"Rabia" Halide Edip Adivar została uznana za arcydzieło tureckiej literatury kobiecej. Wydana w 1935 roku w Wielkiej Brytanii, a dopiero po roku w Turcji bardzo dobrze oddaje klimat epoki panowania Abdula Hamida II zwanego "krwawym sułtanem". Pod koniec XIX w. w społeczeństwie Stambułu narastało niezadowolenie, a wykpiwanie możnych i znaczących osobistości oraz kontakty z ruchem młodoturków zawiązanym w 1878 r. skutkowało licznymi wygnaniami z kraju.

W takich niespokojnych czasach przyszło żyć Rabii - tytułowej bohaterce powieści H.E. Adivar. Dziewczynka urodziła się w rodzinie poważanego i surowego imama, który we wszystkim dopatrywał się próżności, zła i rozwiązłości. Matka dziewczynki wychowywana przez tak zasadniczego i apodyktycznego ojca stała się zgorzkniałą i nieszczęśliwą kobietą. Ojciec Rabii był artystą, komediantem, osobą o skrajnie różnym charakterze i podejściu do życia. Deportowany z kraju przez wiele lat pozostawał na wygnaniu. Utalentowana muzycznie Rabia, wychowywana przez matkę i bezwzględnego w poglądach dziadka, swoje nieszczęśliwe dzieciństwo kojarzy jedynie z nauką wersetów Koranu i lękiem przed okrutną sprawiedliwością Allaha. Dopiero, gdy jej ojciec Tewfik powrócił do Stambułu mogła zaznać radości i beztroski. Wyklęta przez matkę i dziadka uciekła do ojca i prowadziła z nim sklep w dzielnicy Sinekli-Bakkal. Jej piękny głos i wrodzony talent doskonalony na lekcjach śpiewu u najlepszych nauczycieli zaowocował prawdziwą nobilitacją. Już jako nastolatka Rabia zyskała sobie przychylność i sympatię wyższych sfer. Poznała ich życie opływające w luksusy i pozorne przyjemności oraz stała się świadkiem pałacowych intryg. Jej dorosłe życie, tak różne od innych muzułmańskich rodzin, nie było jednak wolne od smutku i cierpienia.

Lektura powieści to ciekawa i ekscytująca wycieczka nad wody Bosforu, do Turcji, w której zachodzą ogromne zmiany. Nowoczesność wkracza pomiędzy dawną kulturę i tradycję, europejskość jest tępiona i wykpiwana. Z drugiej jednak strony łamane są przyjęte przed wiekami wzorce i zasady. Bohaterka jako reprezentantka muzułmańskich kobiet, wychowana w skrajnym rygorze, staje się łącznikiem pomiędzy starym i nowym porządkiem. Jej mąż - Włoch, chrześcijanin jest nauczycielem i kompozytorem. To miłość do muzyki tak naprawdę łączy tych dwoje ludzi. I choć związek ten jest mało autentyczny, na pewno stanowi spore wyzwanie dla ludzi ze skrajnie różnych kultur. Zachowanie Rabi drażni i wydaje się być nieco sztuczne. Mamy tu twarde reguły, zasady i konwenanse z jednej strony i zauroczenie i pociąg do tego co nowe, nieznane z drugiej. W bohaterce nieustannie ścierają się dwie natury.

Kiedy przyjrzymy się bliżej biografii autorki, bez trudu odnajdziemy w "Rabii" sporo wątków autobiograficznych. W odniesieniu do płaszczyzny polityczno-historycznej powieść może być ciekawym tematem do dyskusji na temat europeizacji Turcji i roli kobiety w muzułmańskim świecie. To ciekawa propozycja dla osób chętnych do poznawania innych kultur i tradycji. Zachęcam do lektury.

"Rabia" Halide Edip Adivar została uznana za arcydzieło tureckiej literatury kobiecej. Wydana w 1935 roku w Wielkiej Brytanii, a dopiero po roku w Turcji bardzo dobrze oddaje klimat epoki panowania Abdula Hamida II zwanego "krwawym sułtanem". Pod koniec XIX w. w społeczeństwie Stambułu narastało niezadowolenie, a wykpiwanie możnych i znaczących osobistości oraz kontakty z...

wogóle nie mogłam zrozumiec o co chodzi w tej ksieżce

wogóle nie mogłam zrozumiec o co chodzi w tej ksieżce

Akcja powieści rozgrywa się w Turcji, za panowania Abdula Hamida II zwanego „krwawym sułtanem” , u schyłku XIX wieku po rok 1908 , kiedy w kraju tym wybucha rewolucja. Jest to czas społecznego niepokoju, korupcji, donosicielstwa , powstawania ruchów młodoturków.
Na tym tle rozgrywa się historia Rabii, córki aktora – teatru cieni, zdolnego komedianta kpiącego z wad możnych oraz Emineh podzielającej surowe poglądy swego ojca imama.
W odróżnieniu od rówieśników Rabia już od wczesnego dzieciństwa została wychowana niezwykle rygorystycznie, bita i karana fizycznie, żyjąc w ubóstwie, strachu przed potępieniem, pozbawiona prawa do zabaw i nauki w szkole. Kiedy ojciec Rabii zostaje zesłany na banicję sześcioletnia dziewczynka trafia pod całkowitą opiekę matki i surowego, zionącego nienawiścią do całego świata imama. Jest jednak szczególnie uzdolniona muzycznie, dziadek kierując się chęcią zysku i zarobku uczy ją śpiewania wersetów Koranu. Splot wydarzeń życiowych powoduje, że Rabia trafia do konaku, domu ministra bezpieczeństwa publicznego . Dzięki zainteresowaniom kulturą i sztuką jego żony talent muzyczny dziewczynki jest rozwijany . Wkrótce trafia ona na salony pałaców, poznaje też smak trudnej miłości do mężczyzny innej kultury i o znacznej różnicy wieku.
Ciekawa, wciągająca powieść z realistycznie opisanym Stambułem, stylem życia mieszkańców , zaułkami zamieszkanymi przez ubogich. Zaułek Sinekli – Bakkal, czyli „ nękany przez muchy sklepikarz” , małe zaniedbane domostwa, tanie uliczne sklepiki, fontanny i ogrody, strzeliste białe minarety kontrastują z przepychem pałaców z haremami , modą na europejski wystrój komnat.
Jest to również książka o początkach feminizmu, samodzielnym podejmowaniu decyzji przez muzułmankę, uporze i przeciwstawianiu się utartym schematom społecznym i religijnym.

Akcja powieści rozgrywa się w Turcji, za panowania Abdula Hamida II zwanego „krwawym sułtanem” , u schyłku XIX wieku po rok 1908 , kiedy w kraju tym wybucha rewolucja. Jest to czas społecznego niepokoju, korupcji, donosicielstwa , powstawania ruchów młodoturków.
Na tym tle rozgrywa się historia Rabii, córki aktora – teatru cieni, zdolnego komedianta kpiącego z wad możnych...

spodziewałam się odsłonięcia więcej niż rąbka kultury arabskiej, przybliżenia reguł islamu w tle wydarzeń w życiu głownej bohaterki. Książka momentami była nużąca, zupełnie nieciekawa, za dużo opisów osób, miejsc które nie do końca chcemy aż tak wnikliwie poznać. Jeśli już akcja wydawała się rozkręcać, zaraz dostaje się zimny prysznic nijakim jej rozwinięciem. Ogólnie czytało się nie najgorzej, polubiłam Rabię i resztę postaci, ale rzeczywiście miano arcydzieła komuś chyba przypadkiem się wydrukowało na okładce ;)

spodziewałam się odsłonięcia więcej niż rąbka kultury arabskiej, przybliżenia reguł islamu w tle wydarzeń w życiu głownej bohaterki. Książka momentami była nużąca, zupełnie nieciekawa, za dużo opisów osób, miejsc które nie do końca chcemy aż tak wnikliwie poznać. Jeśli już akcja wydawała się rozkręcać, zaraz dostaje się zimny prysznic nijakim jej rozwinięciem. Ogólnie...

Książka pod względem fabuły nie wyróżnia się niczym szczególnym. Niby opis na okładce zachęcający, aczkolwiek zawartość nie zachwyca hmm... "Arcydzieło kobiecej literatury tureckiej". Sądzę, że jednak nie. Książka sama w sobie nie jest zła, aczkolwiek czytałam lepsze niż ta pozycje. Szkoda na nią pieniędzy, dlatego lepiej wydać je na inną, bardziej zajmującą lekturę.

Książka pod względem fabuły nie wyróżnia się niczym szczególnym. Niby opis na okładce zachęcający, aczkolwiek zawartość nie zachwyca hmm... "Arcydzieło kobiecej literatury tureckiej". Sądzę, że jednak nie. Książka sama w sobie nie jest zła, aczkolwiek czytałam lepsze niż ta pozycje. Szkoda na nią pieniędzy, dlatego lepiej wydać je na inną, bardziej zajmującą lekturę.

Kiedy zobaczyłam na okładce dumny napis "arcydzieło kobiecej literatury tureckiej" spodziewałam się arcydzieła. Książka jednak nie zasługuje na taki opis. Ale nie byłabym sobą, nie pisząc dlaczego.

Po pierwsze, bardzo mało opisów. Z reguły sięgam po tematykę orientalną, ponieważ interesuje mnie kultura, obyczaje tamtejszej ludności. W powieści jest bardzo mało ciekawych opisów, a już na pewno nie są dokładne.

Po drugie, sama postać głównej bohaterki nie jest zachęcająca, a wręcz odwrotnie. Raz czytamy że była cudowna, ale za chwilę widzimy Rabię w sytuacji kiedy bije i poniża kogoś z byle powodu. Rozumiem, może autorka próbowała stworzyć osobowość pełną skrajności, ale na próbach się to skończyło. Żadna z Postaci nie jest przedstawiona szczegółowo, widzimy tylko zarys ich charakterów. W związku z tym, niemożliwe jest 'polubienie' któregokolwiek z bohaterów.

Plusy mogę przyznać jedynie za ładny początek, obrazujący szczegółowo wygląd Sinekli-Bakkal. jest to jedyny opis w książce który przypadł mi do gustu. I na tym koniec.

Kiedy zobaczyłam na okładce dumny napis "arcydzieło kobiecej literatury tureckiej" spodziewałam się arcydzieła. Książka jednak nie zasługuje na taki opis. Ale nie byłabym sobą, nie pisząc dlaczego.

Po pierwsze, bardzo mało opisów. Z reguły sięgam po tematykę orientalną, ponieważ interesuje mnie kultura, obyczaje tamtejszej ludności. W powieści jest bardzo mało ciekawych...

Bardzo ciekawa książka, warto przeczytać. Polecam

Bardzo ciekawa książka, warto przeczytać. Polecam

Na okładce napis, iż jest to "arcydzieło kobiecej literatury tureckiej" cóż czy arcydzieło czy tylko dzieło pozostawię bez odpowiedzi. Coś innego, mam słabość do tego typu książek, na przykładzie kultury japońskiej, czy jak w tym wypadku tureckiej. Turcja schyłek XIX wieku, narastające problemy polityczne młodoturków, powodują wygnania, w tym wygnanie Tawika nieszlachetnego męża, który w przebraniu kobiety naśladował swą żonę. Poprzez wygnanie córka Tewika Rabia, zostaje wychowana przez despotyczną matkę i dziadka, który chcąc otrzymywać dochody z kunsztu muzycznego Rabii posyła ją do pałacu derwisza by kształcił ją na śpiewaczkę Koranu. Rabia zyskuje swym śpiewem uznanie wielkich ludzi Turcji, opuszcza matkę by zamieszkać z ojcem który powrócił z wygnania. Losy życia Rabii toczą się wokół świętobliwości, śpiewu Koranu, modlitw, kształceniu się, poprzez problemy polityczne, ponowne wygnanie jej ojca, miłość, która musi przezwyciężyć różnice kultur, religii, pochodzenia. W dość przystępny sposób przedstawiona kultura turecka kobiet, choć w tym wypadku jest mowa o jednej kobiecie Rabii stanowczej, dążącej do celu zdeterminowanej, nie poddającej się, jej los i oddanie jest czymś na co się godzi, co wprowadza w jej życie spokój i harmonię.

Na okładce napis, iż jest to "arcydzieło kobiecej literatury tureckiej" cóż czy arcydzieło czy tylko dzieło pozostawię bez odpowiedzi. Coś innego, mam słabość do tego typu książek, na przykładzie kultury japońskiej, czy jak w tym wypadku tureckiej. Turcja schyłek XIX wieku, narastające problemy polityczne młodoturków, powodują wygnania, w tym wygnanie Tawika nieszlachetnego...

Zupełnie mnie nie ujęła - ani tematyką, ani stylem pisarskim.

Zupełnie mnie nie ujęła - ani tematyką, ani stylem pisarskim.

Zupełnie nie rozumiem, czemu ta książka szczyci się mianem ‘arcydzieła’. W moim przekonaniu nie jest zbyt dobra, choć też daleko jej do kompletnej porażki. Sama historia jest całkiem ciekawa, świat przedstawiony w powieści egzotyczny i dzięki temu interesujący, ale sami bohaterowie zostali kiepsko skonstruowani. Dotyczy to przede wszystkim tytułowej Rabii, a to ona ma przecież nieść całą fabułę.
Kiedy czytałam tą powieść nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że autorka namiętnie pisze o tym, jaka Rabia jest – podaje długie listy przymiotników i opowiada nam o wszystkich jej zaletach (wad Rabia miała zdecydowanie niewiele),ale tego w ogóle nie pokazuje. Istnieje w pisarstwie złota zasada „Show, don’t tell” której tutaj zupełnie nie przestrzegano. Rabia jest więc opisywana przez trzy strony, od taki mały profil psychologiczny, ale żadna z jej cech nie jest pokazana w działaniu. Kiedy widzimy ją zmagającą się z problemami i idącą przez życie, zdaje się w ogóle nie mieć osobowości, przez co jest też kompletnie nieciekawa i nie sposób sie do niej przywiązać. Ale osobowość oczywiście ma, o czym wiemy – wiemy, ponieważ autorka nas o tym po prostu poinformowała.
Książka nie jest zła, ale też nic specjalnego. W sumie raczej nie polecam, myślę, że istnieje na rynku wiele dużo bardziej interesujących powieści w podobnym klimacie.

Zupełnie nie rozumiem, czemu ta książka szczyci się mianem ‘arcydzieła’. W moim przekonaniu nie jest zbyt dobra, choć też daleko jej do kompletnej porażki. Sama historia jest całkiem ciekawa, świat przedstawiony w powieści egzotyczny i dzięki temu interesujący, ale sami bohaterowie zostali kiepsko skonstruowani. Dotyczy to przede wszystkim tytułowej Rabii, a to ona ma...