Tajemnice wichrowych wzgórz. Prawdziwa historia Branwella i Charlotte Brontë

Autor zaciekawił mnie obrazem umieszczonym we wstępie. Jakby w środku był niedokończony albo... wymazany. I dokładnie tak jest. To obraz niezwykły, ponieważ namacalnie dowodzący wyroku skazującego na całkowite zapomnienie osoby Patricka Branwella Brontë wydanego przez jego siostry. Po rekonstrukcji przywracającej mu pierwotny wygląd w miejscu smugi nieokreślonego cienia stoi jego postać. Tę swoistą karę skazywania na zapomnienie, często stosowaną w starożytności pod nazwą „duminatio memoriae”, historia literatury, według autora, „zna tylko jeden przypadek osoby, wobec której zastosowano duminatio memoriae. To Patrick Branwell Brontë, brat trzech słynnych sióstr pisarek. Decyzję podjęła najstarsza, Charlotte, świat ją zaaprobował, a nielicznych, którzy przedstawili dowody w obronie jego dobrego imienia i geniuszu, konsekwentnie zbywano milczeniem”.
Autor postanowił to zmienić!
Wprawdzie we wstępie dokładnie określił cel swojej publikacji – „ukazanie logiki ich wzajemnych wpływów, zjawiska zaistnienia wspólnego geniuszu połączonych intelektów” – to dla mnie ta opowieść (tak, opowieść, a nie opracowanie!) była kompilacją biografii i analizy literackiej oraz twórczości pozaliterackiej toczona przez nietypowego badacza – krytyka literackiego i poety, który przyjął rolę nieustępliwego, dociekliwego detektywa z wrażliwością artysty zauroczonego historią niezwykłego rodzeństwa.
Powstał miód na moje czytelnicze serce!
Autor odkrył przede mną wiele tajemnic plebanii położonej wśród wichrowych wzgórz. Sekrety ujawniał powoli, stopniując napięcie do ostatniej kropki tekstu. Zdradzę tylko dwa. Pierwszym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że Charlotte i Emily miały brata równego, a może nawet przewyższającego ich talenty. Drugim była teza autora, że to ich brat napisał znane prawie wszystkim „Wichrowe wzgórza”. Początkowo odnosiłam się do tej „rewelacji” sceptycznie, ale w miarę czytania, które pochłonęło mnie totalnie, zaczęłam zmieniać zdanie, by po zamknięciu książki być o tym przekonaną. Pod biografią ukryty jest rzeczowy, logiczny jej dowód potwierdzający przyjętą tezę. Autor pomny zasady trzymania się faktów i dostępnych dokumentów, powołał się na biografie gloryfikujące Charlotte oraz te nieliczne, oddające sprawiedliwość jej bratu. Wykorzystał fragmenty utworów literackich, w tym „nigdy nietłumaczonych na język polski, na świecie znanych jedynie wąskiej grupie badaczy”, licznie i obszernie cytowanych (niektóre nawet w całości), by ukazać styl narracji rodzeństwa. Ich podobieństwo, ale przede wszystkim różnice. Przywoływał wypowiedzi, wspomnienia, listy osób znających rodzeństwo, a także samych Brontë, by podkreślić przeinaczenia i ustalić nowe fakty. Poszerzał wiedzę literacką o informacje psychologiczne, medyczne i społeczne. Poświęcił obszerną część publikacji na analizę obrazów namalowanych przez Branwella, z których część umieścił na końcu książki, a niektóre mogłam obejrzeć w galerii, do których linki podsunął mi w obszernej bibliografii. A wszystko po to, by wypunktować sprzeczności, wskazać rozbieżności i błędy we wnioskowaniu, zarzucić zafałszowanie informacji i nadinterpretację faktów, wręcz intencjonalne dążenie do utrwalenia negatywnego wizerunku Branwella przez większość biografów i badaczy. Autor nie potępia tego zjawiska, przyjmując je raczej jako wyzwanie i problem do rozwiązania, by ustalić genezę „Wichrowych wzgórz” i ich autorstwa. Znaleźć przyczynę ostracyzmu najpierw rodzinnego, a potem społecznego i literackiego, którego inicjatorka, Charlotte, była mu przecież najbliższą duszą i umysłem z trójki żyjącego rodzeństwa.
Po prostu poznać prawdę!
Przy okazji stworzył obraz człowieka niezwykłego. Bohatera romantycznego, który, przy bliższym poznaniu, nie miał w sobie nic z romantyzmu. Młodego mężczyzny o wielu talentach, których nie rozwinął z kilku powodów, w tym przedwczesnej śmierci. Geniuszu, który nie powinien pozostać w ukryciu, ponieważ zasłużył sobie na miejsce w literaturze pod własnym imieniem. Z tego powodu to bardzo ważna, bo odkrywcza i odważna w poglądach pozycja. Wręcz rewolucyjna w odniesieniu do zmowy milczenia brontëanistów stojących po stronie oficjalnej wiedzy.
Stworzył również nietypową biografię.
Autor nie podążał śladami jego losów, ale tropami jego twórczości, dla której życie było tłem, uzupełnieniem, bazą, genezą albo odniesieniem. Powiązana z dorobkiem artystycznym jego sióstr budowała obraz rodziny na plebanii, zmagającej się z „ciasnotą” miejsca dla ich ponadprzeciętnych umysłów. Niezwykłego uporu w dążeniu do zaistnienia w literaturze. Nieustannych prób przebicia się przez mur zasad tworzenia literatury ówcześnie pożądanej przez krytyków, którzy nie widzieli w niej miejsca na dzikość obyczajów, gwarę prostych ludzi i kolokwializm językowy. Którzy odmawiali prawa bytu emanującym w powieści nieujarzmionym emocjom, wypełniającym po brzegi również tę publikację. Totalnie mnie pochłonęły, podnosząc temperaturę opowieści biograficznej do stanu podgorączkowego powieści sensacyjnej z wątkami tragicznego mezaliansu i dramatu egzystencjalnego. Tkwiłam po uszy w atmosferze rozległych, wietrznych wrzosowisk, plebanii i kościółków z cmentarnymi nagrobkami!
Nierozerwalność ukazanego życia Branwella i powieści „Wichrowych wzgórz” uderzała!
To również zasługa autora i jego wrażliwości poetyckiej. Wypełniał moją wyobraźnię, podsuwając mi swoje wyobrażenia doniosłych, ważnych lub niezwykłych chwil w życiu poety, prozaika i malarza. Poparte licznymi szkicami sytuacji, fotografiami bohaterów, zdjęciami miejsc wydarzeń, tworzyły niezwykłą bliskość chwil intymnych w spotkaniach z umysłem autora. Narracja, którą się posługiwał, chwilami przypominała język bohaterów, zarówno w szyku zdań, jak i w doborze pojęć lub wyrażeń współcześnie już nieużywanych. Nadawało to przekazowi charakterystyczną melodyjność, w którą wsłuchiwałam się z ogromną przyjemnością. Miałam nieodpartą ochotę jeszcze raz zajrzeć do „Wichrowych wzgórz”! Wiem, że odbiorę ją już zupełnie inaczej – pełniej. Ze świadomością męskiego pióra, wątków autobiograficznych, doświadczonych przeżyć oraz kontekstów zawartej w niej symboliki. Autor otworzył mi dodatkowe, ale najważniejsze drzwi do pełnego, prawdziwego odbioru powieści. Ujrzeć jej dotychczasową płytkość i ograniczoność w kontekście tego opracowania to kolejne zaskoczenie.
Jestem zauroczona tą, nie napiszę biografią, ale opowieścią o tajemnicach mieszkańców angielskich wrzosowisk w początkach XIX wieku.
http://naostrzuksiazki.pl/

Autor zaciekawił mnie obrazem umieszczonym we wstępie. Jakby w środku był niedokończony albo... wymazany. I dokładnie tak jest. To obraz niezwykły, ponieważ namacalnie dowodzący wyroku skazującego na całkowite zapomnienie osoby Patricka Branwella Brontë wydanego przez jego siostry. Po rekonstrukcji przywracającej mu pierwotny wygląd w miejscu smugi nieokreślonego cienia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mógłby się szanowny autor w końcu zdecydować, kto to wiekopomne arcydzieło popełnił...

Książka ciekawie odtwarza wiele szczegółów i faktów ówczesnej rzeczywistości. Po przeczytaniu skłonna jestem przyjąć, że Branwell został przez biografów rodziny skrzywdzony, i że był bardziej utalentowany, niż zwykło się sądzić.

Natomiast co do tezy o autorstwie "Wichrowych Wzgórz", to niestety, słabo mnie to przekonuje. Naciąganie faktów, interpretacje, które same sobie przeczą, a nade wszystko egzaltowane i emocjonalne rozważania, zatrącające o seksizm, oraz wyraźna stronniczość. Wizja usposobień i talentów kobiet i mężczyzn rzeczywiście rodem z XIX wieku, a przy tym ignorowanie realnych uwarunkowań. To wszystko sprawia, że dzieło czyta się z irytacją równą zainteresowaniu.

Mógłby się szanowny autor w końcu zdecydować, kto to wiekopomne arcydzieło popełnił...

Książka ciekawie odtwarza wiele szczegółów i faktów ówczesnej rzeczywistości. Po przeczytaniu skłonna jestem przyjąć, że Branwell został przez biografów rodziny skrzywdzony, i że był bardziej utalentowany, niż zwykło się sądzić.

Natomiast co do tezy o autorstwie "Wichrowych Wzgórz", to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z pewnością jest to dowód na tytaniczną pracę autora. Czy na coś jeszcze? Nie jestem przekonana.
Argumenty za tym, że to Branwell napisał Wichrowe wzgórza są, w pracy Ostrowskiego, mocne. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że Ostrowski dostosowuje znane fakty do swoich teorii, nie wątpię, że argumenty przeciw są równie silne.
Autor momentami wpada w niepotrzebną egzaltację, czasami sam sobie przeczy. Tym niemniej książka jest fascynująca i na pewno nie raz do niej wrócę. A co ważne, za jej sprawą będę stale wracała do twórczości rodzeństwa Bronte.

Z pewnością jest to dowód na tytaniczną pracę autora. Czy na coś jeszcze? Nie jestem przekonana.
Argumenty za tym, że to Branwell napisał Wichrowe wzgórza są, w pracy Ostrowskiego, mocne. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że Ostrowski dostosowuje znane fakty do swoich teorii, nie wątpię, że argumenty przeciw są równie silne.
Autor momentami wpada w niepotrzebną egzaltację,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

warto czytać, warto powracać :)
http://slowemmalowane.blogspot.com/2017/06/eryk-ostrowski-tajemnice-wichrowych.htmlhttp://slowemmalowane.blogspot.com/2017/06/eryk-ostrowski-tajemnice-wichrowych.html

warto czytać, warto powracać :)
http://slowemmalowane.blogspot.com/2017/06/eryk-ostrowski-tajemnice-wichrowych.htmlhttp://slowemmalowane.blogspot.com/2017/06/eryk-ostrowski-tajemnice-wichrowych.html

Pokaż mimo to

Eryk Ostrowski jest mi znany z innych, rzetelnych opracowań dotyczących życia rodziny Bronte. Jest wielkim znawcą okresu i rodziny, a co najważniejsze - potrafi w sposób wierny i niezwykle interesujący przekazać wiedzę połączoną z mało znanymi faktami z życia rodziny Brontë. Historia tych osób sama w sobie niesie wiele niespodzianek, połączonych z tajemnicami, przez co czyta się jak zwykle wyśmienicie.

W tym obszernym dziele Eryk Ostrowski skupia się na relacjach sióstr z ich bratem, Branwellem. Badania autora i jego teorie rzucają nowe światło na relacje rodzinne, które jak się okazuje, do najłatwiejszych nie należały. Autor podejmuje badania, dokonuje analiz, wyciąga wnioski, które są zaskakujące. Wszystko poparte fragmentami utworów i nie tylko. Hipotezy autora zmieniają spojrzenie na to światowe arcydzieło "Wichrowe wzgórza".
Ertk Ostrowski dokonuje swoistej i głębokiej analizy, a co za tym idzie czytelnik staje przed nowymi faktami, które zmieniają spojrzenie i wiedzę znane z poprzednich biografii innych autorów.

O tej książce można pisać wiele, ale przecież nic nie zastąpi tej lektury,będącej opracowaniem jakże trudnych relacji rodzeństwa. Sam czytałem ją stosunkowo długo, gdyż tego typu lektury nie mogą być czytane pobieżnie. Domagają się pewnej analizy od czytelnika, własnych przemyśleń, tudzież czasami może nawet i notatek.

"Tajemnice wichrowych wzgórz. Prawdziwa historia Branwella i Charlotte" to o wiele więcej, niż rzetelny dokument. Książka nie tylko dla fanów i miłośników sióstr Charlotte i ich brata. Jestem pod wrażeniem pracy autora i jego dążeniu do poznania prawdy. Jak zwykle pełen profesjonalizm, czego niestety nie mogę powiedzieć o wydawcy PWN. Tak obszerna książka powinna mieć twardą okładkę. Szczególnie przy takiej cenie. Podsumowując treść jest warta każdej wydanej złotówki. Eryk Ostrowski po raz kolejny udowadnia wielką wiedzę w temacie. Serdecznie polecam.

Eryk Ostrowski jest mi znany z innych, rzetelnych opracowań dotyczących życia rodziny Bronte. Jest wielkim znawcą okresu i rodziny, a co najważniejsze - potrafi w sposób wierny i niezwykle interesujący przekazać wiedzę połączoną z mało znanymi faktami z życia rodziny Brontë. Historia tych osób sama w sobie niesie wiele niespodzianek, połączonych z tajemnicami, przez co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka oparta na faktach ,zawierająca mnoóstwo danych biograficznych z życia sióstr Bronte i ich brata, którego skazano na kare zapomnienia wymazywano jego imieę z dokumentów oraz tuszowano jego postac na portetach .Czy tylko dlatego , ze prowadził jak na ówczesna epokeę niemoralny tryb zycia?
Liczne hipotezy autora książki wskazują ze własnie brat sióstr BRONTE był prawdziwym autorem Wichrowych Wzgórz i książka ma nas do tej teorii przekonać .
Autor pisze z pasja i wciąga nas w burzliwą epokę życia sióstr Bronte owianą rodzinna tajemnicą .

Książka oparta na faktach ,zawierająca mnoóstwo danych biograficznych z życia sióstr Bronte i ich brata, którego skazano na kare zapomnienia wymazywano jego imieę z dokumentów oraz tuszowano jego postac na portetach .Czy tylko dlatego , ze prowadził jak na ówczesna epokeę niemoralny tryb zycia?
Liczne hipotezy autora książki wskazują ze własnie brat sióstr BRONTE był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

1) mnóstwo nadinterpretacji i manipulacji, byle dopasować fakty do tezy autora, i to już od pierwszej strony!
2) przebija z książki szowinizm
3) intelektualnie jest tutaj bardziej ubogo niż w krajach trzeciego świata
4) od razu widać zafiksowanie, już we wcześniejszej książce autor próbował wmawiać, że to nie Emily jest autorką Wichrowych Wzgórz (teza, że za wszystkimi książkami stała Charlotte, była tak słaba, że położyłby ją nawet pijany ślimak po libacji u konika polnego), a jak wspomniał autor w jednym komentarzu*, nawet nie raczył przeprowadzić analizy stylistycznej powieści; powoływanie się na przekłady tekstów Branwella, a nie oryginały, wskazuje tylko na amatorszczyznę
5) zresztą autor nie ma pojęcia na czym polega analiza, ma problemy z logiką, przez to w wielu miejscach sam sobie przeczy, i tylko bazując na tych sprzecznościach, można łatwo obalić jego tezy
6) to, co autor nazywa argumentami i dowodami, to w większości są jedynie opinie i spekulacje osób, które nie posiadały bezpośredniej wiedzy w temacie, więc są pozbawione wartości jako materiał dowodowy, a tego, co głoszą osoby, które pośrednio mogły coś wiedzieć, autor nie weryfikuje, a bierze za pewnik, bo pasują do postawionej przez niego tezy -- kolejny przykład amatorszczyzny i zafiksowania, a nie racjonalnego myślenia i dążenia do odkrycia prawdy
7) zero myśli własnej, autor po prostu robi streszczenia z różnych innych książek, miksując je pod własną tezę, którą wręcz próbuje brutalnie narzucić czytelnikowi, zamiast pozwolić mu dojść do własnych wniosków na podstawie solidnych argumentów (książka wręcz obnaża ubogie możliwości intelektualne autora)

Podsumowując: ta książka to ni biografia, ni praca badawcza, to zwykła powieść historyczno-sensacyjna z dołączoną bibliografią, innymi słowy: fikcja literacka.

*komentarz autora na facebookowym profilu Booklips.pl: "W książce są przekłady, przekłady wierne. Oryginały można odnaleźć w sieci albo w wydanych książkach Branwella. Tłumaczka rozważala taką analizę nawet ale problem Wichrowych polega głównie na tym że oryginał nie pozostawia złudzeń co do płci autora, a jednak siostra autora wskazała że pisała to kobieta 😃 Myślę że odpowiedzi dostarczają inne teksty Branwella które pokazuję w książce"

1) mnóstwo nadinterpretacji i manipulacji, byle dopasować fakty do tezy autora, i to już od pierwszej strony!
2) przebija z książki szowinizm
3) intelektualnie jest tutaj bardziej ubogo niż w krajach trzeciego świata
4) od razu widać zafiksowanie, już we wcześniejszej książce autor próbował wmawiać, że to nie Emily jest autorką Wichrowych Wzgórz (teza, że za wszystkimi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem skłonna zaryzykować stwierdzenie, że każdy miłośnik literatury, zapytany o nazwisko autora Wichrowych Wzgórz, bez wahania wymieni Emily Bronte. Taką wersję przekazała Charlotte swojemu wydawcy i trzymała się jej do końca życia, konsekwentnie kreując legendę trzech utalentowanych sióstr, powielali ją zaś kolejni biografowie i badacze ich twórczości, beztrosko ignorując dokumenty,świadectwa i dowody poddające ją w wątpliwość. No dobrze, ale jeżeli nie Emily, to komu należy przypisać autorstwo jednego z najsłynniejszych wiktoriańskich klasyków?

czytaj więcej: https://zwiedzamwszechswiat.blogspot.com/2017/05/tajemnice-wichrowych-wzgorz.html

Jestem skłonna zaryzykować stwierdzenie, że każdy miłośnik literatury, zapytany o nazwisko autora Wichrowych Wzgórz, bez wahania wymieni Emily Bronte. Taką wersję przekazała Charlotte swojemu wydawcy i trzymała się jej do końca życia, konsekwentnie kreując legendę trzech utalentowanych sióstr, powielali ją zaś kolejni biografowie i badacze ich twórczości, beztrosko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Tajemnice wichrowych wzgórz” to gratka dla miłośników twórczości rodzeństwa Bronte. Eryk Ostrowski szczegółowo opisuje ich życie oraz analizuje utwory, wysuwając odważne teorie na temat autorstwa jednej z najwybitniejszych angielskich powieści.

Eryk Ostrowski od dawna bada literackie dokonania i biografię sióstr Bronte oraz ich brata. W swojej najnowszej książce skupia się przede wszystkim na twórczości Charlotte i Branwella, który dotąd pozostawał w cieniu uzdolnionych kobiet.
Autor przekonuje czytelników, że brat nie tylko w niczym nie ustępował siostrom, ale swym talentem przewyższał Emily i Anne. Tworzył wspaniałe poematy i liryki oraz prozę, którą można uznać za prekursorstwo modnej dziś literatury fantasy. Był też uzdolnionym rysownikiem i malarzem. I być może stworzył jedną z najsłynniejszych powieści angielskich – „Wichrowe Wzgórza”!

Ta teoria na początku szokuje czytelnika, gdyż wszem i wobec wiadomo, że autorką pełnej emocji i namiętności powieści jest Emily Bronte. Ostrowski przywołuje mnóstwo argumentów na poparcie tej pozornie ryzykownej tezy. Okazuje się jednak, że w swoich przekonaniach nie jest on odosobniony – zagadnieniem autorstwa „Wichrowych Wzgórz” od kilkudziesięciu lat zajmują się liczni badacze prozy wiktoriańskiej. I podają wiele dowodów na to, że powieść ta mogła wyjść spod pióra Branwella.

Wśród najczęściej pojawiających się uzasadnień są szczegółowe i dogłębne analizy poetyckiej i prozatorskiej twórczości kawalera Bronte. Zdają się one zapowiadać mającą dopiero powstać powieść. Już w juweniliach Branwella odnajdujemy fragmenty zbliżone treścią i stylem do wielu scen i tematyki „Wichrowych Wzgórz”. Podobnie rzecz ma się z utworami, jakie napisał później, zwłaszcza po niefortunnym ulokowaniu swych uczuć. Nieszczęśliwa miłość do dużo starszej mężatki oraz późniejsze odrzucenie nie tylko wpędziło młodego mężczyznę w depresję, ale zaowocowało mało znanymi dziś wierszami i wybitnym psychologicznym poematem. W wielu z tych utworów są fragmenty jako żywo przypominające zdania, dialogi, opisy z powieści.

Ostrowski powołuje się na liczne autorytety, ale wysuwa też własne teorie na temat autorstwa „Wichrowych Wzgórz”. Popiera je cytatami z twórczości Branwella, które pierwszy raz zostały przetłumaczone na język polski. To prawdziw gratka dla miłośników prozy uzdolnionego rodzeństwa Bronte. I nadzieja na to, że może niedługo ukaże się jakiś zbiór poezji i prozy zdolnego, lecz niedocenianego dotąd artysty.

To niedocenianie miało swoje korzenie już w czasach współczesnych Branwellowi. Niepochlebne opinie o nim znajdujemy w listach, jakie jego siostra, Charlotte, pisywała do przyjaciółek. Żaliła się na złe prowadzenie brata, jego skłonności do alkoholu i opium oraz do zmiennych nastrojów, które utrudniały życie całej rodzinie.
Równie krytyczny obraz Branwella odmalowała pierwsza biografka Charlotte, Elizabeth Gaskell. Widziała ona w młodym mężczyźnie przede wszystkim zmarnowany talent i kamień u szyi sióstr Bronte oraz ich ojca.
Taki stereotyp przetrwał przez wiele lat i dopiero stosunkowo niedawno zaczęto postrzegać Branwella zupełnie inaczej.

W swojej książce Ostrowski dużo miejsca poświęca relacjom brata z siostrami, skupiając się przede wszystkim na więzi z Charlotte. Dzięki odkrytym w ostatnich dziesięcioleciach dokumentom, zachowanym listom i relacjom świadków, można dość dokładnie prześledzić, jak wyglądało codzienne życie mieszkającego na odludziu rodzeństwa.
Autor opisuje mało znane dotąd epizody, sięga po ciekawe teorie i powołuje się na odkrycia innych badaczy. Wszystkie hipotezy stara się uargumentować i trzeba przyznać, że robi to znacznie lepiej niż w swojej poprzedniej książce „Charlotte Bronte i jej siostry śpiące”.

Niewątpliwą zaletą „Tajemnicy wichroywch wzgórz” jest przybliżenie czytelnikom niesłusznie zapomnianej sylwetki Branwella i jego bogatej, intrygującej twórczości.
Jednocześnie Ostrowski odmalowuje w barwny sposób klimat epoki wiktoriańskiej, jej obyczajowości i tradycji literackich.
Wszystko to sprawia, że liczącą niemal osiemset stron książkę czyta się jednym tchem, niczym najlepszą powieść, w której wątki obyczajowe łączą się z sensacyjnymi elementami.

„Tajemnice wichrowych wzgórz” to gratka dla miłośników twórczości rodzeństwa Bronte. Eryk Ostrowski szczegółowo opisuje ich życie oraz analizuje utwory, wysuwając odważne teorie na temat autorstwa jednej z najwybitniejszych angielskich powieści.

Eryk Ostrowski od dawna bada literackie dokonania i biografię sióstr Bronte oraz ich brata. W swojej najnowszej książce skupia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to