Bardzo podobna do dwóch pozostałych części. Dobra na jesienne wieczory, gdy potrzeba coś lekkiego i całkiem wciągającego.

Bardzo podobna do dwóch pozostałych części. Dobra na jesienne wieczory, gdy potrzeba coś lekkiego i całkiem wciągającego.

Ciekawe, ale fantasy mnie wciąga. Zarówno czytane, jak i oglądane. A Nora Roberts pokazuje, że zna się na rzeczy.

Ciekawe, ale fantasy mnie wciąga. Zarówno czytane, jak i oglądane. A Nora Roberts pokazuje, że zna się na rzeczy.

Skończyłam trylogię " Gwiazdy fortuny". Mimo, że to bajka to miałam nadzieję na odrobinę inne zakończenie. Co prawda książka kończy się tak jak lubię czyli dobrze ale myślałam, że królowa magii zrobi coś więcej dla tych sześcioro śmiałków, którzy uratowali świat. Nie mniej jednak książkę czyta się szybko i lekko. Dobrze się sprawdza jako lekarstwo odstresowujące.

Skończyłam trylogię " Gwiazdy fortuny". Mimo, że to bajka to miałam nadzieję na odrobinę inne zakończenie. Co prawda książka kończy się tak jak lubię czyli dobrze ale myślałam, że królowa magii zrobi coś więcej dla tych sześcioro śmiałków, którzy uratowali świat. Nie mniej jednak książkę czyta się szybko i lekko. Dobrze się sprawdza jako lekarstwo odstresowujące.

Uwielbiam Nore. genialna seria

Uwielbiam Nore. genialna seria

Jak zawsze u tej autorki ciekawa intryga , intrygujący bohaterowie i ten fantastyczny świat wyobraźni .

Jak zawsze u tej autorki ciekawa intryga , intrygujący bohaterowie i ten fantastyczny świat wyobraźni .

Książka, która momentami wciąga. Bohaterowie z pozostałych części szykują się do ostatecznej rozgrywki dobra ze złem. Irlandia niekiedy przedstawia się iście bajecznie. Akcja książki biegnie momentami spokojnie, a kiedy indziej pędzi na łeb na szyję, czym przypomina ludzkie życie. Powieść warta uwagi po dwóch poprzednich. Jednak jako całość- trylogia nie należy moim zdaniem do tych najlepszych autorki.

Książka, która momentami wciąga. Bohaterowie z pozostałych części szykują się do ostatecznej rozgrywki dobra ze złem. Irlandia niekiedy przedstawia się iście bajecznie. Akcja książki biegnie momentami spokojnie, a kiedy indziej pędzi na łeb na szyję, czym przypomina ludzkie życie. Powieść warta uwagi po dwóch poprzednich. Jednak jako całość- trylogia nie należy moim zdaniem...

Ostatnia część cyklu Gwiazdy fortuny jest moim zdaniem najsłabsza ze wszystkich i muszę przyznać, że według mnie nie dorównuje reszcie.. Tym razem w parę autorka łączy nieśmiertelnego wojownika i wilkołaczkę-archeologa, ale to nie ich postacie i relacja zepsuły fabułę, ale sama końcówka książki, której nie mam zamiaru spoilerować. Po prostu wszystkie wydarzenia po odnalezieniu ostatniej z gwiazd są bardzo sztuczne i pędzą tak szybko, że czytelnik nie potrafi wczuć się w ten koniec i zostaje z bardzo dużym niedosytem. Nora Roberts mogła zakończyć to lepiej, a odniosłam wrażenie, że ostatnie rozdziały są bardzo niedopracowane.
Mimo wszystko, cały cykl był bardzo przyjemny i nadal uważam, że to właśnie Roberts pisze najlepsze romanse, jakie kiedykolwiek czytałam. To nie ostatnie moje spotkanie z tą autorką.

Ostatnia część cyklu Gwiazdy fortuny jest moim zdaniem najsłabsza ze wszystkich i muszę przyznać, że według mnie nie dorównuje reszcie.. Tym razem w parę autorka łączy nieśmiertelnego wojownika i wilkołaczkę-archeologa, ale to nie ich postacie i relacja zepsuły fabułę, ale sama końcówka książki, której nie mam zamiaru spoilerować. Po prostu wszystkie wydarzenia po...

Do zalet powieści na pewno trzeba zaliczyć charakterystyczną dla autorki lekkość pióra, dzięki której zwolennicy jej prozy żwawo zabiorą się za lekturę i najprawdopodobniej w trymiga przerobią solidną porcję utworu. (…) Niestety, znów pojawia się też mankament, jakim obarczona była „Zatoka westchnień”, czyli środek trylogii. Mianowicie piję do nadmiernej wtórności względem pierwszego tomu – „Gwiazd fortuny”. A widać to zwłaszcza przy czytaniu kolejnych odsłon w krótkich odstępach czasu. (…)

Co z wątkiem romantycznym? Ten skupia się teraz wokół pani archeolog Riley Gwin i wojownika Doyle’a McCleary’ego. (…) Rozczarowuje sposób, w jaki Nora Roberts rozpoczyna miłosne relacje Riley i Doyle’a, poniekąd serwując odbiorcom coś w rodzaju nagłego napadu chcicy. Ale potem, gdy ów związek bez zobowiązań ustępuje pola rosnącemu zaangażowaniu, jest już na szczęście lepiej.

Opinia jest fragmentem recenzji, którą zamieściłam w całości na swoim blogu:
https://crouschynca.blogspot.com/2019/03/szklana-wyspa-nora-roberts-recenzja.html

Do zalet powieści na pewno trzeba zaliczyć charakterystyczną dla autorki lekkość pióra, dzięki której zwolennicy jej prozy żwawo zabiorą się za lekturę i najprawdopodobniej w trymiga przerobią solidną porcję utworu. (…) Niestety, znów pojawia się też mankament, jakim obarczona była „Zatoka westchnień”, czyli środek trylogii. Mianowicie piję do nadmiernej wtórności względem...

Oceniam jako całość.
Świetna trylogia, trzymająca w nieustannym napięciu. Porywająca, magiczna i wzruszająca zarazem.

Jestem zauroczona twórczością Pani Nory! Czytałam kiedyś trylogię kluczy i tak samo byłam zachwycona. Zdecydowanie w przyszłości sięgnę po inne pozycje autorki.

Oceniam jako całość.
Świetna trylogia, trzymająca w nieustannym napięciu. Porywająca, magiczna i wzruszająca zarazem.

Jestem zauroczona twórczością Pani Nory! Czytałam kiedyś trylogię kluczy i tak samo byłam zachwycona. Zdecydowanie w przyszłości sięgnę po inne pozycje autorki.

😍

😍