Opis metod socjotechnicznych, jakimi posługują się oszuści, aby osiągnąć swoje wyrachowane cele.

Opis metod socjotechnicznych, jakimi posługują się oszuści, aby osiągnąć swoje wyrachowane cele.

Czy można sprzedać wieżę Eiffla na złom, nie będąc jej właścicielem?
Jak najbardziej tak! I to dwa razy! Dokonał tego mistrz hochsztaplerstwa Victor Lustig vel Książę na początku XX wieku. Najlepsi w sztuce mistyfikacji potrafią sprzedać, namówić, zdobyć zaufanie, wmówić i nakłonić do wszystkiego. Nawet do tego, co wydaje się nam, stojącym z boku przekrętu, niemożliwe. Nie bez powodu autorka nazywa oszustów arystokracją w świecie przestępczym. Bo, „ gdy coś wydaje się zbyt piękne, by mogło być prawdziwe, to prawdziwe nie jest, chyba że przydarza się mnie” - łudzimy się. Autorka dowodzi, że oszustwom ulegają wszyscy. Również my. A zwłaszcza sami oszuści, których gubi zbyt duża pewność siebie i przekonanie o odporności na manipulację. „Kłamiemy. Oszukujemy. Kradniemy. Urządzamy awantury. Zdradzamy. Zadajemy ciosy nożem w plecy – zarówno dosłownie, jak i w przenośni”, by „przeżyć” w społeczeństwie. Jakim cudem jeszcze nie wyeliminowaliśmy się z planety Ziemia? „Jak oni to robią? Co sprawia, że im wierzymy, i jak są w stanie wykorzystać to dla własnych celów? Dlaczego nikt jeszcze nie napisał nic o tym?”
Ta pozycja jest próbą odpowiedzi na na te i na wiele innych pytań w niej stawianych.
Autorka wyszła z założenia, że „oszustwo zaczyna się od podstaw psychologii”. Bazując na najnowszych odkryciach w dziedzinie psychologii społecznej i poznawczej, stworzyła przebieg procesu mistyfikacji, dzieląc go na dziewięć etapów. Każdy potraktowała jako osobny rozdział, w którym dokładnie go scharakteryzowała i przeanalizowała, powołując się na autorytety badaczy w tych dziedzinach nauki. Przytoczyła najgłośniejsze oszustwa oraz ich twórców. Między innymi Bernarda Madoffa, Icemana, Clarka Rockefellera czy Franka Abagnale’a, których fascynujące biografie czytałam z wypiekami na twarzy. Przypadki te potraktowała jak ilustrację omawianych procesów psychicznych zachodzących w człowieku, jak i społecznych zachodzących między ludźmi, które uwieńczyła jedną zasadą głoszoną przez genetyków – „geny ładują broń, ale to środowisko pociąga za spust”. Proponuje przy tym ciekawy test Richarda Wisemana na skłonność do oszustwa, nawet nieszkodliwego, gdyby nadarzyła się tylko taka okazja. Zastosowałam się się do zachęcającego polecenia – „Przetestuj się. Palcem wskazującym napisz sobie na czole literę „Q””.
Już?
W interpretacji wyniku kluczowym jest kierunek narysowanego ogonka. Jeśli litera napisana jest „z ogonkiem w lewo, tak by inni mogli właściwie je odczytać, jesteś skłonny do wysokiej samokontroli”. Jeśli w prawą stronę oznacza to skłonność do manipulowania rzeczywistością.
Nie zdradzę wyniku mojego testu, ale zdradzę motywację sięgnięcia po tę książkę – chciałam poznać receptę chroniącą mnie przed wszelkiej maści oszustami, bo jak dowodzi autorka, to że jeszcze nie stałam się ofiarą w moim pojęciu, to wcale nie oznacza, że nią już nie byłam. Istnieją oszustwa idealne.
Czy ją otrzymałam?
I tak, i nie. Z jednej strony już na początku autorka zastrzegła, że nasza silna potrzeba wiary we wszystko to, co nadaje życiu sens, czyni nas łatwym łupem mistyfikacji i dopóki ona istnieje, dopóty cwaniacy nie będą mieli problemu ze znalezieniem frajerów. Z drugiej strony przyswojenie sobie treści tej publikacji daje bogatą, rzeczową wiedzę na temat mechanizmów oszustwa, a tym samym umiejętność zastosowania zasady zawartej w tytule – myśl jak oszust, żeby nie dać się oszukać. Znalazłam również drugą zasadę, która można dopisać do recepty, a którą, jak większość celnych myśli w tej pozycji, autorka wyróżniła kursywą. Czyli praca, praca i jeszcze raz praca nad sobą, bo „jak mówi porzekadło, gdy raz mnie oszukasz, wstydź się; gdy drugi raz mnie oszukasz, to ja powinienem się wstydzić”.
Trudna recepta!
http://naostrzuksiazki.pl/

Czy można sprzedać wieżę Eiffla na złom, nie będąc jej właścicielem?
Jak najbardziej tak! I to dwa razy! Dokonał tego mistrz hochsztaplerstwa Victor Lustig vel Książę na początku XX wieku. Najlepsi w sztuce mistyfikacji potrafią sprzedać, namówić, zdobyć zaufanie, wmówić i nakłonić do wszystkiego. Nawet do tego, co wydaje się nam, stojącym z boku przekrętu, niemożliwe....

Zawiodłam się na tej książce. Myślę, że tytuł jest nieadekwatny do treści. Nie znajdziemy tutaj informacji jak na pewno nie dać się nabrać na większe czy mniejsze przekręty. Co prawda Konnikova opisuje mechanizmy jakie stosują oszuści jednak bardzo często nie wchodzi w szczegóły. Na ogół wszystkie opisane sprawy polegały na zbytniej łatwowierności poszkodowanych. Osoby z problemami miłosnymi, finansowymi, rodzinnymi są łatwym celem. Wystarczy bowiem powiedzieć im to czego dokładnie oczekują. Dać nadzieję, że postępując według jakiś zasad wszystko może się zmienić. Dlatego kobieta odwiedzająca wróżkę ciągle nie trafiła na swojego księcia? Inni są w związkach a ona ciągle sama, albo nieszczęśliwie zakochana. Musi coś ją blokować. Może jest za bardzo skupiona na kwestiach materialnych, które zaburzają jej energię? Warto więc pomyśleć nad depozytem w słoiku. U wróżki rzecz jasna.

Autorka przytacza wiele historii w które ciężko uwierzyć. Zaskakujące jest to jak bardzo potrafimy być naiwni i w łatwy sposób stracić cały dorobek życia. I nie dotyczy to wyłącznie osób słabo wykształconych. Oszuści są w stanie owinąć wokół palca praktycznie każdego, trzeba zastosować tylko odpowiednią metodę działania. Konnikova opisała liczne badania, które pokazują jakimi mechanizmami posługują się hochsztaplerzy. Dlaczego los wyciągnięty z puli innych staje się dla nas automatycznie cenniejszy i zaczynamy wierzyć w jego moc? A może wymienimy go jednak na inny? Nie? A gdyby ktoś zaproponował nam, że przy wymianie dostaniemy jeszcze 10zł? Ciągle się wahamy? Podświadomie pewnie czujemy, że ten da nam jednak wygraną, że to przecież NASZ los. Dlaczego inwestując pieniądze w projekt stajemy się mniej ostrożni? Zwłaszcza jeżeli są to naprawdę duże kwoty? Dlaczego mimo sygnałów, że biznes ma szansę na porażkę, ciągle chcemy wierzyć, że jakoś się uda, że przecież teraz nie można się wycofać, że już za dużo włożyliśmy w to pieniędzy (choć często wycofanie się kosztowałoby nas o wiele mniej niż uparte tkwienie w sprawie).

Autorka wyjaśnia pobieżnie dlaczego tak się dzieje. No właśnie. Pobieżnie. Słowo klucz jeżeli chodzi o tę kwestię. Tak naprawdę jej główną radą jest to, aby zachowywać w życiu zdrowy rozsądek i realnie patrzeć na wszystkie "życiowe szansy" jakie są nam proponowane. Jednak czy rozsądny człowiek nie powinien tego wiedzieć i bez lektury? Czy zatem dzięki tej książce możemy ustrzec się oszustwa? Moim zdaniem nie. Sama Konnikova zaznaczała, że naciągacze są bardzo dobrymi manipulatorami, perfekcyjnie wybierają swoje ofiary, wiedzą jaką technikę wybrać przy naszej osobowości i sytuacji życiowej.

Zawiodłam się na tej książce. Myślę, że tytuł jest nieadekwatny do treści. Nie znajdziemy tutaj informacji jak na pewno nie dać się nabrać na większe czy mniejsze przekręty. Co prawda Konnikova opisuje mechanizmy jakie stosują oszuści jednak bardzo często nie wchodzi w szczegóły. Na ogół wszystkie opisane sprawy polegały na zbytniej łatwowierności poszkodowanych. Osoby z...

Hochsztapler to najstarszy zawód świata – oto wniosek do którego dochodzi Maria Konnikova w swojej książce. „Myśl jak oszust, żeby nie dać się oszukać” to psychologiczne studium dotyczące zjawiska oszustwa. Kim są oszuści? Dlaczego w ogóle oszukujemy? Jakie cechy musi mieć prawdziwy mistrz naciągania i czym wyróżniają się jego ofiary? Te, i wiele innych zagadnień, porusza autorka w swojej książce, odsłaniając przed nami psychologiczne uwarunkowania oszustwa. Całość opiera na licznych badaniach z zakresu psychologii oraz przykładach najgłośniejszych oszustw, które pasjonowały opinię publiczną w Ameryce.

Pozycja na pierwszy rzut oka bardzo ciekawa, ale po skończonej lekturze mam pewne poczucie niedosytu. Nie wiem, czy to kwestia przekładu, czy może stylu autorki, ale przez długie fragmenty książki nie mogłem złapać odpowiedniego "rytmu czytania". Niby autorka stosuje popularne środki pisarskie (przerywanie historii w najciekawszym momencie, aby podjąć ją po kilku akapitach wyjaśnień i komentarzy, zaskakujące dopowiedzenia, powtarzane w nagłówkach najwartościowsze zdania i twierdzenia itp.),ale tak naprawdę chyba bardziej to przeszkadza niż pomaga, a lektura wciąga dopiero przy ostatnich rozdziałach. Stąd nie mogę pozbyć się wrażenia, że książka nieco na siłę zapełniona została treścią, aby sprostać narzuconemu przez wydawcę formatowi. Nie oznacza to oczywiście, że książka jest słaba. Wręcz przeciwnie, zawiera wiele interesujących informacji na temat psychologicznych źródeł oszustwa i z pewnością będzie bardzo cenną pozycją dla osób na co dzień nie zajmujących się tą dziedziną nauki.

W kolejnych rozdziałach autorka przedstawiam nam zatem elementy składowe każdego oszustwa. Zaczyna od nakreślenia cech osobowości oszukującego, jak i pokazuje wzorcowy model ofiary hochsztaplerstwa. Następnie przechodzimy do analizy kolejnych etapów oszukańczego procederu – wystawienia ofiary, stworzenia korzystnych okoliczności, przekonującego wrażenia oraz logicznej argumentacji, wytrwałości w rozwiewaniu pojawiających się wątpliwości, wreszcie końcowego „dotyku”, który najczęściej pozbawia ofiarę pieniędzy oraz rujnuje jej samoocenę. A nie raz i życie. Każdy etap podparty jest wynikami doświadczeń i badań z zakresu psychologii oraz obrazującymi zagadnienie historiami prawdziwych oszustów i ich ofiar.

Całość w sumie sprowadza się do jednego wniosku - każdy z nas, jako istota społeczna, musi mieć w jakimś stopniu rozwinięte poczucie zaufania do innych. Życie w całkowitej podejrzliwości wobec otaczającego nas świata jest nie tylko niemożliwe, ale też psychicznie niebezpieczne, gdyż grozi popadnięciem w obłęd. Na tym zaufaniu bazują oszuści, którzy albo dla korzyści materialnej, albo dla podniesienia własnej samooceny, wykorzystują tę odwieczną ludzką potrzebę w swojej brudnej grze. Smutne jest w tym wszystkim to, że współczesny świat masowej konsumpcji niebezpiecznie przesuwa z dnia na dzień granicę tego zjawiska. Produkty niezgodne z opisem, usługi pełne kruczków i wyjątków, przekaz bazujący na naszych lękach lub pragnieniach – wszystko to niebezpiecznie zbliża się do granic bezwstydnego hochsztaplerstwa. Szkoda, że ten aspekt oszustwa został nieco pominięty w książce autorki.

Zamiast tego Maria Konnikova w rozdziale 10 obdarza nas jedną, ale za to bardzo cenną refleksją. Potrzeba zaufania, która tak bezwzględnie potrafią wykorzystać oszuści, zawsze wywodzi się z innego zjawiska – wiary i nadzieji, która ma każdy z nas, i bez której życie nie miałoby żadnego sensu. Dajemy się oszukać, bo wierzymy, że oszust może nam dać to, czego pragniemy. Pieniądze, szczęście, piękno, miłość – większość z nich jest obiektem naszych nadziei, które chcemy w życiu spełnić. Wiara nieodzownie rodzi nadzieje, a nadzieja przyciąga oszustów. Jaki jest zatem sposób na to, aby absolutnie nigdy nie dać się oszukać? Porzucić nadzieje, czyli przestać żyć. Ponieważ nie jesteśmy w stanie tego zrobić, zawsze będziemy podatni na oszustwa. Tylko nasza wiedza i poczucie własnej wartości może nas ustrzec przed wielkimi stratami, na jakie chcą nas narazić oszuści. Małe porażki są nieodzownie wliczone w zjawisko, które nazywamy życiem.

Podsumowując, solidnie napisana pozycja, choć bez "fajerwerków".

Hochsztapler to najstarszy zawód świata – oto wniosek do którego dochodzi Maria Konnikova w swojej książce. „Myśl jak oszust, żeby nie dać się oszukać” to psychologiczne studium dotyczące zjawiska oszustwa. Kim są oszuści? Dlaczego w ogóle oszukujemy? Jakie cechy musi mieć prawdziwy mistrz naciągania i czym wyróżniają się jego ofiary? Te, i wiele innych zagadnień, porusza...

Niespecjalnie mnie wciągnęła, nic odkrywczego.

Niespecjalnie mnie wciągnęła, nic odkrywczego.

Styl duszny, pióro ciężkie, narracji brakuje porządku. Te wady wynagradza niebagatelny ładunek wiedzy. Książka ma nieprzesadną objętość ale jest tu wszystko co ważne w temacie. Sylwetki (nie)sławnych hochsztaplerów, ich ofiar i historie jak do oszustw doszło. Raz łapałem się za głowę jak ktoś mógł się dać tak omamić, innym razem byłem zaskoczony, że świetnie działające numery ktoś był w stanie w porę przejrzeć. Całość spaja wykład o schemacie, według którego krok po kroku kanciarze snują swoją sieć i o błędach poznawczych, które powodują ze ulegamy magii.
Dla zainteresowanych- rzecz obowiązkowa.

Styl duszny, pióro ciężkie, narracji brakuje porządku. Te wady wynagradza niebagatelny ładunek wiedzy. Książka ma nieprzesadną objętość ale jest tu wszystko co ważne w temacie. Sylwetki (nie)sławnych hochsztaplerów, ich ofiar i historie jak do oszustw doszło. Raz łapałem się za głowę jak ktoś mógł się dać tak omamić, innym razem byłem zaskoczony, że świetnie działające...

Początkowo książkę czytało mi się tragicznie, po pierwszym rozdziale byłam przekonana, że odłożę ją w kąt i już do niej nie wrócę. Skusiłam się jednak i w sumie dobrze zrobiłam, bo z każdą kolejną stroną książka wydawała się bardziej interesująca.

Początkowo książkę czytało mi się tragicznie, po pierwszym rozdziale byłam przekonana, że odłożę ją w kąt i już do niej nie wrócę. Skusiłam się jednak i w sumie dobrze zrobiłam, bo z każdą kolejną stroną książka wydawała się bardziej interesująca.

Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że ofiarami oszustów są tak wysoko postawione i inteligentne osoby, a sztuczki, na które ich nabrano, naprawdę były zaplanowane szczegółowo, aby w przebiegły sposób coś na tym ugrać. Nie zawsze można się uodpornić na oszustów. Oni stale doskonalą się w swojej profesji, ale możesz doskonalić się tak jak oni. Nie żeby iść w ich ślady, ale po to, aby poznać ich sposoby i tę drogę im zagrodzić. Kto myśli, ten ma w życiu łatwiej.
Fragment recenzji z: http://marcinkaminski.pl/mysl-jak-oszust/

Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że ofiarami oszustów są tak wysoko postawione i inteligentne osoby, a sztuczki, na które ich nabrano, naprawdę były zaplanowane szczegółowo, aby w przebiegły sposób coś na tym ugrać. Nie zawsze można się uodpornić na oszustów. Oni stale doskonalą się w swojej profesji, ale możesz doskonalić się tak jak oni. Nie żeby iść w ich ślady, ale po...

Inteligencja nie zawsze idzie w parze z mądrością. Im dłużej czytam tą książkę, tym silniejsze wrażenie mam, że jednego autorce brakuje - logicznego myślenia.

Inteligencja nie zawsze idzie w parze z mądrością. Im dłużej czytam tą książkę, tym silniejsze wrażenie mam, że jednego autorce brakuje - logicznego myślenia.

Tak naprawdę przesłuchałem jej książkę o pokerze, ale nie ma tutaj tej książki, a mnie się nie chce dopisywać, a chcę tez mieć ślad po jej przeczytaniu :)

A wracając do tematu: książka niestety przeciętna, ale pokerem bym się chyba zainteresował :)

Tak naprawdę przesłuchałem jej książkę o pokerze, ale nie ma tutaj tej książki, a mnie się nie chce dopisywać, a chcę tez mieć ślad po jej przeczytaniu :)

A wracając do tematu: książka niestety przeciętna, ale pokerem bym się chyba zainteresował :)