Krzysztofa Mroziewicza znam z dwóch książek czytanych jeszcze na początku mojej fascynacji Indiami - "Ucieczka do Indii" i "Ćakra czyli kołowa historia Indii". Czytałam je z ciekawością, bo też i Mroziewicz dotknął Indii! 10 lat pracując tam jako dziennikarz, potem po Byrskim jako ambasador w Delhi.
Po tę książkę sięgnęłam jednak z wahaniem. Zaniepokojona zaciętością czy też goryczą w twarzy autora, zniechęcona tematem. Szpiegostwo, wywiady? Czy chcę to znać?
Mroziewicz przedstawia tu impresje z całej swojej pracy dziennikarza i dyplomaty, więc mamy i temat Kuby i World Trade Center, Bin Ladena, czy Mata Hari, Holenderki, która poślubiwszy oficera armii kolonizatorów poznany na Sumatrze taniec azjatycki pokazała w Paryżu prezentując się jako urodzona w Kerali córka bramina i devadasi. Zanim rozstrzelano ją jako niemieckiego szpiega ogłosiwszy się wyznawczynią Śiwy na magię Wschodu i swój taniec nago zwiodła bardzo wielu ludzi.
Podobnie jak on jako dziennikarz w Indiach miał szukać w prasie indyjskiej poloników, ja w jego książce chciwie wypatrywałam czegoś o Indiach. Niestety w tej książce, w której wciąż powraca żal autora za posądzenie go o bycie szpiegiem dużo o szpiegach, wywiadzie, mało o Indiach. Czy Mroziewicz szpiegiem był? Nie wiem, teraz coraz mnie wiemy, kim kto był w Polsce i po co.
A co pisze o Indiach? Właściwie Indie pojawiają się jakby w tle. Bombaj jako miasto po którym Mroziewicz oprowadzał córkę Jaruzelskiego, Monikę, Czennai jako miasto, które dowiedziawszy się, że w Delhi stawiają Jaruzelskiemu zarzuty z powodu ujawnienia afery z naszymi szpiegami w Indiach przekornie przyjęło go gościnnie. Są wzmianki o separatyzmie pendżabskim, o naksalitach, o tym, że Indusi nie lubią kawałów o politykach, bo uważają je za naruszenie cudzej prywatności. Właściwie tylko Indiom poświęcone są dwa rozdziały - "Malediwy"
(obraz indyjskiej pomocy wojskowej udzielonej archipelagowi w sytuacji pirackiego ataku na wyspy) i "Grenada Rajiva Gandhiego". To bardzo ciekawy rozdział. Szczegółowo przedstawia historię Cejlonu, który stał się Sri Lanką. Szczególną uwagę zwracając na konflikt między buddyjskimi Syngalezami i hinduskimi Tamilami. Rajiv Gandhi przejąwszy władzę po sikhijskim zamachu na jego matkę Indirę wmieszał się w konflikty na wyspie. Wzbudzając w szkolonych w Indiach tamilskich partyzantach nadzieję na to, że uda im się na wyspie stworzyć niezależne tamilskie państwo na wzór Bangladeszu, do powstania którego przyczynili się w 1971 Indusi. Za zawiedzenie tych nadziei Rajiv zapłacił śmiercią. Zginął z rąk samobójczyni z Tamilskich Tygrysów, której los pokazano w filmie "The Terorist"
W książce też rozdział o sąsiedzie Indii. Opisano Bangladesz - oderwaną od Indii w 1947 część Bengalu zamienioną we Wschodni Pakistan - z jego zamachami stanu, żebrzącymi na ulicach specjalnie okaleczonymi dziećmi. Jeden z rozdziałów poświęcono Afganistanowi. Rozczarował mnie. Zafascynowana "Modlitwą o deszcz" Jagielskiego spodziewałam się czegoś więcej niż wieści, że udręczonym wojną sowieckim oficerom marzył się wymarsz z Afganistanu i wkroczenie do buntującej się...Polski.
Podsumowując: jeśli lubicie pisane żywo i w pierwszej osobie (a więc smakując ego autora) książki o szpiegostwie i dyplomatach, to...czas pluskiew czeka. Ja poleciłabym przede wszystkim rozdział o Sri Lance.
A swoją drogą, w kim z pisarzy widzielibyście szpiega? Tu spotkacie: Grahama Greene’a, Defoe, Williama Somerseta Maughama, który napisał "Malowany welon" i..?

Moją opinię kopiuję z blogu valley-of.dance i strony nietylkoindie.pl

Krzysztofa Mroziewicza znam z dwóch książek czytanych jeszcze na początku mojej fascynacji Indiami - "Ucieczka do Indii" i "Ćakra czyli kołowa historia Indii". Czytałam je z ciekawością, bo też i Mroziewicz dotknął Indii! 10 lat pracując tam jako dziennikarz, potem po Byrskim jako ambasador w Delhi.
Po tę książkę sięgnęłam jednak z wahaniem. Zaniepokojona zaciętością czy...