Zwiedzam wiersze Magdaleny Bielskiej. Znów. Zacząłem od tego, w którym od lasu zionie granatowa ciemność, a chłopiec z dziadkiem wracają ze spaceru. Dziadek idzie, chłopiec biegnie. Ruch. Zewnętrzność. Naoczność. A co jest w nich? Czytam kolejne wiersze. W ciała dziadka i chłopca wkładam okruchy wersów z innych stron tomiku "Wakacje, widmo": serce bijące bezradnie, potworne zmęczenie, otępiający smutek, pytanie ("Jesteś w końcu czy nie? Ze zdjęć wynika, że jesteś"). Wystarczy. Wracam na zewnątrz, do krajobrazu i martwych natur. Przyroda jest piękna, do ogarnięcia zmysłami. Czy opisywanie świata jest jego oswajaniem? Czy "miłość to tylko sprawnie funkcjonująca pamięć?".
W tej poezji jest niepewność czasu ("I trwało to godziny, a może dnie"),groza, częściej lód, lodowatość niż ciepły uśmiech, częściej coś jest "jakby, "niby", "trochę". Śmierć przychodzi na chwilę, potem wraca życie, potem znów przyjdzie nam "umrzeć w środku własnego ciała". Jest duszno, mgliście, mętnie, stęchle, "dookoła wybuchają wulkany".
Polubiłem "Wakacje, widmo". Bardzo. Odkładam tomik. Zostaję w słowach.

Zwiedzam wiersze Magdaleny Bielskiej. Znów. Zacząłem od tego, w którym od lasu zionie granatowa ciemność, a chłopiec z dziadkiem wracają ze spaceru. Dziadek idzie, chłopiec biegnie. Ruch. Zewnętrzność. Naoczność. A co jest w nich? Czytam kolejne wiersze. W ciała dziadka i chłopca wkładam okruchy wersów z innych stron tomiku "Wakacje, widmo": serce bijące bezradnie, potworne...