Nie umiem, nie umiem po prostu czytać Słowackiego bez ciągłego porównywania z Mickiewiczem. A porównanie wypada niezmiennie na korzyść autora "Pana Tadeusza". Nawet już machnę ręką na tę zupełnie nieodpowiadającą mi tematykę bliskowschodnią, wyraźnie tak drogą sercu Słowackiego, bo w końcu nie jego to wina. Ale przede wszystkim odstręcza mnie ponury nastrój strof Juliusza, ta niezmienna czarna melancholia i depresja połączona często z agresywną gwałtownością. Uczciwie przyznam, że namiętnym czytelnikiem poezji Słowackiego nie jestem, jednak to, co czytałam, sprawiło, że postrzegam go jako poetę piszącego z dna głębokiego dołu psychicznego. Wydaje mi się twórcą kompletnie pozbawionym dowcipu, wyczucia lekkości i finezji, tworzącym frazy ciężkie, chwilami wręcz kanciaste, przytłaczające, w dodatku skomponowane językiem znacznie bardziej archaicznym (w porównaniu - a jakże! - z Mickiewiczem). Nieopanowany nawał, rozlewność i metaforyczność jego opisów, w których grzęzła i zasypiała chwilami moja uwaga, a które zapewne dla wielu są właśnie dowodem artyzmu Słowackiego, wydawały mi się niekiedy nieznośnie manieryczne, emfatyczne i sztuczne - i niczym nadmiar złotogłowiu, aksamitów, brokatów i jedwabi tuszowały wątłość i rachityczność samej fabuły.

Dlatego nie podając, broń Boże, w wątpliwość pozycji Słowackiego w polskiej literaturze ani nie dyskutując z miłośnikami jego poezji, zdecydowanie identyfikuję się z tym uczniem z "Ferdydurke", który nie zgadzał się z odgórnie narzucana tezą, że "Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość". Nawet jeśli wielkim poetą był.

No był, był!, już dobrze.

Nie umiem, nie umiem po prostu czytać Słowackiego bez ciągłego porównywania z Mickiewiczem. A porównanie wypada niezmiennie na korzyść autora "Pana Tadeusza". Nawet już machnę ręką na tę zupełnie nieodpowiadającą mi tematykę bliskowschodnią, wyraźnie tak drogą sercu Słowackiego, bo w końcu nie jego to wina. Ale przede wszystkim odstręcza mnie ponury nastrój strof Juliusza,...

Nie ukrywam, nie przepadam za powieściami poetyckimi. Czytanie długich form pisanych wierszem sprawia mi problem, nie mogę się na nich skupić i często się gubię. Na szczęście większość nie jest szczególnie obszerna.

Mimo to co napisałem - polecam tę lekturę. W końcu Słowacki Wielkim Poetą Był. Tutaj możemy dostrzec jego początki, dopiero kiełkujący warsztat, który powoli osiąga sprawność. Jest też to ciekawy dokument o samym poecie, kiedy widzimy jego nieudolne próby dopasowanie własnej twórczości do obowiązujących wtedy w literaturze wzorców, z potrzeby zostania uznanym.

Może i sama lektura czasami nie sprawia wielkiej przyjemności, ale już analiza tej części twórczości Słowackiego owszem, bo już na tym etapie możemy dostrzec jego odmienność od najbardziej widocznej strefy polskiego romantyzmu. Jego dusza nie emanuje patriotyzmem, pięknem, poświęceniem. Wręcz przeciwnie, czytamy o bohaterach, którzy przejawiają się skrajnym indywidualizmem, dla których liczy się tylko ich własny interes. czasami aż epatują okrucieństwem.

Nie bez powodu to Słowackiego pokochali młodopolanie. Próbował pokonać Mickiewicza w niewłaściwej grze, bo w mroku duszy i przelewaniu tego w strofy wygrywał cały czas.

Nie ukrywam, nie przepadam za powieściami poetyckimi. Czytanie długich form pisanych wierszem sprawia mi problem, nie mogę się na nich skupić i często się gubię. Na szczęście większość nie jest szczególnie obszerna.

Mimo to co napisałem - polecam tę lekturę. W końcu Słowacki Wielkim Poetą Był. Tutaj możemy dostrzec jego początki, dopiero kiełkujący warsztat, który powoli...