Peter Nimble i magiczne oczy

Przygoda zaczyna się w portowym mieście, gdzie wszystko jest aż rażąco zwyczajne, z tą różnicą, że ulicami czasem przemyka pewien niezwykły złodziejaszek. Nic nie zapowiada, że niedługo terenem jego wędrówek przestaną być tylko ciemne, wilgotne zaułki, lecz przecież zamknięte w pudełku oczy, jakiś list w butelce czekają tylko na to, aby zmienić czyjeś historie…
„Peter Nimble i magiczne oczy” jest cudowną opowieścią, której rozmachu zdaje się nic nie ograniczać. Mrok przeplata się w niej ze śmiechem dzieci, szukanie samego siebie idzie w parze z otaczaniem się przyjaznymi duszami, a największe czyny, ogromna odwaga oraz poruszające prawdy opisane są słowami tak prostymi, by na pewno każdy mógł je zrozumieć. Opowieść o małym Peterze i jego przyjaciołach to jedna z przygód, których się nie zapomina, choć przyznam, że momentami… nie wiedziałam, co się dzieje. Bałam się, że autor popchnął swoje dzieło w ramiona bajkowego absurdu, dla którego próżno szukać wytłumaczeń. Na szczęście wszystko okazuje się tu częścią dobrze zaplanowanej całości; dlatego najbardziej podobała mi się druga połowa książki, w której pewne rzeczy są już wyjaśnione.
Styl autora jest urzekająco… prosty. Zostawia on wiele pola dla wyobraźni, choć ani razu nie oddaje czytelnika wątpliwościom dotyczącym tego, co dana postać myśli o sprawach dla niej ważnych. Krótkich opisów nie zaliczyłabym do wad, bo przecież przedstawione przygody są bardzo żywe oraz kolorowe, a w końcu o to właśnie chodzi. Mogłabym się przyczepić wyłącznie do tłumaczenia pani Marty Szelichowskiej, które wydaje się zupełnie pozbawione jakiegokolwiek charakteru. Tu i ówdzie pojawiały się powtórzenia, które bogactwo polskiego języka mogłoby zlikwidować, oraz słowa będące dalekimi kuzynami tych, które oddałyby pełny sens przedstawionych sytuacji.
Mimo że podczas lektury bywało różnie, moje ostateczne wrażenia to istna feeria zachwytu i miłości. Ta bajka zwyczajnie jest niezwykła. W świecie wykreowanym przez Jonathana Auxiera miejsce znajdzie każdy, bez wyjątku. Bo nie ma wyjątków w rzeczywistości tak różnorodnej, że wielkie, groźne kruki bratają się w niej z małymi dziećmi, a rycerze miewają kocie uszy i nawet kopytka. Będę czytać drugą część, a tę mocno polecam.

Przygoda zaczyna się w portowym mieście, gdzie wszystko jest aż rażąco zwyczajne, z tą różnicą, że ulicami czasem przemyka pewien niezwykły złodziejaszek. Nic nie zapowiada, że niedługo terenem jego wędrówek przestaną być tylko ciemne, wilgotne zaułki, lecz przecież zamknięte w pudełku oczy, jakiś list w butelce czekają tylko na to, aby zmienić czyjeś historie…
„Peter...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dobra, lekka i przyjemna. Klimat baśniowy - jak u braci Grimm (leje się krew, ktoś kogoś zabił w pojedynku). Bardziej podobała mi się druga część Petera – Sophie, być może dlatego, że czytałem je w odwrotnej kolejności…

Książka dobra, lekka i przyjemna. Klimat baśniowy - jak u braci Grimm (leje się krew, ktoś kogoś zabił w pojedynku). Bardziej podobała mi się druga część Petera – Sophie, być może dlatego, że czytałem je w odwrotnej kolejności…

Pokaż mimo to

Hmm, takie mam uwagi...
Trudno właściwie powiedzieć, dla kogo jest ta książka. Nie dla dorosłych (czyli nie dla mnie). Dla dzieci, ale w jakim przedziale wiekowym? To opowieść o 10-latkach, ale 10-latkom ani młodszym na pewno bym jej nie poleciła. Za dużo przemocy, brutalności, ofiar i śmierci sympatycznych postaci. Cóż... 13-14 lat i więcej? Ale wtedy razi już trochę pewna infantylność... nazwy krain, imiona bohaterów. Na pewno nie jest to książka dla tych dzieciaków, które nie potrafią jeszcze odróżnić rzeczywistości od fikcji i byłyby w stanie uwierzyć w to, że jakikolwiek niewidomy człowiek mógłby posiadać takie zdolności i umiejętności jak Peter Nimble.

Na swojej stronie www Jonathan Auxier przedstawia się tak: "I write strange stories for strange kids". To chyba dosyć trafne.

Ponadto... powieść ma raczej mało skomplikowaną (choć w miarę sensowną) fabułę. Z drugiej strony są tam pewne niespójności, akcja toczy się dość wartko i momentami można się pogubić... trudno czasem wyobrazić sobie, co właściwie się dzieje... po prostu opisom wydarzeń czegoś chyba brakuje. Szczegółów? Kilka razy łapałam się na tym, że właściwie nie wiedziałam o czym czytam - wszystko leciało zbyt szybko i opisywane było mocno powierzchownie.

I jeszcze coś. Główny bohater, Peter, jest niewidomy. Niewidomy, podkreślam. A teraz proszę, str. 290: "Kiedy Peter doszedł do siebie, spodziewał się ujrzeć wszystkich pochylonych nad nim (...)" Hmm. Kwestia tłumaczenia? Być może. Str. 17, znów o Peterze: "I właśnie wtedy spostrzegł tłum ludzi zgromadzonych w porcie." Hmm, hmm. Ktoś już gdzieś tutaj w opiniach zwrócił na to uwagę. Tak, może to kwestia tłumaczenia... Hmm.

Po "Petera Nimble" sięgnęłam po przeczytaniu całkiem niezłego "Nocnego ogrodnika", którego oceniłam na 7 gwiazdek i uznałam, że spokojnie nadaje się również dla dorosłych. "Peter" jest pierwszą książką autora (2011) - co trochę go usprawiedliwia - a "Nocny ogrodnik" kolejną (2014). Dalej mamy "Sophie Quire - ostatnia strażniczka książek" (2016) i najnowszy "Sweep. The story of a girl and her monster." (2018) - u nas jako "Nan Sparrow i potwór z sadzy". Podejrzewam, że mimo wszystko nie oprę się i wypożyczę z biblioteki te pozycje... oby tylko nie potwierdziło się, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła ;) Tak jak to po trosze było z "Peterem Nimble". Którego raczej nie polecam.

Hmm, takie mam uwagi...
Trudno właściwie powiedzieć, dla kogo jest ta książka. Nie dla dorosłych (czyli nie dla mnie). Dla dzieci, ale w jakim przedziale wiekowym? To opowieść o 10-latkach, ale 10-latkom ani młodszym na pewno bym jej nie poleciła. Za dużo przemocy, brutalności, ofiar i śmierci sympatycznych postaci. Cóż... 13-14 lat i więcej? Ale wtedy razi już trochę pewna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, moim zdaniem, nie dla dzieci. Opisy przygód momentami bardzo brutalne. Nie podobała mi się. A szkoda, bo fajny pomysł.

Książka, moim zdaniem, nie dla dzieci. Opisy przygód momentami bardzo brutalne. Nie podobała mi się. A szkoda, bo fajny pomysł.

Pokaż mimo to

w sumie to dobrze napisana książka, trochę straszna, dlatego daję do 11+ ale mogą czytać i 9-latki
dobrze zbudowana fabuła oparta na tajemnicy urodzenia
książka trzyma w napięciu na tyle by zachęcić do dalszego czytania

w sumie to dobrze napisana książka, trochę straszna, dlatego daję do 11+ ale mogą czytać i 9-latki
dobrze zbudowana fabuła oparta na tajemnicy urodzenia
książka trzyma w napięciu na tyle by zachęcić do dalszego czytania

Pokaż mimo to

- (...) Opowieści to nie tylko pusta rozrywka, która ma nas zająć w deszczowe dni - powiedział. - Opowieści
to rodzaj magicznych zaklęć, być może najsilniejszych, jakie istnieją, a ich celem jest przywołanie możliwości. (...)
Z każdym rzucanym zaklęciem niemożliwe staje się trochę bardziej możliwe.
Sophie starała się nadążać za jego tokiem myślenia.
- Za każdym razem kiedy ktoś czyta opowieść - powiedziała wolno - rzuca pewnego rodzaju zaklęcie?*

I ja - zamiast pakować się na wakacyjny wyjazd - rzucałam takie zaklęcia.
Czytałam!

Być może zauważyliście, jak wielka moc tkwi w opowiadaniu historii. Dobrze rozwijająca się opowieść może przenieść
słuchaczy daleko od ich prozaicznego życia i powrócić bogatszym o zrozumienie sensu świata.*

Miałam się pakować?
Ciiii....
Spakuję się w nocy. Jeśli wrócę do reala. Jeśli Peter przeżyje...
O, na pewno przeżyje, przecież czeka na mnie drugi tom z jego przygodami.

Czy znacie Petera Nimble'a ?
To bohater dwóch książek Jonathana Auxiera wydawnictwa Mac.
W tomie „Peter Nimble i magiczne oczy” 10-letni niewidomy złodziejaszek za sprawą magicznych oczu**
odmienia swoje życie i wyrusza na ratunek nadawcy listu-zagadki wysłanego w butelce.
Akcja tomu „Sophie Quire – ostatnia strażniczka książek” dzieje się 2 lata później. Główną bohaterką
jest teraz 12-letnia Sophie, ale Peter towarzyszy i pomaga jej przez cały czas.

Podobno złodzieje otrzymują swoje przydomki zgodnie ze swoją "specjalizacją".
"Nimble" to po angielsku "zwinny", a Peter ma zwinne paluszki, którym nie oprze się żaden zamek,
żadna kłódka, żadne zamknięcie. Poza tym Peter jest w stanie ukraść prawie wszystko, nawet nabój
z nabitego pistoletu! I brak oczu w niczym mu nie przeszkadza, gdyż jego pozostałe zmysły bardzo
się wyostrzyły. Te umiejętności przydadzą mu się wielokrotnie.

Sophie nie jest zwykłą dziewczynką. Jest uzdrawiaczką książek - potrafi naprawić każdą z nich. Również
te magiczne, których strażniczką potem się stanie. Zadaniem Sophie jest... uratowanie świata.

Opowieści o Peterze i Sophie mają wielką moc! Magiczną moc!
Nie tylko przytrzymują czytelnika przy lekturze.
Nie tylko trzymają w napięciu przez 400 + 480 stron.
One przenoszą nas w świat bohaterów, pozwalają wszystko współodczuwać z nimi
i tak angażują, że - jak małym dzieciom - wyrywa nam się czasem okrzyk "Uważaj!".

Nie chcę Wam zdradzać akcji. Cokolwiek konkretnego powiem, naruszę moc książek,
zepsuję przyjemność czytania, przyjemność przebywania w innym wymiarze.
Powiem, co ja znalazłam w dwóch opasłych tomach serii o Peterze Nimble'u.
Wyraziste postaci.
Przygody i magię.
Walkę dobra i zła.
Przyjaźń i poświęcenie.
Chwile olśnienia / zrozumienia.
Szczyptę humoru i wzruszenia.
Niebezpieczeństwa, strach i odwagę.
Szybką akcję i zaskakujące momenty.
Oraz świetny warsztat pisarski autora.

Zapowiedź powyższych widać już na okładkach zilustrowanych przez Macieja Szymanowicza.
Są piękne! Tajemnicze, trochę mroczne, nastrojowe / klimatyczne.
Każdą chętnie bym powiększyła i powiesiła na ścianie.

Oba tomy bardzo gorąco polecam wszystkim miłośnikom baśni i fantastyki!
Muszę jednak ostrzec rodziców: to nie są książki dla bardzo wrażliwych dzieci.



https://bajdocja.blogspot.com/2017/07/czy-znacie-petera-nimblea.html

- (...) Opowieści to nie tylko pusta rozrywka, która ma nas zająć w deszczowe dni - powiedział. - Opowieści
to rodzaj magicznych zaklęć, być może najsilniejszych, jakie istnieją, a ich celem jest przywołanie możliwości. (...)
Z każdym rzucanym zaklęciem niemożliwe staje się trochę bardziej możliwe.
Sophie starała się nadążać za jego tokiem myślenia.
- Za każdym razem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziecko najstarsze, czytające chętnie i dużo, dostało w prezencie, przeczytało, po czym zażądało, bym i ja przeczytał, bo oboje lubimy dyskutować o książkach i filmach, słownie wyłuskiwać z nich to, co ważne i ciekawe.
No i jak wypadł Auxier? Nieźle. Wyobraźnia niczym nieograniczona, rozmach i barwność ponadprzeciętna. Język nieco zbyt prosty, nie zawadziłoby go doprawić literackością, metaforą i przymiotnikami, jednak pamiętać należy o odbiorcach wczesnonastoletnich, którzy są pewnie wdzięczni za brak przesady w tym względzie (to samo można zarzucać serii o Harrym Potterze, i także nie jestem pewien, czy to wada, czy zaleta). Wtręty edukacyjne wydają się być nienachalne i wartościowe. Nieco też zdziwiło mnie załatwianie pewnych zwykle dramatycznych wydarzeń dwuzdaniowymi akapitami, ale może autor chciał w ten sposób uniknąć drastyczności opisów.
A o czym jest ta powieść? Ano o tym, że to, co uważamy za wadę, może być zaletą. To, o co mamy żal do losu, może być naszym najwartościowszym skarbem. A zatem także o tym, że nie wszystko jest tym, na co na pierwszy rzut oka wygląda.

Dziecko najstarsze, czytające chętnie i dużo, dostało w prezencie, przeczytało, po czym zażądało, bym i ja przeczytał, bo oboje lubimy dyskutować o książkach i filmach, słownie wyłuskiwać z nich to, co ważne i ciekawe.
No i jak wypadł Auxier? Nieźle. Wyobraźnia niczym nieograniczona, rozmach i barwność ponadprzeciętna. Język nieco zbyt prosty, nie zawadziłoby go doprawić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I ponownie zapewnienia z okładki zrobiły więcej krzywdy tej opowieści, niż przysługi...

Historia ta nawet nie leży obok serii Harrego Pottera. Nie ma z nią nic wspólnego.
Pomijając tą hiperbolę reklamową, język opowieści jest na poziomie 4-5 latka i dzieciaki w tym wieku będą zachwycone. Starsze już nie bardzo.
Naiwna narracja opowiadająca w sumie dość ciekawą historię. I może bym przez nią przebrnęła, cofając się w latach o jakieś kilkaset, ale trafiłam na pewien fragment i ręce mi opadły do kostek...
Głównym bohaterem jest niewidomy chłopiec, a tu czytam: "I właśnie wtedy spostrzegł tłum ludzi zgromadzonych w porcie. Co więcej, zarówno wszyscy służący z parasolkami, jak i ich państwo zdawali się na coś patrzeć."

Musiał być bardzo "spostrzegawczy" ten niewidomy chłopiec, który mimo swej niepełnosprawności "spostrzegł nie tylko ten oto tłum, ale także parasolki i to, że wszyscy na coś patrzyli...

Nie mam więcej pytań.
Nie wiem, czy polecam.

Piękna okładka.

I ponownie zapewnienia z okładki zrobiły więcej krzywdy tej opowieści, niż przysługi...

Historia ta nawet nie leży obok serii Harrego Pottera. Nie ma z nią nic wspólnego.
Pomijając tą hiperbolę reklamową, język opowieści jest na poziomie 4-5 latka i dzieciaki w tym wieku będą zachwycone. Starsze już nie bardzo.
Naiwna narracja opowiadająca w sumie dość ciekawą historię. I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna historia o przyjaźni i miłości.
zapraszam www.zaczytanasowka.pl

Przepiękna historia o przyjaźni i miłości.
zapraszam www.zaczytanasowka.pl

Pokaż mimo to

Książka całkiem dobra. Miła odskocznia od romansów. Co prawda, młodszej młodzieży bym tej książki nie poleciła (trochę strasznych momentów), ale tej ciut starszej jak najbardziej. Pewnie sięgnę po kolejny tom Petera i jego niezwykłego kota.

Książka całkiem dobra. Miła odskocznia od romansów. Co prawda, młodszej młodzieży bym tej książki nie poleciła (trochę strasznych momentów), ale tej ciut starszej jak najbardziej. Pewnie sięgnę po kolejny tom Petera i jego niezwykłego kota.

Pokaż mimo to