Książka napisana bardzo dobrze. Przy odgłosach frontowych wybuchów czuć zapach prochu, benzyny czy opisywanego fosforu. Być może jest w niej dużo realizmu i każda wojna ma zawsze dwie strony, lecz uważam, że jest napisana po to, aby wyidealizować obraz młodych SS-manów.

Książka napisana bardzo dobrze. Przy odgłosach frontowych wybuchów czuć zapach prochu, benzyny czy opisywanego fosforu. Być może jest w niej dużo realizmu i każda wojna ma zawsze dwie strony, lecz uważam, że jest napisana po to, aby wyidealizować obraz młodych SS-manów.

Książka “Umrzeć na wiosnę” to kolejna próba przedstawienia II wojny światowej z perspektywy niemieckich żołnierzy, którzy nie mieli wyboru i musieli służyć w Waffen-SS. Autor nie wnosi nic nowego do tematu, a jedynie powiela znane już schematy i stereotypy. Bohaterowie są płascy i niewiarygodni, a ich losy nie budzą emocji. Nie ma tu żadnej głębi psychologicznej ani refleksji nad sensem wojny i ludzkiego cierpienia. Książka jest napisana prostym i banalnym językiem, pełnym krwawych i obrzydliwych opisów, które mają szokować czytelnika, ale nie dają mu żadnej wartości. Nie polecam tej książki nikomu, kto szuka prawdziwej literatury o II wojnie światowej. Jest to tylko nudna i pretensjonalna powieść, która nie zasługuje na miano “najważniejszej niemieckiej powieści dekady”, jak twierdzi niektóra prasa

Książka “Umrzeć na wiosnę” to kolejna próba przedstawienia II wojny światowej z perspektywy niemieckich żołnierzy, którzy nie mieli wyboru i musieli służyć w Waffen-SS. Autor nie wnosi nic nowego do tematu, a jedynie powiela znane już schematy i stereotypy. Bohaterowie są płascy i niewiarygodni, a ich losy nie budzą emocji. Nie ma tu żadnej głębi psychologicznej ani...

Książka o tematyce, niestety, zawsze aktualnej, a obecnie jeszcze bardziej dla Europy i naszego regionu.

Ukazuje obraz wojny z perspektywy tych "złych", którzy mieli pecha znaleźć się po niewłaściwej stronie wbrew ich woli. Smutek, złość, ale przede wszystkim bezsilność wobec niesprawiedliwości oraz ludzkich tragedii.

Druzgocące jest to, jak bardzo nie mamy wpływu na wiele spraw, jak bardzo nasze życia zależą od humorów zakompleksionych ludzi na górze oraz zwykłego farta, a na jakąkolwiek sprawiedliwość nie ma co liczyć.

Książka o tematyce, niestety, zawsze aktualnej, a obecnie jeszcze bardziej dla Europy i naszego regionu.

Ukazuje obraz wojny z perspektywy tych "złych", którzy mieli pecha znaleźć się po niewłaściwej stronie wbrew ich woli. Smutek, złość, ale przede wszystkim bezsilność wobec niesprawiedliwości oraz ludzkich tragedii.

Druzgocące jest to, jak bardzo nie mamy wpływu na...

„Najważniejsza niemiecka powieść dekady”.
Tę informację przeczytałam na okładce tytułowej tej książki. Od siebie dodam, że dekady ubiegłej, ponieważ powieść została wydana w Niemczech w 2015 roku, a w Polsce rok później, by w 2017 roku znaleźć się w półfinale Literackiej Nagrody Europy Środkowej „Angelus”. Do jej przesłania wprowadzało motto z myśli Ezechiela – „Ojcowie jedli zielone winogrona, a zęby ścierpły synom”. Wydawałoby się, że autor ukrył je w najbardziej rozbudowanej części opowieści zawierającej historię ojca narratora – Waltera, która wydarzyła się wiosną 1945 roku. Wówczas siedemnastoletniego dojarza w gospodarstwie rolnym, który ze względu na wadę wzroku nie miał szansy na powołanie do wojska. Był nastolatkiem unikającym polityki i wrogich rozgłośni, skupiającym się na dobrze wykonywanej pracy, w której był tak sumienny i czysty, że nazywano go jednym ze środków czystości – Ata. Przyjaźnił się z młodszym od siebie dojarzem Friedrichem.
Aż przyszła wiosna 1945 roku i polityka upomniała się o niego.
W tym okresie schyłku wojny, kiedy sowieci doszli do Odry, zapotrzebowanie Hitlera na żołnierzy było tak ogromne, że wcielano wszystkich zdolnych nosić broń. Czasami podstępem, bo wielu myślało w tym czasie – „nigdy nie zgłaszaj się do niczego na ochotnika, na wojnie i w kinie najlepsze miejsca są z tyłu”. Jednak dokładnie to spotkało obu nastolatków, którzy z dnia na dzień stali się żołnierzami Waffen-SS. Friedrich przekonany, że to nie jego wojna, a „cyników, którzy nie wierzą w nic oprócz prawa silniejszego” – zdezerterował. W myśl zasady Führera – „żołnierz może umrzeć, a dezerter musi umrzeć”, dowódca skazał go na karę śmierci przez rozstrzelanie. W plutonie egzekucyjnym postawił, próbującego wybronić swojego przyjaciela Friedricha, Waltera, mówiąc – „Będziesz dobrze celował, żeby nie cierpiał”.
Tej traumatycznej historii ojca nigdy nie poznał syn Waltera.
Tę tajemnicę znaną tylko czytelnikowi, ujętą w klamrę współczesnej narracji jego syna, zabrał ze sobą do grobu. Mimo pytań, próśb i nacisków, ojciec milczał do końca swoich dni, ale „to milczenie, owo głębokie zatajenie, zwłaszcza gdy chodzi o umarłych, jest ostatecznie próżnią, którą życie kiedyś samo wypełnia prawdą”. Tkwi w odkrywanej przez badaczy historii, we wspomnieniach wydobywanych z niepamięci świadków, w takich książkach, jak ta, ale przede wszystkim w pamięci komórek, bo „duchowe albo fizyczne rany mają wpływ na potomstwo. Zniewagi, razy albo kule, które cię dosięgają, ranią też twoje nienarodzone dzieci”.
Dziedzictwo wojny.
To o tym jest ta brutalna, oszczędna w słowach, ale dosadna w symbolice powieść w pełni odzwierciedlająca wszystkie aspekty wojny jak: obozy koncentracyjne, rozwiązłość kadry SS, nastroje ludności cywilnej, opresja systemu ustroju III Rzeszy, nicość jednostki i wartości wobec horroru wojny i to dlatego najważniejsze przesłanie znajduje się w niewielkiej klamrze narracji syna Waltera, rozpoczynającego i kończącego ją. Dziedzica grzechów ojca, jakich wielu było i nadal jest wśród pokolenia urodzonego po wojnie. Nie tylko Niemców. Na gruncie polskim o dziedzictwie traumy wojennej w przejmujący sposób napisała Anna Janko w opowieści opartej na faktach „Mała Zagłada”.
Obie opowiadają o horrorze wojny, która nie kończy się w dniu jej zakończenia, ale trwa nadal w traumie dziedziczonej z pokolenia na pokolenie.
naostrzuksiazki.pl

„Najważniejsza niemiecka powieść dekady”.
Tę informację przeczytałam na okładce tytułowej tej książki. Od siebie dodam, że dekady ubiegłej, ponieważ powieść została wydana w Niemczech w 2015 roku, a w Polsce rok później, by w 2017 roku znaleźć się w półfinale Literackiej Nagrody Europy Środkowej „Angelus”. Do jej przesłania wprowadzało motto z myśli Ezechiela – „Ojcowie...

„Najważniejsza niemiecka powieść dekady” okazała się historią oparta głównie na pięciu wydarzeniach. Dobrze opisanych, ale jednak pięciu wydarzeniach, które otulono opisami przyrody, czy niedziałającej żarówki. Liczyłem na coś więcej.
6/10.

„Najważniejsza niemiecka powieść dekady” okazała się historią oparta głównie na pięciu wydarzeniach. Dobrze opisanych, ale jednak pięciu wydarzeniach, które otulono opisami przyrody, czy niedziałającej żarówki. Liczyłem na coś więcej.
6/10.

„Są na wojnie sytuacje, kiedy człowiek musi być silniejszy niż wszystkie skrupuły” - „Umrzeć na wiosnę” Ralf Rothmann. Książka uznana za jedną z najważniejszych pozycji literatury niemieckiej dotyczącej II Wojny Światowej. To przejmująca historia przyjaźni dwóch chłopców, którzy w roku 1944 jako prawie jeszcze „dzieci” zostali wcieleni do Waffen SS. I nagle ze zwykłych „dojarzy” krów stają się żołnierzami. Mimo, iż nie wierzą w sprawę, o która muszą walczyć to i tak stawiają temu czoła. Bo za zdradę i dezercję grozi szubienica, smierć, rozstrzelanie.....
.........................
Niestety jeden z nich, postanawia nie uczestniczyć dalej w bezsensownej walce. I próbuje uciec z lini frontu. Ucieczka kończy się pojmaniem a wyrok śmierci, otrzymuje do wykonania przyjaciel .... i co zrobi ....
........................
Odmowa rozkazu wiąże się ze śmiercią...., czyli jaki ma wybór, czy może odmówić? Czy ma inne rozwiązanie? Czy przyjaźń zwycięży? Czy na wojnie w takich okolicznościach liczy się przyjaźń? Niby proste, prawda? Ale tak trudne, ze ciężko wybierać czy być katem czy oprawca? Dylemat, który zostawia piętno ....
......................
Niech każdy z nas odnajdzie odpowiedz na pytanie o istotę zła. Zła, które zmusza człowieka do rzeczy, myśli i czynów, które zapewne wydają się irracjonalne, a jednak prawdziwe.......

„Są na wojnie sytuacje, kiedy człowiek musi być silniejszy niż wszystkie skrupuły” - „Umrzeć na wiosnę” Ralf Rothmann. Książka uznana za jedną z najważniejszych pozycji literatury niemieckiej dotyczącej II Wojny Światowej. To przejmująca historia przyjaźni dwóch chłopców, którzy w roku 1944 jako prawie jeszcze „dzieci” zostali wcieleni do Waffen SS. I nagle ze zwykłych...

Drewniane żołnierzyki

Ralf Rothmann napisał powieść, którą można śmiało określić jako "drewno". Nie spełnia ani oczekiwań tych, którzy szukają drugowojennej wersji "Na zachodzie bez zmian" i daleko jej także do Svena Hassela oraz jego pełnych gorzkiej ironii opisów frontowej rzeczywistości. Niemniej drewno w tym wypadku jest materiałem genialnym.

Świat Rothmanna jest „drewniany" i pozbawiony barw. Emocje sprowadzają się do biernej obserwacji trupów płynących z nurtem rzek - efekt nalotów przy użyciu fosforu. Wszystko co otacza bohaterów, opisane jest z oszczędnością godną najlepszych minimalistów w malarstwie, którym na dodatek skończyły się farby. Czy jest to jednak do końca zarzut?

Jaki na dobrą sprawę ma być świat dla Niemca zimą 1944/1945 roku? Jak ma reagować, widząc kraj przechodzący właśnie swoje Nemezis? Jak ma postrzegać tą rzeczywistość Walter, 17-latek oderwany wraz z przyjacielem od życia na farmie i na siłę wcielony do Waffen-SS? "Drewniana" narracja Rothmanna, pozornie tylko wadliwa, okazuje się niezłym zabiegiem, który Pokazuje świat widziany oczami okaleczonego emocjonalnie człowieka. Oddaje nie tylko surowość ostatniej wojennej zimy, ale też stan degeneracji i zobojętnienia wywołanego rzeczywistością roku 1945. Świat widziany jakby przez przymknięte powieki, oczami krótkowidza pozbawionego okularów. Nie do końca wyraźny, surowo ciosany, szaro-biały i zimny. Świat, w którym emocje są maksymalnie spłycone, ulegają dekonstrukcji. To obronna wersja postrzegania dziejącego się dookoła szaleństwa, która ludzi upodabnia do bezdusznych zombie.

Powieść byłaby jednak nudna bez kontrastów. Dlatego autor odkrywa przed nami też to, co Walter ma w sobie pozornie wygłuszone. Prawdziwe emocje i godne greckich tragedii rozterki, rozgrywające się w umyśle tego "drewnianego żołnierzyka". Jego relacja z przyjacielem, Fiete, też traktowanym jak mięso armatnie, jest budzącym nadzieję kontrastem, gdzie emocjom nie brakuje żadnej z barw. Zestawienie mało plastycznego świata z nadmiernie rozedrganą relacją głównych bohaterów, z którego w wielu recenzjach uczyniono zarzut, to zestawienie szaleństwa z normalnością, które w targanej wybuchami bomb rzeczywistości, po prostu zamieniły miejsca. Szaleństwem jest odczuwanie i kończy się tragedią. Beznamiętność zaś normalnością, pozwalającą dalej żyć.

Walter ocaleje. Latem wróci do jednego ze zniszczonych wojną niemieckich miast. I jeszcze jeden kontrast. Tym razem zostajemy rzuceni w upalne powietrze lata w mieście. Nagrzane drga, oddając odradzające się wśród ludzi odczucia. Emanuje pełnią gorących barw. Wszyscy dookoła są jeszcze oszołomieni, ale już bardziej realni. Temperatura uczuć wydaje się oddalać od zera. Z ulicznego hydrantu, symbolicznie tryska fontanna wody. Ulga od upału, ale może też odrodzenie? Zmycie wojennych barw? Czy pokiereszowany wojną Walter też będzie w stanie oczyścić się z przeżytej traumy? Pośrednio, Rothmann sam sugeruje nam odpowiedź w ostatnim zdaniu książki krótkim: Tak.

Drewniane żołnierzyki

Ralf Rothmann napisał powieść, którą można śmiało określić jako "drewno". Nie spełnia ani oczekiwań tych, którzy szukają drugowojennej wersji "Na zachodzie bez zmian" i daleko jej także do Svena Hassela oraz jego pełnych gorzkiej ironii opisów frontowej rzeczywistości. Niemniej drewno w tym wypadku jest materiałem genialnym.

Świat Rothmanna jest...

Liczyłam na książkę na miarę Remarque'a, a dostałam dość nieciekawą historię chłopaka poniekąd zmuszonego do wzięcia udziału w II wojnie światowej. Po tak szumnej zapowiedzi bijącej po oczach "najważniejsza niemiecka powieść dekady" oczekiwania są spore, a książka zbyt przeciętna by im sprostać. Głównego bohatera ciężko polubić lub się z niż utożsamiać, jego przyjaciel zachowuje się irracjonalnie i nie do końca wiem co chce przekazać, a miłość sprowadza się w dużej mierze do obowiązku, nie ma w niej pasji, a i wydźwięk powieści jest nie do końca pacyfistyczny.

Liczyłam na książkę na miarę Remarque'a, a dostałam dość nieciekawą historię chłopaka poniekąd zmuszonego do wzięcia udziału w II wojnie światowej. Po tak szumnej zapowiedzi bijącej po oczach "najważniejsza niemiecka powieść dekady" oczekiwania są spore, a książka zbyt przeciętna by im sprostać. Głównego bohatera ciężko polubić lub się z niż utożsamiać, jego przyjaciel...

Książka bardzo ciekawa. Nie traktuje o wojnie z perspektywy linii frontu lecz zaplecza, w którym czuć wszechobecne zmęczenie wojną i wiele okrucieństw jakie ze sobą niesie. Podobał mi się klimat końca wojny (lat 44' - 45') kiedy konflikt dotknął już każdego, a dezercja i demoralizacja były powszechnym zjawiskiem. Jednak jest to tylko tło dla interesującej i momentami dramatycznej przygody głównego bohatera z wojną. Książkę czyta się bardzo szybko, jest dosyć krótka więc nie oczekujmy rozbudowanej powieści. Na minus odrobinę zbyt długie opisy krajobrazów i miejsc w których przebywają bohaterowie.

Książka bardzo ciekawa. Nie traktuje o wojnie z perspektywy linii frontu lecz zaplecza, w którym czuć wszechobecne zmęczenie wojną i wiele okrucieństw jakie ze sobą niesie. Podobał mi się klimat końca wojny (lat 44' - 45') kiedy konflikt dotknął już każdego, a dezercja i demoralizacja były powszechnym zjawiskiem. Jednak jest to tylko tło dla interesującej i momentami...

Jeśli to jest najważniejsza niemiecka powieść dekady, to boję się sięgać po niemiecką prozę. Oczywiście jest w tym stwierdzeniu pewna doza przesady, ale książka mnie nie porwała, powiem więcej, wynudziłem się niemiłosiernie podczas lektury. Doceniam koncept - wydarzenia z II wojny światowej z perspektywy, jakże dla nas obcej, a mianowicie z punktu widzenia niemieckiego żołnierza. Książka przypomina w pewnych aspektach serial "Nasze matki, nasi ojcowie" i jestem w stanie zrozumieć potrzebę zrozumienia tych traumatycznych wydarzeń z perspektywy bliskiej samym Niemcom. To trudne spojrzenie i autor sprawił, że możemy na chwilę stanąć po drugiej stronie barykady. Podejrzewam, że odbiór tej powieści jest inny w Niemczech, a inny u nas, ale to nie jest zarzut główny w przypadku tej powieści. Nim jest po prostu nuda oraz płytki rys charakterologiczny bohaterów, banalna fabuła i brak wyciągnięcia z tej historii co smaczniejszych kąsków. Duży potencjał i jeszcze większe rozczarowanie.

Jeśli to jest najważniejsza niemiecka powieść dekady, to boję się sięgać po niemiecką prozę. Oczywiście jest w tym stwierdzeniu pewna doza przesady, ale książka mnie nie porwała, powiem więcej, wynudziłem się niemiłosiernie podczas lektury. Doceniam koncept - wydarzenia z II wojny światowej z perspektywy, jakże dla nas obcej, a mianowicie z punktu widzenia niemieckiego...