Książka rewelacyjna. Polecam jako lekturę mądrą i dającą do myślenia oraz skorygowania postrzegania rodzicielstwa. Nie zawiedziecie się – trzyma w napięciu do ostatnich stron. I nie ma co się dziwić bo Cathy Glass piszę cudowne historię.

Książka rewelacyjna. Polecam jako lekturę mądrą i dającą do myślenia oraz skorygowania postrzegania rodzicielstwa. Nie zawiedziecie się – trzyma w napięciu do ostatnich stron. I nie ma co się dziwić bo Cathy Glass piszę cudowne historię.

Czuję się oszukana tą książką. Nie wierzę, że mówią to odnośnie jakiejkolwiek pozycji Cathy Glass, ale tak jest. Nie wiem, czy od czasu ostatniej przeczytanej prze mnie jej książki tak drastycznie zmienił się mój gust, więcej zauważam, czy po prostu ta jedna pozycja jest tak źle napisana.

Nie chodzi mi o samą historię dziewczynki, chociaż przyznaję, że jest mocno chaotyczna... Chodzi mi o postać Cathy i o to, co ta kobieta wyprawia. Od samego początku wywołuje niepotrzebne napięcie i wprowadza nas w błąd. Wypowiadając zdania w stylu: "nic nie zapowiadało tragedii" oszukuje nas, twierdząc, że pobyt Beth wiązał się z tragedią, był trudny, bolesny - niepotrzebne skreślcie. Przykro mi to mówić, ale ta książka to nie jest historia Cathy, ale historia dziewczynki, której relacja z ojcem jest niepokojąca.

A ja tego nie czuję. Mam wrażenie, że cały czas wszystko kręci się wokół Cathy, a historia Beth to po prostu anegdotka z jej życia. jestem mocno zniesmaczona ta pozycją... I pierwszy raz tak mocno zawiedziona.

Czuję się oszukana tą książką. Nie wierzę, że mówią to odnośnie jakiejkolwiek pozycji Cathy Glass, ale tak jest. Nie wiem, czy od czasu ostatniej przeczytanej prze mnie jej książki tak drastycznie zmienił się mój gust, więcej zauważam, czy po prostu ta jedna pozycja jest tak źle napisana.

Nie chodzi mi o samą historię dziewczynki, chociaż przyznaję, że jest mocno...

Uwielbiam książki Cathy. Tutaj również mnie poruszyła.

Uwielbiam książki Cathy. Tutaj również mnie poruszyła.

Pojęcie emocjonalnego kazirodztwa było mi do tej pory zupełnie obce. To poruszająca książka, którą przeczytałam szybko, tak bardzo chciałam wiedzieć jak potoczą się losy siedmioletniej dziewczynki imieniem Beth. Jej relacja z ojcem od początku wydaje się dziwna, a z czasem poznajemy coraz więcej jej szczegółów. Książka bardzo mi się podobała. Autorka do tak trudnego tematu podchodzi delikatnie i z wyczuciem.

Pojęcie emocjonalnego kazirodztwa było mi do tej pory zupełnie obce. To poruszająca książka, którą przeczytałam szybko, tak bardzo chciałam wiedzieć jak potoczą się losy siedmioletniej dziewczynki imieniem Beth. Jej relacja z ojcem od początku wydaje się dziwna, a z czasem poznajemy coraz więcej jej szczegółów. Książka bardzo mi się podobała. Autorka do tak trudnego tematu...

Temat dość ciekawy, czego innego się spodziewałam po zachowaniu dziewczynki, zapewne jak większość czytelników. Historia zaskakuje, jest ciekawa, jeśli można tak w ogóle powiedzieć o czyimś dramacie, bo przecież nie jest to wyssana z palca historyjka, tylko opis wydarzeń, które miały miejsce. Wszystkie książki tej autorki są poruszające i wciągające.

Temat dość ciekawy, czego innego się spodziewałam po zachowaniu dziewczynki, zapewne jak większość czytelników. Historia zaskakuje, jest ciekawa, jeśli można tak w ogóle powiedzieć o czyimś dramacie, bo przecież nie jest to wyssana z palca historyjka, tylko opis wydarzeń, które miały miejsce. Wszystkie książki tej autorki są poruszające i wciągające.

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2020/04/kulturalnie-cathy-glass-coreczka-tatusia.html

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2020/04/kulturalnie-cathy-glass-coreczka-tatusia.html

Nie mnie oceniać tą książkę. Ciężko ocenić czyjeś życie i czyjeś problemy i myślę, że nie w tym rzecz.
Więc skupię się na odbiorze. Książka napisana bardzo przystępnie, dobrze się ją czytało i poznawało historię rodziny. Ubolewam trochę nad brakiem dokładniejszego wytłumaczenia zaistniałej przypadłości, mogłoby być podanych trochę więcej szczegółów żeby czytelnik bardziej zrozumiał podłoże problemu. Jednocześnie rozumiem też, że autorka, głowa rodziny zastępczej, nie jest psychologiem i sama nie do końca musi wiedzieć o co dokładnie chodzi, więc może dlatego dokładnych opisów nie uświadczymy.
Mimo wszystko lubię poznawać takie "dziwne" przypadłości, o których na co dzień nie słyszymy i lubię to robić właśnie w taki sposób - nie jakieś niezrozumiałe medyczne opisy, tylko "lekka" (dla czytelnika, bo dla domowników raczej nie) historia nakreślająca sprawę.

Nie mnie oceniać tą książkę. Ciężko ocenić czyjeś życie i czyjeś problemy i myślę, że nie w tym rzecz.
Więc skupię się na odbiorze. Książka napisana bardzo przystępnie, dobrze się ją czytało i poznawało historię rodziny. Ubolewam trochę nad brakiem dokładniejszego wytłumaczenia zaistniałej przypadłości, mogłoby być podanych trochę więcej szczegółów żeby czytelnik bardziej...

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
https://4.bp.blogspot.com/-2fivaSz1i8E/XCtzpbb3uoI/AAAAAAAAIkw/SKwZ506uxbccWekR_egTMYi8WwzDDe_9QCLcBGAs/s1600/olimpiada2019.jpg

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
https://4.bp.blogspot.com/-2fivaSz1i8E/XCtzpbb3uoI/AAAAAAAAIkw/SKwZ506uxbccWekR_egTMYi8WwzDDe_9QCLcBGAs/s1600/olimpiada2019.jpg

Jak cienka granica łączy rodzica z dzieckiem, jak łatwo i bezmyślnie można komuś wyrządzić krzywdę, te pytania na pewno zostaną rozwiązane w tej książce. Wzruszająca, pełna nadziei historia małej dziewczynki. Uwielbiam książki Cathy Glass ! Polecam

Jak cienka granica łączy rodzica z dzieckiem, jak łatwo i bezmyślnie można komuś wyrządzić krzywdę, te pytania na pewno zostaną rozwiązane w tej książce. Wzruszająca, pełna nadziei historia małej dziewczynki. Uwielbiam książki Cathy Glass ! Polecam

Witajcie! Pierwszy raz wzięłam się za tak ciężką lekturę napisaną na faktach. Zazwyczaj omijałam je szerokim łukiem, ale tym razem spróbowałam. Trudno jest się później pozbierać, wiedząc, że gdzieś tam [pod innym imieniem i adresem] żyje osoba, która naprawdę to przeszła. Szczególnie, gdy temat dotyczy dzieci. O autorce słyszałam już wiele – że porusza, wzrusza i tłumaczy zawiłości dziecięcej psychiki. Głównie dzięki tej opinii sięgnęłam po „Córeczkę tatusia”. Czy spełniła oczekiwania? Zapraszam.

Cathy Glass ma troje dzieci, dwoje dzieci rodzonych i jedno dziecko adoptowane. Kiedy opuściła szkołę, otrzymała stanowisko w służbie cywilnej, którą zostawiła, aby założyć rodzinę. Jednocześnie została opiekunem zastępczym [co stało się dużą inspiracją dla jej pisania]. Była opiekunem zastępczym przez ponad dwadzieścia pięć lat. W uznaniu dla jej doświadczenia i kwalifikacji została „specialist foster carer”, a oznacza to, że często jest proszona o opiekę nad dziećmi o złożonych potrzebach lub bardzo trudnych zachowaniach. Od zawsze była pisarką – w szkole pisała wiersze do szkolnej gazetki. W nastoletnich latach zaczęła pisać opowiadania, artykuły, tworzyła słuchowiska radiowe. Podobnie jak dla wielu pisarzy było to jej hobby – coś, co robiła niemal ukradkiem w wolnym czasie, w trakcie pracy. Dwie połówki mojego życia – pisarstwo i bycie przybranym opiekunem – spotkały się w 2007 roku i książki natychmiast stały się bestsellerami.

Mała zagubiona dziewczynka. Załamany ojciec. Wstrząsające odkrycie. Siedmioletnią Beth wychowywał samotnie jej ojciec Derek. Matka odeszła, gdy dziewczynka miała dwa lata. Beth była dzieckiem miłym i na pozór otoczonym dobrą opieką. Cathy Glass szybko zaczęła mieć obawy, że jej relacja z ojcem nie jest taka, jak być powinna. Oboje bardzo się kochali, a Derek rozpieszczał córkę i traktował ją jak księżniczkę. Jednak coś, czego Cathy nie potrafiła określić, budziło w niej niepokój. Jej mąż pracował wówczas w innym mieście i do domu przyjeżdżał tylko na weekendy. Wkrótce doszło do dramatycznych wydarzeń, które zniszczyły spokój dzieci Cathy i Beth, ich życie na zawsze się zmieniło. Pisząc tę książkę – historię o Beth – cofnęłam się do okresu, gdy Adrian miał sześć lat, a Paula dwa. Gdy teraz o tym myślę, ciarki mnie przechodzą na wspomnienie różnych niebezpiecznych sytuacji, na które ja i moja rodzina byliśmy narażeni. Jestem jednak pewna, że dziś postąpiłabym tak samo, gdyż pewne zachowania są niedopuszczalne i ze względu na dobro dziecka trzeba położyć im kres.

Pierwszą rzeczą, która zwróciła moją uwagę, był czający się w zakamarkach kartek niepokój. Do tego stopnia, że bałam się, iż za moment Beth wyjdzie z czyjegoś pokoju z zakrwawionym nożem i ukatrupia całą rodzinę. Ale myślę, że to może być spowodowane oglądaniem zbyt dużej ilości horrorów ostatnimi czasy. Niemniej, jest to trudna lektura pokazująca, że relacje rodzica i dziecka nie zawsze wydają się oczywiste. Początkowo Derek wzbudza niechęć i obrzydzenie, jednak z biegiem fabuły czytelnik zaczyna mu współczuć coraz bardziej. Cathy Glass rysuje przed nami obraz człowieka zagubionego i pozostawionego samemu sobie w wychowywaniu córki [mama Bath zostawiła ich, kiedy dziewczynka była malutka]. Cieszę się, że został poruszony problem kazirodztwa emocjonalnego, o którym niewiele mówi się w kontekstach zaburzeń psychologicznych. Jest to intrygujący temat i zachęcam do poczytania o nim więcej. Książka przypomina pamiętnik – oprócz sprawy Beth poznajemy rodzinę autorki, a przede wszystkim problemy, jakie ma sama Cathy Glass. Myślę, że to genialny zabieg. Wiąże się z tym jednak największy moim zdaniem minus powieści – język. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia, czy stylu, ale ktoś tu bardzo nie chciał powtarzać zwrotów i unikał potocznego języka. Przez co niejednokrotnie sytuacja wydawała się oderwana od rzeczywistości i wybijała mnie z rytmu. Historia wywołała u mnie wiele skrajnych emocji – od gniewu, przez radość, wzruszenie, aż po smutek. Podsumowując w „Córeczce tatusia” znajdziecie wszystko: rozpad rodziny, samotne rodzicielstwo, porzucenie, zagubienie w wychowywaniu i jego konsekwencje. Ale również dyskryminację oraz niezrozumienie. Losy bohaterów pełne są samotności, miłości, zazdrości, nadopiekuńczości, lęku. Nic więcej nie mogę wam powiedzieć, żeby nie zepsuć lektury.

Polecam jako lekturę mądrą i dającą do myślenia oraz skorygowania postrzegania rodzicielstwa. Nie zawiedziecie się – trzyma w napięciu do ostatnich stron.

krainabezsennosci.wordpress.com

Witajcie! Pierwszy raz wzięłam się za tak ciężką lekturę napisaną na faktach. Zazwyczaj omijałam je szerokim łukiem, ale tym razem spróbowałam. Trudno jest się później pozbierać, wiedząc, że gdzieś tam [pod innym imieniem i adresem] żyje osoba, która naprawdę to przeszła. Szczególnie, gdy temat dotyczy dzieci. O autorce słyszałam już wiele – że porusza, wzrusza i tłumaczy...