Niestety - książka ciężkostrawna, eseje przeintelektualizowane, całość na siłę.
Choć przyznam szczerze, że niektóre fragmenty naprawdę mi się podobały; zwłaszcza dywagacje na temat poczucia winy Klaudiusza (stryja Hamleta) i wykaz świętych Agnieszek. Lecz ogólne wrażenie dość negatywne. Niemniej autora nie przekreślam (ze względu na sympatię jako do redaktora radiowej Trójki i genialny "Apokryf Agłai") i sięgnę po inne jego książki.

Niestety - książka ciężkostrawna, eseje przeintelektualizowane, całość na siłę.
Choć przyznam szczerze, że niektóre fragmenty naprawdę mi się podobały; zwłaszcza dywagacje na temat poczucia winy Klaudiusza (stryja Hamleta) i wykaz świętych Agnieszek. Lecz ogólne wrażenie dość negatywne. Niemniej autora nie przekreślam (ze względu na sympatię jako do redaktora radiowej...

Niestety, srodze się zawiodłem. Można go czytać, tylko po co? O autora /ur.1962/ wykształceniu Wikipedia podaje: „studiował polonistykę na UW, był doktorantem”. Trzeba mieć dużo tupetu by snuć publiczne rozważania na dosłownie każdy temat nie mając niezbędnego wykształcenia. Najprościej wtedy zrobić groch z kapustą i co chwilę wspierać się szacownymi nazwiskami i cytatami. Gdy jeszcze czytałem z namaszczeniem to „dzieło” wpadłem w zadumę nad cytowanym wierszem na str 46, w którym stało:
„Dym tuli się do języków, jego ruchliwe/ palce niszczą sutki kobiet i podbródki / mężczyzn..”.
Sutki to inspirujące, ale dlaczego podbródki?
Nie mówiąc o żródłach naukowych, lecz o publicystyce popularnonaukowej, zdecydowanie bardziej wolę czytać: np na temat Księgi Koheleta - Pawła Śpiewaka, a teorii Maxwella - ks. prof. astronomii Michała Hellera. Ale wolność mamy, każdy ma wybór. Podkreślam JA doczytałem do końca, i JA nie dowiedziałem się niczego istotnego. Potęga myśli Sosnowskiego jest mniej więcej równa tej z „Alchemika” Coelho, a wiec przytłoczyć mnie nie jest w stanie /por.moja recenzja „Alchemika”/.

Niestety, srodze się zawiodłem. Można go czytać, tylko po co? O autora /ur.1962/ wykształceniu Wikipedia podaje: „studiował polonistykę na UW, był doktorantem”. Trzeba mieć dużo tupetu by snuć publiczne rozważania na dosłownie każdy temat nie mając niezbędnego wykształcenia. Najprościej wtedy zrobić groch z kapustą i co chwilę ...

Jerzy Sosnowski, Ach, Dla tej ksiazki stracilam glowe. Specjalnie przetrzymuje ta pozycje z biblioteki. Czytam po raz drugi. Zawsze slucham Jerzego Sosnowskiego w Trojce i nigdy nie przyszlo mi do glowy by zobaczyc jak autor wyglada. Naprawde zawsze wyobrazam sobie owe glosy w radio. Po glosie odgaduje czy maja wasy, brode czy sa wysocy czy niscy? Taki maly rozumek ze mnie. Okladka ze zdjeciem mnie rozczarowala. Wyobrazalam sobie kogos zupelnie innego. Taki cieply glos. Do rzeczy bo tak sie rozklejam. Polemika autora z Bogiem! Szczere i rzetelne przedstawienie siebie, jako czlowieka wobec niezmiennego. Wszystko to nicosc a wszystko marnosc nad marnosciami. To nie jest lekturka na wieczor- lekka i latwa. Troche trzeba pomyslec. Jedno wiem na pewno. Jerzy Sosnowski jest u mnie na piedestale! Dodatkowo trafil mi sie egzemplarz ksiazki z autografem autora!

Jerzy Sosnowski, Ach, Dla tej ksiazki stracilam glowe. Specjalnie przetrzymuje ta pozycje z biblioteki. Czytam po raz drugi. Zawsze slucham Jerzego Sosnowskiego w Trojce i nigdy nie przyszlo mi do glowy by zobaczyc jak autor wyglada. Naprawde zawsze wyobrazam sobie owe glosy w radio. Po glosie odgaduje czy maja wasy, brode czy sa wysocy czy niscy? Taki maly rozumek ze mnie....

Autobiografizm w formie eseju. Coś dla mnie.

Autobiografizm w formie eseju. Coś dla mnie.

"Ach" to pokrzepiająca intelektualna przygoda. Miejscami ociera się o przeintelektualizowanie, ale tej granicy nie przekracza. Autor zręcznie i z klasą lawiruje pomiędzy bolączkami własnej duszy, zadumą nad kondycją świata a poetyckim opisem rzeczywistości.
Szczególnie dwa pierwsze eseje zapadają w pamięć. Potem wnikliwy styl autora zaczyna bardzo męczyć, ale warto zmęczenie przezwyciężyć. Choćby po to, aby w jednym z ostatnich tekstów zastanowić się nad istotą wieczności a wieczystością.

"Ach" to pokrzepiająca intelektualna przygoda. Miejscami ociera się o przeintelektualizowanie, ale tej granicy nie przekracza. Autor zręcznie i z klasą lawiruje pomiędzy bolączkami własnej duszy, zadumą nad kondycją świata a poetyckim opisem rzeczywistości.
Szczególnie dwa pierwsze eseje zapadają w pamięć. Potem wnikliwy styl autora zaczyna bardzo męczyć, ale warto...