Czarownica

Zachęcona ciekawym opisem sięgnęłam po "Czarownicę" z nadzieję na coś dobrego. I na tej nadziei się skończyło. Książka jest w najlepszym wypadku średnia. Oczywiście są elementy ciekawe, ale były one rzadkie. Głowna postać Soni miejscami mnie irytowała swoim niedojrzałym zachowaniem. Czasami miałam wrażenie, że czytam o jakiejś rozwydrzonej nastolatce. Nie wiem, czy taki właśnie miała zamysł autorka, jednak mnie to nie przekonało. Również opisy obrzędów i magii były zbyt kliniczne, jak dla mnie. Oczywiście wszystko to moja subiektywna opinia. Całość mi się dłużyła i szczerze zmusiłam się, żeby ją skończyć.

Zachęcona ciekawym opisem sięgnęłam po "Czarownicę" z nadzieję na coś dobrego. I na tej nadziei się skończyło. Książka jest w najlepszym wypadku średnia. Oczywiście są elementy ciekawe, ale były one rzadkie. Głowna postać Soni miejscami mnie irytowała swoim niedojrzałym zachowaniem. Czasami miałam wrażenie, że czytam o jakiejś rozwydrzonej nastolatce. Nie wiem, czy taki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co ja się tej książki naszukałam po tym jak ją przeczytałam wypożyczoną z biblioteki. Tak mi się spodobała, że przeszukałam cały internet, aby ją mieć w prywatnych zbiorach i mam. Jest tu magia i dziennikarskie śledztwo, jest historia i rodzinne sekrety. Jest też próba oszukania przeznaczenia, które i tak na swoim postawi. Czarownica to bardzo przyjemna lektura, którą czyta się w mig. Mnie się podobała i sądzę, że nie jednemu przypadnie do gustu.

Co ja się tej książki naszukałam po tym jak ją przeczytałam wypożyczoną z biblioteki. Tak mi się spodobała, że przeszukałam cały internet, aby ją mieć w prywatnych zbiorach i mam. Jest tu magia i dziennikarskie śledztwo, jest historia i rodzinne sekrety. Jest też próba oszukania przeznaczenia, które i tak na swoim postawi. Czarownica to bardzo przyjemna lektura, którą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnio w moje ręce wpadały książki, które przygnębiały, smuciły, niepokoiły czytelnika poruszaną w nich tematyką. Przyszedł w końcu czas na chwilę odpoczynku. Pomóc w tym miała pozycja „Czarownica” Anny Litwinek. Opis z tyłu okładki był obiecujący – trochę magii, trochę miłości. W sam raz na kilka godzin restartu. Jednak czy faktycznie ta powieść spełniła swoje zadanie (i moje oczekiwania) i pomogła odciąć się od rzeczywistości?

No, cóż… Nie bardzo.

Ale zacznijmy od początku.

„Czarownica” to powieść o losach Soni Hunamskiej, młodej dziennikarki pracującej dla lokalnego dziennika. Poznajemy ją w momencie zbierania materiałów do ciekawego i nieco kontrowersyjnego reportażu o wampirzych pochówkach, jakie odkryto w mieście. Praca nad niecodziennym tematem zbiega się w czasie z niepokojącymi snami, jakie dręczą główną bohaterkę. Okazuje się, że są one wynikiem jej magicznej natury, która właśnie się przebudziła i domaga się uwolnienia. Sonia musi podjąć decyzję o przejściu przez rytuał, który pozwoli jej dołączyć do świata czarownic. Mają jej w tym pomóc ciocia, która wychowuje ją od czasu tajemniczego zniknięcia matki dziewczyny oraz nieco powściągliwy, by nie powiedzieć sztywny, doktor archeologii, który jest kierownikiem wykopalisk. Nie będzie to jednak łatwe, ponieważ ich plany wciąż krzyżuje tajemniczy kościelny prawnik, który za wszelką cenę chce powstrzymać Sonię przed ostatecznym podjęciem decyzji.

Sięgając po tę pozycję nie czytałam opisu z tyłu okładki. Treść książki była dla mnie tajemnicą. To, co przede wszystkim mnie do niej zachęciło, była rekomendacja Katarzyny Bereniki Miszczuk, autorki książek z serii Kwiat paproci, którą uwielbiam. Po jej zapewnieniach miałam nadzieję na kolejną wspaniałą, intrygującą i wciągającą historię z magią w tle. Początkowo czytanie szło gładko – przyjemny język, nieco cięty humor, ciekawie zarysowana główna postać. W skrócie wszystko to, co potrzebne jest w dobrej powieści. Niestety, mniej więcej w jednej trzeciej książki pierwsze dobre wrażenie zaczyna powoli ustępować znudzeniu. Szybko okazuje się, że akcja praktycznie stoi w miejscu a zwroty akcji są tak słabe, że czytelnik niemal ich nie zauważa. Dodatkowo opisy obrzędów, rytuałów i magicznego świata są mdłe i sztuczne. Autorka chętnie korzysta z naukowych źródeł traktujących o starosłowiańskich wierzeniach a niektóre opisy brzmią, jakby żywcem wyjęte z encyklopedii. Sumując to wszystko czytelnik może odnieść wrażenie, jakby „magiczne” fragmenty zostały napisane na siłę, kompletnie nie pasując do wcześniejszego charakteru książki.

Pomysł Anny Litwinek miał ogromny potencjał, który niestety nie został w pełni wykorzystany. Przede wszystkim zawiódł mnie wątek fantastyczny – oczekiwałam naprawdę porywającej historii, która bez reszty mnie wciągnie i sprawi, że będę z niecierpliwością czekała na ciąg dalszy. Jeśli jednak kolejna część przygód Soni Hunamskiej pojawi się na rynku, to już teraz wiem, że ominę ją szerokim łukiem. Mimo tego, że jestem w stanie wskazać elementy, które zagrały w tej pozycji całkiem nieźle, to niestety było ich zbyt mało, bym chciała poświęcić tej historii swój czas. I choć wiem, że w internecie można znaleźć całkiem sporo przychylnych opinii dla „Czarownicy”, to z przykrością muszę stwierdzić, że osobiście nie polecam tej powieści.

Przeczytacie, nie przeczytacie? Decyzja należy do was!

Ostatnio w moje ręce wpadały książki, które przygnębiały, smuciły, niepokoiły czytelnika poruszaną w nich tematyką. Przyszedł w końcu czas na chwilę odpoczynku. Pomóc w tym miała pozycja „Czarownica” Anny Litwinek. Opis z tyłu okładki był obiecujący – trochę magii, trochę miłości. W sam raz na kilka godzin restartu. Jednak czy faktycznie ta powieść spełniła swoje zadanie (i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam pod wpływem impulsu. Jakieś 20 lat temu moją wielką miłością była "Saga o Ludziach Lodu", więc mam sentyment do takich klimatów. Od samego początku drażnią niekończące się przymiotniki, zbytnio rozbudowane opisy, które niczego nie wnoszą. Przez większą część utworu jakby przedzieramy się przez treść, dopiero pod koniec autorce udało się mnie zainteresować i zatrzymać na dłużej przy lekturze. Zakończenie mnie nieco rozczarowało.

Po książkę sięgnęłam pod wpływem impulsu. Jakieś 20 lat temu moją wielką miłością była "Saga o Ludziach Lodu", więc mam sentyment do takich klimatów. Od samego początku drażnią niekończące się przymiotniki, zbytnio rozbudowane opisy, które niczego nie wnoszą. Przez większą część utworu jakby przedzieramy się przez treść, dopiero pod koniec autorce udało się mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo sympatyczna lektura

Bardzo sympatyczna lektura

Pokaż mimo to

Rewelacja. Trochę magii, czarownic i pogańskich zwyczajów w XXI wieku. Mój ulubiony temat poza oczywiście Thrillerem. Świetnie się czyta, lekka lektura na każdą porę dnia.

Rewelacja. Trochę magii, czarownic i pogańskich zwyczajów w XXI wieku. Mój ulubiony temat poza oczywiście Thrillerem. Świetnie się czyta, lekka lektura na każdą porę dnia.

Pokaż mimo to

Kupilam te ksiazke bo okladka mnie poprostu zahipnotyzowala. Kobieta z burza rudych lokow i ten wzrok. Napewno choc raz w zyciu kazdy mol ksiazkowy kupil taka bo jaral sie okladka jestem tego pewna!Pierwszy raz czytalam ksiazke gdzie temat dotyka watku fantasy. Ale wkrecilam sie bo wszystko bylo w polsce jakos tak blizsze sercu opisy. Zawsze gdzies jako mala dziewczynka interesowaly mnie czarownice ta pozycja mnie troche zachecila do zglebienia tematu wiadomo iz tutaj autorka zawarla fikcje literacka ale zachecilo mnie do zglebienia tematu. Latwa w stylu lekko sie czytalo. Jesli ktos lubie lekkie czytadlo na jesienne wieczory w sam raz.

Kupilam te ksiazke bo okladka mnie poprostu zahipnotyzowala. Kobieta z burza rudych lokow i ten wzrok. Napewno choc raz w zyciu kazdy mol ksiazkowy kupil taka bo jaral sie okladka jestem tego pewna!Pierwszy raz czytalam ksiazke gdzie temat dotyka watku fantasy. Ale wkrecilam sie bo wszystko bylo w polsce jakos tak blizsze sercu opisy. Zawsze gdzies jako mala dziewczynka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W cywilizowanym świecie nie ma miejsca dla głosu matki natury. Ograniczamy nasz związek z przyrodą poprzez blokady wynikające z innych życiowych priorytetów: z pogoni za karierą, z obawy przed opinią społeczną, z symbiozy ze wszechogarniającą nas elektroniką.
Negujemy pomoc natury w wyzwoleniu się ze stresu poprzez choćby przebywanie na łonie natury, której przecież jesteśmy częścią.
Tropem własnej wizji pradawnych, przedchrześcijańskich wierzeń opartych na ścisłym związku człowieka z przyrodą, a umiejscowiomych obecnie, prowadzi czytelnika Anna Litwinek w swojej powieści „Czarownica”.
Jest to lekka, acz intrygująca lektura. Choć zauważyłam w niej brak konsekwencji jeśli chodzi o kreowanie charakterów postaci oraz nieprawdopodobne zdarzenia, nawet jak na magię (zatrzymanie oddychania na dobę), to książkę czytało mi się swobodnie i z zaciekawieniem.
„Bo tam coś jest, wiem o tym. Ukryte w świecie, na krańcach jego postrzegania.”

W cywilizowanym świecie nie ma miejsca dla głosu matki natury. Ograniczamy nasz związek z przyrodą poprzez blokady wynikające z innych życiowych priorytetów: z pogoni za karierą, z obawy przed opinią społeczną, z symbiozy ze wszechogarniającą nas elektroniką.
Negujemy pomoc natury w wyzwoleniu się ze stresu poprzez choćby przebywanie na łonie natury, której przecież...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sonia Hunamska jest dziennikarką zajmującą się sprawą najnowszych wykopalisk w jej mieście przy kościele parafialnym - a konkretniej dziwnych pochówków rytualnych z zamierzchłych czasów. W celu zdobycia jak największej ilości informacji kontaktuje się z doktorem archeologii. Iwo Petrarka jest człowiekiem specyficznym i nieco ekscentrycznym - co jak najbardziej pasuje do jego profilu wykształcenia i zdobytego stopnia naukowego. Nie ufa Soni i nie chce powierzyć jej wszystkich interesujących ją informacji w temacie prac wykopaliskowych.

W życiu Soni zaczynają mieć miejsce dziwne wydarzenia - począwszy od niemal namacalnie realistycznych snów, poprzez omdlenia i "sny na jawie". Nagle także do jej życia powraca przyjaciel Tytus, z którym niegdyś łączyło ją silne uczucie oraz ciotka Hala. Sonią zaczyna się interesować również adwokat kościelny - Aleksander Sot. Jak się okazuje w trakcie lektury, każda z tych osób ma swój powód do troski o dziewczynę i każda z nich przejawia go w całkowicie inny sposób. Która z nich chce jednak jej dobra będącego w zgodzie z jej naturą?
Płomienne rude włosy, czerwone korale, pomoc z kamienia i odkrycie samej siebie... Czy to wystarczy Soni aby narodzić się na nowo czy też zapragnie podążyć za wskazówkami prawnika kościelnego? Czy jest jakakolwiek osoba, którą Sonia może nazwać swoim prawdziwym przyjacielem?

Sonia Hunamska jest dziennikarką zajmującą się sprawą najnowszych wykopalisk w jej mieście przy kościele parafialnym - a konkretniej dziwnych pochówków rytualnych z zamierzchłych czasów. W celu zdobycia jak największej ilości informacji kontaktuje się z doktorem archeologii. Iwo Petrarka jest człowiekiem specyficznym i nieco ekscentrycznym - co jak najbardziej pasuje do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przeciętna. Przegadana, całą historię można było zawrzeć w kilku rozdziałach i opisać co będzie się działo dalej z główną bohaterką. Generalnie miałam wrażenie, że autorka miała pomysł i do połowy książki fajnie hulało, a potem zdechło. Zmarnowany czas.

Bardzo przeciętna. Przegadana, całą historię można było zawrzeć w kilku rozdziałach i opisać co będzie się działo dalej z główną bohaterką. Generalnie miałam wrażenie, że autorka miała pomysł i do połowy książki fajnie hulało, a potem zdechło. Zmarnowany czas.

Pokaż mimo to