Wszystko czego wam nie powiedziałam

Lata 50 - 60 XX wieku mieszane małżeństwo - Amerykanka i Chińczyk (urodzony w Ameryce ale Azjata) i ich rodzina.
Ona z ambicjami, chce być lekarzem, on - wykładowca, chce być akceptowany przez innych. Rodzina składająca się z rodziców i ich trojga dzieci.
Uwaga rodziców skupia się na jednym dziecku. Każde z rodziców chce jak najlepiej dla córki, próbuje poprzez nią zrealizować swoje ambicje - matka chce aby córka była lekarką, ojciec aby była lubiana.
Do czasu .... Lydia znika. Nikt nie wie gdzie jest.
Policja odnajduje ciało nastolatki w jeziorze i nagle okazuje się, że nikt jej nie znał, ani rodzice ani rodzeństwo, które funkcjonowało jakby obok rodziny, bo cała uwaga rodziców skupiała się na środkowym dziecku.
Aby zrozumieć co się stało trzeba się cofnąć w czasie do czasów młodości jej rodziców.
Nie pomoże w zaleczeniu traumy u jej rodzeństwa, ale może pomoże nam, czytającym czego nie robić własnym dzieciom....

Lata 50 - 60 XX wieku mieszane małżeństwo - Amerykanka i Chińczyk (urodzony w Ameryce ale Azjata) i ich rodzina.
Ona z ambicjami, chce być lekarzem, on - wykładowca, chce być akceptowany przez innych. Rodzina składająca się z rodziców i ich trojga dzieci.
Uwaga rodziców skupia się na jednym dziecku. Każde z rodziców chce jak najlepiej dla córki, próbuje poprzez nią...

Książka wciągająca. Tak naprawdę można ją zjeść przy jednym posiedzeniu. Opowiada o ciężkiej relacji rodzinnej pełnej niedopowiedzeń. Pokazuje jak ważna jest otwarta rozmowa oraz zrozumienie dla drugiego człowieka. Jego wad zalet tym kim naprawdę jest.

Książka wciągająca. Tak naprawdę można ją zjeść przy jednym posiedzeniu. Opowiada o ciężkiej relacji rodzinnej pełnej niedopowiedzeń. Pokazuje jak ważna jest otwarta rozmowa oraz zrozumienie dla drugiego człowieka. Jego wad zalet tym kim naprawdę jest.

Przychodzi mi na myśl tylko trywialne porównanie, proszę wybaczyć: histotria rozwija się jak pączek róży, pokazuje coraz to nowe warstwy portretu psychologicznego rodziny. Warto.

Przychodzi mi na myśl tylko trywialne porównanie, proszę wybaczyć: histotria rozwija się jak pączek róży, pokazuje coraz to nowe warstwy portretu psychologicznego rodziny. Warto.

Nie za bardzo podobała mi się ta książka. Do złudzenia przypominała mi prozę Jodi Picoult, co samo w sobie nie jest może niczym złym, ale jakbym chciała czytać coś Jodi Picoult, to bym sięgnęła po coś Jodi Picoult. Normalnie czekałam, aż zacznie się scena na sali sądowej.

Główną zaletą tej powieści jest to, że dobitnie pokazuje, jakim rodzicem nie być. Poza tym niestety niespecjalnie wciąga, a brak komunikacji między bohaterami jest wręcz komiczny, a z czasem doprowadza do szału. Książka dobra, ale nie powaliła mnie na kolana.

Nie za bardzo podobała mi się ta książka. Do złudzenia przypominała mi prozę Jodi Picoult, co samo w sobie nie jest może niczym złym, ale jakbym chciała czytać coś Jodi Picoult, to bym sięgnęła po coś Jodi Picoult. Normalnie czekałam, aż zacznie się scena na sali sądowej.

Główną zaletą tej powieści jest to, że dobitnie pokazuje, jakim rodzicem nie być. Poza tym niestety...

Czuję się, jakbym dostała po głowie.
Choć książka jest smutna i przytłaczająca, nie roniłam łez. Nie tym razem. To nie jest czysty smutek, a smutek zakażony poczuciem winy i lękiem - czy ja też robię źle? Nie spałam całą noc, starając się wymyślić od nowa dobry sposób na życie.
https://baixiaotai.blogspot.com/2019/11/celeste-ng-wszystko-czego-wam-nie.html

Czuję się, jakbym dostała po głowie.
Choć książka jest smutna i przytłaczająca, nie roniłam łez. Nie tym razem. To nie jest czysty smutek, a smutek zakażony poczuciem winy i lękiem - czy ja też robię źle? Nie spałam całą noc, starając się wymyślić od nowa dobry sposób na życie.
https://baixiaotai.blogspot.com/2019/11/celeste-ng-wszystko-czego-wam-nie.html

Debiutancka powieść Celeste Ng "Wszystko, czego wam nie powiedziałam" to opowieść o tym, co może się wydarzyć, kiedy zaniedbujemy swoje marzenia i pragnienia. To dramatyczna historia relacji rodzinnych, ukazująca niebezpieczeństwo projekcji niespełnionych ambicji na własne dzieci. Stawiająca trudne pytania o przestrzeń dla realizacji celów, która powinna być szanowana i respektowana.

To również opowieść o braku dojrzałości do bycia rodzicem w ogóle. A co za tym idzie o dźwiganiu odpowiedzialności za takich rodziców przez dzieci, która często staje się ciężarem ponad siły.

Opowiedziana w sposób subtelny, nieoskarżająca nikogo, a jedynie starająca się wytłumaczyć jak głęboko funkcjonuje w każdym z nas, schemat wdrukowany przed laty w domu rodzinnym. W mojej opinii jest to lektura niezwykle mądra, pozwalająca wyciągnąć własne wnioski czytelnikom. Dążąca do ukazania jaką wartością jest człowiek sam w sobie. Jak istotna jest samoakceptacja i próba budowania poczucia wartości, nieopierająca się na opiniach otoczenia.

Polecam wszystkim, którzy nie lubią korzystać z poradników psychologicznych, lecz w sposób przystępny, chcieliby się dowiedzieć czegoś o tym, jak starać się żyć bez masek, w zgodzie ze sobą. Pod czas lektury, można stawiać sobie pytania i dzięki refleksjom udać się w niesamowitą podróż w głąb siebie.

Debiutancka powieść Celeste Ng "Wszystko, czego wam nie powiedziałam" to opowieść o tym, co może się wydarzyć, kiedy zaniedbujemy swoje marzenia i pragnienia. To dramatyczna historia relacji rodzinnych, ukazująca niebezpieczeństwo projekcji niespełnionych ambicji na własne dzieci. Stawiająca trudne pytania o przestrzeń dla realizacji celów, która powinna być szanowana i...

Po raz kolejny doświadczam bardzo nieprzyjemnego wrażenia, czy sprawdzam się jako rodzic. Czy nie krzywdzę swoich dzieci przerzucając na nie swoje niespełnione pragnienia czy marzenia? Mam nadzieję, że jednak nie. Syn od małego był zdecydowany związać swoją przyszłość z prawem, które raczej nie jest mi po drodze, a córka może troszkę bardziej roztrzepana, łączy swoje zainteresowania z przedmiotami ścisłymi, do których ja nigdy głowy nie miałam. więc chyba mogę odetchnąć z ulgą. Zresztą nigdy nie stawałam na drodze moim pociechom, bez względu na to co sobie w danym momencie swojego życia wymyślili, że akurat będą robić.
Czytając powieść Celste NG człowiek odnosi wrażenie, że rodzina, o której mowa, to jakaś jedna wielka tragedia. Tam nikt nie dorósł do swojej roli. Każdy myśli tylko o sobie o swoich "problemach". Ja też nie byłam przygotowana do małżeństwa, a tym bardziej do macierzyństwa, które spadło na mnie troszkę niespodziewanie w wieku 22 lat, ale jakoś się ogarnęłam, wydoroślałam trochę szybciej niż moi rówieśnicy. Jak każdy też pewnie popełniłam wiele błędów wychowawczych, ale nigdy nie byłam egoistką, zawsze na pierwszym planie były dzieci i razem z nimi skończyłam dwa kierunki studiów, także da się realizować zawodowo, jeśli tylko się chce. Oczywiście, że miałam ogromne wsparcie ze strony męża czy rodziców, bo chyba na tym polega życie w rodzinie.
Dramat wokół którego krąży cała opowieść, tak naprawdę mógłby się nigdy nie wydarzyć, gdyby matka z ojcem, chociaż odrobinę wczuli się w swoje role i na serio potraktowali swoje dziecko, a właściwie wszystkie dzieci. Jak widać traktuję bardzo osobiście tego typu historie, może to niektórych drażnić, ale sami widzicie, co może się stać, jak się myśli tylko o sobie. Dla mnie jest to całkowicie niezrozumiałe, aczkolwiek mam wśród swoich znajomych osoby, które na swoje dzieci próbują przelać swoje niespełnione ambicje, niestety. Zawsze w takiej sytuacji najbardziej cierpi ten mały bezbronny człowiek, który kochając swoich rodziców chce im się przypodobać i zgadza się na wszystko by ich zadowolić kosztem swojego cierpienia, do którego nie przyznaje się przed nikim. Konsekwencje takiego postępowania mogą być opłakane. Dlatego ludzie OGARNIJCIE SIĘ I NIE KRZYWDŹCIE SWOICH DZIECI SWOIMI POMYSŁAMI!
Serdecznie polecam.

Po raz kolejny doświadczam bardzo nieprzyjemnego wrażenia, czy sprawdzam się jako rodzic. Czy nie krzywdzę swoich dzieci przerzucając na nie swoje niespełnione pragnienia czy marzenia? Mam nadzieję, że jednak nie. Syn od małego był zdecydowany związać swoją przyszłość z prawem, które raczej nie jest mi po drodze, a córka może troszkę bardziej roztrzepana, łączy swoje...

Przejmująca, napisana oszczędnym językiem rodzinna opowieść o trudnych relacjach rodzinnych, niespełnionych oczekiwaniach, gigantycznej presji i rasiźmie w Ameryce lat 70tych. Bolesne spojrzenie na dorastanie - nie tylko dzieci ale również dorosłych i całej rodziny.

Przejmująca, napisana oszczędnym językiem rodzinna opowieść o trudnych relacjach rodzinnych, niespełnionych oczekiwaniach, gigantycznej presji i rasiźmie w Ameryce lat 70tych. Bolesne spojrzenie na dorastanie - nie tylko dzieci ale również dorosłych i całej rodziny.

„Wszystko czego wam nie powiedziałam” to druga książka jaką znam która skupia się na bohaterach o azjatycko-amerykańskim pochodzeniu. Lydia nie żyje to pierwsze słowa książki. 16 letnia wówczas Lydia ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Jej śmierć obnaży wszystkie dotąd ukrywane sekrety jej rodziny.
Tuż po jej skończeniu nie wiedziałam co mam o niej napisać. Mimo trudnej tematyki, szybko mi się ją czytało.
To teorytycznie Thriller (motyw zaginięcia,szukania winnych śmierci),ale w rzeczywistości to dramat, portret psychologiczny całej rodziny,ich relacji z Lydią. Pokazuje jak mimowolne puszczone w eter słowa, pomruki czy spojrzenia potrafią zdzielić jak policzek. Jak nieprzepracowane problemy rodziców wpływają na życie rodziny. Co się dzieje gdy ich niespełnione ambicje są przelewane na dzieci.
Tekst w stylu „to były inne czasy” nabiera tu realnego znaczenia. Poruszane są m.in kwestie rasizmu zarówno względem rasy czy płci (lata 50-70 ubiegłego wieku), poczucia inności,braku akceptacji, potrzeby bycia kochanym za wszelką cenę,presji czy odrzucenia.
Zanim ją przeczytałam,widziałam jak wiele osób poleca ją przyszłym rodziców i w 100% się z tym zgadzam. Zawiera więcej prawd niż nie jeden poradnik.

UWAGA SPOILERY!
Z nieścisłości to przede wszystkim to jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki Marilyn odkrywa prawdę czy jak łatwo wybacza. Nie wiem czy to kwestia czasów czy trudnej sytaucji życiowej,jakkolwiek na to spojrzeć to jedno przeczy drugiemu.
Podczas tej książki czułam ogromną złość w kierunku Marilyn i James-a. Trudno się zdecydować na kogo bardziej. Robili im dokładnie to czego tak bardzo nienawidzili (ona od matki, on od społeczeństwa). Zastanawia mnie czemu nie bronili ich przed sobą nawzajem. Oboje dobrze wiedzieli do czego dąży drugie,a mimo to milczeli.
Te ich ciągle odcinanie się od przeszłości,a w rzeczywistości życie nią. Było katalizatorem wszystkich wydarzeń. Czy udało się im wreszcie zacząć rozmawiać o uczuciach? Zabrakło mi dopełnienia historii przez pokazanie napraw w rodzinie Lee. Wiadomo,że to się stanie,ale nie mówi się w jaki sposób.

„Wszystko czego wam nie powiedziałam” to druga książka jaką znam która skupia się na bohaterach o azjatycko-amerykańskim pochodzeniu. Lydia nie żyje to pierwsze słowa książki. 16 letnia wówczas Lydia ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Jej śmierć obnaży wszystkie dotąd ukrywane sekrety jej rodziny.
Tuż po jej skończeniu nie wiedziałam co mam o niej napisać. Mimo...

Nie jest to łatwa książka obyczajowa. Bardziej portret psychologiczny rodziny. Szukałam czegoś innego, niemniej jednak przekaz który niesie bardzo istoty dla każdego rodzica, który pragnie uszczęśliwić swoje dziecko. Męczyłam się czytając ją, niestety sposób narracji mi nie pasował.

Nie jest to łatwa książka obyczajowa. Bardziej portret psychologiczny rodziny. Szukałam czegoś innego, niemniej jednak przekaz który niesie bardzo istoty dla każdego rodzica, który pragnie uszczęśliwić swoje dziecko. Męczyłam się czytając ją, niestety sposób narracji mi nie pasował.