,,Sefora” to druga część cyklu Marka Haltera opowiadająca o zapomnianych kobietach Starego Testamentu. O biblijnej Seforze wiemy tyle, że była córką kapłana Jetry, urodziła Mojżeszowi dwóch synów i obrzezała jednego z nich na pustyni, stając się tym samym jedyną kobietą w Biblii, która dokonała tego obrządku.

Sefora jest przybraną córką kapłana Jetry, który przed laty uratował ją z ramion umierającej matki. Mimo miłości przybranej rodziny, Sefora czuje się obco w społeczności z powodu wyróżniającego się czarnego koloru skóry. Pewnej nocy dziewczyna ma sen w który nieznajomy mężczyzna ratuje ją z fal oceanu. Wkrótce spotyka go w prawdziwym życiu, kiedy to ratuje ją i jej siostry przed mężczyznami przy studni. Jest nim Mojżesz, uciekinier z Egiptu. Chociaż mężczyzna ukrywa swoją prawdziwą tożsamość i jest nieufny, Sefora nie może o nim zapomnieć i zakochuje się w nim z całego serca. Gdy dowiaduje się, że Mojżesz jest przygarniętym przez egipską faraon synem hebrajskiej niewolnicy, próbuje namówić go, by zawalczył o wyzwolenie swoich pobratymców.

Podobnie jak wcześniejszy tom, czyli ,,Sara”, ,,Sefora” jest powieścią bardzo pro-kobiecą. Obie książki opierają się na podkreślaniu siły i mądrości kobiet, a także zwracają uwagę, że biblijne kobiety mogły mieć o wiele większy wpływ na przebieg wydarzeń niż się wydaje. Mam wrażenie, że z tego powodu Halter zdecydował się uczynić Mojżesza przybranym synem faraon Hatszepsut, pierwszej kobiety samodzielnie władającej Egiptem, oraz nie uśmiercać jego biologicznej matki przed powrotem proroka do Egiptu. Dzięki temu możemy zobaczyć różne silne postacie kobiece, których cele nie zawsze się pokrywają. Gdy Sefora przybywa do Egiptu wdaje się w konflikt(zgodnie z Biblią) z siostrą Mojżesza, Miriam. I chociaż Miriam okazuje bratowej brak szacunku i traktuje ją często okrutnie, Halter podkreśla też jej racje i motywacje. Miriam również jest silną kobietą, ale zaślepioną przez ucisk i chęć wyzwolenia się, podobnie jak jej brat Aaron. Sefora okazuje się jedyną osobą, która potrafi spojrzeć ponad krzywdy i zapragnąć szacunku i tolerancji. Wynika to również z drugiego głównego motywu książki – rasizmu. Halter jako znany obrońca praw człowieka porusza tu wątek niechęci wobec innych ras i krzywdy jakiej doznają ludzie, którzy z jakiegoś powodu się wyróżniają. Jego Hebrajczycy są zaślepieni przekonaniem o byciu narodem wybranym i dlatego odtrącają Seforę. Nie jest to jednak książka antyreligijna ani antybiblijna, nie neguje istnienia Boga i Jego wpływu na człowieka. Halter po prostu zaznacza, że bohaterowie Biblii też byli ludźmi, że byli omylni i niekoniecznie zawsze musieli dobrze interpretować słowa Boga. Jednocześnie zaznacza, że nawet w Starym Testamencie pojawiają się prawa nakazujące dobrze traktować cudzoziemców.
Jednocześnie warto podkreślić, że powieść nie oddaje Biblii jeden do jednego, chociażby pod względem losów synów Sefory.

,,Sefora” jest bardzo smutną powieścią, pokazującą, że chociaż istnieje miłość, dobroć i wiara, to mogą one zblaknąć w porównaniu z ludzkimi uprzedzeniami. Nie ma tu też tak dużej ilości nadziei jak w ,,Sarze”. Jednak nie uznam jej za pesymistyczną – bo jest tu zbyt wiele podkreślenia godności człowieka, każdego człowieka. Z każdego zdania bije przekonanie o szacunku, o równości między ludźmi i konieczności walki o nią. Znając wojenne losy Haltera i jego późniejszą działalność, nie trudno nie zachwycić się uniwersalnością przesłania całej opowieści. Halter zwraca też uwagę na spustoszenie jakie w ludzkich sercach czynią niewolnictwo i wyzysk. Nie obwinia Hebrajczyków, pokazuje, że ich zachowanie wobec Sefory wynikało z cierpień niewoli egipskiej. To wszystko tworzy piękną, wzruszającą opowieść, która zachwyca i zmusza do myślenia. Podczas czytania byłam bardziej przejęta niż przy ,,Sarze”, ale wydaje mi się, że to ze względu na to, że znam już ten styl i konwencję. Chętnie dałabym 10, ale postanowiłam odjąć jedną gwiazdkę ze względu na początek, kiedy w Seforze nie ma jeszcze tyle siły i determinacji, a jedynie fascynacja Mojżeszem.

,,Sefora” wzbudziła we mnie przekonanie, że czytam coś naprawdę wybitnego i ważnego. Zdecydowanie polecam, choć to specyficzny typ literatury, a sama na pewno przeczytam inne powieści Haltera.

,, Zawsze mamy wiele powodów, by nie robić tego, co wzbudza w nas przerażenie. Często sprawiają one wrażenie bardzo rozsądnych. Lecz to, co rodzi się z obaw, zawsze jest złem.”

,,Sefora” to druga część cyklu Marka Haltera opowiadająca o zapomnianych kobietach Starego Testamentu. O biblijnej Seforze wiemy tyle, że była córką kapłana Jetry, urodziła Mojżeszowi dwóch synów i obrzezała jednego z nich na pustyni, stając się tym samym jedyną kobietą w Biblii, która dokonała tego obrządku.

Sefora jest przybraną córką kapłana Jetry, który przed laty...

Bardzo sobie cenię opowieści o nietuzinkowych kobietach, które dzięki swojej mądrości, ponadprzeciętnej inteligencji oraz niezwykłej charyzmie dokonały wielkich rzeczy zapisując się tym samym w pamięci potomnych.
W naszym kręgu kulturowym o Mojżeszu, postaci tak ważnej dla tradycji judeochrześcijańskiej, słyszał chyba każdy. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę, jak ogromną rolę w życiu przywódcy Hebrajczyków odegrała czarnoskóra małżonka, Kuszytka Sefora. Marek Halter snuje interesującą opowieść o losach przybranej córki madianickiego mędrca doceniając ogrom poświęcenia i znaczenie tej niezwykłej postaci dla losów narodu wybranego.

Trzy tysiące lat temu na wybrzeżu Morza Czerwonego służący mędrca królów Madianu, Jetra, znaleźli czarnoskórą dziewczynkę. Jetro nadał jej imię Sefora, "Ptaszek" i przyjął do swojego domu traktując na równi z pozostałymi dziećmi. Wkrótce trzy córki Jetra zasłynęły ze swych cnót w madianickiej ziemi: Orma swą wyjątkową urodą, Sefoba posłuszeństwem i nadzwyczajnym ciepłem, zaś Sefora - mądrością i roztropnością dorównującą ojcowskiej.
Jako że Madianici nie gustowali w ciemnoskórych kobietach, Sefora pogodziła się z tym, że nigdy nie wyjdzie za mąż. Jednak pewnego dnia przy studni spotkała cudzoziemca, który nie tylko uratował ją przed zhańbieniem, ale też zdawał się nie zważać na jej kolor skóry. Sefora zakochuje się w egipskim uciekinierze, który zyskuje również uznanie w oczach jej ojca.
Mojżesz jest człowiekiem zagubionym - bez własnej ojczyzny, narodu, boga. Nie wie, kim jest i gdzie jest jego miejsce. Sefora, przeczuwając, że jest kimś niezwykłym i przeznaczonym do rzeczy wielkich, próbuje mu to uświadomić. Dzięki jej uporowi i wierze Mojżesz zaczyna rozumieć, że musi się zmierzyć ze swoją przeszłością - i swoim przeznaczeniem, musi przyjąć na siebie odpowiedzialność za losy swego ludu cierpiącego pod jarzmem faraona i wyprowadzić go z egipskiej niewoli, wypełniając tym samym wolę Boga.
Mojżesz początkowo nie wierzy w powodzenie swojej misji, ale wsparcie, jakiego nieustannie udziela mu Sefora, niemal na równi z boskimi znakami utwierdzają go w przekonaniu, że jest w stanie tego dokonać.
Niestety, wśród Hebrajczyków Kuszytka nie zostaje zaakceptowana jako małżonka Mojżesza, jako jedna z nich. Powszechna niechęć skłania Seforę do opuszczenia męża, jednak za swe poświęcenie będzie musiała ponieść najwyższą ofiarę.

"Sefora" w moim wyobrażeniu zapowiadała się na intrygującą lekturę. Tragiczne losy kobiety obdarzonej błyskotliwym umysłem i nadzwyczajną intuicją, której hart ducha, odwaga i wewnętrzna siła - co prawda pośrednio, ale w społeczeństwie patriarchalnym innej możliwości nie było - wpłynęły na losy całego narodu, zapowiadały fascynującą historię, w dodatku tak mocno osadzoną w tradycji i religii zarówno żydowskiej, jak i chrześcijańskiej, co było dla mnie kolejnym atutem przemawiającym na korzyść książki. Niestety, odniosłam wrażenie, że Marek Halter nie wykorzystał w pełni potencjału drzemiącego tak w postaci głównej bohaterki, jak i opowieści, której stała się częścią. Mimo interesującej koncepcji i chęci wydobycia z cienia niedocenianej małżonki Mojżesza, powieść wydała mi się mało ekspresyjna i zwyczajnie nudna. Choć tło historyczno - obyczajowe nakreślone zostało rzetelnie, w opisach zabrakło mi polotu i pasji. Również sfera emocjonalna i psychologiczna jest uboga, sucha, pozbawiona napięcia i dramatyzmu, co czytelnik odczuwa coraz dobitniej wraz z każdą odwracaną stronicą. Fabuła jest zbyt rozwlekła, tempo akcji niesatysfakcjonujące, zaś sposób przedstawienia głównej bohaterki generuje rozczarowanie. Nie podlegają dyskusji zalety jej umysłu i ducha, to raczej niedostatki narracji i pobieżnej analizy psychologicznej utrudniają wczucie się w postać Sefory, wniknięcie w sferę jej emocji, uczuć i refleksji, spojrzenie na rozgrywające się wydarzenia z perspektywy ich uczestniczki.

Choć "Sefora" z wyżej wymienionych względów raczej nie zapada na długo w pamięć, z pewnością jest godną uwagi opowieścią o losach inteligentnej i odważnej kobiety, która poprzez swego mężczyznę wpłynęła na losy całego narodu. Jej rola jest nie do przecenienia, a ona sama staje się postacią tragiczną zważywszy na cenę, jaką zapłaciła za swe poświęcenie. Myślę, że warto zdecydować się na tę lekturę - a nuż przypadnie Wam do gustu - choćby po to, by poznać Seforę - kobietę niezwykłą pod każdym względem.

Bardzo sobie cenię opowieści o nietuzinkowych kobietach, które dzięki swojej mądrości, ponadprzeciętnej inteligencji oraz niezwykłej charyzmie dokonały wielkich rzeczy zapisując się tym samym w pamięci potomnych.
W naszym kręgu kulturowym o Mojżeszu, postaci tak ważnej dla tradycji judeochrześcijańskiej, słyszał chyba każdy. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę, jak ogromną...

Jak zwykle godna polecenia. Co niniejszym czynię. Główie dlatego, że zmusza do zweryfikowania przyjemnie dającej sie czytać pozycji z Biblią

Jak zwykle godna polecenia. Co niniejszym czynię. Główie dlatego, że zmusza do zweryfikowania przyjemnie dającej sie czytać pozycji z Biblią