Jest tu odrobina stylu z Cholonka, odrobinę styl podobny do Pokory Twardocha. Podobne również dlatego, że książka pokazuje ( może nie strasznie na poważnie ) sagę śląskiej rodziny. Od czasów austriackich do współczesności. Dużo tu odniesień piłkarskich ale raczej używanych jako aluzje ( niemniej, moja żona zniechęciła się przez zbyt dużo futbolu ). Wydaje się, że książka powinna się trochę wcześniej skończyć, ale widać autor chciał wtłoczyć tu koniecznie echo swoich powojennych przeżyć. Dla mnie książka bardzo na plus!

Jest tu odrobina stylu z Cholonka, odrobinę styl podobny do Pokory Twardocha. Podobne również dlatego, że książka pokazuje ( może nie strasznie na poważnie ) sagę śląskiej rodziny. Od czasów austriackich do współczesności. Dużo tu odniesień piłkarskich ale raczej używanych jako aluzje ( niemniej, moja żona zniechęciła się przez zbyt dużo futbolu ). Wydaje się, że książka...

Książkę Oty Filipa kupiłam dobre 8-9 lat temu i tyle samo czasu przeleżała w mojej biblioteczce czekając na przeczytanie. W ramach nadrabiania lektur, które stanowczo za długo pozostają nieprzeczytane zabrałam się więc za "Wniebowstąpienie Lojzka Lapaczka ze Śląskiej Ostrawy". Podeszłam do niej bez większych oczekiwań i okazało się, że wyszło mi to na dobre, bo też żadnych większych oczekiwań ta książka nie spełnia. Jest to opowieść o Lojzku Lapaczku, który żyje w Śląskiej Ostrawie w czasach kiedy całe to terytorium zamieszkują różne narodowości - Czesi, Polacy, Niemcy i Żydzi. Temat wydawałoby się ciekawy, ale historia, jaką opowiada Ota Filip jest nudna. Nie ma w niej tego czegoś, co sprawia, że chce się poznawać dalsze losy bohaterów. Taki sam zarzut postawiłam kilka tygodni temu książce "Pchli Pałac" Elif Shafak. Ciekawy pomysł na fabułę, jednak podany w sposób nieinteresujący. Lektura tej powieści nie była czasem straconym, ale też niewiele bym straciła, gdyby w dalszym ciągu leżała nieprzeczytana w mojej biblioteczce.

Książkę Oty Filipa kupiłam dobre 8-9 lat temu i tyle samo czasu przeleżała w mojej biblioteczce czekając na przeczytanie. W ramach nadrabiania lektur, które stanowczo za długo pozostają nieprzeczytane zabrałam się więc za "Wniebowstąpienie Lojzka Lapaczka ze Śląskiej Ostrawy". Podeszłam do niej bez większych oczekiwań i okazało się, że wyszło mi to na dobre, bo też żadnych...

W ciągu kilku lat miałam kilka podejść do książki. W końcu się udało. Treść bardzo obfita i nieco przydługawa, co nie przeszkadzało w dobrej zabawie w trakcie lektury. Styl narracji powodował nieraz uśmiech na twarzy, czasem zdziwienie, np. jak opisywana była jakaś osoba, jej perypetie życiowe a zaraz ni z tego ni z owego informacja, że osobnik w Dachau skończył wylatując przez komin. Jedna z absurdalnych historyjek to też ta o porażeniu prądem, bardzo mi się podobała. Wydarzenia końcowe spajają się wokół roku 1968, bardzo często pojawiającego się w czeskich filmach i literaturze.
Wydaje mi się, że książka przeznaczona jest tylko dla miłośników specyficznego czeskiego poczucia humoru. Innych może zanudzić.

W ciągu kilku lat miałam kilka podejść do książki. W końcu się udało. Treść bardzo obfita i nieco przydługawa, co nie przeszkadzało w dobrej zabawie w trakcie lektury. Styl narracji powodował nieraz uśmiech na twarzy, czasem zdziwienie, np. jak opisywana była jakaś osoba, jej perypetie życiowe a zaraz ni z tego ni z owego informacja, że osobnik w Dachau skończył wylatując...

Absolutnie zachwycająca! Ten czarny humor, ta smakowita krytyka ludzkich przywar, a w tle barwna narodowościowa mozaika pogranicza czesko-niemiecko-polskiego i trudna, ciężka, niestrawna XX-wieczna historia... Pochłania się tę książkę jak gęsty budyń, długie godziny rozkoszowania się każdą stroną i przyjemnej czytelniczej sytości.

Absolutnie zachwycająca! Ten czarny humor, ta smakowita krytyka ludzkich przywar, a w tle barwna narodowościowa mozaika pogranicza czesko-niemiecko-polskiego i trudna, ciężka, niestrawna XX-wieczna historia... Pochłania się tę książkę jak gęsty budyń, długie godziny rozkoszowania się każdą stroną i przyjemnej czytelniczej sytości.