Bardzo mi się podobała, chociaż to nie jest lektura dla amatorów sensacji, pościgów, akcji na łeb na szyję!

Bardzo mi się podobała, chociaż to nie jest lektura dla amatorów sensacji, pościgów, akcji na łeb na szyję!

Już autorka przyzwyczaiła mnie do powolnej akcji, choć akcja to złe słowo, powolnej obyczajowo-kryminalnej fabuły. Tym razem rozwiązanie wątku kryminalnego zostało sprytnie zakamuflowane.

Już autorka przyzwyczaiła mnie do powolnej akcji, choć akcja to złe słowo, powolnej obyczajowo-kryminalnej fabuły. Tym razem rozwiązanie wątku kryminalnego zostało sprytnie zakamuflowane.

audio
Czytam tę serię tylko dla poznania specyfiki życia w Norwegii, choć robi się to coraz bardziej nudne. Najlepsze w tym to podejście do pracy w służbach publicznych, zwłaszcza policjantów- nasi powinni to mieć jako materiał szkoleniowy.
Druga ciekawostka to postrzeganie "starych" ludzi i dbanie państwa o nich . Słowo procedury to nie jest puste słowo.
I analiza zachowań ludzi samotnych, zwłaszcza kobiet, ich strach, panika, obawy przed życiem a jednocześnie częsty bezwład w dochodzeniu swoich praw i szansy poprawy tego życia.
Wątek kryminalny to tylko pretekst, żeby pokazać powyższe.
Bardzo długie są te książki - 15 godz. do odsłuchania to przesada. Potrzebuję odpoczynku

audio
Czytam tę serię tylko dla poznania specyfiki życia w Norwegii, choć robi się to coraz bardziej nudne. Najlepsze w tym to podejście do pracy w służbach publicznych, zwłaszcza policjantów- nasi powinni to mieć jako materiał szkoleniowy.
Druga ciekawostka to postrzeganie "starych" ludzi i dbanie państwa o nich . Słowo procedury to nie jest puste słowo.
I analiza...

Najsłabszy kryminał, jaki miałam okazję czytać. Mimo wszystko spróbuję przebrnąć przez dalsze części serii.

Najsłabszy kryminał, jaki miałam okazję czytać. Mimo wszystko spróbuję przebrnąć przez dalsze części serii.

A mnie się to dobrze czyta, lekko, łatwo i przyjemnie i będę brnąć dalej w tej serii, bo lubię już bohaterów, bo odpoczywam czytając, bo nie wszystko musi być ambitne do bólu.

A mnie się to dobrze czyta, lekko, łatwo i przyjemnie i będę brnąć dalej w tej serii, bo lubię już bohaterów, bo odpoczywam czytając, bo nie wszystko musi być ambitne do bólu.

"Kiedyś było inaczej [..] teraz społeczeństwo jest bardziej niebezpieczne i skomplikowane. [..] Zalewa nas fala kryminalistów przekraczających wszelkie granice."

Kiedy zabieram się za kolejny tom jakiejś serii, to jest tak, jakbym odwiedzała starych znajomych. Zawsze z ciekawością zaczynam kolejną część, by dowiedzieć się, co u nich słychać, jak radzą sobie w pracy i w życiu osobistym.

Bardzo byłam ciekawa, co ciekawego wydarzyło się u Claesa Claessona i Weroniki. Otóż tak, Claes siedzi na tacierzyńskim i jak widać na załączonym obrazku, bardzo jest z tego powodu kontent 😉. Zwłaszcza że jego następczyni na komisariacie i tak wciąż się u niego radzi w sprawie prowadzonego dochodzenia. Weronika natomiast jest mniej zadowolona z powrotu do pracy w szpitalu. A może po prostu jest przemęczona zbyt długimi dyżurami ?

Coraz bardziej podobają mi się książki pani Wahlberg, są spokojne i stonowane, co niektórzy poczytują jej za wadę, owszem czasem rozbudowane opisy życia prywatnego policjantów mogą nudzić, czy nużyć, ale to w końcu też ludzie i mają swoje wzloty i upadki. Problemy i radości.

Tym razem autorka pokazuje, że nie każde więzy rodzinne są pożądane i szczęśliwe, że pieniądz wciąż rządzi światem, że niektórzy ludzie nie widzą tego co widzieć powinni, jeśli chodzi o ich własne dziecko i że socjopaci są wśród nas i mają się całkiem spoko. Jest też i spora dawka stałych bolących punktów występujących w książkach tej pisarki, czyli nierówności w zatrudnieniu i płaceniu między kobietami i mężczyznami. Powierzanie bardziej odpowiedzialnych zadań facetom itd.

Sama intryga kryminalna też była nie najgorsza, ja nie odgadłam, kto zabił starszą panią i gdzie zniknęła dziewczynka z majowymi kwiatkami. Przede mną kolejny tom "przygód" komisarza Claesa Claessona. Swoją drogą, znowu się czegoś ciekawego dowiedziałam, że swoje brudy najlepiej prać w domu i to tak w przenośni jak i dosłownie i że wspólne pralnie w budynkach wielorodzinnych, to wcale nie takie wspaniałe rozwiązanie. 🥺

"Kiedyś było inaczej [..] teraz społeczeństwo jest bardziej niebezpieczne i skomplikowane. [..] Zalewa nas fala kryminalistów przekraczających wszelkie granice."

Kiedy zabieram się za kolejny tom jakiejś serii, to jest tak, jakbym odwiedzała starych znajomych. Zawsze z ciekawością zaczynam kolejną część, by dowiedzieć się, co u nich słychać, jak radzą sobie w pracy i w...

Kryminał obyczajowy, czyli bardziej interesujące jest co się dzieję w życiu osobistym policjantów badających sprawę zbrodni niż ona sama. Na początek mamy sprawę pobicia staruszki, jakieś dziewczynka zostaje potrącona przez samochód, ach no pomaga jej dobra samarytanka, ale czy na pewno ona taka dobra. Przesłuchania sąsiadów, a w tle rozpad małżeństwa z przygodnym seksem z ex pani prowadzącej sprawę, utrata wagi przez jednego z policjantów, chyba depresja u kolejnego, och i jeszcze jest pan komisarz, który poszedł na tacierzyńskie. Regularne problemy większości społeczeństwa, ach zapomniałam staruszka nie żyje. Tak dokładnie wygląda fabuła tej książki, już w sumie się przyzwyczaiłam do takiego prowadzenia akcji przez tą autorkę i nie wiem czemu się łudzę, że otrzymam tu więcej policyjnej roboty a mniej szarego życia. Spokojnie, było parę smaczków, zwroty akcji też jakieś się pojawiły, więc jest aborcja, porwanie i chyba nowy związek czyżby jeden z policjantów okazał się homoseksualny. Ach no cóż jeżeli chodzi o sprawcę to ciężko go odgadnąć, bo pojawia się w ostatnim rozdziale, więc nawet ciężko zgadywać. Polecam ludziom, których kręci klimat co się dzieję gdy policjant zdejmuje mundur.

Kryminał obyczajowy, czyli bardziej interesujące jest co się dzieję w życiu osobistym policjantów badających sprawę zbrodni niż ona sama. Na początek mamy sprawę pobicia staruszki, jakieś dziewczynka zostaje potrącona przez samochód, ach no pomaga jej dobra samarytanka, ale czy na pewno ona taka dobra. Przesłuchania sąsiadów, a w tle rozpad małżeństwa z przygodnym seksem z...

Męcząca ilość dygresji, wątek kryminalny też dość cienki.

Męcząca ilość dygresji, wątek kryminalny też dość cienki.

Nie podobało mi się. Historia przedstawiona w tej powieści jest za bardzo obyczajowa a za mało kryminalna. Za dużo życia prywatnego bohaterów a za mało rasowego dochodzenia. Louise była zbyt nieogarnięta jak na osobę prowadzącą śledztwo. Duża ilość wątków sprawiała, że byłam zagubiona i przytłoczona nielogicznością fabuły. Nie ma w tej książce trzymającej w napięciu akcji. Poza paroma fragmentami, wszystko toczy się tu spokojnie, dla mnie trochę za spokojnie.

Nie podobało mi się. Historia przedstawiona w tej powieści jest za bardzo obyczajowa a za mało kryminalna. Za dużo życia prywatnego bohaterów a za mało rasowego dochodzenia. Louise była zbyt nieogarnięta jak na osobę prowadzącą śledztwo. Duża ilość wątków sprawiała, że byłam zagubiona i przytłoczona nielogicznością fabuły. Nie ma w tej książce trzymającej w napięciu akcji....

Szef Claes Claesson na urlopie tacierzyńskim. Mama małej Klary , doktor Veronik Lundborg , wraca do pracy w szpitalu. Claes spokojny, wyluzowany, szczęśliwy. W pracy , zastąpiła go Louise Jasiński i to ona prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa w pralni i zaginionej dziewczynki. Jak w poprzedniej części , życie toczy się powoli, śledztwo również. Spędzamy z policjantami czas w pracy i prywatnie. Ktoś choruje, ktoś rozwodzi, ktoś kupuje nowe mieszkanie. Kawałek życia policjantów z pracy i domu i obrazek szpitalny.
---------------
Czasami marzy mi się że rozstąpi się ziemia i pochłonie wszystkich pedofili i gwałcicieli.

Szef Claes Claesson na urlopie tacierzyńskim. Mama małej Klary , doktor Veronik Lundborg , wraca do pracy w szpitalu. Claes spokojny, wyluzowany, szczęśliwy. W pracy , zastąpiła go Louise Jasiński i to ona prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa w pralni i zaginionej dziewczynki. Jak w poprzedniej części , życie toczy się powoli, śledztwo również. Spędzamy z policjantami...