"Poczuła się znużona doświadczaniem po raz kolejny rzeczywistości świata i jej wybryków"

Ta niezbyt gruba, ale dość treściwa książka opowiada o pewnej paryskiej kamienicy i jej mieszkańcach. Jedną z jej mieszkanek jest Claire i to ona jest tutaj postacią, powiedzmy nadrzędną. Claire jest młoda, ma dochodzącego kochanka masażystę, pracę w wydawnictwie jako korektorka i mnóstwo fobii. Poza tym od dziesięciu lat chodzi na terapię, bo nie daje sobie rady z rzeczywistością.

Poznajemy też całą gamę innych mieszkańców tej kamienicy i kamienic, tworzących podwórko z wychodzącymi nań oknami, akwariami. Różnorodność mieszkańców jest naprawdę duża, a postacie skonstruowane bardzo dobrze, od razu czytelnik jest w stanie polubić jednych, a znielubić innych, bez zbędnych dywagacji na ten temat. To ciekawa i mądra lektura ukazująca samotność każdego z mieszkańców, nawet jeśli mają oni rodziny.

Jednak w mojej ocenie, nie jest to żaden kryminał. Literatura piękna, tak, trochę psychologiczna, tak, ale żadna z niej "literatura detektywistyczna". To dobra książka, jednak nic więcej ponadto. Nie poczułam tu, ani Kieślowskiego, ani "Amelii" ,ani tym bardziej Hitchcocka. Ale podoba mi się jedno zdanie, jakim określa jeden z mieszkańców kamienicy Claire "Jedno nas łączy, panią i mnie. Nikomu nie ufamy. To nasza siła i nasza słabość"... Ciekawe, dlaczego właśnie to zdanie mnie tak uwiodło... 😉

"Poczuła się znużona doświadczaniem po raz kolejny rzeczywistości świata i jej wybryków"

Ta niezbyt gruba, ale dość treściwa książka opowiada o pewnej paryskiej kamienicy i jej mieszkańcach. Jedną z jej mieszkanek jest Claire i to ona jest tutaj postacią, powiedzmy nadrzędną. Claire jest młoda, ma dochodzącego kochanka masażystę, pracę w wydawnictwie jako korektorka i...

Powieść mało znana, rzadko promowana w social mediach i... bardzo dobra!

Rozświetlone akwaria to okna sąsiadów w paryskiej kamienicy widziane z perspektywy nowej lokatorki. Mieszkańcy często nie zasuwają zasłon, co daje wgląd w ich życie. To z kolei odciska stempel na relacjach międzyludzkich. Wreszcie pojawia się wątek kryminalny. Ale jest on tylko tłem do psychologicznej czy obyczajowej części historii.

To książka na dwa, może trzy, wieczory. Ale wrażenie po sobie zostawia na dłużej. Główna bohaterka sytuuje siebie w pozycji obserwatorki, a jej wnioski często są mniej personalne a bardziej społeczne. I bezlitośnie trafne. Akcja nie jest zbyt wolna, a jednocześnie daje chwile wytchnienia na zamyślenie. Polecam!

Powieść mało znana, rzadko promowana w social mediach i... bardzo dobra!

Rozświetlone akwaria to okna sąsiadów w paryskiej kamienicy widziane z perspektywy nowej lokatorki. Mieszkańcy często nie zasuwają zasłon, co daje wgląd w ich życie. To z kolei odciska stempel na relacjach międzyludzkich. Wreszcie pojawia się wątek kryminalny. Ale jest on tylko tłem do psychologicznej...

Debiut Sophie Bassignac i zarazem jedyna jej powieść wydyna w Polsce.
Rekomendacja dość porządna. W końcu, jeśli ktoś powołuje się na Hitchcocka, to musi o coś znaczyć. I rzeczywiście do pewnego momentu napięcie wzrasta, jednak potem akcja siada i pozostaje lekki niedosyt i rozczarowanie.

Główna bohaterka to młoda kobieta, samotna, pełna fobii, o paranoicznym zachowaniu. Ma swoje przyzwyczajenia, nie lubi hałasu ani nowości. Swoją bezpośredniością, brakiem delikatności i taktu zraża ludzi. Tylko nieliczni potrafią przebić się przez jej pancerz i trochę ją zrozumieć.
Czytelnik kluczy wśród tych tajemnic, zagadek, niedopowiedzeń sugerujących jakąś kryminalną intrygę.
Bardziej do czytania z perspektywy psychologii niż kryminału.
Mogę polecić, ale tylko osobom lubiącym ten typ literatury.

Debiut Sophie Bassignac i zarazem jedyna jej powieść wydyna w Polsce.
Rekomendacja dość porządna. W końcu, jeśli ktoś powołuje się na Hitchcocka, to musi o coś znaczyć. I rzeczywiście do pewnego momentu napięcie wzrasta, jednak potem akcja siada i pozostaje lekki niedosyt i rozczarowanie.

Główna bohaterka to młoda kobieta, samotna, pełna fobii, o paranoicznym zachowaniu....

Z tą książką było dziwnie. Czytałam ją, odkładałam (bo inne zajęcia),później znów brałam do ręki i po przeczytaniu paru kartek ponownie odkładałam. Właściwie była nudna - niespełna 200-stronicowa historia kobiety, która poznaje sąsiada. Mimo to coś mnie do niej ciągnęło i tak trochę na raty, trochę przy okazji ją skończyłam.

Jak widnieje z tyłu okładki, debiutancka powieść Sophie Bassignac to "błyskotliwa wariacja na temat Okna na podwórze Hitchcocka". I faktycznie, czuć ten klimat, nie tylko przez podobieństwo miejsca akcji. Przy czytaniu ciągle miałam przed oczami to konkretne hitchcockowskie (?) podwórze, na które wyglądały okna wszystkich mieszkań. W "Rozświetlonych akwariach" trudno o tajemnice, bo głosy niosą się po ścianach. Rodzinnym kłótniom towarzyszy milczenie sąsiadów, a czasem wymowne zatrzaśnięcie czyjegoś okna.

"Rozświetlone akwaria" nie porywają wartką akcją. To opowieść, rzekłabym, bardzo japońska, ale nie dlatego, że mężczyzną, z którym nawiązuje relację Claire, jest Japończyk Ishida, czy dlatego, że w rozmowach często poruszają temat japońskiej kultury ("Oni śpią, ale przed zaśnięciem każdy mocno uchwycił to, co miał przy sobie. Teczki trzymamy między kolanami, paski od toreb przewlekamy przez ręce. Nie możemy się rozluźnić. Bo zawsze mamy coś do stracenia, kiedy w pobliżu jest inny człowiek, nie sądzi pan?").

To powieść pisana emocjami, subtelnościami. Gdyby była obrazem, to impresją. Dla mnie styl pisarki to poezja ukryta w prostych słowach. Smakowałam te zdania, pełna podziwu, że jedno czy dwa wystarczą do opowiedzenia całej historii. Nawet takiej, która jeszcze się nie wydarzyła.

Niejeden stwierdzi, że powieść jest niemiłosiernie nudna, ale na mnie zrobiła takie wrażenie, że wciąż ją pamiętam. Czy polecam? Tak, komuś, kto lubi delektowanie się czytaniem. Komuś, kto lubi rozwijać się przy lekturze, wynosić z niej coś poza rozrywką i miłym spędzeniem czasu. Pozostałych rzeczywiście może znużyć.

http://kotekksiazkowy.blogspot.com/2018/11/rozswietlone-akwaria-sophie-bassignac.html

Z tą książką było dziwnie. Czytałam ją, odkładałam (bo inne zajęcia),później znów brałam do ręki i po przeczytaniu paru kartek ponownie odkładałam. Właściwie była nudna - niespełna 200-stronicowa historia kobiety, która poznaje sąsiada. Mimo to coś mnie do niej ciągnęło i tak trochę na raty, trochę przy okazji ją skończyłam.

Jak widnieje z tyłu okładki, debiutancka...

Przedziwna powieść, dość abstrakcyjna i niezwykle ciekawa.
Samotność i nerwica natręctw, potrzeba bliskości drugiego człowieka.
Poruszająca, mimo pozornej płytkości.
Polecam!

Przedziwna powieść, dość abstrakcyjna i niezwykle ciekawa.
Samotność i nerwica natręctw, potrzeba bliskości drugiego człowieka.
Poruszająca, mimo pozornej płytkości.
Polecam!

Nie mialam tej ksiazki w planach lecz spodobala mi sie okladka taka intrygujaca i nie zawiodlam sie.Ksiazka jest calkiem dobra i niebanalna inna niz wszystkie.Jak na debiut autorka calkiem niezle napisala .Ksiazka konkretna i nie dluga przez co nie nudna.

Nie mialam tej ksiazki w planach lecz spodobala mi sie okladka taka intrygujaca i nie zawiodlam sie.Ksiazka jest calkiem dobra i niebanalna inna niz wszystkie.Jak na debiut autorka calkiem niezle napisala .Ksiazka konkretna i nie dluga przez co nie nudna.

"Atmosfera jak w Amelii
napięcie jak u Hitchcocka
całość jak u Kieślowskiego"

Hm... Po takim tekście spodziewałam się czegoś więcej a dostałam... nudnawą historyjkę. Opis sugerował zabarwienie kryminalne a tymczasem wątpliwa tajemnica, niedopowiedzenia, bredzenie głównej bohaterki... Ciekawa postać jednak czytanie bezsensownych wywodów sugeruje iz była niezrównoważona psychicznie.
Na uwagę zasługuje opis życia Claire, jej fobii i poczucia samotności. Zagmatwana lektura, trudna do czytania. Jak dla mnie, niegodna polecenia.

"Atmosfera jak w Amelii
napięcie jak u Hitchcocka
całość jak u Kieślowskiego"

Hm... Po takim tekście spodziewałam się czegoś więcej a dostałam... nudnawą historyjkę. Opis sugerował zabarwienie kryminalne a tymczasem wątpliwa tajemnica, niedopowiedzenia, bredzenie głównej bohaterki... Ciekawa postać jednak czytanie bezsensownych wywodów sugeruje iz była niezrównoważona...

Nie chodzi o to, by rozmawiać z ludźmi, już sama obserwacja ich jest jak studnia bez dna.

Wpuścić ludzi do domu, to tak jak oddać kierownicę komuś, kto - choć nawet poczciwy - okaże się być może kiepskim kierowcą.

Nie chodzi o to, by rozmawiać z ludźmi, już sama obserwacja ich jest jak studnia bez dna.

Wpuścić ludzi do domu, to tak jak oddać kierownicę komuś, kto - choć nawet poczciwy - okaże się być może kiepskim kierowcą.

Dawno nie czytałam czegoś, co wywarło na mnie tak dobre wrażenie. Ciekawie skonstruowana książka, zaskakująca bystrość umysłu autorki.

Dawno nie czytałam czegoś, co wywarło na mnie tak dobre wrażenie. Ciekawie skonstruowana książka, zaskakująca bystrość umysłu autorki.

Claire na początku trochę mnie irytowała ale potem znalazłam w niej sporo moich cech. Książka ciekawie napisana.

Claire na początku trochę mnie irytowała ale potem znalazłam w niej sporo moich cech. Książka ciekawie napisana.