Zdobycie władzy

Książce czegoś brakuje. Brakuje epickiego rozmachu. Ale nie dziwota. Była pisana przez Miłosza na tempo, jako wyzwanie konkursowe. I to zaważyło. Moje pięć gwiazdek to nie krytyka. Pomysł książki bardzo dobry, choć wcale nie oryginalny - ludzkie losy wkręcone w zgrzytające tryby wielkiej i małej historii. I ludzkie dylematy. Tego było jakby trochę mało. A gdyby to wszystko rozbudować do czegoś większego, mogło to się stać czymś na podobieństwo największych powieści Mackiewicza - "Nie trzeba głośno mówić" czy "Drogi donikąd". Warto jednak poznać.

Książce czegoś brakuje. Brakuje epickiego rozmachu. Ale nie dziwota. Była pisana przez Miłosza na tempo, jako wyzwanie konkursowe. I to zaważyło. Moje pięć gwiazdek to nie krytyka. Pomysł książki bardzo dobry, choć wcale nie oryginalny - ludzkie losy wkręcone w zgrzytające tryby wielkiej i małej historii. I ludzkie dylematy. Tego było jakby trochę mało. A gdyby to wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zdecydowanie dobra, choć z pewnością nie należy do najlepszych rzeczy Miłosza. Już tu (pierwsza powieść) widać wiele z tej doskonałej prozy, którą stworzy Miłosz w przyszłości. W "Zdobyciu władzy" ciekawy jest czas, tuż po wojnie i dylematy, przed którymi wielu stawało jeszcze wśród wojennych ruin. Gdzieś natrafiłem na informację, że w tej powieści znajduje się zupełnie unikatowy w naszej literaturze obraz słynnego bankietu dla intelektualistów w Lublinie zorganizowanego na jubileusz rosyjskiej rewolucji. Skoro data publikacji to 1953, trzeba przyznać, że jak na początek lat 50. Miłosz nie miał złudzeń i bardzo wiele jego intuicji ma duży ciężar gatunkowy i są gorzko trafne. To robi wrażenie. Wzmianka o rosyjskim autorstwie Katynia jest tylko wzmianką, nie opatrzoną dodatkowymi uwagami, więc dla Miłosza było to całkowicie oczywiste już na początku lat 50. i pisał o tym. Wczesna powieść pokazuje już moim zdaniem wielkość autora. Dla młodego pokolenia większość treści książki będzie miała znaczenie czysto historyczne, ale warto pamiętać, że dla wielu ludzi przeszłości, lektura "Zdobycia władzy" byłą silnym i bardzo gorzkim przeżyciem (np. dla Jerzego Zawieyskiego, co czytam w jego dzienniku). Polecam.

Książka zdecydowanie dobra, choć z pewnością nie należy do najlepszych rzeczy Miłosza. Już tu (pierwsza powieść) widać wiele z tej doskonałej prozy, którą stworzy Miłosz w przyszłości. W "Zdobyciu władzy" ciekawy jest czas, tuż po wojnie i dylematy, przed którymi wielu stawało jeszcze wśród wojennych ruin. Gdzieś natrafiłem na informację, że w tej powieści znajduje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka powinna być w lekturze obok Popiołu i diamentu. Ale jej nie było. Widać komuś nie pasowała. Warto!

Ta książka powinna być w lekturze obok Popiołu i diamentu. Ale jej nie było. Widać komuś nie pasowała. Warto!

Pokaż mimo to

Nie znalazłem radości w czytaniu. Taka sucha narracja, choć zamierzona, jest dla mnie niezjadliwa.

Nie znalazłem radości w czytaniu. Taka sucha narracja, choć zamierzona, jest dla mnie niezjadliwa.

Pokaż mimo to

Faktycznie książka jest sucha, oschła, taka, no jest, nijaka.

Faktycznie książka jest sucha, oschła, taka, no jest, nijaka.

Pokaż mimo to

Czesław Miłosz był bardzo dobrym poetą,ale pisanie prozy przez niego jest na nieco słabszym poziomie,mimo to umiał napisać w swmoim "Miłoszowskim stylu" dobrą książkę o początkach Polski Ludowej.
W Zdobyciu Władzy Miłosz użył bardzo potyckiego niekiedy języka,który według mnie nie pasuje do prozy.Uważam jednak ,że ta 150 sronicowa powieśc opisująca lata 1944-1945 ,wątki Powstania Warszawskiego,początki tzw. Polski Ludowej po wyzwoeniu zburzonej Warszawy.Głównymi bohatrem powieści jest młody żołnierz Piotr,jest to bardzo ciekawa postać w tej powieści którego wojna przywiodła ponownie do Polski z armią utworzoną w ZSRR,mimo że wcześniej walczył w kampanii wrześniowej,był w obozie w ZSRR,jest nie uwikłany ideologię komunizmu i powraca do Polski,a do Rosji czuje niechęć.Bardzo ciekawa jest tu postać profesora,któremu Miłosz poświęcił bardzo mało miejsca,mimo to jest to bardzo wyrazistą postacią.Zdobycie Władzy obfituje w poetyckie porównania,i jest to najbardziej poetycka powieśc jaką w ostatnim czasie się spotkałem i mimo że nie jest to książka długa dosyć trafnie opisje obraz Polski powojennej w 1945 roku.Miłosz dosyć mocno krytykuje nie tylko zachowania i metody walki komunstów,ale także niekiedy zachowania katolików które według niego są sprzeczne.Mimo ,że jak wcześniej napisałem nie jest to książka długo ,jednak główny sens tej książki jest mocno zarysowany i dośc trafnie opisuje Miłosz czym był,a raczej czym będzie komunizm w okresie stalinowskim.

Czesław Miłosz był bardzo dobrym poetą,ale pisanie prozy przez niego jest na nieco słabszym poziomie,mimo to umiał napisać w swmoim "Miłoszowskim stylu" dobrą książkę o początkach Polski Ludowej.
W Zdobyciu Władzy Miłosz użył bardzo potyckiego niekiedy języka,który według mnie nie pasuje do prozy.Uważam jednak ,że ta 150 sronicowa powieśc opisująca lata 1944-1945 ,wątki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smaki na tą książkę zepsuł mi sam Czesław Miłosz w "dopisku po latach", po pierwsze sam fakt, że jest to na początku. Serio, ta treść była by znośna pod koniec książki. Nie należy krytykować tak wybitne persony, ale jak ktoś pisze, że powieść to nie sztuka, to nie do końca poważnie traktuje się jego książkę, nie ważne o czym jest i kim jest autor. Worek. O tak, powieść to worek. Bardzo poetyckie.

Mimo zniesmaczenia wstępem książka nie jest tragiczna. Postać Piotra jest dosyć ciekawa, gromadzi w sobie żołnierską posłuszeństwo... Sama nie wiem, chyba sam Piotr jest zagubiony w nowym świecie. Jak większość bohaterów, każdy jakoś musiał sobie poradzić i ta powieść chyba spina te sposoby przezwyciężenia niedoli w sobie razem.

Właściwie książka to zbiór ludzkich historii, Polakom takie historie są tłuczone do głowy w każdym polskim filmie, w polskiej polityce, szkole. Choć historia leśnego bunkra i Lucjana Apostaty jest ekstremalna i ta scena zdecydowanie zapadła mi najbardziej w pamięć, wcześniej podobnej nie słyszałam. Zrobiła wrażenie. To kwestia żydowska, nie ma to nic z komunizmem w książce, którego można się doczytać na okładkach i w internecie. Piotr jest intelektualistą, jednym z tych, których spotkała czysta kara za wiedzę. Wraca do Polski z wygnania za swój artykuł. Dalej historia kołata się od powstańców do partyzantki, od wojny, do czasów po wojny. Akcja jest delikatna, pełna przemyśleń, przepełniona nostalgią, Druga scena, którą pamiętam to wesołe miasteczko koło getta, w którym trwało powstanie. Tak, książka jest pełna obrazoburczej rzeczywistości.

Czesław Miłosz jest poetą, nie pisarzem. Nie potrafi odpuścić sobie dziwnych metafor, a stworzenie zwartej akcji wykracza poza jego umiejętności. Wiersze ma perfekcyjne, tego nie można mu zabrać. Powieści dużo gorsze, jeśli chodzi o formę. Chyba są za bardzo liryczne.

Poza tym, osobiście takim tematem jestem już przepełniona, najedzona. Nie wiem, co mnie porwało, żeby jeszcze tą w siebie wciskać.

Smaki na tą książkę zepsuł mi sam Czesław Miłosz w "dopisku po latach", po pierwsze sam fakt, że jest to na początku. Serio, ta treść była by znośna pod koniec książki. Nie należy krytykować tak wybitne persony, ale jak ktoś pisze, że powieść to nie sztuka, to nie do końca poważnie traktuje się jego książkę, nie ważne o czym jest i kim jest autor. Worek. O tak, powieść to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to