Pocztówki z powstania

Osiem krótkich wspomnień o czasie wojny.
Książka na jeden dzień...

Osiem krótkich wspomnień o czasie wojny.
Książka na jeden dzień...

Książka składa się z ośmiu wojennych (w tym powstańczych) historii opatrzonych licznymi fotografiami, co czyni książkę jeszcze ciekawszą. Dobrze i szybko się czyta, a każda opowieść jest bardzo indywidualna. Autor mógł pokusić się o rozbudowę książki o kolejne rozdziały (opowiadania), ponieważ czuć lekki niedosyt tematyki stricte Powstania Warszawskiego. Całość oceniam na mocne 7!

Książka składa się z ośmiu wojennych (w tym powstańczych) historii opatrzonych licznymi fotografiami, co czyni książkę jeszcze ciekawszą. Dobrze i szybko się czyta, a każda opowieść jest bardzo indywidualna. Autor mógł pokusić się o rozbudowę książki o kolejne rozdziały (opowiadania), ponieważ czuć lekki niedosyt tematyki stricte Powstania Warszawskiego. Całość oceniam na...

Wiktor Krajewski w swojej książce opisuje jak ludzie przeżyli i jak żyli podczas Powstania Warszawskiego które wybuchło w 1944r.
Czytając taka książkę dowiaduje się sporo nowych rzeczy ale w dalszym ciągu ludzi takich jak ja jest mało tak samo jak książek o takiej tematyce .
Czemu ludzie boją się czytać i tworzyć takie książki ?
Urodziłam się w czasie gdy na ziemi Polskiej nie było już żadnych powstań , walk i z chęcią bym chciała wiedzieć jak to wyglądało . Niestety nie mogę ponieważ ludzie boja się mówić i pisać o tym co było .

Wiktor Krajewski w swojej książce opisuje jak ludzie przeżyli i jak żyli podczas Powstania Warszawskiego które wybuchło w 1944r.
Czytając taka książkę dowiaduje się sporo nowych rzeczy ale w dalszym ciągu ludzi takich jak ja jest mało tak samo jak książek o takiej tematyce .
Czemu ludzie boją się czytać i tworzyć takie książki ?
Urodziłam się w czasie gdy na ziemi...

Na „Pocztówki z powstania” składa się osiem opowieści. Mnie najbardziej spodobała się historia opowiedziana przez aktorkę Zofię Czerwińską. Jest bardzo interesująca i językowo wypada chyba najkorzystniej na tle pozostałych.
Tytuł książki uważam za niezbyt trafny, bo w niektórych historiach niewiele jest mowy o powstaniu, pojawiają się jakieś marne dwa, trzy zdania. To po prostu wspomnienia wojenne rzucające cień na życie autorów, odciskające piętno na ich przyszłości. Najdobitniej świadczą o tym słowa rozpoczynające ostatnią opowieść: „Mimo że wyszłam z obozu siedemdziesiąt dwa lata temu, cały czas tam jestem.”
Szkoda, że liczne fotografie nie zostały podpisane. Brakuje mi komentarza, kto je wykonał oraz co/kogo przedstawiają.

Na „Pocztówki z powstania” składa się osiem opowieści. Mnie najbardziej spodobała się historia opowiedziana przez aktorkę Zofię Czerwińską. Jest bardzo interesująca i językowo wypada chyba najkorzystniej na tle pozostałych.
Tytuł książki uważam za niezbyt trafny, bo w niektórych historiach niewiele jest mowy o powstaniu, pojawiają się jakieś marne dwa, trzy zdania. To po...

Uwielbiam książki o tematyce II wojny światowej, chociaż słowo uwielbiam brzmi tutaj cokolwiek głupio.To ważny okres w naszej historii, już zostało tak niewielu świadków tamtych dni i uważam,że każda relacja jest ważna...ku przestrodze, żebyśmy pamiętali co może wyrządzić wojna
http://rudabiblioteczka.blogspot.com/2017/12/wiktor-krajewski-pocztowki-z-powstania.html?m=1

Uwielbiam książki o tematyce II wojny światowej, chociaż słowo uwielbiam brzmi tutaj cokolwiek głupio.To ważny okres w naszej historii, już zostało tak niewielu świadków tamtych dni i uważam,że każda relacja jest ważna...ku przestrodze, żebyśmy pamiętali co może wyrządzić wojna
http://rudabiblioteczka.blogspot.com/2017/12/wiktor-krajewski-pocztowki-z-powstania.html?m=1

Mam mieszane odczucia po lekturze. Z jednej strony nie można pominąć walorów zachowanej pamięci w przedstawionych historiach, z drugiej jednak tytuł jest mylący. To osiem opowieści, w których o powstaniu jest bardzo niewiele. Tak naprawdę opowieści tych, którzy przeżyli to skrót lat okupacji z wątkiem powstańczym w tle, zaś historie przedstawiane przez drugie-trzecie pokolenie są tak chaotyczne (i niestety umieszczone na samym początku książki), że zniechęcają do dalszej lektury. To strzępki wydarzeń, mnie też takie przekazali dziadkowie, lecz nie nadające się do publikacji w książce, bo przyjmują formęe zdań pisanych na poziomie szkoły podstawowej.
Odniosłam wrażenie, że autor koniecznie chciał wydać chwytliwy tytuł w sierpniowym okresie. Warto przeczytać jedynie dla osób lubujących się w historiach wojennych. O samym powstaniu nie dowie się czytelnik zbyt wiele.

Mam mieszane odczucia po lekturze. Z jednej strony nie można pominąć walorów zachowanej pamięci w przedstawionych historiach, z drugiej jednak tytuł jest mylący. To osiem opowieści, w których o powstaniu jest bardzo niewiele. Tak naprawdę opowieści tych, którzy przeżyli to skrót lat okupacji z wątkiem powstańczym w tle, zaś historie przedstawiane przez drugie-trzecie...

Pocztówki z powstania to zbiór ośmiu bardzo rzeczowych opowieści osób, na których wojna odcisnęła swoje piętno. Krótko, zwięźle, bardziej o życiu w czasie wojny, niż na temat samego powstania. Myślę, że warto po nią sięgnąć, choć mnie osobiście nie w pełni usatysfakcjonowała. Podoba mi się forma wydania, ale po treści spodziewałam się czegoś nieco innego i jestem odrobinę zawiedziona.

Pocztówki z powstania to zbiór ośmiu bardzo rzeczowych opowieści osób, na których wojna odcisnęła swoje piętno. Krótko, zwięźle, bardziej o życiu w czasie wojny, niż na temat samego powstania. Myślę, że warto po nią sięgnąć, choć mnie osobiście nie w pełni usatysfakcjonowała. Podoba mi się forma wydania, ale po treści spodziewałam się czegoś nieco innego i jestem odrobinę...

Powstanie Warszawskie to temat rzeka. Każda osoba, która je przeżyła ma swoją historię, swój skrawek, który stworzy całość. Każda kolejna to właśnie taki skrawek, który pomaga ludziom uświadomić sobie jak wielkie znaczenie miało powstanie i do jakich czynów ludzie byli zdolni, by odzyskać niepodległość.



W tej książce mam kolejne osiem historii w których jest pokazana walka, odwaga i poświęcenie dla dobra narodu. Mam tu osoby, które przed wojną były biedne i bogate, Polaków i Żydów, dorosłych i dzieci. Połączyło ich jednak jedno, chęć odzyskania wolnej Polski.

Powiem Wam, że ja temat Powstania Warszawskiego uwielbiam. Podziwiam osoby, które choć z góry wiedziały, że nie uda im się odzyskać niepodległości to chciały spróbować. Dla mnie to coś niesamowitego takie poświęcenie. Im więcej o tym czytam, tym bardziej podziwiam, szanuję i chce wiedzieć o tym jeszcze więcej.

Jednak czy "Pocztówki z Powstania" są warte Waszej uwagi? Powiem Wam, że jeżeli podobają wam się wydania książek wydawnictwa Znak, takie jak "Dziewczyny z Powstania" to tą pozycją też się zachwycicie. Wydanie, precyzja i przyłożenie się do tego tematu to mocne strony tej powieści. W środku jest dużo zdjęć i każda nowa historia jest świetnie oddzielona.

Niesamowicie książka mną wstrząsnęła i naprawdę każda przeczytana książka o takiej tematyce podsyca mój apetyt na więcej. Dlatego jeżeli i Wy chcecie poznać więcej informacji z pierwszej ręki o Powstaniu Warszawskim, to koniecznie sięgnijcie po "Pocztówki z Powstania". Już od samego początku widać co autor i wydawnictwo chcieli przekazać swoim czytelnikom i zrobili to fenomenalnie!

Powstanie Warszawskie to temat rzeka. Każda osoba, która je przeżyła ma swoją historię, swój skrawek, który stworzy całość. Każda kolejna to właśnie taki skrawek, który pomaga ludziom uświadomić sobie jak wielkie znaczenie miało powstanie i do jakich czynów ludzie byli zdolni, by odzyskać niepodległość.



W tej książce mam kolejne osiem historii w których jest pokazana...

Bardzo dawno nie czytałam nic związanego z Powstaniem Warszawskim, które wybuchło 1 sierpnia o godzinie 17:00 w 1944 roku. Być może wynika to z faktu, iż nie przepadam za książkami, w których roi się od cyferek, a suche fakty bardzo szybko znajdują lukę w mej pamięci i pośpiesznie uciekają. Jednak niedawno natrafiłam na książkę, która poświęcona została wspomnieniom oraz zdjęciom z tego wydarzenia. Nie potrafiłam się oprzeć i postanowiłam koniecznie przeczytać.

Książka „Pocztówki z powstania” Wiktora Krajewskiego przypominała mi trochę kilka różnych spotkań. Czułam się, jakbym umówiła się z dziewięcioma osobami, które zgodziły się podzielić ze mną historiami oraz wspomnieniami. Niektóre czynnie uczestniczyły w Powstaniu, niektóre były zbyt młode, by podjąć jakieś działania, a niektóre jedynie wspominają swoich przodków i dzielą się zasłyszanymi o nich informacjami. Cztery kobiety i pięciu mężczyzn, a wśród nich Adam Fidusiewicz, Zofia Czerwińska czy Longin Bielak.

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to fotografie. Jest ich bardzo dużo, są oryginalne, ale przede wszystkim przerażające. Oglądając je późną nocą, pobudziłam swoją wyobraźnię. Na wielu widziałam śmierć, choć na pierwszy rzut oka wcale jej tam nie było. Ale byłam przekonana, że czaiła się za ramieniem robiącego zdjęcia i zastanawiała się, co by jeszcze „poprawić”. Bardzo ciężko jest to opisać, ale takie właśnie miałam przemyślenia. Samotny krzyż, niczym zrozpaczone dziecko. Wzniesiony nagle kurz, zasłaniający przed światem rodzinny dom. Gruz, który być może pogrzebał żywcem niewinnych ludzi. Patrząc na te zdjęcia widzi się wiele. W niesamowity sposób uzupełniają opowiedziane historie, sprawiając, że są dla nas bardziej realne. Można poczuć jakby uderzenie w głowę, bo przecież obecnie Warszawa tętni życiem! Jak to możliwe, że zaledwie 73 lata temu była ruiną?

Następnie uwagę zwracają poszczególne historie. Jedne podobały mi się bardziej, drugie mniej, ale wszystkie mają wspólny mianownik – przerażają. To nie są opisy, które ciągną się i ciągną, opisując daną sytuację czy kilka konkretnych godzin. To zlepek kilkunastu sytuacji, z którymi musieli mierzyć się Polacy w tamtych dniach. Dzięki tym migawkom, książka przemówiła do mnie znacznie bardziej, bo mogłam spojrzeć na Powstanie z kilku perspektyw jednocześnie. I choć historie są do siebie podobne na wielu płaszczyznach, to każda jest inna. Moją uwagę zwróciły zwłaszcza te, gdzie ironia losu dała o sobie znać naprawdę mocno. Jednak cóż… życie potrafiło i wciąż potrafi zaskoczyć.

Lektura zmusiła mnie do chwili refleksji, ponieważ obecne czasy są bardzo niestabilne. Wystarczy uraza jednego przywódcy, by pod wpływem chwili przycisnął przycisk z napisem „wojna”. A jeśli nie człowiek, to może maszyna? Jestem zdania, że technologia kiedyś nas zniszczy i w zasadzie stopniowo już to robi… niszczy nam wzrok, słuch, wykrzywia ciało… pytanie, kiedy zacznie zabijać. Być może zatnie się jakiś czerwony guzik i rakieta rozpocznie krwawe przedstawienie, w którym zginie wielu aktorów. Zastanawiałam się jeszcze nad czasami obecnymi pod względem naszej odwagi. Czy gdyby powstanie wybuchło już jutro, to czy potrafilibyśmy stanąć do walki o swoje? Mam wrażenie, że nie mamy w sobie tyle odwagi, co żyjący jeszcze nieliczni Powstańcy, i choćbyśmy jej szukali tygodniami, nie znajdziemy. Nie potrafimy nawet zadbać należycie o Powstańców, a przecież zawdzięczamy Im tak wiele! Ci, co uważają się za patriotów, bo wywieszają flagę Polski podczas najważniejszych świąt, powinni się schować. Bo prawdziwy patriotyzm to nie wywieszanie flagi czy kibicowanie drużynom narodowym… prawdziwy patriotyzm to czynna obrona kraju, kiedy nieprzyjaciel chce zniewolić naród.

„Pocztówki z powstania” to coś, po co warto sięgnąć, choć cena jest według mnie nieco zbyt wygórowana. Zdjęcia robią wrażenie, fakt, jednak tekst jest duży, a nie ma go zbyt wiele na stronie. Nie mówiąc o ilości stron. Niemniej wydanie robi wrażenie i zachęci na pewno również tych, którzy do słowa pisanego żywią niekończącą się niechęć. Dodatkowym plusem jest niewątpliwie osiem rozdziałów, a każdy to inna historia. Można więc oddać się lekturze jednorazowo, tudzież dawkować sobie emocje przez osiem wieczorów. Uważam też, że ta książka doskonale sprawdzi się jako prezent. Niekoniecznie tylko dla starszych, ale również dla dorastającej młodzieży. Tak jak wspomniałam, książka nie straszy suchymi faktami, a zdjęcia powodują, iż słowa stają się realne. Co innego tylko usłyszeć, a co innego jeszcze zobaczyć.

Moja recenzja znajduje się również na https://naszerecenzje.wordpress.com/

Bardzo dawno nie czytałam nic związanego z Powstaniem Warszawskim, które wybuchło 1 sierpnia o godzinie 17:00 w 1944 roku. Być może wynika to z faktu, iż nie przepadam za książkami, w których roi się od cyferek, a suche fakty bardzo szybko znajdują lukę w mej pamięci i pośpiesznie uciekają. Jednak niedawno natrafiłam na książkę, która poświęcona została wspomnieniom oraz...

"Wojnę poniekąd dziedziczy się wraz z genami. Ja czuję ją w mojej krwi." Cezary Harasimowicz

Wojenne dramaty, piekło zgotowane człowiekowi przez człowieka, traumatyczne wydarzenia zmieniające ludzi na zawsze. Przerażające wspomnienia, koszmary przeżytych katuszy, drzemiące w duszach tych, którzy przetrwali. Ale to też obdarzona szacunkiem pamięć o tych, którym się nie udało, zostali zamordowani w obozach, na ulicach miast, na drogach i we wsiach. Śmierć dotykająca wszystkich, nastawionych jedynie na przetrwanie, szukających bezpiecznego schronienia, jak i walczących zbrojnie przeciwko okupantom, oddanych powstańczych działaniom, czy pomagających innym w miarę własnych możliwości pomimo grożącego niebezpieczeństwa.

Tego nie można wymazać z kart historii, pozostawić w zapomnieniu, zbyt drastyczne i bolesne, aby nie przenosiło się na kolejne pokolenia. Utrwalane w postaci zbioru wspomnień, pozostałości emocji i rzeczowych pamiątek. Przekazywane następnym członkom rodziny, w naturalny sposób dołączane do świadectw dziedzictwa, znajdujące miejsce w sercach, nastawione na wybaczanie, uwieczniane w pamiątkowych albumach, intymnych zapiskach, z trudem wypowiadanych słowach. Różnorodne meandry ludzkich losów, uczestników i świadków wojennych wydarzeń, jakże wiele z nich do dziś niewyjaśnionych, które łączy wspólny ból, cierpienie, smutek i żal. Przestroga i ostrzeżenie przed podobną zagładą, ludobójstwem, zbrodnią, tragedią i niedolą.

Książka to właśnie przytoczone fragmenty odwołań do wojennej przeszłości, przypomnienie o bohaterach Powstania Warszawskiego, dzieciach, młodzieży i dorosłych marzących o prawdziwej wolności, spokojnej codzienności, możliwości snucia planów i marzeń nieograniczonych do jednego dnia czy nocy. To także silnie przemawiające do wyobraźni czytelnika czarno-białe zdjęcia, na których uchwycono chwile z życia Warszawy i jej mieszkańców, migawki ówczesnej rzeczywistości zatrzymane w czasie, obrazy wypełnione zniszczeniem i smutkiem, ale też nadzieją i wiarą. Wiele fotografii zamazanych, niewyraźnych, noszących ślady zniszczenia, ale mimo wszystko ocalałych, wymownie zawieszonych na granicy życia i śmierci. Publikację odbieram jako zachętę do przemyśleń, bodziec do znalezienia chwili na zadumę, spotkanie z historią sprzed ponad siedemdziesięciu lat, do dziś poznawaną i przeżywaną.

bookendorfina.pl

"Wojnę poniekąd dziedziczy się wraz z genami. Ja czuję ją w mojej krwi." Cezary Harasimowicz

Wojenne dramaty, piekło zgotowane człowiekowi przez człowieka, traumatyczne wydarzenia zmieniające ludzi na zawsze. Przerażające wspomnienia, koszmary przeżytych katuszy, drzemiące w duszach tych, którzy przetrwali. Ale to też obdarzona szacunkiem pamięć o tych, którym się nie...