Kiedy kontury realnego świata rozmywają się pod wpływem poetyckiego wizjonerstwa, to wbrew pozorom wcale nie należy oczekiwać wyłącznie czegoś na kształt biblijnych liryków. Ponieważ miłość nosi niejedno imię a jej skierowane zarówno ku doczesności jak i wieczności spojrzenie może wywoływać efekty zadziwiające dla naszego poglądu na rzeczywistość. Else Lasker-Schüler była marzycielką dla której wieczyste wędrowanie w sferze duchowości stanowiło poszukiwanie samej siebie. Jej poezja okazała się uroczystym zespoleniem wojujących ze sobą dwóch światów, istnienia i wypełnionej marzeniem przewidywanej próżni. Kiedy upojenie pierwszym z nich już zbladło a do nieskończoności było jeszcze daleko, to do głosu doszła namiętna zmysłowość nad którą zawieszone prasłońce Raju niekoniecznie musiało napędzać rozkosz jedynie mitologicznych postaci. Bo ta poezja nadal jest dla wszystkich, tu i teraz.

Noc jak u Novalisa a na wysoko zawieszonym firmamencie władzę dzierży samotność. Tym bardziej nie może tutaj zabraknąć miejsca dla posępnych gwiazd Tartaru. To nie jasność ale cienie. Łatwiej by mi było odnaleźć w tym miejscu swoje zwątpienie, zamiast nadziei. Jednak kiedy zanurzony w wieczorowym czasie dostrzegam wieczność w ogromnej oddali, wtedy widzę, że noce, chociaż czarne są też bardzo czułe. Hymny pochwalne brzmią jak pieśni miłosne. Spodziewanej przeze mnie na tych kartach miłości w sercu dostrzegam aż nadto. Jednak na ustach jest jej równie wiele. Okazuje się nawet, że Else Lasker-Schüler posiada swoje ulubione gwiazdy. Ta wieczna wędrowczyni zapadła się w sen bez końca w którym wsłuchiwanie się w ciszę swojego pragnienia stanowi motyw przewodni wielu jej wierszy.

Zastanawiam się nad życiową filozofią poetki, która wróciła znad Styksu. Pewnych spraw nigdy bym nie potrafił zrozumieć bez udziału jej poezji. Mogę wyrażać zachwyt nad tą liryką ale bez gruntownego poznania płynącego z wierszy uduchowienia trudno mówić o mistrzostwie w rozpoznawaniu uczuć tak wrażliwej twórczyni. Można tu płynąć poprzez czas i widzieć jak umierają nieba. Przenikając kolejne przeszkody do zaistnienia w ziemskim raju, czytać o próbach pojednania z nocą. Aż do zarumienienia policzków, aż do osiągnięcia morza bez brzegu. Ta nietypowa ucieczka od świata toczy się w rytmie zapewnień o miłości a jej celem wcale nie są niebiańskie przystanie. Tam gdzie przybije niemiecka poetka, tam zawsze pojawia się pragnienie istnienia jednej siły.

Co nam z życia poprzez nasze niedopatrzenia może niechcący ulecieć, to ekspresjonistyczna poezja pomoże zwrócić. Bo gdy otulająca nas powłoka zwątpień wydaje się już zbyt gruba, wtedy w sukurs naszym dążeniom przyjdzie poezja dowodząca, że istnienie nie musi być zimne. W ciągłym obumieraniu ma szansę zapanować harmonia, nie musimy zawsze marznąć w przeciągu przemijania. Tak właśnie odbieram wiersze płonącej od miłości poetki. Nasze współczesne próby "zrozumienia" uważam za nadal bardzo zbliżone do tego, co Else Lasker-Schüler prezentowała w swoich wręcz ocierających się o chęć poznania Erosa lirykach. Bo jak sama pisała, gdzież kres tej przyprawionej życiem goryczy? Chyba właśnie nie ma końca, bo na tym polega odkrywanie swojej wrażliwości.

Kiedy kontury realnego świata rozmywają się pod wpływem poetyckiego wizjonerstwa, to wbrew pozorom wcale nie należy oczekiwać wyłącznie czegoś na kształt biblijnych liryków. Ponieważ miłość nosi niejedno imię a jej skierowane zarówno ku doczesności jak i wieczności spojrzenie może wywoływać efekty zadziwiające dla naszego poglądu na rzeczywistość. Else Lasker-Schüler była...