Po tą książkę sięgnęłam ponieważ sam Mark Twain uważał ją za swoje najlepsze dzieło. Na te czasy autopromocja więc świetna a same dzieło słabe. Ciężko się czytało od początku choć koniec zaczął wciągać - sąd nad Joanną. Ale jeśli ktoś lubi tematykę sądów to z klasyki lepszy jest Kafka. Twain na maksa wyidealizował Joannę. Od pierwszego rozdziału to się nie trzyma kupy. Nie wiem czy to naiwność pisarza czy potrzeba stworzenia bogini dla chrześcian. Książkę oddam do biblioteki bo nie mam komu jej polecić. Są lepsze do czytania. Przykro mi ponieważ to Mark Twain. I zgadzam się ze wszystkimi trzema opiniami jakie są wystawione przed moją.

Po tą książkę sięgnęłam ponieważ sam Mark Twain uważał ją za swoje najlepsze dzieło. Na te czasy autopromocja więc świetna a same dzieło słabe. Ciężko się czytało od początku choć koniec zaczął wciągać - sąd nad Joanną. Ale jeśli ktoś lubi tematykę sądów to z klasyki lepszy jest Kafka. Twain na maksa wyidealizował Joannę. Od pierwszego rozdziału to się nie trzyma kupy. Nie...

Mark Twain, recenzowaną przeze mnie powieść, uważał za dzieło swojego życia. Przygotowywał się do jej napisania bardzo długo, gromadząc liczne materiały, aby jak najlepiej oddać żywot francuskiej bohaterki. Warto zresztą w tym miejscu dodać, że w czasach, kiedy Twain pisał powieść, Joanna d’Arc nie była jeszcze wyniesiona na ołtarze. Jej beatyfikacja miała miejsce w 1909 roku, a kanonizacja 11 lat później. Zastanawiając się nad formą powieści, która w najlepszy sposób przedstawiałaby życie i czyny Joanny d’Arc, Twain postanowił napisać ją w formie autobiografii fikcyjnej postaci Louisa de Conte – giermka i sekretarza Dziewicy Orleańskiej.

Powieść składa się z trzech części, nazwanych księgami. Są one pewnego rodzaju dziennikiem życia Joanny, napisanym już przez 82-letniego starca, wspomnianego Louisa de Conte. W powieści pojawia się bardzo dużo ocen minionych wydarzeń, postaci występujących na kartach powieści oraz refleksji dotyczących Francji, Kościoła katolickiego i konkretnych ludzkich zachowań. Pierwszą część, zatytułowaną „W Domremy” można uznać za prolog. Poznajemy w niej dzieciństwo Joanny oraz opis objawień, których doświadczyła w wieku 12 lat. Druga cześć „Na dworze i w obozie” stanowi zasadniczą treść książki. Jest to przedstawienie wszystkich najważniejszych działań. I tych bojowych, prowadzonych przez Joannę na froncie z wojskami angielskimi jak i tych dworskich - rozgrywających się w pałacach francuskich możnych, na czele z delfinem Karolem VII. Ostatnia część - „Proces i Męczeństwo” - przedstawia bardzo szczegółowo kilkumiesięczne przesłuchania oraz męczeńską śmierć Joanny na stosie. Całość wieńczy, krótki esej Marka Twaina. Z jednej strony można go uznać za rodzaj streszczenia książki, a z drugiej za obszerne przedstawienie motywów jakimi kierował się autor, pisząc swoje dzieło.

Twain bardzo silnie zarysował postać Joanny - jest ona bez wątpienia kluczową figurą pojawiającą się na kartach książki. Autor, słowami de Conte, bardzo starannie charakteryzuję prostą chłopkę z Domremy. Joanna to u niego bardzo silna osobowość, twarda w swoich żądaniach, ale również w pełni oddana Francji i Kościołowi. Momentami można wręcz odnieść wrażenie, że jej postać nieco przytłacza innych bohaterów. W mojej opinii większość z nich jest praktycznie niezauważalna, z wyjątkiem może samego de Conte oraz Karola VII. Twain do tego stopnia skupił się na Joannie d’Arc (którą notabene był osobiście głęboko zauroczony),że czytelnik ma momentami wrażenie, że w książce występuję wyłącznie ona. Czy może jednak być inaczej? Pozostali bohaterowie książki, im dalej w las, nie poruszają innych tematów jak tylko dotyczących bohaterskiej córki Jaquesa z Ars i Izabeli Romee.

Czytaj więcej: https://histmag.org/mark-twain-joanna-darc-recenzja-12118

Mark Twain, recenzowaną przeze mnie powieść, uważał za dzieło swojego życia. Przygotowywał się do jej napisania bardzo długo, gromadząc liczne materiały, aby jak najlepiej oddać żywot francuskiej bohaterki. Warto zresztą w tym miejscu dodać, że w czasach, kiedy Twain pisał powieść, Joanna d’Arc nie była jeszcze wyniesiona na ołtarze. Jej beatyfikacja miała miejsce w 1909...

Myślałem,że przeczytam fabularyzowaną historię Joanny D`Arc,napisaną przez wybitnego autora,a tu tylko cuda,cuda,objawienia,głosy,święci i grzesznicy.Pięknie jest ta powieść napisana,i za to jedna gwiazdka więcej,lecz treść - beznadzieja.

Myślałem,że przeczytam fabularyzowaną historię Joanny D`Arc,napisaną przez wybitnego autora,a tu tylko cuda,cuda,objawienia,głosy,święci i grzesznicy.Pięknie jest ta powieść napisana,i za to jedna gwiazdka więcej,lecz treść - beznadzieja.

Książka Marca Twaina to bajka o Joannie D'ark. Wyidealizował jej postać do przesady. Powieść przesycona jest takimi określeniami, jak "najszlachetniejsza dusza we wszechświecie", "uczciwa na wskroś dzieweczka" . O "bitwenym ogniu" w oczach Joanny momentami ciężko już było czytać. Czuć jednak w tej przesadzie i patosie fascynację postacią Joanny.
Ja wolałabym jednak zobaczyć bardziej autentyczny obraz tej postaci. Obraz kogoś, kto być może był fenomenem swojej epoki, postacią charyzmatyczną, z wybijającym się ponad współczesność intelektem. A może jednak kogoś szalonego, schizofrenicznego. Chciałabym zobaczyć obraz dziewczyny, która przebojem wdarła się w męski świat, który ją wykorzystał, zdradził i wydał na zagładę.
Na domiar złego powieść prawie całkowicie pozbawiona jest klimatu średniowiecza i tzw. realiów epoki.

Książka Marca Twaina to bajka o Joannie D'ark. Wyidealizował jej postać do przesady. Powieść przesycona jest takimi określeniami, jak "najszlachetniejsza dusza we wszechświecie", "uczciwa na wskroś dzieweczka" . O "bitwenym ogniu" w oczach Joanny momentami ciężko już było czytać. Czuć jednak w tej przesadzie i patosie fascynację postacią Joanny.
Ja wolałabym jednak...