Poruszająca historia autorki Paulliny Simons wraz z autorką przeniosłam się do Lennigradu w podróż niezwykłą,sentymentalną podróżowałam z tą powieścią.
To początek pięknej,życiowej i mądrej trylogii jaką mogłam przeczytać.
Piórem autorka coraz bardziej mnie zachwyca,lekkie ma.
Opowieść wzruszyła mnie,chwyciła głęboko za serce,znakomicie się czyta.
Oczarowana jestem tą super książką,ciekawie spedzilam czas przy tej lekturze bardzo emocjonującej,dobrej.

Poruszająca historia autorki Paulliny Simons wraz z autorką przeniosłam się do Lennigradu w podróż niezwykłą,sentymentalną podróżowałam z tą powieścią.
To początek pięknej,życiowej i mądrej trylogii jaką mogłam przeczytać.
Piórem autorka coraz bardziej mnie zachwyca,lekkie ma.
Opowieść wzruszyła mnie,chwyciła głęboko za serce,znakomicie się czyta.
Oczarowana jestem tą super...

Osobista książka autorki „Jeźdźca Miedzianego”, opisuje swoje wspomnienia oraz odczucia po powrocie do rodzimej Rosji. A dokładniej do ówczesnego Leningradu, teraz miasto to nosi nazwę Petersburg.
Książka wpadła ostatnio w moje ręce po sięgnięciu jej z mojego „cmentarzyska książek” i nie żałuję. Nigdy wcześniej nie czytałam książek tego typu, jednak ta mnie wciągnęła. Cudownie są opisane w niej przeżycia autorki po powrocie do Rosji. W dużej mierze porusza mnie jej niedowierzanie, że większość rzeczy się nie zmieniła, po jej wyjeździe do Ameryki kilkadziesiąt lat wstecz.
Porusza się ona po ulicach, które wcześniej przemierzała jako dziecko, powraca w miejsca swojego dzieciństwa, odwiedza razem z ojcem ludzi, których znali lata temu. W tych opisach było to coś, czego nie potrafię wyrazić, przez tę książkę jeszcze bardziej zakochałam się w Leningradzie.
Bohaterka jeździła też do miejsc historycznych. Przechodziły mnie ciarki podczas czytania o tych miejscach z jej książki oraz odczuwałam również ból i cierpienie osób, o których była wówczas mowa. Chciałam płakać i płakałam w niektórych momentach.
Książka była cudowna, jednak nie wrócę do niej przez ten ból, który odczuwałam podczas czytania jej. Mimo wszystko jeśli ktoś lubi jakieś informacje historyczne to polecam na nią spojrzeć. Ja jak najbardziej jestem wobec niej na tak.

Osobista książka autorki „Jeźdźca Miedzianego”, opisuje swoje wspomnienia oraz odczucia po powrocie do rodzimej Rosji. A dokładniej do ówczesnego Leningradu, teraz miasto to nosi nazwę Petersburg.
Książka wpadła ostatnio w moje ręce po sięgnięciu jej z mojego „cmentarzyska książek” i nie żałuję. Nigdy wcześniej nie czytałam książek tego typu, jednak ta mnie wciągnęła....

Świetne studium wspomnieniowe o dobrobycie i ubóstwie oraz ich postrzeganiu.

Świetne studium wspomnieniowe o dobrobycie i ubóstwie oraz ich postrzeganiu.

Po "Sześć dni w Leningradzie" sięgnęłam po przeczytaniu całej serii Jeźdźca miedzianego. Był to miły powrót do twórczości autorki. Jednakże strasznie długo męczyłam tak krótką książkę. Kompletnie nie wiem, czym ten wysiłek był spowodowany, bo i dobrze się ją czyta i w miarę interesujący temat. A jednak nie ciągnęło mnie do niej. Musiałam się ciągle motywować aż wreszcie udało mi się dobrnąć do końca.

Po "Sześć dni w Leningradzie" sięgnęłam po przeczytaniu całej serii Jeźdźca miedzianego. Był to miły powrót do twórczości autorki. Jednakże strasznie długo męczyłam tak krótką książkę. Kompletnie nie wiem, czym ten wysiłek był spowodowany, bo i dobrze się ją czyta i w miarę interesujący temat. A jednak nie ciągnęło mnie do niej. Musiałam się ciągle motywować aż wreszcie...

Postanowiłam zamknąć cykl Jeźdźca miedzianego, ale przyznam, że strasznie mi się dłużyła ta pozycja. Najciekawsze fragmenty dotyczyły przybliżenia faktów historycznych ale było tego za mało. Również kontrast między życiem w dwóch światach dał powód do refleksji. Niestety, całość przegadana. A problemy z załatwieniem potrzeby fizjologiczne i poszukiwaniem toalety to była jakaś masakra. Jeśli miałabym ocenić czy warto czytać, to z pewnością nie polecam osobom zaczynających przygodę z twórczością pisarki. Jako ostatnia pozycja cyklu nie jest przysłowiową wisienką na torcie.

Postanowiłam zamknąć cykl Jeźdźca miedzianego, ale przyznam, że strasznie mi się dłużyła ta pozycja. Najciekawsze fragmenty dotyczyły przybliżenia faktów historycznych ale było tego za mało. Również kontrast między życiem w dwóch światach dał powód do refleksji. Niestety, całość przegadana. A problemy z załatwieniem potrzeby fizjologiczne i poszukiwaniem toalety to była...

Po wielu dniach spędzonych z Tatianą i Aleksandrem i pustce, która pojawiła się po zakończeniu serii, ta książka była idealna na pożegnanie się z bohaterami.

Po wielu dniach spędzonych z Tatianą i Aleksandrem i pustce, która pojawiła się po zakończeniu serii, ta książka była idealna na pożegnanie się z bohaterami.

Przeczytałem ale ciężko szło. Trochę nudnawa.

Przeczytałem ale ciężko szło. Trochę nudnawa.

Od tej właśnie książki w 2019 roku rozpoczęłam przygodę z twórczością Pauliny Simons. Czytam do dziś! gorąco polecam

Od tej właśnie książki w 2019 roku rozpoczęłam przygodę z twórczością Pauliny Simons. Czytam do dziś! gorąco polecam

taka-jest-agata.blogspot.com

Od jakiegoś już czasu zbierałam się by rozpocząć swoją przygodę z prozą amerykańskiej pisarki, rosyjskiego pochodzenia, czyli Paulliny Simons.
Jest to autorka bestsellerowego cyklu „Jeździec miedziany”.
Warto wspomnieć, że słynna trylogia o losach Tatiany i Aleksandra, ma swój prequel w postaci dwóch książek opisujących losy Saszy.
Powstała też książka o podróży, która wszystko zapoczątkowała.
Zamierzam przeczytać cały cykl po kolei…
Więc zaczynajmy…
Jurij Lwowicz, ojciec autorki był pracownikiem Radia Swoboda, dzięki czemu mógł załatwić córce wizę umożliwiającą wyjazd do St. Petersburga.
Paullina wyemigrowała z Rosji z całą rodziną, gdy miała 10 lat.
Gdy chciała napisać historię miłosną, rozgrywającą się w czasie II Wojny Światowej, poczuła że musi odwiedzić rodzinny kraj, zobaczyć strategiczne miejsca…
I tak podczas podróży poświęca czas na podziwianie pomnika „Jeźdźca miedzianego”(pomnik cara Piotra I),piękna „Ogrodu letniego”(reprezentacyjny ogród w St. Petersburgu).
Okazuje się jednak, że Leningrad, choć zmienił nazwę na „St. Petersburg”, to sam w sobie niewiele się zmienił przez ćwierć wieku, kiedy to ostatnio widziała go autorka.
Kobieta przyzwyczajona do wygodnego życia w Teksasie, jest w moim odczuciu zniesmaczona stanem mieszkań w swoim mieście rodzinnym.
Rażą ją brudne toalety(im poświęciła w swojej książce sporo miejsca),pokoje w których żyją całe rodziny, ale to przecież z takiego właśnie miejsca się wywodzi.
Poprawę warunków bytowych, zawdzięcza swemu ojcu, który podczas pobytu w więzieniu, poprzysiągł sobie, że wywiezie rodzinę do USA.
Paullina ma okazję zwiedzić letni domek we wsi Szepielewo, w którym spędzała swe każde dziecięce wakacje.
Przywołuje to przyjemne wspomnienia.
Ona i Jura odwiedzają również część starych znajomych.
Spotykają się z ich szarą codziennością i niejednokrotnie biedą.
Mają jednak również doświadczyć rosyjskiej serdeczności i gościnności.
Przypomnieć sobie jak smakują tradycyjne potrawy ich kraju pochodzenia. Paullina również smakom swego dzieciństwa poświęca dużo uwagi).
Słuchają również rosyjskich piosenek, często w wykonaniu swoich znajomych.
Kobieta odkrywa, że choć całe życie starała się stać Amerykanką, jej dusza jest rosyjska.
Najbardziej smakują jej rosyjskie potrawy, najbardziej wzruszają rosyjskie piosenki.
Również historia jej ojczyzny jest dla Niej bardzo ważna.
To właśnie wątki historyczne odgrywają niezwykle istotną rolę w jej twórczości.
Podczas swego pobytu w Saint Petersburgu, Paullina Simons miała okazję być obecna podczas uroczystego pogrzebu członków dynastii Romanowów.
Dzięki opisowi tego doniosłego wydarzenia, zainteresowała mnie historią słynnej carskiej rodziny.
Zapewne za jakiś czas, sięgnę po literaturę dotyczącą tego tematu.
Całość opowieści zawartej w „Sześć dni w Leningradzie”, skłoniła mnie do zadania sobie pytań:
Gdybym wyemigrowała, czy byłoby coś co kojarzyłoby mi się z Polską?
Czy byłaby to potrawa, piosenka, a może zapach?
Czy podobnie jak Pani Simons starałabym się na siłę stać podobna do otaczających mnie ludzi, wtopić w otoczenie?
Co starałabym się pamiętać, a o czym usiłowałabym zapomnieć?
To są pytania, które nosi w sobie każdy z Nas.
I każdy z Nas ma na nie indywidualne odpowiedzi.
Na pewno sięgnę(i to już niedługo!) po inne pozycje autorstwa Paulliny Simons.
Skoro opowieść o krótkiej podróży, potrafiła mnie wzruszyć i zmusić do refleksji, sądzę że inne książki wywołają u mnie równie wiele emocji.

taka-jest-agata.blogspot.com

Od jakiegoś już czasu zbierałam się by rozpocząć swoją przygodę z prozą amerykańskiej pisarki, rosyjskiego pochodzenia, czyli Paulliny Simons.
Jest to autorka bestsellerowego cyklu „Jeździec miedziany”.
Warto wspomnieć, że słynna trylogia o losach Tatiany i Aleksandra, ma swój prequel w postaci dwóch książek opisujących losy Saszy.
Powstała też...

Długo szukałam tą książkę,aby móc dokończyć przygodę z Tatianą i Aleksandrem z serii "Jeździec miedziany".
Autorka po wyjeździe w wieku dziesięciu lat z rodzicami z Rosji do Stanów postanawia po dwudziestu pięciu latach z ojcem powrócić.Zwiedzić miejsca ,które znała i które miały związek z II wojną światową i obroną Leningradu,aby móc napisać sagę o Tatianie i Aleksandrze,którą uwielbiam.

Długo szukałam tą książkę,aby móc dokończyć przygodę z Tatianą i Aleksandrem z serii "Jeździec miedziany".
Autorka po wyjeździe w wieku dziesięciu lat z rodzicami z Rosji do Stanów postanawia po dwudziestu pięciu latach z ojcem powrócić.Zwiedzić miejsca ,które znała i które miały związek z II wojną światową i obroną Leningradu,aby móc napisać sagę o Tatianie i...