Trudno ubrać w słowa uczucia, które towarzyszyły mi podczas czytania książki "Zagubiona przeszłość". Wiem jednak jedno, czytając przez cały czas wrastałam w fabułę. Czułam, że byłam blisko głównych bohaterów. Razem z ławą przysięgłych rozważałam czy ojciec Deli jest winny czy nie. Czy czyn jakiego się dopuścił znajduje jakieś logiczne wyjaśnienie. Pod tym względem niesamowita jest twórczość Jodi Picoult. W swoich opowieściach autorka prowadzi nas przez meandry ludzkich problemów i pyta jak my postąpilibyśmy w podobnej sytuacji.
W książce ta sama historia ukazana zostaje oczami kilku bohaterów. Wiele punktów widzenia i wiele prawd. Brak jednak prawdy dominującej. Nie wiemy po, której stronie leży wina i jednocześnie nie możemy jej jednoznacznie wskazać i udowodnić. Autorka do końca trzyma nas w niepewności jak skończy się dana i historia. Ukrywa kto zostanie potępiony i ukarany, a komu należeć się będzie nagroda.
W dzieciństwie jesteśmy bezbronni, zmierzamy tam gdzie świeci słońce, gdzie nie ma smutku i łez. Do tego lepszego świata zabrał Andrew swoją małą córeczkę. Pozbawił matki, ale jednocześnie chciał oszczędzić jej przykrego widoku. Widoku matki nadużywającej alkoholu. Nałóg, w tym przypadku alkoholizm, to poważny i wielu kręgach coraz częściej poruszany problem. Znalazło się dla niego miejsce i w tej powieści. Delia uciekła od niego w dzieciństwie, a spotkała się z nim znów w dorosłym życiu. Paradoks? Owszem, bo życie to plątanina paradoksów. Ciągle kręci się wkoło. Nie możemy uciec przed przeszłością, możemy ją jedynie na jakiś czas zagubić. Odkrywając ją ponownie, weryfikujemy siebie i zmieniamy swój dotychczasowy bieg życia. Tak było z Delią. Aresztowanie ojca stało się impulsem do innych działań, do wpływu na przyszłość.
Powieść Picoult to również historia wielu miłości. Miłości matczynej i ojcowskiej, ale i miłość mężczyzny i kobiety. W trójkąt uczuciowy zostają wplątani przyjaciele z dzieciństwa. Jednakże nic już nie jest takie samo jak było w dzieciństwie i trzeba stawić temu czoło. Wątek miłosny ubarwia tę niesamowitą historię. Żadna miłość nie jest na stałe oraz nie gwarantuje nam dożywotniego szczęścia.
Książkę tę można czytać jednym tchem, wzruszać się i po kryjomu ronić łzę. Można współczuć, ale też potępiać jej bohaterów. Nie można jednak przejść koło tej historii obojętnie. Należy pochylić się nad nią i pamiętać jakie niesie ona przesłanie. Gdyż przeszłość może powrócić do nas w najmniej oczekiwanym momencie i odmienić nas na zawsze. A prawda choć głęboko skrywana prędzej czy później ujrzy światło dzienne. To stanowi o sile "Zagubionej przeszłości" Jodi Picoult.

Trudno ubrać w słowa uczucia, które towarzyszyły mi podczas czytania książki "Zagubiona przeszłość". Wiem jednak jedno, czytając przez cały czas wrastałam w fabułę. Czułam, że byłam blisko głównych bohaterów. Razem z ławą przysięgłych rozważałam czy ojciec Deli jest winny czy nie. Czy czyn jakiego się dopuścił znajduje jakieś logiczne wyjaśnienie. Pod tym względem...