Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Trauma” to czwarty tom serii mrocznych kryminałów, za którą odpowiada Max Czornyj, a której głównym bohaterem jest komisarz Eryk Deryło. Fabuła tej odsłony cyklu koncentruje się na chorej i makabrycznej „Grze w szczęście”. Organizatorem morderczej rozgrywki jest zaś osobnik skrywający się pod pseudonimem „Mistrz Gry”, który przygotowuje dla uczestników, a właściwie ofiar, swoiste pułapki. Hasło „szczęście” odgrywa przy tym kluczową rolę, bowiem to w pewnym stopniu los decyduje, czy ktoś przeżyje czy zostanie brutalnie uśmiercony.

Śledztwo w sprawie Mistrza Gry, które pan Deryło przeprowadza wraz z panią podkomisarz Tamarą Haler, okazało się zręcznie przyrządzonym kryminałem. Autor z powodzeniem rozbudza ciekawość co do dokładnych motywacji winowajcy. Nie brak tutaj nerwowego napięcia i zagęszczania atmosfery. Doceniam też udane wykorzystanie motywu wyścigu z czasem, w którym policja zdaje się być spóźniona, ale bynajmniej nie przez własną nieudolność. Bo duet Deryło-Haler to zdolna drużyna, lecz ich przeciwnik to także twardy zawodnik.

Wprawdzie na dalszym etapie fabuły tempo trochę zwalnia, ale w okolicach finału znów mamy zwiększoną dawkę adrenaliny. Do tego filmowy styl narracji i zgrabne przeskoki pomiędzy różnymi scenami potrafią skutecznie przytrzymać przy lekturze, zwłaszcza w obliczu krótkich rozdziałów oraz zwięzłego języka. Zaznaczyć jednak muszę, że Max Czornyj pisze równocześnie bardzo obrazowo, nie szczędząc drastycznych detali, włącznie z dokładnymi opisami miejsc kaźni. Powieść wzbudza zatem skojarzenia z cyklem filmów „Piła” nie tylko z uwagi na modus operandi sprawcy, lecz także przez swoją brutalność. To zdecydowanie rzecz dla czytelników o mocnych żołądkach.

„Trauma” to czwarty tom serii mrocznych kryminałów, za którą odpowiada Max Czornyj, a której głównym bohaterem jest komisarz Eryk Deryło. Fabuła tej odsłony cyklu koncentruje się na chorej i makabrycznej „Grze w szczęście”. Organizatorem morderczej rozgrywki jest zaś osobnik skrywający się pod pseudonimem „Mistrz Gry”, który przygotowuje dla uczestników, a właściwie ofiar,...

Powieściowe postacie nie będą narzekać na brak mocnych wrażeń, co w nad wyraz satysfakcjonującym stopniu powinno udzielić się również odbiorcom utworu. Ba, James Rollins niewątpliwie posiada dar rozpisywania kolejnych scen tak, że bez trudu można wyobrazić sobie nakreślone w książce wydarzenia niczym filmowe kadry. Dodam, iż mam na myśli obrazki i akcję godne pierwszoligowych blockbusterów. W omawianej powieści wyczułam znane z takich filmów szybkie tempo oraz widowiskowość. Gdy więc autor pisze o strzelaninach itp., pamięta o zachowaniu należytej dynamiki. Nie zapomina także o budowaniu napięcia ani o podkreślaniu złowróżbnej atmosfery przed wystąpieniem szczególnie dramatycznych epizodów lub ich w trakcie, kiedy to dochodzi do kolejnego wykruszania się grona bohaterów. Do tego używa plastycznego języka, dzięki któremu zwiedzana tu dżungla ani przez chwilę nie traci swojego żywego charakteru.

Opinia jest fragmentem recenzji, dostępnej na moim blogu:
https://crouschynca.blogspot.com/2021/07/amazonia-james-rollins-recenzja.html

Powieściowe postacie nie będą narzekać na brak mocnych wrażeń, co w nad wyraz satysfakcjonującym stopniu powinno udzielić się również odbiorcom utworu. Ba, James Rollins niewątpliwie posiada dar rozpisywania kolejnych scen tak, że bez trudu można wyobrazić sobie nakreślone w książce wydarzenia niczym filmowe kadry. Dodam, iż mam na myśli obrazki i akcję godne...

„Ktoś jest w moim domu” jest, według mnie, nierówną propozycją. Co prawda ma całkiem dobre fragmenty, ale i – niestety – znajdziemy również tutaj słabo angażujące momenty. Miks slashera z powieścią dla starszej młodzieży, jaki to zaserwowała odbiorcom amerykańska literatka, cierpi wobec tego na syndrom niewykorzystanego potencjału.

Opinia jest fragmentem recenzji, którą opublikowałam na moim blogu:
https://crouschynca.blogspot.com/2020/11/ktos-jest-w-twoim-domu-recenzja.html

„Ktoś jest w moim domu” jest, według mnie, nierówną propozycją. Co prawda ma całkiem dobre fragmenty, ale i – niestety – znajdziemy również tutaj słabo angażujące momenty. Miks slashera z powieścią dla starszej młodzieży, jaki to zaserwowała odbiorcom amerykańska literatka, cierpi wobec tego na syndrom niewykorzystanego potencjału.

Opinia jest fragmentem recenzji, którą...