Jego „Pochwała niekonsekwencji…” jest wyśmienita. Bardzo różni się od poprzednich książek, gdyż jest to zlepek esejów publikowanych przed 1968 rokiem. Są to teksty, nie powiem, trudne, ale za to jakie sensoryczne, treściwe, olśniewające w logikę i wnioski.
Ponieważ były to teksty publikowane, w sumie, w niszowych periodykach, przez to są na wysokim poziomie intelektualnym. Muszę przyznać, ze trzeba to czytać w olbrzymim skupieniu oraz po kilka razy dany fragment, żeby zrozumieć i nie zgubić wątku. Kołakowski ma tę manierę, że podaje kondensat z poszczególnych, wcześniejszych filozofów, dodając własne przemyślenia i wnioski. Jego traktat o Jezusie pt. „Jezus Chrystus – prorok i reformator”, który otwiera pierwszy tom, jest prawdziwie olśniewający, racjonalny, rzeczowy. Na kilku stronach zawarł wszystko, co powinien wiedzieć o Chrystusie laik. W sieci czytałem, że zarzucano mu gloryfikację religii - tak mówili wtedy komuniści; zaś katolicy artykułowali, że to haniebny tekst. Znasz wielu filozofów, którzy potrafią stworzyć rzeczowy i mądry tekst, który dla dwóch dowolnych stron, dowolnego sporu, nie będzie w pełni akceptowalny, a przez to poruszający? On to potrafił. Wielka szkoda, że już go nie ma.

Jego „Pochwała niekonsekwencji…” jest wyśmienita. Bardzo różni się od poprzednich książek, gdyż jest to zlepek esejów publikowanych przed 1968 rokiem. Są to teksty, nie powiem, trudne, ale za to jakie sensoryczne, treściwe, olśniewające w logikę i wnioski.
Ponieważ były to teksty publikowane, w sumie, w niszowych periodykach, przez to są na wysokim poziomie intelektualnym....