Rozmawiam z trupem, bo nie ma z kim.

Jarosław Iwaszkiewicz, prozaik, poeta, eseista, tłumacz i librecista. Debiutował w 1915 wierszem Lilith w kijowskim piśmie „Pióro”. Debiut książkowy to Oktostychy 1919. Dla mnie jest najlepszym prozaikiem polskim i nie mówię o książce Czerwone tarcze, tylko o opowiadaniach i nowelach.
Utwory te są bardzo plastyczne, wspaniałe opisy przyrody. Autor posługuje się kontrastami np.: biel – czerń czy słońce – deszcz. Przyroda współgra, jest komplementarna do przeżyć bohaterów i staje się równie ważnym aktorem w opowiadaniu. Dodatkowo w swoich utworach, jeżeli się uważnie wczytamy, zapowiada on koniec.
Ostatnio przeczytałam opowiadania Zarudzie i Bitwa na równinie Sedgemoor. Dwa zupełnie różne utwory a jednak tak zbieżne w wymowie. Bitwa na równinie Sedgemoor jest oparta na prawdziwej historii, która się wydarzyła w Anglii. Zarudzie to wymyślone losy bohatera, chociaż z autentycznym akcentem. Tematem tych opowiadań jest daremność czynu, poświęcenia się dla sprawy. Czy z udziałem bohaterów czy bez, historia potoczyłaby się tym samym torem. Tyle tylko, że oni stracili życie. Anna stała się zgorzkniała, smutna, załamana, po wydarzeniach pamiętnej nocy. Józio przypieczętowuje swój los aktem dokonanym podczas przeprawy promem. Autor przekazuje nam myśl, że walka o idee, ideały jest z góry przegrana. Ktoś powiedział, że jeśli idea wymaga poświęcenia choćby jednego życia, to jest to marna idea. Czytając te utwory ma się wrażenie, jak by się słuchało przypowieści, legendy. Wszystkie elementy są spójne dążą do jednego rozwiązania.
Jarosław Iwaszkiewicz w swoich opowiadaniach porusza wiele tematów: miłości, szeroko pojętej zdrady, prozy życia czy śmierci. Za każdy razem utwory te wzbudzają zachwyt, ukazują piękno ale pokazują także konsekwencje podjętych czynów. Mobilizują odbiorcę do zastanowienia się nad tekstem, odczytania go od strony estetycznej ale i etycznej. Zresztą, co ja tu będę… Przecież o Iwaszkiewiczu napisano więcej niż on sam i czasami nawet mądrze.
Autor Sławy i chwały w swoich opowiadaniach i nowelach rozmawia z czytelnikiem o człowieku, jego motywach, wierze, postępowaniu, złudzeniach, rozczarowaniach. Są to wspaniałe intymne rozmowy. Ja zazwyczaj szepczę z Jarosławem wieczorem. Zachęcam Cię do spróbowania.

Rozmawiam z trupem, bo nie ma z kim.

Jarosław Iwaszkiewicz, prozaik, poeta, eseista, tłumacz i librecista. Debiutował w 1915 wierszem Lilith w kijowskim piśmie „Pióro”. Debiut książkowy to Oktostychy 1919. Dla mnie jest najlepszym prozaikiem polskim i nie mówię o książce Czerwone tarcze, tylko o opowiadaniach i nowelach.
Utwory te są bardzo plastyczne, wspaniałe opisy...

Kto dzis czyta opisy przyrody? Ja czytam i się zachwycam jak można tworzyć nastrój, atmosferę wydarzeń. Najpiękniejszy bohater tych opowiadań. To poezja.

Kto dzis czyta opisy przyrody? Ja czytam i się zachwycam jak można tworzyć nastrój, atmosferę wydarzeń. Najpiękniejszy bohater tych opowiadań. To poezja.

"Zarudzie" to tom opowiadań, z którego jasno wynika, że tradycja insurekcyjna, która za sprawą romantyzmu wpisała się w genotyp polskiej kultury, była Jarosławowi Iwaszkiewiczowi zupełnie obca. Sprzeciw pisarza wobec niej wynikał przede wszystkim z przekonania, że uzurpuje sobie ona prawo do zawłaszczenia człowieka w całości, bardzo okrawając jego skomplikowaną tożsamość biologiczno-historyczną, a jednocześnie pozbawia go wolnej woli i możliwości wyboru. Szczególnie wymowny pod tym względem jest układ ról wyznaczony w ostatnim z opowiadań ("Heydenreich"),którego akcja została osadzona w czasie powstania styczniowego. Heydenreich, dowódca oddziału powstańczego, był synem Niemca i Francuzki, natomiast Laudański, pozostający w służbie carskiej, Polakiem. Jakże prowokacyjne brzmią zatem słowa Laudańskiego wykrzyczane do Heydenreicha w trakcie leśnej potyczki: "Patrz tylko, ścierwo niemieckie, jak się Polak bije!".

"Zarudzie" to tom opowiadań, z którego jasno wynika, że tradycja insurekcyjna, która za sprawą romantyzmu wpisała się w genotyp polskiej kultury, była Jarosławowi Iwaszkiewiczowi zupełnie obca. Sprzeciw pisarza wobec niej wynikał przede wszystkim z przekonania, że uzurpuje sobie ona prawo do zawłaszczenia człowieka w całości, bardzo okrawając jego skomplikowaną tożsamość...

Trzy powiązane ze sobą tematycznie opowiadania poruszające problematykę długoletniej niewoli Polaków, jednakże pokazane we współczesnej optyce. Lubię prozę Iwaszkiewicza, zwłaszcza przedwojenną, i być może dlatego najbardziej podobała mi się "Noc czerwcowa", która ma w sobie coś z klimatu tych wcześniejszych utworów.

Trzy powiązane ze sobą tematycznie opowiadania poruszające problematykę długoletniej niewoli Polaków, jednakże pokazane we współczesnej optyce. Lubię prozę Iwaszkiewicza, zwłaszcza przedwojenną, i być może dlatego najbardziej podobała mi się "Noc czerwcowa", która ma w sobie coś z klimatu tych wcześniejszych utworów.

Wracam do niej kolejny raz.Książka pięknie wydana przez "Czytelnika"
Świetnie leży w ręku.Mistrz opowiadań Iwaszkiewicz.Dużo w tych opowiadaniach poezji.Eustachy Rylski bardzo ceni Iwaszkiewicza i widać to chyba w jego twórczość?

Wracam do niej kolejny raz.Książka pięknie wydana przez "Czytelnika"
Świetnie leży w ręku.Mistrz opowiadań Iwaszkiewicz.Dużo w tych opowiadaniach poezji.Eustachy Rylski bardzo ceni Iwaszkiewicza i widać to chyba w jego twórczość?

Patrząc na styl i język jego pisania - każdy czytelnik powinien wstać i zacząć klaskać.

Patrząc na styl i język jego pisania - każdy czytelnik powinien wstać i zacząć klaskać.