Dobra książka, trochę filozoficzna. Przedstawia porter bohatera po śmierci ukochanej osoby. Jego rozterki oraz dalsze życie.

Dobra książka, trochę filozoficzna. Przedstawia porter bohatera po śmierci ukochanej osoby. Jego rozterki oraz dalsze życie.

Trochę mniej mi się podobała niż poprzednie tomy, jednak i tak jest na wysokim poziomie. Było depresyjnie, ale w trakcie czytania brakowało mi tego wyjątkowego mroku z poprzednich tomów. Zakończenie i rozwiązanie za to jest mocne i robi to czego oczekiwałam od początku. Czyli rozlewa wstecz bezsilność, niemoc i bezradność wobec świata.

Trochę mniej mi się podobała niż poprzednie tomy, jednak i tak jest na wysokim poziomie. Było depresyjnie, ale w trakcie czytania brakowało mi tego wyjątkowego mroku z poprzednich tomów. Zakończenie i rozwiązanie za to jest mocne i robi to czego oczekiwałam od początku. Czyli rozlewa wstecz bezsilność, niemoc i bezradność wobec świata.

Od początku byłam pewna rozwiązania jednak zakończenie mnie zaskoczyło. Niestety akcja nie jest porywająca a całość jest dość ponura.

Od początku byłam pewna rozwiązania jednak zakończenie mnie zaskoczyło. Niestety akcja nie jest porywająca a całość jest dość ponura.

Bardzo dobra książka. Coraz bardziej lubię tą serię. Najbardziej cieszy mnie jednak zmiana u Barbarottiego. W końcu pokazał swoje umiejętności śledcze. Książka tak jak poprzednia próbuje zwrócić uwagę na parę problemów społecznych. Z jednej strony Nesser tworzy książkę mocno komercyjną kupioną jako dobrą rozrywkę. Z drugiej jednak porusza w człowieku jakąś strunę. Zwraca uwagę na jakiś problem. Brutalnie go urzeczywistnia przez co utarte slogany docierają głębiej i chcąc nie chcąc wpływają na nasze postrzeganie pewnych spraw.

Bardzo dobra książka. Coraz bardziej lubię tą serię. Najbardziej cieszy mnie jednak zmiana u Barbarottiego. W końcu pokazał swoje umiejętności śledcze. Książka tak jak poprzednia próbuje zwrócić uwagę na parę problemów społecznych. Z jednej strony Nesser tworzy książkę mocno komercyjną kupioną jako dobrą rozrywkę. Z drugiej jednak porusza w człowieku jakąś strunę. Zwraca...

Świetna książka. Bardzo smutna, głęboka, filozoficzna, ale i niosąca mocne przesłanie. Wyjątkowo ciekawe śledztwo.
Uwielbiam styl Autora.
Jednak parę rzeczy uważam za naciągane: gotowość do poświęcenia oparta na domniemaniu. Oraz fakt, że tak opisywany Billy znalazł w ogóle jakąś żonę, tym bardziej, że okazuje się nią córka szefa policji (o której istnieniu ten się dopiero co dowiedział).

Świetna książka. Bardzo smutna, głęboka, filozoficzna, ale i niosąca mocne przesłanie. Wyjątkowo ciekawe śledztwo.
Uwielbiam styl Autora.
Jednak parę rzeczy uważam za naciągane: gotowość do poświęcenia oparta na domniemaniu. Oraz fakt, że tak opisywany Billy znalazł w ogóle jakąś żonę, tym bardziej, że okazuje się nią córka szefa policji (o której istnieniu ten się dopiero...

Świetne portrety psychologiczne bohaterów, naprawdę dobra książka.

Świetne portrety psychologiczne bohaterów, naprawdę dobra książka.

Powrót do inspektora Barbarottiego, Evy Backman i do Wojciecha Żołądkowicza wspaniale czytającego cykl kryminałów z Barbarottim jest dla mnie ponownym spotkaniem ze starymi przyjaciółmi. Ta książka jest piątą w serii, a poprzednich słuchało mi się z wielką przyjemnością. Bardzo byłem ciekaw, czy podobnie będzie z tą pozycją.

Książka zaczyna się bardzo smutno, oto umiera ukochana żona inspektora – Marianne, dla Barbarottiego jest to olbrzymi cios i, żeby nie utonąć w żałobie, wraca do pracy i zajmuje się sprawą tytułowej rzeźniczki. Sprawa jest stara, oto pięć lat temu zaginął bez śladu niejaki Arnold Morinder, pewne aspekty jego zaginięcia budzą niepokój policji, bo konkubina Morindera, Ellen Bjarnebo piętnaście lat wcześniej zabiła męża, niemniej nie ma żadnych dowodów, że popełniła morderstwo po raz drugi. Ale tak naprawdę praca nad zaginięciem mężczyzny jest dla Barbarottiego formą terapii, nie musi bez przerwy być pogrążony w żałobie po zmarłej żonie.

Mamy w książce trzy równoległe wątki, po pierwsze żałobę Barbarottiego, jego próby powrotu do normalnego życia – ma przecież na głowie pięcioro dzieci, na szczęście parę z nich jest już dorosłych. Po drugie leniwie prowadzone śledztwo w sprawie zaginięcia Morindera. Po trzecie wreszcie retrospektywny wątek przemocy domowej: psychopatyczny alkoholik i ojciec rodziny terroryzuje resztę członków. Przy okazji dostajemy wstrząsającą historię żony psychopaty, kobiety na skraju załamania, a nie mogącej znaleźć znikąd pomocy.

Z tych trzech wątków zdecydowanie najlepiej opisany jest proces żałoby inspektora: jego rozmowy z Bogiem, jego próby znalezienia sensu dalszego życia po odejściu ukochanej osoby, jego kontakty z żoną. Bardzo to poruszające.

Niestety, w drugiej części książki narracja się sypie, dotyczy to zwłaszcza podróży Barbarottiego na północ Szwecji, pojawiają się wątki dziwne, wręcz ezoteryczne, szkoda. Poza tym samo rozwiązanie zagadki zaginięcia Morindera pojawia się znikąd, przypomina królika wyciągniętego z kapelusza i słabo się łączy z pozostałymi wątkami.

Mam zatem poczucie, że książka jest jakby pęknięta: znakomity początek i bardzo przeciętne zakończenie, niemniej Nesser jest na tyle świetnym pisarzem, że mogę przymknąć oko na mielizny drugiej części i dać zasłużone siedem gwiazdek.

Powrót do inspektora Barbarottiego, Evy Backman i do Wojciecha Żołądkowicza wspaniale czytającego cykl kryminałów z Barbarottim jest dla mnie ponownym spotkaniem ze starymi przyjaciółmi. Ta książka jest piątą w serii, a poprzednich słuchało mi się z wielką przyjemnością. Bardzo byłem ciekaw, czy podobnie będzie z tą pozycją.

Książka zaczyna się bardzo smutno, oto umiera...

Mała Birma, bo jest i Wielka Birma, to niewielkie gospodarstwo. Droga wiodąca do nich nazywana jest drogą birmańską.
Wiele lat wcześniej Ellen Helgesson z domu Bjarnebo zamordowała w Małej Birmie męża. Uderzyła go młotem kowalskim, a następnie poćwiartowała zwłoki, co nie było dla niej, jako zawodowej rzeźniczki, wielkim wyzwaniem. Ellen Bjarnebo, bo wróciła do panieńskiego nazwiska jeszcze przed rozprawą w 1989 roku, odsiedziała swoją karę w więzieniu, a po jego opuszczeniu związała się z Arnoldem Morinderem. Nie minął nawet rok, jak i ten jej partner zniknął bez śladu. Wybrał się po gazetę i nie wrócił. Ellen po trzech dniach zawiadomiła policję o jego zaginięciu. Policjanci znaleźli na bagnach jego motorower (moped),ale to wszystko.

Pięć lat później komisarz Asunander, który powinien wkrótce przejść na emeryturę, zleca Gunnarowi Barbarottiemu, żeby raz jeszcze przyjrzał się nierozwiązanej zagadce zaginięcia Morindera. Barbarotti, któremu niedawno zmarła żona, podejrzewa, że szef kazał mu się zając tą sprawą, żeby wyciągnąć go z depresji, a może też sprawdzić, czy Barbarotti w ogóle nadaje się jeszcze do pracy w policji.

„Rzeźniczka z Małej Birmy” Håkana Nessera jest przede wszystkim powieścią obyczajową. Kiedyś nazywało się takie dramatami społeczno-obyczajowymi. Wątek kryminalny zajmuje jakieś trzydzieści procent zawartości, ale właściwie i bez niego, historia ta byłaby równie ciekawa – jeśli czytelnik czegoś takiego właśnie się spodziewa i oczekuje. Najważniejsze wydają się w tej historii relacje międzyludzkie oraz… smutek egzystencjalny.
Klimat, nastrój powieści, można w moment poznać i bardzo precyzyjnie określić, dzięki kilku zdaniom koleżanki Barbarottiego z komisariatu, Evy Backman:

„Co jest z nami, ludźmi? - pomyślała Eva Backman. Wydajemy się nieprzygotowani do tego świata. Cały czas gaśniemy, właśnie na tym upływa nam życie.
Na gaśnięciu, kłótniach i wzajemnym niezrozumieniu.
A potem umieramy.
Za wcześnie albo za późno.
[...]
Eva Backman zaczęła płakać, ponieważ nagle zdała sobie sprawę, że jest równie nieprzygotowana do tego świata jak wszyscy inni.
To nie umarłych opłakujemy, pomyślała. Opłakujemy nas samych.
Nie śmierć, lecz życie”*.

W każdym razie to wyjątkowo specyficzny kryminał, podobny do innych powieści tego autora z serii o komisarzu Barbarottim, ale z jego polecaniem byłbym wyjątkowo ostrożny, bo przyzwyczajeni jesteśmy, nawet w kryminalnych powieściach innych pisarzy skandynawskich, do zdecydowanie bardziej dynamicznej akcji, jakichś pościgów, strzelanin, nagłych i dramatycznych zwrotów akcji, spektakularnego odkrywania prawdy i w ogóle… większej dawki życia. W „Rzeźniczce z Małej Birmy” policjanci sprawiają wrażenie urzędników i ważniejsze są ich sprawy prywatne niż prowadzone dochodzenia. Te ostatnie wydają się zaledwie tłem do psychologii związków. Fakt, że rozwiązanie zagadki rzeźniczki (momentami historia opowiadana jest z jej punktu widzenia) okazało się ogólnie przewidywalne, też mi nie przeszkadzał. Dobra powieść, mało sensacyjny kryminał.



---
* Håkan Nesser, „Rzeźniczka z Małej Birmy”, przeł. Maciej Muszalski, wyd. Czarna Owca, 2015, s. 100-101.

Mała Birma, bo jest i Wielka Birma, to niewielkie gospodarstwo. Droga wiodąca do nich nazywana jest drogą birmańską.
Wiele lat wcześniej Ellen Helgesson z domu Bjarnebo zamordowała w Małej Birmie męża. Uderzyła go młotem kowalskim, a następnie poćwiartowała zwłoki, co nie było dla niej, jako zawodowej rzeźniczki, wielkim wyzwaniem. Ellen Bjarnebo, bo wróciła do...

Może nie jest to dzieło wybitne, ale dobrze się czyta, zaciekawia a zakończenie zaskakuje.
Polecam M :o)

Może nie jest to dzieło wybitne, ale dobrze się czyta, zaciekawia a zakończenie zaskakuje.
Polecam M :o)

Więcej psychologii niż zazwyczaj w innych tomach, ale to nie przeszkadza w odbiorze, a go wzbogaca. Wciąga!

Więcej psychologii niż zazwyczaj w innych tomach, ale to nie przeszkadza w odbiorze, a go wzbogaca. Wciąga!