Strasznie dziwna to książeczka. Piszę książeczka, bo króciutkie to jest na nieco ponad sto stron. Bardzo baśniowa i w takim też stylu napisana. Wykopałam ją już jakiś czas temu z meandrów mojej biblioteczki w domu rodzinnym.

Nie wiem, kto pisał blurb do tej powieści lub co miała na myśli autorka we fragmencie, w którym się na jej słowa powołują, ale dla mnie jest on mocno nieadekwatny. Jaka tu metafora inicjacji seksualnej? Nie mam pojęcia. Gdzie tu podobieństwo do Tokarczuk? Też nie wyłapałam, ale w sumie znawczynią twórczości naszej noblistki nie jestem. Powieść ma być inspirowana "Piękną i Bestią" i w sumie jest, zdecydowanie. Jednak ja widzę tutaj nawiązania rownież do innych historii.

Czytało mi się to calkiem przyzwoicie, byłam bardzo ciekawa zakończenia, które, niestety, okropnie mnie rozczarowało. Bylo takie... nijakie. Samą historię pewnie zapomnę za miesiąc.

Strasznie dziwna to książeczka. Piszę książeczka, bo króciutkie to jest na nieco ponad sto stron. Bardzo baśniowa i w takim też stylu napisana. Wykopałam ją już jakiś czas temu z meandrów mojej biblioteczki w domu rodzinnym.

Nie wiem, kto pisał blurb do tej powieści lub co miała na myśli autorka we fragmencie, w którym się na jej słowa powołują, ale dla mnie jest on mocno...

Z początku mi się podobała, ale uważam, że koniec był niedopracowany. Na początku wydawało mi się także, że ta baśń jest oparta na kilku innych, tj. "Kopciuszek", "Śnieżka" i "Piękna i Bestia", później się okazało że tylko na tej ostatniej, a koniec jest już prawie kopią oryginału. Nie mniej jednak czytało się lekko.

Z początku mi się podobała, ale uważam, że koniec był niedopracowany. Na początku wydawało mi się także, że ta baśń jest oparta na kilku innych, tj. "Kopciuszek", "Śnieżka" i "Piękna i Bestia", później się okazało że tylko na tej ostatniej, a koniec jest już prawie kopią oryginału. Nie mniej jednak czytało się lekko.

Szczerze mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś lepszego. Jakieś przesłanie na pewno ona ma, ale stwierdzenie autorki, że książka ta jest metaforą inicjacji seksualnej nie przemawia do mnie w żaden sposób. Jedyny plus przeczytania jej to to, że przypomniałam sobie bajkę o "Pięknej i Bestii" :)

Szczerze mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś lepszego. Jakieś przesłanie na pewno ona ma, ale stwierdzenie autorki, że książka ta jest metaforą inicjacji seksualnej nie przemawia do mnie w żaden sposób. Jedyny plus przeczytania jej to to, że przypomniałam sobie bajkę o "Pięknej i Bestii" :)

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/01/roza-i-wieprz-anne-provoost.html

Piękno jest pojęciem względnym, ponieważ to, co dla jednego wydaje się czymś wspaniałym i najlepszym na świecie, dla innego może okazać się brzydkim i niewartym niczego. Warto również pamiętać, że piękno jest czymś przejściowym i ulotnym - prędzej czy później zmaleje bądź zupełnie zniknie, co wcale nie musi oznaczać utraty wartości. Niestety niektórzy zapominają, iż uroda powinna być jedynie miłym dodatkiem, a nie główną cechą. Nie wolno oceniać innych poprzez pryzmat ich wyglądu, gdyż nikt nie jest idealny, a piękno nie zawsze idzie w parze z dobrym sercem...

Główna bohaterka rodzi się przedwcześnie jako krucha, niemalże przezroczysta dziecinka, której kości rysują się jako ciemniejsza poświata. Nikt nie daje większych szans na przeżycie dziewczynki, jednak jakaś ukryta siła pozwala jej żyć. Dziecko szybko traci matkę, zostając pod opieką nieustannie podróżującego ojca, starszych sióstr nieprzepadających za siostrą, a także elfów, które ukazują się jedynie dziewczynce - to właśnie im główna bohaterka zawdzięcza późniejszą urodę. Przez długi czas dziecko nie posiada imienia, gdyż nikt nie wróży jej długiego życia. Jednak ojciec nazywa ją Dziewczyną-ze-Szkła, aby później nadać jej imię Rozalinda.

"Niczego na tej ziemi nie można nazwać pięknym. Piękno jest cechą wyłącznie Boga. Rzeczy, które widzimy i nazywamy pięknymi, są przemijające! Jak coś może być piękne, skoro jutro już tego nie będzie? Świadczy to o omyłce zmysłów, o tym, że człowiek pomylił się w ocenie." *

Z każdym dniem Rozalinda staje się coraz piękniejsza, przyćmiewając swoją urodą nawet własne siostry, które należą do bardzo ładnych panien. Jednak dziewczyna nie cieszy się z takiego obrotu sprawy. Tęskni do chwil, kiedy była niemal przezroczysta. Wtedy nie wzbudzała lęku swoją urodą, a także zazdrości i złości wśród sióstr. Największym przyjacielem Rozalindy staje się brzydki guziec, którego dostaje od ojca. Nieładny wieprz staje się wspaniałym kompanem i pocieszycielem, jakiego dziewczyna często potrzebuje.

Anne Provoost dobrze ukazała społeczeństwo średniowieczne wraz z wszelkimi zabobonami i zwyczajami, jakie miały miejsce w tamtych czasach. Wiele ludzi charakteryzuje się jeszcze zacofaniem, wszelkie sprawy oddając w ręce sił nadprzyrodzonych oraz natury. W książce czytelnik nieustannie natyka się na osoby obdarzone nadprzyrodzonymi zdolnościami. Nie brakuje tu również magicznych stworzeń, tj. anioły, elfy, fauny, trolle czy duchy. Generalnie nie przepadam za książkami zawierającymi takie motywy, ale w tym przypadku nie narzekam, ponieważ Anne Provoost przekazała ten świat w przystępnej formie.

Opis książki przekonuje, że "Róża i wieprz" to lektura o dojrzewaniu i niełatwej podróży w głąb siebie. Owszem, mogę zgodzić się z tym stwierdzeniem, ponieważ główna bohaterka z brzydkiego kaczątka staje się przepięknym łabędziem, budzącym zachwyt, a jednocześnie strach. Jednak nie zauważyłam w tej krótkiej książce metafory inicjacji seksualnej, o której wspomina autorka. Jeśli takowa istnieje, to trzeba naprawdę usilnie doszukiwać się jej między wierszami. Ponadto nie porównałabym tej lektury do baśni pod tytułem "Piękna i Bestia". Istnieje zbyt wiele różnic pomiędzy obiema historiami, a zbliżony tytuł i niewielkie podobieństwo w zarysie samej opowieści, to jednak za mało... Znaczącym minusem książki jest także umieszczanie na początku każdego rozdziału skrótu wydarzeń, jakie będą miały miejsce na dalszych stronach. Uważam, że to zupełnie zbędny zabieg, jedynie psujący całą niespodziankę oraz radość z poznawania dalszych losów bohaterów.

"Róża i wieprz" Anny Provoost to specyficzna opowieść, która nie każdemu przypadnie do gustu. Mojego serca nie skradła na tyle, aby stać się ulubioną, jednak nie oznacza to, iż była zła. Myślę, że każdy zainteresowany czytelnik powinien sam sięgnąć po nią i przekonać się, jakie wrażenie wywrze na nim. To zaledwie 132-stronicowa lektura, którą czyta się błyskawicznie, dlatego nie powinna być stratą czasu. A nuż ktoś wyłuska z niej coś wartościowego i godnego zapamiętania...

* cytat ze str. 102

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/01/roza-i-wieprz-anne-provoost.html

Piękno jest pojęciem względnym, ponieważ to, co dla jednego wydaje się czymś wspaniałym i najlepszym na świecie, dla innego może okazać się brzydkim i niewartym niczego. Warto również pamiętać, że piękno jest czymś przejściowym i ulotnym - prędzej czy później zmaleje bądź zupełnie zniknie, co wcale nie...

Zwykle bywa tak, że to ja wybieram książki, które przeczytam... Tym razem było jednak nieco inaczej! To książka wybrała mnie :) Kiedy zgłosiłam się do konkursu organizowanego przez blogową koleżankę, nie spodziewałam się, że wygram... ale o książkę zawsze warto zawalczyć! :) Więc zgłosiłam się i... szczęście mi dopisało! :)

I cóż mogę o niej napisać? Książeczka jest dość specyficzna :) Na pewno inna niż wszystkie. Jest to historia młodej dziewczyny Róży, najmłodszej z trzech sióstr, która urodziła się zdeformowana. Jej ciało było niemal przeźroczyste, malutkie, szkielet delikatny niczym ptaszka... Nikt nie dawał jej dużych szans na przeżycie. Jedak okazała się silniejsza niż się wydawało. Z biegiem czasu stawała się coraz piękniejsza, aż jej uroda przyćmiła urodę starszych sióstr...

Co było dalej? Ciężko napisać cokolwiek więcej, aby nie zdradzić za dużo. Więc treść zostawmy już w spokoju... Jest to dość bajeczna historia. Nie przypadkowo też porównano ją do "Pięknej i bestii"... ponieważ nawiązanie do bajki Disneya jest bardzo wyraźne. Czytając tę książeczkę miałam wrażenie, że czytam właśnie bajkę lub baśń. Czyta się łatwo i szybko. Cała książeczka jest raczej niezbyt opasła, ma zaledwie 132 strony. Przeczytanie jej zajmuje jedno popołudnie lub maksymalnie dwa, dla wolniej czytających :) Lekki styl i płynny język autorki zdecydowanie w tym pomaga. Do stylu a raczej lekkiego pióra autorki, nie można mieć zastrzeżeń. Zaczynając tę książkę miałam zamiar przeczytać zaledwie kilka stron na początek, aby zorientować się czego mogę się spodziewać po tej pozycji... Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam, a opis i tytuł raczej niewiele mi mówiły. Przeczytałam pierwszą stronę, potem drugą i następną... a kiedy się ocknęłam byłam już w połowie książki! Czy to fabuła jest tak wciągająca? Raczej nie... ale styl w jakim książka została napisana, naprawdę porywa! Ja odpłynęłam, dałam się porwać tej bajecznej, tak lekko i przyjemnie napisanej historii!

Jeśli chodzi o samą treść, mam mieszane uczucia... Historia młodej dziewczyny, która urodziła się zdeformowana, szybko straciła matkę, dorastała z dwiema starszymi siostrami. Stawała się coraz piękniejsza, coraz bardziej interesowała i pociągała mężczyzn... Szczerze mówiąc nic szczególnie ciekawego w niej nie znalazłam. A Gdzie ta metafora o kobiecej inicjacji seksualnej?! Ja nie wiem... albo nie było, albo ja po prostu nie zrozumiałam tej książki tak jak powinnam :) Opowiastka całkiem przyjemna, czyta się bardzo dobrze, jest lekko i przyjemnie napisana więc można poświęcić jej te kilka godzin i przeczytać, aby tę seksualną metaforę samemu odnaleźć... :) Mnie, być może, ta historia porwałaby bardziej, gdyby nie typowo bajkowe stworki... Elfy, skrzaty, aniołki czy czarodziejskie lustro , w którym Róża widziała co dzieje się z jej ojcem? Nie, to nie dla mnie.

W każdym razie nie mogę zaprzeczyć - czytało się przyjemnie! Więc zachęcam każdego do zapoznania się z książeczką i przekonać się samemu, co się w niej kryje :) Żałować raczej nie będziecie... Bo nawet jeśli nie przypadnie Wam do gustu, uważam że jedno popołudnie można jej poświęcić :)

http://czytam-bo-lubie-ksiazki.blogspot.com/

Zwykle bywa tak, że to ja wybieram książki, które przeczytam... Tym razem było jednak nieco inaczej! To książka wybrała mnie :) Kiedy zgłosiłam się do konkursu organizowanego przez blogową koleżankę, nie spodziewałam się, że wygram... ale o książkę zawsze warto zawalczyć! :) Więc zgłosiłam się i... szczęście mi dopisało! :)

I cóż mogę o niej napisać? Książeczka jest dość...

Mój stosunek do tego utworu jest zdecydowanie ambiwalentny. Nie potrafię jej nawet ocenić. Uważam jednak, że warto przeczytać, żeby wyrobić sobie własne zdanie.

Mój stosunek do tego utworu jest zdecydowanie ambiwalentny. Nie potrafię jej nawet ocenić. Uważam jednak, że warto przeczytać, żeby wyrobić sobie własne zdanie.

Ciekawa książka. Czyta się jak bajkę.

Ciekawa książka. Czyta się jak bajkę.

"Kto mnie zabije, kto mnie wybawi z tej wiecznej szamotaniny?"
Książka Anne Provoost to rozbudowana metafora życia. Subtelne, pełne delikatności rozważania na temat dorastania i odkrywania własnej seksualności. Jestem zachwycona.

"Kto mnie zabije, kto mnie wybawi z tej wiecznej szamotaniny?"

Książka Anne Provoost to rozbudowana metafora życia. Subtelne, pełne delikatności rozważania na temat dorastania i odkrywania własnej seksualności. Jestem zachwycona.

Mega specyficzna książka. Dziwna.
Takie trochę "kopiuj-wklej" "Pięknej i Bestii".
Dobrze, że dałam za nią tylko 4zł, bo gdybym kupiła drożej - raczej bym żałowała.

Mega specyficzna książka. Dziwna.
Takie trochę "kopiuj-wklej" "Pięknej i Bestii".
Dobrze, że dałam za nią tylko 4zł, bo gdybym kupiła drożej - raczej bym żałowała.

Piękna historia o dojrzewaniu.

Piękna historia o dojrzewaniu.