Opowieść o przegranej. Ukazany przez pryzmat jednostek obraz straconej generacji, ludzi urodzonych pod koniec lat 70., tzw. pokolenia JP2, które miało wejść w nową rzeczywistość po transformacji i ją zawojować, a w większości skończyło na prekariackim marginesie, emigracji lub w życiowym dole - ludzie sfrustrowani, zepchnięci na boczny tor i złamani przez utratę szans. Rogucki porusza więc ważny problem z perspektywy wewnętrznego obserwatora bo sam jest tego pokolenia częścią, najlepiej więc zna jego problemy i bolączki. Dramat jest więc finalnie bardzo smutny w wymowie i według mnie stanowi ważny głos, szkoda, że raczej przemilczany i niezauważony. Rogucki udowodnił, że jest nie tylko świetnym muzykiem i poetą, ale też dramaturgiem na poziomie, który potrafi w interesującej formie poruszyć ważny temat. Mam nadzieję, że "J.P. Śliwa" to nie jest literacko jego ostatnie słowo i czekam na więcej.

Opowieść o przegranej. Ukazany przez pryzmat jednostek obraz straconej generacji, ludzi urodzonych pod koniec lat 70., tzw. pokolenia JP2, które miało wejść w nową rzeczywistość po transformacji i ją zawojować, a w większości skończyło na prekariackim marginesie, emigracji lub w życiowym dole - ludzie sfrustrowani, zepchnięci na boczny tor i złamani przez utratę szans....

Piotr Rogucki jest wspaniałym muzykiem i autorem tekstów, teraz okazuje się, że jest także wspaniałym pisarzem dramatycznym. Mam nadzieję, że to nie było jednorazowe i czekam na kolejne dzieła pisane Piotra.

Piotr Rogucki jest wspaniałym muzykiem i autorem tekstów, teraz okazuje się, że jest także wspaniałym pisarzem dramatycznym. Mam nadzieję, że to nie było jednorazowe i czekam na kolejne dzieła pisane Piotra.

Lektura "J.P. Śliwy" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Jestem pod dużym wrażeniem zdolności literackich Piotra Roguckiego. Obawiałem się, że będę miał do czynienia z pseudo-inteligenckim bełkotem. A tak na pewno nie jest. Aczkolwiek przyznać muszę, że liczę na to, iż ponowna lektura (pierwsze podejście wzbudziło we mnie przede wszystkim silne emocje) tego dramatu i sama płyta (bardzo cenię solową działalność wokalisty Comy) pozwoli mi lepiej zrozumieć jego "właściwą" treść.

Lektura "J.P. Śliwy" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Jestem pod dużym wrażeniem zdolności literackich Piotra Roguckiego. Obawiałem się, że będę miał do czynienia z pseudo-inteligenckim bełkotem. A tak na pewno nie jest. Aczkolwiek przyznać muszę, że liczę na to, iż ponowna lektura (pierwsze podejście wzbudziło we mnie przede wszystkim silne emocje) tego dramatu i sama...