Mimo iż druga część utworu jest fragmentaryczna i czyta się ją ciężko, bo nie zna się proweniencji pojawiających się nagle postaci, to i tak według mnie jest to dzieło z prefiksem arcy-.

Tytułowe martwe dusze są tylko pretekstem do tego, by pokazać powierzchowność żywych rosyjskich dusz. Jakże Gogol mistrzowsko opisuje sylwetki, zachowania i działania swoich bohaterów. I jakże te jego spostrzeżenia są ciągle aktualne i trafne.

Jest ironicznie:
„Zrobił się taki zamęt: donos jechał wierzchem na donosie i zaczęły wychodzić na jaw takie sprawy, jakich słońce nie widziało, a nawet takie, których w ogóle nie było”.
„Nawet chłopska świnia wyglądała na szlachcica”

Jest obrazowo:
„z bosymi nogami tak oblepionymi błotem, że z dala można by było je wziąć za buty”
„Tymczasem psy zanosiły się wszystkimi możliwymi głosami: jeden podniósł łeb do góry i zawodził tak przeciągle, tak gorliwie, jakby mu Bóg wie ile za to płacono. Drugi odbębniał swoje pośpiesznie, niczym zakrystian. Między jednym a drugim brzęczał jak dzwonek pocztyliona niezmordowany dyszkant młodego zapewne szczeniaczka, a wreszcie wszystko pokrywał bas – może stare psisko albo po prostu zwierzę obdarzone potężną psią naturą, bo chrypiał, tak jak chrypi w chórze bas, kiedy koncert zbliża się do kulminacji, tenorzy wspinają się na place, usilnie pragnąc wyciągnąć wysoką nutę i kto tylko może, rwie się wzwyż, odrzucając głowę do tyłu, a on jeden, wcisnąwszy w krawat nieogolony podbródek, przysiadł, do ziemi niemal przykucnął i z tej pozycji wypuszcza swoją nutę, od której trzęsą się i brzęczą szyby w oknach”.

Pachnie Gombrowiczem
„Czyś ty się już takim niedźwiedziem urodził, uniedźwiedziło cię życie w zapadłej wsi”

Dodam, że opis Sobakiewicza, jego postury, sposobu bycia, umeblowania domu, etc. należy do moich ulubionych. W tym miejscu w książce mam zakładkę, by do tego fragmentu wracać. No i tam pada słynne:
„Ja ich wszystkich znam, wszystko oszuści, całe miasto tam takie: oszust na oszuście i oszustem pogania. Wszystko Judasze. Tam tylko jeden porządny człowiek jest: prokurator. A i z niego też, prawdę mówiąc, świnia.”

Czytałam Martwe dusze przetłumaczone przez Wiktora Dłuskiego i zachęcam do sięgnięcia właśnie po ten przekład. Posiadam stary egzemplarz przełożony przez Broniewskiego, taki w którym jeszcze nie ma drugiej części dzieła (po raz pierwszy przetłumaczona została dopiero w 1998) i porównałam moje ulubione fragmenty w obu książkach. I nie, że Broniewski wypada tragicznie, nie, ale „Martwe dusze” w wydaniu Dłuskiego brzmią wyraziściej.

(@almos dziękuję za polecenie przekładu Dłuskiego) 😊

PS
Zapomniałam wspomnieć o koniu tarantowatym, z którym stangret Selifan miał na pieńku. Wszystkie fragmenty, w których ten koń się prezentuje też należą do moich ulubionych.

Mimo iż druga część utworu jest fragmentaryczna i czyta się ją ciężko, bo nie zna się proweniencji pojawiających się nagle postaci, to i tak według mnie jest to dzieło z prefiksem arcy-.

Tytułowe martwe dusze są tylko pretekstem do tego, by pokazać powierzchowność żywych rosyjskich dusz. Jakże Gogol mistrzowsko opisuje sylwetki, zachowania i działania swoich bohaterów. I...

Ogromna szkoda, że ,,Martwe dusze” pozostały powieścią niedokończoną. Śledzenie perypetii Cziczikowa sprawiło mi dużo przyjemności i nie mogę wyjść z zachwytu nad subtelnie wplecionym w nie humorem. Mikołaj Gogol prezentuje w swoim utworze sylwetki przedstawicieli rosyjskiego społeczeństwa XIX wieku i czyni to tak, że nie sposób ich zapomnieć. Na pewno jeszcze kiedyś będę chciała sięgnąć ponownie po ,,Martwe dusze”.

Ogromna szkoda, że ,,Martwe dusze” pozostały powieścią niedokończoną. Śledzenie perypetii Cziczikowa sprawiło mi dużo przyjemności i nie mogę wyjść z zachwytu nad subtelnie wplecionym w nie humorem. Mikołaj Gogol prezentuje w swoim utworze sylwetki przedstawicieli rosyjskiego społeczeństwa XIX wieku i czyni to tak, że nie sposób ich zapomnieć. Na pewno jeszcze kiedyś będę...

8/10
Ta nieukończona powieść Gogola opowiada o podróżach oszusta Pawła Iwanowicza Cziczikowa, przemierzającego rosyjskie gubernie, od jednego majątku ziemskiego do drugiego. Celem tych podróży jest wykupienie od gospodarzy tytułowych martwych dusz, czyli zmarłych chłopów, których śmierć nie została jeszcze odnotowana w spisach ludności. Jest to jednak dla Gogola zaledwie pretekst by ukazać rosyjską mentalność i przeróżne ludzkie charaktery, zwłaszcza przywary. Cel podróży bohatera czytelnika pozna dopiero pod koniec książki, co tym bardziej zachęca do jej lektury.

W założeniu "Martwe Dusze" miały być nowożytną, prozatorską wariacją na temat "Boskiej Komedii", ale znajdą się tutaj także odniesienia do Homera. Cziczikow jest trochę jak Odyseusz, wieczny podróżnik przemierzający bezkresne morze - carską Rosję. Skłonność do długich dygresji i porównań jest iście homerycka. Pierwszy i jedyny ukończony przez Gogola tom odpowiada dantejskiemu Piekłu. Kolejne gospodarstwa, do których zajeżdża kibitka Cziczikowa, są niczym jego kolejne kręgi. W prezentowaniu gospodarzy i ich otoczenia Gogol uderza w mocne, satyryczne tony, z których wynika wiele sytuacyjnego humoru, ale mimo to odniosłem wrażenie, że powieść jest dość powtarzalna. Autor rzadko wprowadza jakiekolwiek urozmaicenie w fabule, przez co szybko się zacząłem nudzić, mimo dość sporego zróżnicowania charakterów gospodarzy, z którymi spotyka się Cziczikow. Gdyby powieść zostałaby ukończona, patrząc po długości pierwszego tomu, całe dzieło liczyłoby blisko 1000 stron. Wątpię, by przez ten długi czas Gogol zdołałby mnie zatrzymać jako czytelnika.

Jednakże wpływ "Martwych dusz" na literaturę rosyjską tzw. Złotego Wieku jest olbrzymi, co jest odczuwalne przy minimalnym zaznajomieniu się z późniejszymi dziełami rosyjskiej prozy. Czytając Gogola nie sposób zauważyć licznych podobieństw jego stylu do stylu innych wielkich autorów. Satyryczny humor i krytyka pewnych postaw przypomina Czechowa, trzeźwa charakterystyka postaci i poetyczne opisy przyrody - Tołstoja, a żywe dialogi i rozwlekłe dygresje - Dostojewskiego. U Gogola jest to wszystko, ale brakuje w tym pewnego celu i jednej, stałej myśli, która przyświecałaby całemu dziełowi. Miałem dość duże oczekiwania względem "Martwych Dusz" i oczywiście trochę się zawiodłem - gdybym przed ich czytaniem dowiedział się, że powieść nie została ukończona, prawdopodobnie zdołał obniżyć swoje oczekiwania i bawić się lepiej. Pomimo tego jest to bardzo dobra powieść i wielki, bardzo wpływowy klasyk, który warto znać. Wcześniej był już Puszkin, a nawet Lermontow, jednak to właściwie od Gogola zaczyna się Złoty Wiek.

8/10
Ta nieukończona powieść Gogola opowiada o podróżach oszusta Pawła Iwanowicza Cziczikowa, przemierzającego rosyjskie gubernie, od jednego majątku ziemskiego do drugiego. Celem tych podróży jest wykupienie od gospodarzy tytułowych martwych dusz, czyli zmarłych chłopów, których śmierć nie została jeszcze odnotowana w spisach ludności. Jest to jednak dla Gogola zaledwie...

Jak na powieść sprzed prawie dwustu lat zadziwia aktualnością pewnych spostrzeżeń. Historia jest prosta, bohaterowie często wręcz przerysowani, wyolbrzymieni w swych wadach, satyryczni, a splot fabuły układa się w logiczną całość. Autor również nie pozostaje obojętny, jest tu niejako nawet częścią powieści. Rzadko zdarza się również by w tak starych powieściach wyjaśnienie działań głównego bohatera było opisane dopiero na końcu, a szkoda, bo uważam, że ten zabieg trzyma czytelnika w napięciu i każde brnąć dalej przez książkę, nawet jeśi nie każdy wątek jest wciągający. Styl pisania u Gogola momentami mocno przypominał mi Dostojewskiego, ale trzeźwa ocena bohaterów i pewna ich krytyka kojarzyła mi się już z Tołstojem. Bardzo przyjemna lektura.

Jak na powieść sprzed prawie dwustu lat zadziwia aktualnością pewnych spostrzeżeń. Historia jest prosta, bohaterowie często wręcz przerysowani, wyolbrzymieni w swych wadach, satyryczni, a splot fabuły układa się w logiczną całość. Autor również nie pozostaje obojętny, jest tu niejako nawet częścią powieści. Rzadko zdarza się również by w tak starych powieściach wyjaśnienie...

Powieść, która bardzo mnie ujęła swoim stylem i językiem. Naprawę zachwyciłam się Gogolem i pewnie sięgnę po kolejne jego dzieła.
Podróżując wraz z Cziczikowem wysłuchiwałam dygresji autora (, bo jest to ten typ książki, w której jest ich trochę),a sama fabuła niezmiernie mnie zainteresowała.
Problemem stała się dla mnie część druga, nie dlatego, żeby miała być mniej interesująca, ale ciężko wczytać się w niedokończony rękopis. W przypisach pełno jest informacji o brakujących rozdziałach, zakończeniach zdań itp. To niewątpliwie wielka strata dla całego dorobku literackiego, gdyż pierwsza część jest fantastyczna i pragnęłabym mieć odrobinę większy wgląd na drugą.
Co do Cziczikowa, nie mam o nim jeszcze jednoznacznej opinii, może z czasem sobie taką utworzę. Niemal każda postać w książce ma w sobie coś intrygującego i kompletnie innym typem człowieka: jedni budzą sympatię, politowanie, jeszcze inni irytację bądź rozbawienie.

Powieść, która bardzo mnie ujęła swoim stylem i językiem. Naprawę zachwyciłam się Gogolem i pewnie sięgnę po kolejne jego dzieła.
Podróżując wraz z Cziczikowem wysłuchiwałam dygresji autora (, bo jest to ten typ książki, w której jest ich trochę),a sama fabuła niezmiernie mnie zainteresowała.
Problemem stała się dla mnie część druga, nie dlatego, żeby miała być mniej...

Dotrwałem do połowy książki. Więcej nie dałem już rady. Zobaczyłem tylko koniec na sam koniec......
Nie zaprzeczam, że książka Mikołaja Gogola wielkim dziełem jest. Jednak to wszystko jest tak rozwlekłe, że mnie osobiście znużyło. Powieść można by było skrócić do 300 stron powiedzmy.....i samą kwintesencję czytelnik otrzymał by w normalnym trybie. Sama esencja która wydobywa się z książki jest przytłoczona, kryje się w środku orzecha rzecz jasna, ale tym razem ten orzech ma zbyt grubą skorupę. Zabrakło tym razem cierpliwości. Ciekawość też ma swoje granice.....

Jako, że nie przeczytałem całości od deski do deski nie ocenię, w żaden sposób tego dzieła.

Nie mniej wytrwałym polecam. Zaglądanie w ludzkie sumienia, zaglądanie w ich psychikę to sprawa niezwykle ciekawa........jedna z najciekawszych z którymi człowiek może się zmierzyć.

Dotrwałem do połowy książki. Więcej nie dałem już rady. Zobaczyłem tylko koniec na sam koniec......
Nie zaprzeczam, że książka Mikołaja Gogola wielkim dziełem jest. Jednak to wszystko jest tak rozwlekłe, że mnie osobiście znużyło. Powieść można by było skrócić do 300 stron powiedzmy.....i samą kwintesencję czytelnik otrzymał by w normalnym trybie. Sama esencja która...

Dzieło Gogola to jeden z klasyków strawnych dla współczesnego czytelnika, choć jego odbiór może być zupełnie inny. Dla mnie był to przede wszystkim przyjemny styl, dość zabawny, a także ciekawa konstrukcja, w której dopiero na końcu dowiadujemy się co i jak. Więcej na blogu: https://jedenakapit.blogspot.com/2020/05/martwe-dusze-mikolaj-gogol.html

Dzieło Gogola to jeden z klasyków strawnych dla współczesnego czytelnika, choć jego odbiór może być zupełnie inny. Dla mnie był to przede wszystkim przyjemny styl, dość zabawny, a także ciekawa konstrukcja, w której dopiero na końcu dowiadujemy się co i jak. Więcej na blogu: https://jedenakapit.blogspot.com/2020/05/martwe-dusze-mikolaj-gogol.html

Książka dotyczy głównie sytuacji w XIX wiecznych wioskach rosyjskich. Pomimo niektórych topornych opisów i dygresji o niczym, nie powiem, nawet ciekawa książka. Zdecydowanie ma swój charakter. Opisy ludności wiejskiej, zwyczaje i tradycje odrywają człowieka od rzeczywistości, teraźniejszych problemów i zagadnień. W niektórych momentach nawet śmieszy. Utwór sam w sobie, krytykuje częste zachowania ówczesnych Rosjan, między innymi: pijaństwo, lenistwo, korupcja, oszustwa, zachłanność et cetera.

Książka dotyczy głównie sytuacji w XIX wiecznych wioskach rosyjskich. Pomimo niektórych topornych opisów i dygresji o niczym, nie powiem, nawet ciekawa książka. Zdecydowanie ma swój charakter. Opisy ludności wiejskiej, zwyczaje i tradycje odrywają człowieka od rzeczywistości, teraźniejszych problemów i zagadnień. W niektórych momentach nawet śmieszy. Utwór sam w sobie,...

Początek wciągnął mnie, świetny język opisujący życie i zwyczaje w dawnej Rosji. Jednak im dalej w las...tym trochę gorzej. Może faktycznie brakuje nie powstałej dalszej części

Początek wciągnął mnie, świetny język opisujący życie i zwyczaje w dawnej Rosji. Jednak im dalej w las...tym trochę gorzej. Może faktycznie brakuje nie powstałej dalszej części

Choć to książka o "martwych duszach" (zmarłych pracownikach folwarków, z których wciąż można czerpać profity),to jednak zdradza wyjątkowo żywą duszę Rosji.

Choć to książka o "martwych duszach" (zmarłych pracownikach folwarków, z których wciąż można czerpać profity),to jednak zdradza wyjątkowo żywą duszę Rosji.