Jeśli ktokolwiek wierzy, że czytając "listy" Giedroycia i Małaniuka dowie się czegokolwiek interesującego o relacji ukraińskiego pisarza z redaktorem "Kultury", albo czegokolwiek interesującego o relacjach ukraińskiej mniejszości narodowej z Giedroyciem, to jest w ogromnym błędzie. Listy są nudne, to właściwie korespondencja między redaktorem a podległym mu autorem, któremu każe coś napisać, albo ugaduje się co do honorarium (i sposobu w jaki należy je wypłacić: między innymi perfumami damskimi lub tuszem do rzęs). Najbardziej wartościową częścią w tej pozycji jest wstęp dr Halyny Dubyk - a i on jest właściwie uzupełnionym przedrukiem jej artykułu naukowego o Jewhenie Małaniuku.
Podsumowując: nie widzę sensu w wydawaniu takich książeczek, bo... kontakty obu panów były czysto biznesowe, stąd w listach zupełnie brak jest wymiany poglądów i opinii na jakiekolwiek tematy, ba, można odnieść wrażenie, że Giedroyc nie do końca kojarzył do kogo tak naprawdę pisał (zwłaszcza, jeżeli zna się korespondencję Giedroycia ze Stempowskim).

Jeśli ktokolwiek wierzy, że czytając "listy" Giedroycia i Małaniuka dowie się czegokolwiek interesującego o relacji ukraińskiego pisarza z redaktorem "Kultury", albo czegokolwiek interesującego o relacjach ukraińskiej mniejszości narodowej z Giedroyciem, to jest w ogromnym błędzie. Listy są nudne, to właściwie korespondencja między redaktorem a podległym mu autorem, któremu...