doskonaly zbior opowiadań. czytałam 13 lat temu a nadal pamiętam, ze były dobre :)

doskonaly zbior opowiadań. czytałam 13 lat temu a nadal pamiętam, ze były dobre :)

Bez przekonania sięgnęłam po tę książkę i nie przekonała mnie. Czytałam powoli, nabożnie, żeby wyłapać tę głębię, ale nie wyłapałam. Ideą tej książki było pokazanie problemów czarnej społeczności walczącej o zrównanie praw. Ale ta idea nie wysuwa się tu na prowadzenie, a jest jedynie mgliście zaznaczona tu i ówdzie. Poruszone problemy mogą spotkać każdego, w każdej społeczności, w każdym miejscu na ziemi. Ogólnie nie przepadam za opowiadaniami. Można przeczytać, ale nie niekoniecznie :)

Bez przekonania sięgnęłam po tę książkę i nie przekonała mnie. Czytałam powoli, nabożnie, żeby wyłapać tę głębię, ale nie wyłapałam. Ideą tej książki było pokazanie problemów czarnej społeczności walczącej o zrównanie praw. Ale ta idea nie wysuwa się tu na prowadzenie, a jest jedynie mgliście zaznaczona tu i ówdzie. Poruszone problemy mogą spotkać każdego, w każdej...

Przypomniał mi się dzień pogrzebu mojej matki. Dostałam mleko, żeby uspokoić żołądek; udawałam, że to kawa. Wyobrażałam sobie, że piję kawę gdzie indziej. W jakimś arabskim kraju, w którym czarna kawa, podawana w małych filiżankach, jest tak mocna, że przez kilka dni nie pozwała człowiekowi usnąć. [s. 175]

Opowiadania autorstwa ZZ Packer są poniekąd jak arabska kawa – nie pozwalają usnąć ani o sobie zapomnieć. Czytane powtórnie po sześcioletniej przerwie nie tracą nic na intensywności i nadal smakują wyśmienicie. W dużej mierze dzieje się tak dzięki autentycznym bohater(k)om – czy jest to bezrobotna dziewczyna szukająca szczęścia w Tokio, pielęgniarka wytrwale głosząca Słowo Boże czy chłopak obarczony opieką nad agresywnym ojcem, wciągają czytelnika po uszy w swoje życie. W świecie małych skautek, zgryźliwych studentek i steranych pań domu odnajdujemy się bez trudu, nawet jeśli ten świat diametralnie różni się od naszego.

ZZ Packer pisze przede wszystkim o czarnych i co ważne, pisze bez lukrowania i bez roztkliwiania się. Pokazuje, że Afroamerykanie także mają swoją uprzedzenia i postępują paskudnie; że czasem irytują, śmieszą, a kiedy indziej wzruszają. Choć w Pijąc kawę… pojawiają się wątki rasistowskie, wszystkie historie mają jak najbardziej uniwersalny wymiar – kwestie tożsamości i izolacji (przymusowej albo dobrowolnej) dotykają ludzi pod każdą szerokością geograficzną. To zbiór bardzo dobrze skrojonych opowiadań – z dawką subtelnego humoru i z niebanalną puentą. Marzy mi się kolejna książka tej autorki.

Przypomniał mi się dzień pogrzebu mojej matki. Dostałam mleko, żeby uspokoić żołądek; udawałam, że to kawa. Wyobrażałam sobie, że piję kawę gdzie indziej. W jakimś arabskim kraju, w którym czarna kawa, podawana w małych filiżankach, jest tak mocna, że przez kilka dni nie pozwała człowiekowi usnąć. [s. 175]

Opowiadania autorstwa ZZ Packer są poniekąd jak arabska kawa – nie...

Chociaż każde z tych opowiadań jest bardzo dobrze napisane, a bohaterowie specyficzni i zapadający w pamięć, to brakowało mi puenty.

Chociaż każde z tych opowiadań jest bardzo dobrze napisane, a bohaterowie specyficzni i zapadający w pamięć, to brakowało mi puenty.

ZZ Packer stworzyła naprawdę dobre teksty o czarnoskórych. Moim ulubionym opowiadaniem, które dało mi chyba najwięcej do myślenia jest tytułowe "Pijąc kawę gdzie indziej" opowiadające o nastolatce uciekającej z domu, a właściwie, jak jej się wydawało "do domu".
Gorąco polecam
M.

ZZ Packer stworzyła naprawdę dobre teksty o czarnoskórych. Moim ulubionym opowiadaniem, które dało mi chyba najwięcej do myślenia jest tytułowe "Pijąc kawę gdzie indziej" opowiadające o nastolatce uciekającej z domu, a właściwie, jak jej się wydawało "do domu".
Gorąco polecam
M.

Trudno mi wyrazić jednoznaczną opinię o tej książce. Czegoś mi w niej brakowało. Niby każde opowiadanie zapowiadało się dość ciekawie, napisane barwnym językiem pełnym precyzyjnych porównań i opisów. Właśnie zaczynało się wraz z rozwojem akcji a potem jakby film się urwał, nie ma żadnego konkretnego zakończenia w żadnym opowiadaniu. Czy autorce zabrakło pomysłu? Rozumiem, że można zostawić temat otwartym i pozostawić pole wyobraźni czytelnikowi ale każdy utwór powinien mieć wstęp rozwinięcie i zakończenie i tu ewidentnie zabrakło ostatniego. A one kończą się jakby wpół akcji, nie wiadomo gdzie dane wydarzenia doprowadzają bohatera, jak na niego ostatecznie wpływają. No mnie to zirytowało, że już się wciągnęłam w jakiś wątek i czekam na finał, którego nie ma. Dlatego nie oceniam tego zbioru zbyt dobrze.

Trudno mi wyrazić jednoznaczną opinię o tej książce. Czegoś mi w niej brakowało. Niby każde opowiadanie zapowiadało się dość ciekawie, napisane barwnym językiem pełnym precyzyjnych porównań i opisów. Właśnie zaczynało się wraz z rozwojem akcji a potem jakby film się urwał, nie ma żadnego konkretnego zakończenia w żadnym opowiadaniu. Czy autorce zabrakło pomysłu? Rozumiem,...

"- Kupiłam sobie sukienkę na zimową zabawę - zwróciła się do Livii. - Długą, atłasową i wąską, z różyczkami na ramiączkach. Ramiączka są w tym miętowym kolorze, który wszystkie teraz noszą, ale reszta jest obcisła i cielista."

Cytat to część rozmowy trzech nastolatek, a właściwie ekscytacja jednej z nich z powodu udanego zakupu. I na pierwszy rzut oka nic nas tu nie dziwi. A jeśli jedna z nastolatek jest czarnoskóra ... ? Jaki kolor powinna mieć wtedy cielista sukienka ... ?

Gdyby nie ZZ Packer, nigdy bym o tym nie pomyślała. Może dlatego, że nie spotykam w swoim otoczeniu osób o kolorze skóry odmiennym od mojego, ale pewniej jest to zwykły stereotyp. Ten i wiele innych, działających w obie strony, obala ZZ Packer w swoich opowiadaniach. Pokutujące ciągle traktowanie czarnych przez białych, jako ludzi drugiego gatunku jest powszechnie znane. Zaskakuje natomiast utrwalanie tych zachowań wśród czarnoskórych bohaterów i przekazywanie ich z pokolenia na pokolenie, razem z obawami, brakiem wiary i narastającą w konsekwencji agresją. Czarnoskóra dziewczynka odruchowo zaczyna sprzątać łazienkę białych koleżanek, gdy przypadkiem się w niej znajdzie. Cóż innego miałaby tam robić? Tylko sprzątać w łazienkach białych mogła przecież jej matka. Grupa czarnych dziewcząt spotykając na obozie grupę białych spodziewa się od nich obelg i wytykania palcami. I mimo, że nic takiego się nie zdarza plan odwetu jest z miejsca gotowy. Czarnoskóry kaleki mężczyzna nie jest w stanie pojąć, dlaczego pielęgniarka lepiej traktuje białego sąsiada ze szpitalnej sali. Rozważy możliwość nagięcia swoich przekonań, żeby tylko to zmienić. Czarna studentka rezygnuje z miłości do białej koleżanki, gdy ta zaczyna o niej mówić. I coś każe przypuszczać, że miłości do czarnej koleżanki, być może nie przekreśliłaby równie łatwo.

Ciekawy jest też wątek przynależności państwowej, który autorka rzuca nam przed oczy w jednym z opowiadań. Czy bycie obywatelem jednego państwa jest w stanie usprawiedliwić naganne zachowania poza jego granicami? "Choć w Ameryce Dina przenigdy by niczego nie ukradła, kradzieże w Japonii miały dla niej ten sam ulotny, nieważki wymiar, co przeklinanie w obcym języku. Robisz to, bo jesteś czymś nieistotnym i nierealnym." Ileż podobnych przypadków zachowań Polaków za granicą jest nam znanych? Ile tych samych, słynnych tak, w wykonaniu chociażby Anglików w naszym kraju?

Lata całe nie czytałam opowiadań, a teraz cieszę się bardzo, że powrót do nich nastąpił przy okazji właśnie tego zbioru. "Pijąc kawę gdzie indziej", mimo iż traktuje o prozie życia codziennego, bynajmniej nie jest lekturą lekką i łatwą, a jednocześnie wciąga tak, że podróż w jej towarzystwie minęła mi w mgnieniu oka. Refleksje przychodzą później. A optymizmem napawa pojawiająca się na ostatnich stronach ostatniego opowiadania nadzieja i zalążek wiary w możliwość zmian.

"KIEDY DOSTAJESZ OD ŻYCIA SAME CYTRYNY, RÓB LEMONIADĘ"

"- Kupiłam sobie sukienkę na zimową zabawę - zwróciła się do Livii. - Długą, atłasową i wąską, z różyczkami na ramiączkach. Ramiączka są w tym miętowym kolorze, który wszystkie teraz noszą, ale reszta jest obcisła i cielista."

Cytat to część rozmowy trzech nastolatek, a właściwie ekscytacja jednej z nich z powodu udanego zakupu. I na pierwszy rzut oka nic nas tu nie dziwi....

W ciągu jednej książki byłam małą harcereczką, pielęgniarką w szpitalu, pomiataną nauczycielką, biedaczką na japońskich ulicach i jedyną czarną dziewczyną w szkole. Opowiadania były napisane w niesamowity sposób bo narracja była trzecioosobowa, a jednocześnie bardzo dokładnie nakreślała sylwetkę tylko jednej postaci i pozwalała, a może nawet nakazywała, wczuć się właśnie w nią. Ocena zapewne byłaby wyższa gdyby nie zbyt szeroko omówiony i poruszony właściwie w każdym z ośmiu opowiadań wątek religijny.

W ciągu jednej książki byłam małą harcereczką, pielęgniarką w szpitalu, pomiataną nauczycielką, biedaczką na japońskich ulicach i jedyną czarną dziewczyną w szkole. Opowiadania były napisane w niesamowity sposób bo narracja była trzecioosobowa, a jednocześnie bardzo dokładnie nakreślała sylwetkę tylko jednej postaci i pozwalała, a może nawet nakazywała, wczuć się właśnie w...

Zbiór opoiwadań o trudnej rzeczywiśtości czarnoskórych Amerykanów. Doprowadzeni do ostateczności, zrezygnowani, pragną walczyć, działać, realizować się, uciekać, choćby tylko myślami pić kawę gdzie indziej.

Zbiór opoiwadań o trudnej rzeczywiśtości czarnoskórych Amerykanów. Doprowadzeni do ostateczności, zrezygnowani, pragną walczyć, działać, realizować się, uciekać, choćby tylko myślami pić kawę gdzie indziej.

"Pijąc kawę gdzie indziej", to powieść złożona z ośmiu różniących się od siebie opowiadań połączonych motywem przewodnim: historie w nich opowiadają losy Afroamerykanów - prześladowaniach, stereotypach panujących w Amerykańskim, ale i nie tylko, społeczeństwie. Bohaterowie są najczęściej zagubieni w zmieniającym się społeczeństwie, gdzie ich własny świat nie uległ żadnym zmianom. Są najczęściej zmuszani (sami przez siebie, albo przez osoby z ich otoczenia) do podjęcia pewnych decyzji, które rzucają na ich życie cień. Ciężko jest żyć w rodzinie surowo przestrzegającej swojej wiary, żyjąc w biedzie... ciężko jest stanąć na nogi po stracie najbliższych. Każda z opowiedzianych historii nasączona jest brutalnością świata- mimo to zdarzają się ludzie, którzy nawet w najgorszej biedzie, z pakunkiem pełnym problemów, pomogą nie oczekując niczego w zamian.
Powieść wywiera wrażenie, jakby była subtelnym obrazem, zekranizowanej przeszłości.
Każde z opowiadań nadaje się na scenariusz filmowy, suche niekiedy opisy, pełne realności postacie... to wszystko sprawia, że każde z tych opowiadań czyta się szybko i płynnie.
Nie oczekujcie jednak po tej powieści zbyt wiele- nie ma tu górnolotnych przesłań. To książka, która pozostawia po sobie lekki niedosyt, jakby czegoś zabrakło.
Niemniej, nie żałuję, że ją zakupiłam i poświęciłam jej czas :)
Moja ocena: 5-

{https://antymateriablog.wordpress.com/2011/02/14/pijac-kawe-gdzie-indziej-zz-packer/}

"Pijąc kawę gdzie indziej", to powieść złożona z ośmiu różniących się od siebie opowiadań połączonych motywem przewodnim: historie w nich opowiadają losy Afroamerykanów - prześladowaniach, stereotypach panujących w Amerykańskim, ale i nie tylko, społeczeństwie. Bohaterowie są najczęściej zagubieni w zmieniającym się społeczeństwie, gdzie ich własny świat nie uległ żadnym...