Cedry z Walpole Park

To zdumiewające, że Jastrzębska napisała książkę tak osobistą, bazującą na pojedynczych wrażeniach, konkretnych sytuacjach itp., a jednak my czujemy się w tej przestrzeni jak u siebie. Współodczuwamy z podmiotem i bohaterami wierszy, z sentymentem wspominamy własne, podobne przeżycia. Doskonale rozumiemy emocje, wyzwolone przez opisane zdarzenia.

Zatem osobiste przeżycie jest dla Jastrzębskiej gruntem, na którym buduje opowieść uniwersalną. Czytelnik nie czuje się tu jak obserwator, ale pełnoprawny uczestnik. Jesteśmy więc członkiem tej lirycznej rodziny. Obok nas „Lolek z żoną” i „Basią”, „babcia Zaza” czy „babcia Lilka”. Musimy zatem liczyć się z tym, że ta bliskość wywoła emocje. Bo chociaż wiersze Jastrzębskiej pozbawione są ekspresyjnego wyrażania uczuć, to one jednak są obecne – rodzą się w czytelniku. To, co poetka pragnie utrwalić słowami, ocalić od zapomnienia, z niemal reporterską dokładnością odnotować – my musimy dopiero przeżyć. I znajdziemy tu mnóstwo chwil poruszenia, czasem uśmiechów, niekiedy złości czy bólu.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/11/cedry-z-walpole-park-maria-jastrzebska.html

To zdumiewające, że Jastrzębska napisała książkę tak osobistą, bazującą na pojedynczych wrażeniach, konkretnych sytuacjach itp., a jednak my czujemy się w tej przestrzeni jak u siebie. Współodczuwamy z podmiotem i bohaterami wierszy, z sentymentem wspominamy własne, podobne przeżycia. Doskonale rozumiemy emocje, wyzwolone przez opisane zdarzenia.

Zatem osobiste przeżycie...