że jest to spowodowane tematem który porusza.

Warto wspomnieć również , że Flanagan...

Pierwsze słowo jakie przychodzi mi na myśl po skończeniu tej książki, to rozczarowanie. Brakowało mi w niej tego czegoś, co tak urzekło mnie w poprzednich książkach Flanagana - mieszaniny melancholii, celnych spostrzeżeń i opisów groźnej przyrody, która ma mało wspólnego z turystycznymi zdjęciami słonecznego Sydney. Oczywiście, ta książka nie jest zła - to w końcu Flanagan i trzyma wysoki poziom, ale z pewnością nie będzie moją ulubioną tego autora.

Pierwsze słowo jakie przychodzi mi na myśl po skończeniu tej książki, to rozczarowanie. Brakowało mi w niej tego czegoś, co tak urzekło mnie w poprzednich książkach Flanagana - mieszaniny melancholii, celnych spostrzeżeń i opisów groźnej przyrody, która ma mało wspólnego z turystycznymi zdjęciami słonecznego Sydney. Oczywiście, ta książka nie jest zła - to w końcu Flanagan...

Richard Flanagan tradycyjnie i niezawodnie wstrząsający, w olśniewającym przekładzie Macieja Świerkockiego. Powieść "Pierwsza osoba" to zaskakujące studium relacji między literaturą a życiem, czy może raczej historia o życiu jako wielkiej narracji, podlegającej prawom zmyślenia. Główny bohater, Kif, początkujący pisarz z Tasmanii, marzy o napisaniu wielkiej powieści. Twórczość utrudnia mu jednak ponura rzeczywistość: kredyt na dom i obowiązki rodzinne. Młody mężczyzna dostaje niespodziewaną i dobrze płatną ofertę pracy: jako ghostwriter ma napisać wspomnienia Siegfrieda Heila, legendarnego australijskiego przestępcy, który oszukał banki na 700 milionów dolarów. Kif i "Ziggy" spotykają się na kilka tygodni przed rozpoczęciem procesu Heila, by w błyskawicznym tempie stworzyć bestseller.
Bohaterowie zaczynają spędzać ze sobą sporo czasu, Heil plącze się w zeznaniach lub odmawia odpowiedzi na najistotniejsze pytania o swoją przeszłość. Do czego posunie się zdesperowany pisarz, ponaglany przez wydawcę?

Akcja powieści, choć pozornie statyczna, wciąga czytelnika od pierwszego zdania. Proces tworzenia rozłożony na czynniki pierwsze jawi się jako ogromne oszustwo, na które istnieje społeczne przyzwolenie. Relacje mężczyzn stają się coraz bardziej złożone; Heil ukazywany jest niemal jako Nietzscheański nadczłowiek, który ma przemożny wpływ na otaczający go świat i ludzi. Flanagan stawia pytania o granice fikcji, o kreowanie własnej biografii, która siłą rzeczy jest również swego rodzaju opowieścią. W rozmowy mężczyzn wkradają się egzystencjalne tematy, Ziggy staje się dla Kifa mistrzem, a zarazem największym wrogiem. W centrum narracji stawia się też pytania o istotę zła, przekraczanie granic moralności, o sens istnienia i dążenie ku śmierci.

Tytułowa "pierwsza osoba" określa nie tylko sposób prowadzenia narracji, zdaje się odnosić również do pierwszego Człowieka, pozostającego poza dobrem i złem. Portretując młodego pisarza, Flanagan przewrotnie odnosi się też do własnej twórczości. Powieść gęsta od znaczeń, podatna jest na wiele odczytań i interpretacji, zwłaszcza że narrator myli tropy i kreuje różne wersje tych samych sytuacji. Co jest prawdą, a co mistrzowsko uwiarygodnioną fikcją? Odpowiadam sobie na wiele sposobów ja - w pierwszej osobie.

Richard Flanagan tradycyjnie i niezawodnie wstrząsający, w olśniewającym przekładzie Macieja Świerkockiego. Powieść "Pierwsza osoba" to zaskakujące studium relacji między literaturą a życiem, czy może raczej historia o życiu jako wielkiej narracji, podlegającej prawom zmyślenia. Główny bohater, Kif, początkujący pisarz z Tasmanii, marzy o napisaniu wielkiej powieści....

Strasznie słaba. Ledwo dobrnęłam do końca. Grafomańska i bez pomysłu.

Strasznie słaba. Ledwo dobrnęłam do końca. Grafomańska i bez pomysłu.

Nie lubię książek przegadanych - nie rozumiem po co rozciągać historię na ponad czterysta stron, gdy wszystko razem zmieściłoby się na plus minus stu. Z tego względu, choć powieść na początku mnie zainteresowała, z czasem zaczęła irytować. Postać genialnego oszusta nie była przekonująca i żywa, zabrakło jej głębi - nie było dla mnie jasne dlaczego miała aż taki wpływ na całe dalsze życie głównego bohatera. W książce były momenty dobre, niestety według mnie ginęły pośród tych słabszych, zanadto przegadanych.

Nie lubię książek przegadanych - nie rozumiem po co rozciągać historię na ponad czterysta stron, gdy wszystko razem zmieściłoby się na plus minus stu. Z tego względu, choć powieść na początku mnie zainteresowała, z czasem zaczęła irytować. Postać genialnego oszusta nie była przekonująca i żywa, zabrakło jej głębi - nie było dla mnie jasne dlaczego miała aż taki wpływ na...

Uwikłanie człowieka w zło to leitmotiv "Pierwszej osoby" Flanagana. Niebanalny temat zaserwowany w dopracowanej formie. Ze strony na stronę wraz z Kifem Kehlmannem zagłębiamy się w coraz gęstszy mrok. Czujemy wręcz fizycznie, jak spersonifikowane w osobie Siegfrieda Heidla zło przerasta nasze tkanki. Obserwujemy u bohatera proces utraty ideałów i przyjęcia za swoje tego, co kiedyś wywoływało jego słuszne obrzydzenie. Staramy się dostrzec granicę między naiwnością, brakiem asertywności a handlem wartościami.
Książka, pomimo doskonałego języka pełnego "leksykalnych objawień", nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Warto jednak się z nią zmierzyć, by przeżyć swoiste katharsis.

Uwikłanie człowieka w zło to leitmotiv "Pierwszej osoby" Flanagana. Niebanalny temat zaserwowany w dopracowanej formie. Ze strony na stronę wraz z Kifem Kehlmannem zagłębiamy się w coraz gęstszy mrok. Czujemy wręcz fizycznie, jak spersonifikowane w osobie Siegfrieda Heidla zło przerasta nasze tkanki. Obserwujemy u bohatera proces utraty ideałów i przyjęcia za swoje tego,...

Wiele osób zadaje sobie pytanie, na ile pisarz, który pisze biografię znanej postaci, zaczyna się utożsamiać ze swoim bohaterem? A jak to wygląda w sytuacji, kiedy pisarz jest tylko „duchem” i pisze niejako w „zastępstwie” głównego bohatera? W którym momencie zatraca się granica pomiędzy pisarzem a bohaterem? I co zrobić, kiedy bohater nie chce ujawnić całej prawdy, a ta, którą ujawnia jest jego swobodną kreacją?




Właśnie o tym jest ta książka. O młodym, początkującym pisarzu, który borykając się z problemami finansowymi dostaje zlecenie napisania, jako „ghost writer”, autobiografii człowieka, który oszukał banki na kilkaset milionów dolarów.

Przez te kilka tygodni, kiedy powstaje książka, obserwujemy stopniowe zatracenie się Kifa-pisarza w Siegfriedzie-oszuście. Siegfried kluczy, zmyśla, codziennie kreuje siebie odnowa. A Kif, zdesperowany i ponaglany przez wydawców, zaczyna sam tworzyć historię Siegfrieda. Aż w końcu nikt już nie wie, czyją autobiografią jest ta książka? Siegfried, który oszukał banki, czy Kif, który oszukał wydawców?

To było moje drugie spotkanie z prozą Richarda Flanagana (po pierwszym ze „Ścieżkami północy”). I muszę przyznać, że warto sięgać po książki z antypodów.

Wiele osób zadaje sobie pytanie, na ile pisarz, który pisze biografię znanej postaci, zaczyna się utożsamiać ze swoim bohaterem? A jak to wygląda w sytuacji, kiedy pisarz jest tylko „duchem” i pisze niejako w „zastępstwie” głównego bohatera? W którym momencie zatraca się granica pomiędzy pisarzem a bohaterem? I co zrobić, kiedy bohater nie chce ujawnić całej prawdy, a ta,...