Czarownica

Po "Czarownicę" Anny Litwinek sięgnęłam ze względu na tytuł. Lubię oderwać się od rzeczywistości i przeczytać literaturę, która nawiązuje do przeszłych wierzeń w bogów naszych rodzimych bądź też zagranicznych. Czarownice najczęściej są z nimi w jakiś sposób powiązane dlatego z ogromnym zainteresowaniem się za nią zabrałam.
Bohaterka tej powieści to Sonia Hunamska, która z zawodu jest dziennikarką. Pracuje w jednej z lokalnych gazet. Do biura ma najbliżej ale notorycznie się spóźnia do pracy.
Pewnego ranka budzi się po koszmarze i zauważa, że jest brudna a pod paznokciami ma zaschniętą krew. Oględziny pomieszczeń mieszkalnych nie wskazują na to aby cokolwiek złego jej lub komuś innemu w tym mieszkaniu się stało. Jest to jeden z pierwszych niepokojących przypadków, które się jej przytrafiają a wątpliwości, że nie zwariowała rozwiewa jej ciotka o imieniu Hala, wyjaśniając, że może należeć do pewnego ginącego już kręgu „mądrych ludzi”.
Natomiast na pobliskim cmentarzu prowadzone były wykopaliska archeologiczne i ponoć zostały odkryte wampirze groby. A że zbliża się halloween to temat dla dziennika w którym pisze wydaje się wielce „na czasie”. W tym celu koniecznie musi porozmawiać z kierownikiem wykopalisk Igorem Petrarką. Od tego momentu ich ścieżki w zasadzie próbują się ze sobą „przeciąć” a oni nawet nie zdają sobie sprawy jak wiele mają ze sobą wspólnego.
Niestety ktoś bardzo nie chce aby Sonia opublikowała swój artykuł. Tą osobą jest kościelny adwokat Aleksander Sot.
W książce pojawia się również wątek Kościoła jednak jako czegoś złego. Za każdym razem przedstawiony w barwie czarnej. Nigdy szarej czy białej. Dlatego niektóre osoby mogą poczuć niesmak podczas czytania pewnych wątków.
Styl jakim napisana jest ta powieść nie jest zły. Autorka pisze językiem, który raczej większości czytelników przypadnie do gustu. Muszę jednak w tym miejscu nadmienić, że czegoś mi w tej lekturze zabrakło. Jak dla mnie co poniektóre fragmenty są zbyt infantylne, pewne wątki mogłyby zostać rozbudowane, jak na przykład charakterystyka „mądrych ludzi” i ich bóstw ochronnych. Według mnie autorka bardziej powinna była się na nich skupić. Za mało „magii” i historii z nią związanej w powieści, która ma o niej traktować. Dlatego też po przeczytaniu poczułam się rozczarowana „Czarownicą”, co nie oznacza, że nie znajdzie swoich wiernych fanów.

Po "Czarownicę" Anny Litwinek sięgnęłam ze względu na tytuł. Lubię oderwać się od rzeczywistości i przeczytać literaturę, która nawiązuje do przeszłych wierzeń w bogów naszych rodzimych bądź też zagranicznych. Czarownice najczęściej są z nimi w jakiś sposób powiązane dlatego z ogromnym zainteresowaniem się za nią zabrałam.
Bohaterka tej powieści to Sonia Hunamska, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podobała książka. Szczególnie, że mam odczucia odnośnie Religi podobne do głównej bohaterki. Czekam na kolejne tomy.

Bardzo mi się podobała książka. Szczególnie, że mam odczucia odnośnie Religi podobne do głównej bohaterki. Czekam na kolejne tomy.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie przeciętna. Dodaję gwiazdkę za przystępny język, którym posługuje się autorka. Czytanie szło gładko. Nie urzekła mnie jednak tematyka powieści, po prostu nie moje klimaty.

Jak dla mnie przeciętna. Dodaję gwiazdkę za przystępny język, którym posługuje się autorka. Czytanie szło gładko. Nie urzekła mnie jednak tematyka powieści, po prostu nie moje klimaty.

Pokaż mimo to

Mocno średnia książka. Najpierw przez 100 stron zastanawiałam się o co w ogóle chodzi, a potem większość wątków rozwinęło się ni z gruszki ni z pietruszki, a inne w ogóle nie zostały wyjaśnione. A to wszystko na jedynych 400 stronach. No nie polecam za bardzo chociaż sam motyw pogańskich bóstw, mądrych ludzi, silnych kobiet - całkiem fajny.

Mocno średnia książka. Najpierw przez 100 stron zastanawiałam się o co w ogóle chodzi, a potem większość wątków rozwinęło się ni z gruszki ni z pietruszki, a inne w ogóle nie zostały wyjaśnione. A to wszystko na jedynych 400 stronach. No nie polecam za bardzo chociaż sam motyw pogańskich bóstw, mądrych ludzi, silnych kobiet - całkiem fajny.

Pokaż mimo to

Sonia pracuje w redakcji i jako dziennikarka ma za zadanie napisać artykuł o wykopaliskach prowadzonych na cmentarzu koło kościoła. Okazuje się, że są tam najprawdopodobniej groby wampirów, więc prosi o pomoc ekscentrycznego archeologa. Dodatkowo interesuje się tą sprawą na własną rękę, co sprawia, że poznaje kościelnego adwokata, który przedstawia jej bardzo brutalne wizje i zna szczegóły z jej życia. Do tego wszystkiego z Sonia zauważa krew pod swoimi paznokciami, a ciotka-podróżniczka przybywa na ratunek z wyjaśnieniami.

Opis książki mnie zainteresował, ale jeszcze bardziej moją uwagę przykuła okładka, więc te kilka lat temu zdecydowałam się ją kupić. Przeczytałam 40 stron i ją porzuciłam. Teraz w ramach mojego maratonu #stoshańbyzliteratką postanowiłam do niej wrócić i znowu miałam ochotę rzucić ją w cholere. Tak potwornie nudnej historii chyba w życiu nie czytałam. Myślę, że nie przesadzę, jeśli powiem, że połowa książki to był ciągły tekst, a właściwie opisy przyrody i fragmenty starych ksiąg. Część z nich na pewno była dziełem autorki, ale część była prawdziwa, ponieważ były przypisy. Do tego wszystkiego nie zabrakło tam historycznych opisów i zdań po łacinie. Dla fana takich rzeczy to może było spoko, ale nie dla mnie. Jeśli już pojawiły się dialogi to były one sztuczne i jakby wymuszone. Cała fabuła była nudna. Zwroty akcji wcale nie były zaskoczeniem. Jeśli one w ogóle tam były, bo ja ich nie zauważyłam. Bohaterowie byli nijacy, chociaż widać było, że autorka starała się przedstawić ich w ciekawy i odmienny sposób. Niestety nie udało się. Ja szczerze liczyłam na miłosny trójkąt, o którym była mowa w opisie, z ciekawym wątkiem fantastycznym w tle, a dostałam za to nudny wątek o czarownicy, prawie znikome ilości romansu i suche fakty 😒 Jeszcze bardzo mocno na moją opinię wpływa wątek religijny w książce. Nie chodzi mi o odmienne poglądy, bo religia została tutaj przedstawiona jako coś złego, ale po prostu odniesienia do niej, do Biblii i do wiary bardzo mnie irytowały. Byłam nimi obrzucana z każdej strony.

Sonia pracuje w redakcji i jako dziennikarka ma za zadanie napisać artykuł o wykopaliskach prowadzonych na cmentarzu koło kościoła. Okazuje się, że są tam najprawdopodobniej groby wampirów, więc prosi o pomoc ekscentrycznego archeologa. Dodatkowo interesuje się tą sprawą na własną rękę, co sprawia, że poznaje kościelnego adwokata, który przedstawia jej bardzo brutalne wizje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zachęcona ciekawym opisem sięgnęłam po "Czarownicę" z nadzieję na coś dobrego. I na tej nadziei się skończyło. Książka jest w najlepszym wypadku średnia. Oczywiście są elementy ciekawe, ale były one rzadkie. Głowna postać Soni miejscami mnie irytowała swoim niedojrzałym zachowaniem. Czasami miałam wrażenie, że czytam o jakiejś rozwydrzonej nastolatce. Nie wiem, czy taki właśnie miała zamysł autorka, jednak mnie to nie przekonało. Również opisy obrzędów i magii były zbyt kliniczne, jak dla mnie. Oczywiście wszystko to moja subiektywna opinia. Całość mi się dłużyła i szczerze zmusiłam się, żeby ją skończyć.

Zachęcona ciekawym opisem sięgnęłam po "Czarownicę" z nadzieję na coś dobrego. I na tej nadziei się skończyło. Książka jest w najlepszym wypadku średnia. Oczywiście są elementy ciekawe, ale były one rzadkie. Głowna postać Soni miejscami mnie irytowała swoim niedojrzałym zachowaniem. Czasami miałam wrażenie, że czytam o jakiejś rozwydrzonej nastolatce. Nie wiem, czy taki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co ja się tej książki naszukałam po tym jak ją przeczytałam wypożyczoną z biblioteki. Tak mi się spodobała, że przeszukałam cały internet, aby ją mieć w prywatnych zbiorach i mam. Jest tu magia i dziennikarskie śledztwo, jest historia i rodzinne sekrety. Jest też próba oszukania przeznaczenia, które i tak na swoim postawi. Czarownica to bardzo przyjemna lektura, którą czyta się w mig. Mnie się podobała i sądzę, że nie jednemu przypadnie do gustu.

Co ja się tej książki naszukałam po tym jak ją przeczytałam wypożyczoną z biblioteki. Tak mi się spodobała, że przeszukałam cały internet, aby ją mieć w prywatnych zbiorach i mam. Jest tu magia i dziennikarskie śledztwo, jest historia i rodzinne sekrety. Jest też próba oszukania przeznaczenia, które i tak na swoim postawi. Czarownica to bardzo przyjemna lektura, którą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnio w moje ręce wpadały książki, które przygnębiały, smuciły, niepokoiły czytelnika poruszaną w nich tematyką. Przyszedł w końcu czas na chwilę odpoczynku. Pomóc w tym miała pozycja „Czarownica” Anny Litwinek. Opis z tyłu okładki był obiecujący – trochę magii, trochę miłości. W sam raz na kilka godzin restartu. Jednak czy faktycznie ta powieść spełniła swoje zadanie (i moje oczekiwania) i pomogła odciąć się od rzeczywistości?

No, cóż… Nie bardzo.

Ale zacznijmy od początku.

„Czarownica” to powieść o losach Soni Hunamskiej, młodej dziennikarki pracującej dla lokalnego dziennika. Poznajemy ją w momencie zbierania materiałów do ciekawego i nieco kontrowersyjnego reportażu o wampirzych pochówkach, jakie odkryto w mieście. Praca nad niecodziennym tematem zbiega się w czasie z niepokojącymi snami, jakie dręczą główną bohaterkę. Okazuje się, że są one wynikiem jej magicznej natury, która właśnie się przebudziła i domaga się uwolnienia. Sonia musi podjąć decyzję o przejściu przez rytuał, który pozwoli jej dołączyć do świata czarownic. Mają jej w tym pomóc ciocia, która wychowuje ją od czasu tajemniczego zniknięcia matki dziewczyny oraz nieco powściągliwy, by nie powiedzieć sztywny, doktor archeologii, który jest kierownikiem wykopalisk. Nie będzie to jednak łatwe, ponieważ ich plany wciąż krzyżuje tajemniczy kościelny prawnik, który za wszelką cenę chce powstrzymać Sonię przed ostatecznym podjęciem decyzji.

Sięgając po tę pozycję nie czytałam opisu z tyłu okładki. Treść książki była dla mnie tajemnicą. To, co przede wszystkim mnie do niej zachęciło, była rekomendacja Katarzyny Bereniki Miszczuk, autorki książek z serii Kwiat paproci, którą uwielbiam. Po jej zapewnieniach miałam nadzieję na kolejną wspaniałą, intrygującą i wciągającą historię z magią w tle. Początkowo czytanie szło gładko – przyjemny język, nieco cięty humor, ciekawie zarysowana główna postać. W skrócie wszystko to, co potrzebne jest w dobrej powieści. Niestety, mniej więcej w jednej trzeciej książki pierwsze dobre wrażenie zaczyna powoli ustępować znudzeniu. Szybko okazuje się, że akcja praktycznie stoi w miejscu a zwroty akcji są tak słabe, że czytelnik niemal ich nie zauważa. Dodatkowo opisy obrzędów, rytuałów i magicznego świata są mdłe i sztuczne. Autorka chętnie korzysta z naukowych źródeł traktujących o starosłowiańskich wierzeniach a niektóre opisy brzmią, jakby żywcem wyjęte z encyklopedii. Sumując to wszystko czytelnik może odnieść wrażenie, jakby „magiczne” fragmenty zostały napisane na siłę, kompletnie nie pasując do wcześniejszego charakteru książki.

Pomysł Anny Litwinek miał ogromny potencjał, który niestety nie został w pełni wykorzystany. Przede wszystkim zawiódł mnie wątek fantastyczny – oczekiwałam naprawdę porywającej historii, która bez reszty mnie wciągnie i sprawi, że będę z niecierpliwością czekała na ciąg dalszy. Jeśli jednak kolejna część przygód Soni Hunamskiej pojawi się na rynku, to już teraz wiem, że ominę ją szerokim łukiem. Mimo tego, że jestem w stanie wskazać elementy, które zagrały w tej pozycji całkiem nieźle, to niestety było ich zbyt mało, bym chciała poświęcić tej historii swój czas. I choć wiem, że w internecie można znaleźć całkiem sporo przychylnych opinii dla „Czarownicy”, to z przykrością muszę stwierdzić, że osobiście nie polecam tej powieści.

Przeczytacie, nie przeczytacie? Decyzja należy do was!

Ostatnio w moje ręce wpadały książki, które przygnębiały, smuciły, niepokoiły czytelnika poruszaną w nich tematyką. Przyszedł w końcu czas na chwilę odpoczynku. Pomóc w tym miała pozycja „Czarownica” Anny Litwinek. Opis z tyłu okładki był obiecujący – trochę magii, trochę miłości. W sam raz na kilka godzin restartu. Jednak czy faktycznie ta powieść spełniła swoje zadanie (i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam pod wpływem impulsu. Jakieś 20 lat temu moją wielką miłością była "Saga o Ludziach Lodu", więc mam sentyment do takich klimatów. Od samego początku drażnią niekończące się przymiotniki, zbytnio rozbudowane opisy, które niczego nie wnoszą. Przez większą część utworu jakby przedzieramy się przez treść, dopiero pod koniec autorce udało się mnie zainteresować i zatrzymać na dłużej przy lekturze. Zakończenie mnie nieco rozczarowało.

Po książkę sięgnęłam pod wpływem impulsu. Jakieś 20 lat temu moją wielką miłością była "Saga o Ludziach Lodu", więc mam sentyment do takich klimatów. Od samego początku drażnią niekończące się przymiotniki, zbytnio rozbudowane opisy, które niczego nie wnoszą. Przez większą część utworu jakby przedzieramy się przez treść, dopiero pod koniec autorce udało się mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo sympatyczna lektura

Bardzo sympatyczna lektura

Pokaż mimo to